Ως πρόβατα επί σφαγήν

Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΕΧΕΙ ΠΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΙΩΤΗΣ, ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ. ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΑΠΛΩΣ ΤΙΣ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΜΕ...

• Γράφει η Χάρη Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ, 24/10/2009

Oι ιστορίες του Μίξερ μοιάζουν στην αρχή ασύνδετες. Σαν ένα άλμπουμ με τυχαία ενσταντανέ ζωής από διάφορα σημεία της Ελλάδας, από ανθρώπους με διαφορετικές νοοτροπίες, διαφορετικές αφετηρίες, όπου ακόμη και ο τρόπος γραφής- άλλοτε πιο ποιητικός, άλλοτε πιο δημοσιογραφικός- σου δημιουργεί (στην αρχή) μια αίσθηση αμηχανίας. Αλλά και αυτή η πρώτη αμηχανία είναι μάλλον μέσα στο παιχνίδι του συγγραφέα. Οι ιστορίες είναι σύντομες και η εναλλαγή προσώπων και καταστάσεων μοιάζει με ζάπινγκ στην τηλεόραση. Πού το πάει ο ποιητής είναι το μόνιμο ερωτηματικό στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Ποια σχέση μπορεί να έχει η ρεαλιστική περιγραφή της ταλαιπωρίας που βιώνει ένας συνταξιούχος που του έρχεται χαρτί από το ΤΕΒΕ με την τρυφερή σχεδόν ποιητική ιστορία της σχέσης μιας γιαγιάς με το εγγόνι της (στο «Παραμύθι της αρχής»). Ή το δράμα που ζει μια οικογένεια στο χωριό (αυτοκτονεί ο πατέρας) με την «τρέντι» πραγματικότητα ενός σύγχρονου ζευγαριού που αποφασίζει να ενωθεί με τα δεσμά του γάμου;

Δεκαοκτώ ιστορίες που παρατίθενται (φαινομενικά) ανακατεμένα αλλά καθώς προχωράει η ανάγνωση αρχίζεις και υποψιάζεσαι ότι υπάρχει ένα νήμα που τις διαπερνά. Προσωπικά, πολύ προτού φθάσω στα μισά, ανακάλυψα το επίμαχο κεφάλαιο όπου αναγράφονται τα «μυστικά» νούμερα της πραγματικής ροής (π.χ. από το κεφάλαιο 2 πρέπει να πας στο κεφάλαιο 20 και μετά στο 38 κ.λπ.) κι έτσι το τυχαίο... ζάπινγκ οδηγεί σε ένα είδος σπονδυλωτού μυθιστορήματος- αρκεί να έχεις παρκάρει τον σελιδοδείκτη στη σελίδα με τα «κρυφά» νούμερα.

Δεκαοκτώ ιστορίες στις οποίες άνθρωποι κάθε ηλικίας, νέα ζευγάρια, ηλικιωμένοι, ακόμα και κατοικίδια («ο άσπρος σκύλος») πληρώνουν τον φόρο πόνου που αντιστοιχεί στον σύγχρονο άνθρωπο, πάντα φόρο βαρύ, γιατί σαν γνήσια τέκνα της εποχής μας είναι αδύνατον να ξεφύγουμε από τις συμβάσεις, τα ψέματα, τα δεσμά με τα οποία μεγαλώνουμε και τελικά ενσωματώνουμε. Βαδίζουμε τον δρόμο μας ως πρόβατα επί σφαγήν κι όσο πιο κοντά είναι η «απειλή», όσο πιο οφθαλμοφανείς οι ενδείξεις, τόσο πιο βαριά γίνεται η τύφλωση- αρκεί να μη χαθούν οι άμυνές μας.

Η επισφαλής ισορροπία είναι καλύτερη από τη μεγάλη... τούμπα. Το ψέμα είναι προτιμότερο από τον ξεκάθαρο ορίζοντα. «Αυτή η γνώση δεν συμφέρει κανέναν» λέει ο Μανιώτης. «Έτσι, όλα αυτά τα παθήματα που ξεσπούν γύρω μας δεν μας γίνονται ποτέ μαθήματα. Εμείς απλώς τα προσπερνάμε επιδιώκοντας να ευτυχήσουμε μέσα σε ένα πεδίο μάχης».