Ο ΙΤΑΛΟΣ ΜΠΕΣΤΣΕΛΕΡΙΣΤΑΣ ΝΙΚΟΛΟ ΑΜΑΝΙΤΙ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΑ «ΝΕΑ» ΓΙΑ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΣΗ
O Νικολό Αμανίτι είναι ο συγγραφέας που προκαλεί τις γυναίκες να κάνουν ιλιγγιώδη άλματα για να ξεπεράσουν τη σκληρή του μυθιστορηματική γλώσσα. Είναι επίσης ο νεώτερος σε ηλικία συγγραφέας που με το τρίτο του μυθιστόρημα «Δεν φοβάμαι» διακρίθηκε στην Ιταλία με το έγκυρο βραβείο Βιαρέτζιο- Ρεπάτσι.
Είναι Ιταλός, ετών 43 και μεγάλωσε στα «Χρόνια της Σφαίρας», όπως αποκαλούν οι Ιταλοί τα χρόνια της τρομοκρατίας, της βίας και της πολιτικής απόγνωσης των 70s. «Σιχαίνομαι να παρηγορώ τους ανθρώπους και να τους καλοπιάνω με τις ιστορίες μου. Σκοπός μου είναι να ανοίγω τα μάτια του κόσμου. Και στους αναγνώστες των βιβλίων μου προσπαθώ να τους δείξω τις ρωγμές μιας πραγματικότητας που δεν μπορούν να αντιληφθούν», λέει στα «ΝΕΑ» ο συγγραφέας των επιτυχημένων πωλήσεων, τον οποίο η κριτική χαρακτηρίζει ταλέντο της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας .
Ο Αμανίτι είναι μοντέρνος. Το δείχνουν το ύφος της σκληρής γλώσσας, η ένταση και η βία στις αφηγήσεις του, τα αγόρια των οποίων το τέλος της αθωότητας το προκαλεί ο πατέρας στην εφηβεία. «Δεν πιστεύω ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε σήμερα είναι πιο βίαιη. Πριν από 100 χρόνια υπήρχε σκλαβιά, οι αντιλήψεις της κοινωνίας περί ηθικής ήταν περιορισμένες... Αυτό που βλέπουμε στις μέρες μας είναι να συγκρούονται οι ανάγκες του καθένα σε καθημερινό επίπεδο και να προκαλούν το φαινόμενο της μητροπολιτικής βίας, που όμως είναι μικρής κλίμακας».
Είναι Ιταλός, ετών 43 και μεγάλωσε στα «Χρόνια της Σφαίρας», όπως αποκαλούν οι Ιταλοί τα χρόνια της τρομοκρατίας, της βίας και της πολιτικής απόγνωσης των 70s. «Σιχαίνομαι να παρηγορώ τους ανθρώπους και να τους καλοπιάνω με τις ιστορίες μου. Σκοπός μου είναι να ανοίγω τα μάτια του κόσμου. Και στους αναγνώστες των βιβλίων μου προσπαθώ να τους δείξω τις ρωγμές μιας πραγματικότητας που δεν μπορούν να αντιληφθούν», λέει στα «ΝΕΑ» ο συγγραφέας των επιτυχημένων πωλήσεων, τον οποίο η κριτική χαρακτηρίζει ταλέντο της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας .
Ο Αμανίτι είναι μοντέρνος. Το δείχνουν το ύφος της σκληρής γλώσσας, η ένταση και η βία στις αφηγήσεις του, τα αγόρια των οποίων το τέλος της αθωότητας το προκαλεί ο πατέρας στην εφηβεία. «Δεν πιστεύω ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε σήμερα είναι πιο βίαιη. Πριν από 100 χρόνια υπήρχε σκλαβιά, οι αντιλήψεις της κοινωνίας περί ηθικής ήταν περιορισμένες... Αυτό που βλέπουμε στις μέρες μας είναι να συγκρούονται οι ανάγκες του καθένα σε καθημερινό επίπεδο και να προκαλούν το φαινόμενο της μητροπολιτικής βίας, που όμως είναι μικρής κλίμακας».
