Ο Γιώργος Μανιώτης απαντά στις ερωτήσεις της LifO λίγο πριν την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου Μίξερ (Ελληνικά Γράμματα).
- Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης;
Αυτός που παρ' όλες τις δυσκολίες της ζωής έχει κρατήσει ζωντανό τον εαυτό του, την ψυχή του και το νου του. Με λίγα λόγια, ο αναγνώστης που δεν αυτολογοκρίνεται.
Τι κάνετε με τα βιβλία που δεν σας αρέσουν;
Τα αφήνω να σιωπούν στη βιβλιοθήκη μου ή τα χαρίζω! Όσο και να 'ναι βιβλία είναι, μπορεί γι' άλλους να είναι ένα καλό άλλοθι να αρχίσουν να αναγιγνώσκουν.
Έχετε μια συγκεκριμένη ρουτίνα στη συγγραφή κειμένων;
Αυτό προσπαθώ να το αποφεύγω, γιατί πρώτα απ' όλα βαριέμαι εγώ ο ίδιος. Επιδιώκω κάθε βιβλίο μου να είναι διαφορετικό, τουλάχιστον στη μορφή. Πάντα το περιεχόμενο δημιουργεί την καινούργια φόρμα. Η οπτική γωνία που βλέπεις ένα θέμα είναι αυτό που δημιουργεί μια αναγκαία κι όχι ηθελημένη πρωτοτυπία.
Έχετε μια ιεροτελεστία όταν γράφετε;
Ναι! Σηκώνομαι νωρίς το πρωί. Πίνω τον καφέ μου με ηρεμία, χωρίς να μου μιλήσει κανένας. Μετά, πηγαίνω στο γραφείο μου και συγκεντρώνομαι για καμιά ώρα κι όταν έχουν επανέλθει όλα στο μυαλό μου, αρχίζω να γράφω. Όταν γράφω δεν σηκώνω τηλέφωνα και δεν θέλω να μου μιλήσει κανείς.
Πίνετε ή τρώτε καθώς γράφετε;
Ποτέ! Μόνο κλασική μουσική ακούω!
Ποια είναι η αγαπημένη σας λέξη;
Η λέξη «χαρμολύπη». Νομίζω ότι είναι η λέξη που χαρακτηρίζει το ελληνικό πνεύμα Και στη μεγαλύτερη χαρά και στη μεγαλύτερη νίκη είναι η λέξη που σου θυμίζει το αίσθημα του θανάτου και κατά κάποιο τρόπο σου δείχνει τη μηδανιμότητα των προσπαθειών σου. Πρέπει να σέβεσαι πολύ το αγαθό της ζωής για να συνεχίζεις.
Υπάρχει κάτι που θα αλλάζατε στο τελευταίο σας βιβλίο;
- Ανάμεσα στα άλλα θα ήθελα να βάλω και μερικά σύγχρονα τραγούδια!
Πώς προκύπτουν τα ονόματα των ηρώων σας;
Το όνομα κάθε ήρωα πρέπει να ηχεί το χαρακτήρα του και τη συμπεριφορά του. Είναι το πρώτο τέλειο στίγμα για το τι θα επακολουθήσει. Βλέπω πολλούς νέους συγγραφείς που δυσκολεύονται να χρησιμοποιήσουν τα ελληνικά ονόματα και αυτό δεν είναι πρέπον. Πρέπει να δουν τι φταίει.
Ποιες είναι οι λογοτεχνικές επιρροές σας;
Μέσα στον σύγχρονο κυκεώνα της υπερπληροφόρησης ο νέος συγγραφέας, πρέπει να μελετήσει πρώτα από όλα τους μεγάλους συγγραφείς που διέσωσε ο χρόνος. Έτσι, μπορεί να μάθει κάτι το χρήσιμο και να οριοθετήσει το τοπίο του. Εγώ έχω μελετήσει πολύ την αρχαία τραγωδία, τους μετέπειτα μεγάλους συγγραφείς του θεάτρου κι όλους τους κλασικούς πεζογράφους. Από τους Έλληνες είμαι οπαδός του Παπαδιαμάντη, του Καρυωτάκη, του Βιζυηνού, του Ταχτσή, του Σεφέρη, του Ελύτη και άλλων πολλών σύγχρονων. Μην ξεχάσω και την υπέροχη δημοτική μας ποίηση.
Αν δεν ήσασταν συγγραφέας, τι θα ήσασταν;
Θα ήμουν ένας αρχιτέκτων ή ένας μουσικός! Όταν γράφω πεζογραφία, ουσιαστικά αρχιτεκτονική κάνω, και όταν γράφω θέατρο, επιδιώκω να κάνω μουσική.
Τι θα αλλάζατε στη γραφή σας;
Στο τελευταίο μου βιβλίο χρησιμοποιώ όλα τα είδη της λογοτεχνικής γραφής, οπότε και να θέλω δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα. Ένα κακό έχω, ότι μου αρέσει να πηγαίνω σε βάθος, να φτάνω στην κοίτη των πραγμάτων και των γεγονότων. Οι καιροί όμως από ότι βλέπω γύρω προστάζουν να μένεις στην ελαφρότητα. Δεν ξέρω, εγώ αυτό δεν μπορώ να το κάνω.
