# Σέρρες, η Δημόσια Βιβλιοθήκη και τα αναγνωστικά κριτήρια #

• Του Θεοδωρου Γρηγοριαδη*, Η Καθημερινή, 10/10/2009
  

Στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών οι εγγεγραμμένοι αναγνώστες ξεπέρασαν τις είκοσι χιλιάδες, ενώ ένας μεγάλος αριθμός μη εγγεγραμμένων επισκεπτών επισκέπτονται τη βιβλιοθήκη για ελεύθερη χρήση των υπολογιστών και του Ιντερνετ, για να διαβάσουν περιοδικά ή να παρακολουθήσουν εκδηλώσεις σε καθημερινή συχνότητα.

Τα λογοτεχνικά σεμινάρια έφτασαν αισίως στον έκτο χρόνο, παρουσιάζοντας ξεχωριστούς θεματικούς κύκλους. Φέτος επιλέξαμε τους εν ζωή Νομπελίστες. Μέσα από το έργο τους θα δούμε πόσοι άντεξαν και ποιοι άξιζαν αυτό το θεριωμένο βραβείο που όλοι το κριτικάρουν και όλοι μοχθούν να το διεκδικήσουν. Βέβαια, από τον Λε Κλεζιό μέχρι τον Μάρκες υπάρχει μια μεγάλη χιλιομετρική απόσταση, που ίσως είναι μικρότερη ανάμεσα στην Ελφρίντε Γέλινεκ και την Ντόρις Λέσινγκ ή την Τόνι Μόρισον. Ομως οι περισσότεροι, όπως ο Ορχάν Παμούκ και ο Τζ. Μ. Κούτσι, αγωνίζονται για ανθρώπινα δικαιώματα στις κοινωνίες τους.

Το ζητούμενο των σεμιναρίων είναι η ανάδειξη των καλών βιβλίων, μέσα από εκατοντάδες τίτλους που συμπιέζονται στα ράφια. Οι μέχρι τώρα σαράντα δύο σύγχρονοι και κλασικοί συγγραφείς των λογοτεχνικών σεμιναρίων λειτουργούν ως φάροι ή πυξίδες, το ίδιο και οι λίστες των βιβλιοπροτάσεων που έχουν αναρτηθεί στον διαδικτυακό τόπο της βιβλιοθήκης. Το αναγνωστικό κοινό χρειάζεται και ζητάει βοήθεια πνιγμένο στην πληθώρα των εκδόσεων.

Στο πρώτο εξάμηνο του 2009 οι περισσότερο δανεισμένοι συγγραφείς, στη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερρών, ήταν τα ευπώλητα μυθιστορήματα Ελληνίδων συγγραφέων και η Βικτώρια Χίσλοπ με «Το Νησί».

Πολύ σωστά μια ανοιχτή, δημόσια βιβλιοθήκη οφείλει να προμηθεύεται όλους τους τίτλους, χωρίς να επιλέγει με ιδεολογικά, θρησκευτικά ή λογοτεχνικά και μόνον κριτήρια.

Με τα λογοτεχνικά σεμινάρια και τις ομάδες ανάγνωσης, όμως, αντιπροτείνει την «ποιοτική» λογοτεχνία, καθώς η τηλεοπτική κουλτούρα και η απολίτιστη καθημερινότητα έχουν δαμάσει τις αναγνωστικές αντιστάσεις.

Κάποιοι διαφωνούν, ισχυριζόμενοι ότι ο καθένας μπορεί να διαβάζει ό, τι θέλει. Ομως, κανείς δεν επιλέγει πια μόνος του.

Η παγκοσμιοποιημένη αγορά, η διαφήμιση, τα μέσα ενημέρωσης τον κατευθύνουν διαρκώς, οπότε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες από τις δημόσιες βιβλιοθήκες θα μπορούσαν να εκληφθούν ως μια διακριτική καθοδήγηση, αν όχι και υποχρέωση από τη μεριά τους. Εκείνοι πάλι που βολεύονται με τα ευπώλητα και μόνον ας αναρωτηθούν: θα έδιναν τα ίδια βιβλία που διαβάζουν στα παιδιά τους για να ψυχαγωγηθούν, να μορφωθούν ή να γνωρίσουν τον κόσμο; Και τότε, ας αναλάβουν και τις ευθύνες τους.

* Ο Θ. Γρηγοριάδης είναι συγγραφέας.