- Τι γίνεται όμως όταν οι άνθρωποι στις σύγχρονες ευρωπαϊκές μητροπόλεις έχουν να αντιμετωπίσουν τις φοβίες τους για τους ξένους και τις εκφράζουν για παράδειγμα στους οικονομικούς μετανάστες;
«Είναι αλήθεια ότι υπάρχει βίαιη αντιμετώπιση. Ένας πληθυσμός είναι σαν τον ανθρώπινο οργανισμό που αναπτύσσει άμυνες για να απωθήσει οποιοδήποτε ξένο σώμα προσπαθεί να εισχωρήσει. Ακόμα και σε μία μεταμόσχευση καρδιάς, το σώμα αντιδρά. Τότε του δίνεις φάρμακα για να το πείσεις να δεχτεί αυτήν την προσφορά ζωής. Αυτό εννοώ και για τους μετανάστες. Είναι σαν μία καινούργια καρδιά για την Ευρώπη».
Με το τελευταίο του βιβλίο «Με τις ευλογίες του Θεού» ο Νικολό Αμανίτι συμπλήρωσε το βιογραφικό του με άλλο ένα λογοτεχνικό βραβείο, το Στρέγκα 2007. Και μέσα από την ιστορία ενός πατέρα με τον γιο του και άλλων δύο παράξενων χαρακτήρων που προσπαθούν να κλέψουν μια τράπεζα για να αλλάξει η ζωή τους, αλλά κι έναν πολυσέλιδο βιασμό, ο συγγραφέας δηλώνει ότι τον ενδιαφέρει να διηγηθεί κάτι συγκεκριμένο. «Υπάρχουν στην κοινωνία κάποια τμήματα ξεχασμένα από τους πολιτικούς και τα συνδικάτα. Γι΄ αυτό και αρχίζουν να πιστεύουν σε λανθασμένα ιδανικά. Πιστεύω ότι ακόμα κι έξυπνοι άνθρωποι καταφεύγουν στις απόψεις της Άκρας Δεξιάς.
Ένας διανοούμενος του σήμερα λοιπόν έχει ευθύνη όχι να συλλαμβάνει τα πράγματα αλλά να τα φιλτράρει».
Η φήμη συνάντησε τον Νικολό Αμανίτι σε νεαρή ηλικία.
Και του ζήτησε να βγει προς τα έξω, να ταξιδέψει πολλές φορές για χάρη της προβολής των βιβλίων του.
«Στην αρχή νόμιζα ότι ως συγγραφέας θα έμενα κλεισμένος σπίτι μου για να γράφω.
Όμως η προβολή των βιβλίων ήταν πολύ σημαντική και μέσα από αυτήν γνώρισα πολύ κόσμο. Όσο μεγαλώνω, προτιμώ να μην ταξιδεύω συχνά και να ανακαλύπτω τον κόσμο μέσα μου. Βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρον στον μικρόκοσμο που υπάρχει κάτω από μία πέτρα, παρά στο πέταγμα των αετών».
Οι ήρωές του είναι κυρίως άνδρες. Το αναγνωστικό κοινό του όμως είναι κυρίως γυναίκες. «Δημιουργώ σπάνια γυναικείους χαρακτήρες. Εκτός από τη Φλόρα, την καθηγήτρια σε μια περιοχή της Τοσκάνης, στο "Θα σε πάρω να φύγουμε", την οποία αγαπώ ιδιαίτερα. Καταλαβαίνω ότι λόγω του ύφους μου οι γυναίκες αναγνώστριες πρέπει να κάνουν σάλτο μορτάλε. Όμως ακόμα κι όταν γράφω για κάτι σκληρό όσο ο βιασμός στο "Με τις ευλογίες του Θεού", το βλέμμα μου πάνω τους είναι οίκτος, όχι αδιαφορία».
Με το τελευταίο του βιβλίο «Με τις ευλογίες του Θεού» ο Νικολό Αμανίτι συμπλήρωσε το βιογραφικό του με άλλο ένα λογοτεχνικό βραβείο, το Στρέγκα 2007. Και μέσα από την ιστορία ενός πατέρα με τον γιο του και άλλων δύο παράξενων χαρακτήρων που προσπαθούν να κλέψουν μια τράπεζα για να αλλάξει η ζωή τους, αλλά κι έναν πολυσέλιδο βιασμό, ο συγγραφέας δηλώνει ότι τον ενδιαφέρει να διηγηθεί κάτι συγκεκριμένο. «Υπάρχουν στην κοινωνία κάποια τμήματα ξεχασμένα από τους πολιτικούς και τα συνδικάτα. Γι΄ αυτό και αρχίζουν να πιστεύουν σε λανθασμένα ιδανικά. Πιστεύω ότι ακόμα κι έξυπνοι άνθρωποι καταφεύγουν στις απόψεις της Άκρας Δεξιάς.
Ένας διανοούμενος του σήμερα λοιπόν έχει ευθύνη όχι να συλλαμβάνει τα πράγματα αλλά να τα φιλτράρει».
Η φήμη συνάντησε τον Νικολό Αμανίτι σε νεαρή ηλικία.
Και του ζήτησε να βγει προς τα έξω, να ταξιδέψει πολλές φορές για χάρη της προβολής των βιβλίων του.
«Στην αρχή νόμιζα ότι ως συγγραφέας θα έμενα κλεισμένος σπίτι μου για να γράφω.
Όμως η προβολή των βιβλίων ήταν πολύ σημαντική και μέσα από αυτήν γνώρισα πολύ κόσμο. Όσο μεγαλώνω, προτιμώ να μην ταξιδεύω συχνά και να ανακαλύπτω τον κόσμο μέσα μου. Βρίσκω περισσότερο ενδιαφέρον στον μικρόκοσμο που υπάρχει κάτω από μία πέτρα, παρά στο πέταγμα των αετών».
Οι ήρωές του είναι κυρίως άνδρες. Το αναγνωστικό κοινό του όμως είναι κυρίως γυναίκες. «Δημιουργώ σπάνια γυναικείους χαρακτήρες. Εκτός από τη Φλόρα, την καθηγήτρια σε μια περιοχή της Τοσκάνης, στο "Θα σε πάρω να φύγουμε", την οποία αγαπώ ιδιαίτερα. Καταλαβαίνω ότι λόγω του ύφους μου οι γυναίκες αναγνώστριες πρέπει να κάνουν σάλτο μορτάλε. Όμως ακόμα κι όταν γράφω για κάτι σκληρό όσο ο βιασμός στο "Με τις ευλογίες του Θεού", το βλέμμα μου πάνω τους είναι οίκτος, όχι αδιαφορία».
ΙΝFΟ
Τα μυθιστορήματα του Νικολό Αμανίτι κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Ο συγγραφέας μίλησε χτες στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Μegaron Ρlus.
Με μια ματιά
- Γεννήθηκε το 1966 στη Ρώμη Σπούδασε Βιολογία αλλά σταμάτησε τις σπουδές κι άρχισε να γράφει Το μυθιστόρημά του «Δεν Φοβάμαι» γυρίστηκε ταινία από τον Γκαμπριέλε Σαλβατόρε το 2003 και πούλησε 800.000 αντίτυπα στην Ιταλία Το πρώτο διήγημα από τη συλλογή του «Fango» γυρίστηκε επίσης ταινία («L΄ultimo capodanno dell΄ umanita») με πρωταγωνίστρια τη Μόνικα Μπελούτσι
No comments:
Post a Comment