Τι θα αλλάζατε στον εαυτό σας;
Τα κιλά μου, για λόγους υγείας! Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παύσω να είμαι τόσο ευαίσθητος και να μην εισπράττω τα αδιέξοδα και τη δυσαρέσκεια ζωής των άλλων γύρω. Αν κατορθώσω να αδυνατίσω χωρίς να αλλοιώσω τον χαρακτήρα μου, θα είναι ένα θαύμα.
Πώς χαλαρώνετε;
Με μια εκδρομή στο βουνό ή στη θάλασσα, με μια καλή παρέα, παρακολουθώντας μια ωραία παράσταση, ακούγοντας καλή μουσική και, δυστυχώς, αγοράζοντας πολλά άχρηστα, τις περισσότερες φορές, πράγματα.
Με ποιον θα θέλατε να παγιδευτείτε σε ένα ασανσέρ;
Με τη Βέρα Ζαβιτσιάνου. Θα μου έλεγε τους ωραίους μονολόγους της μέχρι το στενό μας κλουβί να αρχίσει να κινείται πάλι και να μας βγάλει στη μεγάλη λευκή ταράτσα πάνω από τα σύννεφα, όπου τίποτα πια δεν έχει σημασία.
Ποιο βιβλίο θα θέλατε να έχετε γράψει;
Όσο κι αν ακουστεί υπερφίαλο και κωμικό, δεν θα ήθελα βιβλίο αλλά δυο τρία ποιήματα του Κ. Καβάφη, όπως «Τα τείχη», το «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον», το «Περιμένοντας τους βαρβάρους».
Ποιο βιβλίο έχετε πει ψέματα πως έχετε διαβάσει;
Κανένα. Αυτά που λέω ότι τα έχω διαβάσει, δεν τα έχω μόνο διαβάσει, αλλά τα έχω μελετήσει σε βάθος, τα έχω ξεκοκαλίσει στην κυριολεξία.
Πώς προέκυψε η ιδέα του Μίξερ;
Ο ρυθμός της ζωής γύρω μας είναι τόσο ραγδαίος και καταιγιστικός, που δεν μας επιτρέπει να νιώθουμε γύρω μας το βάρος των πραγμάτων και τη δομή των γεγονότων. Συμβαίνουν καθημερινώς χιλιάδες τραγωδίες που επειδή δεν μπορεί να τις εξηγήσουμε απλώς τις συνηθίζουμε. Έτσι ξεκόβουμε σιγά-σιγά από τον κόσμο και μας ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός μας. Το βιβλίο αποτελείται από δεκαοχτώ ιστορίες και όλα τα κεφάλαια παρατίθενται φαινομενικά ανακατεμένα στην τύχη. Καθώς, όμως, προχωρεί η ανάγνωση, ο αναγνώστης θα αρχίσει να καταλαβαίνει ότι υπάρχουν εσωτερικές δομές και θα αρχίσει να τις αναζητά. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει κατάλογος που θα τον βοηθήσει να κατανοήσει τη δομή της κάθε ιστορίας. Έτσι, αυτό που πρώτα νόμιζε ότι συμβαίνει στην τύχη, στο τέλος θα καταλάβει ότι δεν συνέβαινε έτσι, στα κουτουρού, αλλά είχε απόλυτη σκοπιμότητα. Ένα μίξερ γεμάτο ανθρώπους, που στο τέλος δίνουμε και τη συνταγή του ανθρωποπολτού που παράγει.
Πού γράφετε; Περιγράψτε χώρο και κατάσταση;
Σε ένα δωμάτιο γράφω, δύο επί τρία. Τα εξώφυλλα των παραθύρων έχουν κολλήσει, γιατί δεν τα έχω ανοίξει ποτέ. Παντού βιβλία, δίσκοι βινυλίου, CD, πολλά μπλοκ και σημειωματάρια από διάφορες χώρες. Τα συρτάρια γεμάτα πένες. Σε όσους τοίχους παραμένουν, γυμνοί πίνακες του Α. Φασιανού, του Γιάννη Μιχαηλίδη και της Μαρίας Ηλία.
Πάνω στο μαύρο γραφείο μου το κομπιούτερ και ένα στεροφωνικό, καθώς και πολλά μπουκαλάκια με μελάνι. Κάτω, στο δάπεδο, κάποιο χαλί. Όπως καταλαβαίνετε, μετά βίας χωράω εκεί. Για να καθίσω στην καρέκλα μου πάντα κάνω μια μικρή χορογραφία
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΩΤΗΣ, ΜΙΞΕΡ, Εκδ. Ελληνικά Γράμματα
Saturday, October 10, 2009
SMALL TALK: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΩΤΗΣ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment