- Δικτάτορες, διεφθαρμένοι πλούσιοι και αδίστακτοι τρομοκράτες πρωταγωνιστούν στα μυθιστορήματα του Περουβιανού Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, που προσπάθησε να δείξει «πώς πλουτίζει κανείς σε μια φτωχή χώρα»
Στο νέο του μυθιστόρημα, που είναι και πάλι πολιτικό, ο 34χρονος Περουβιανός Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, επιλέγει ως ηρωίδα μία πλούσια κυρία που αποφασίζει να γράψει τα απομνημονεύματά της και στην πορεία διαπιστώνει, μαζί με τον συγγραφέα- ερευνητή που τη βοηθά, ότι ο Ιταλός πατέρας της είχε συνεργαστεί με τον Μουσολίνι, την ιταλική Μαφία και τη CΙΑ.
«Έχω γράψει δύο βιβλία για την τρομοκρατία. Αν τώρα καταπιάνομαι με την άλλη πλευρά είναι γιατί το δύσκολο δεν είναι να καταλάβεις πώς, σε μια φτωχή λατινοαμερικάνικη χώρα, γίνεται κάποιος τρομοκράτης. Το δύσκολο είναι να καταλάβεις πώς γίνεται κάποιος πλούσιος», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ρονκαλιόλο, που βρέθηκε στην Αθήνα προσκεκλημένος του Μegaron Ρlus.
«Οι Ιταλοί, αλλά και άλλοι Ευρωπαίοι που έφτασαν στη Λατινική Αμερική στις αρχές του 20ού αιώνα, βρήκαν εκεί μία συντηρητική ελίτ γαιοκτημόνων. Και έγιναν γρήγορα πλούσιοι γιατί καταπιάστηκαν με το εμπόριο και τη βιομηχανία. Όταν συγκέντρωσαν πολλά χρήματα, άρχισαν οι μεικτοί γάμοι. Οι μισητοί ξένοι νεόπλουτοι προσέφεραν το χρήμα, οι ξεπεσμένοι ντόπιοι αριστοκράτες το τοπικό κύρος. Η ηρωίδα μου, που βλέπει με την κουβανική επανάσταση τον κόσμο της να καταρρέει, αποκτά αργότερα εκδικητικές τάσεις απέναντι στα ίδια της τα παιδιά όταν καταλαβαίνει ότι κανείς, ούτε αυτά ούτε και ο πατέρας της, ο πατριάρχης της οικογένειας, δεν την αντιμετώπισαν ως άνθρωπο. Ο μεν πατέρας της την αντιμετώπισε ως επένδυση, ως δυνατότητα για τη συμμαχία δύο οικογενειών, τα δε παιδιά της ως μέρος της περιουσίας, σαν ένα έπιπλο σαλονιού», λέει.
Το μυθιστόρημα απλώνει τα πλοκάμια του από την Κούβα του Μπατίστα μέχρι τον Άγιο Δομίνικο του αιματοβαμμένου δικτάτορα Τρουχίλο. «Ήθελα να δείξω, επίσης, ότι τα εγκλήματα των “κακών”, σε μικρές χώρες τουλάχιστον, συχνά οφείλονται περισσότερο σε οικογενειακά μπερδέματα παρά σε διεθνείς συνωμοσίες. Τόσο ο τρομοκράτης, όσο και ο πλούσιος, ως λογοτεχνικοί ήρωες ενδείκνυνται για να αφηγηθείς ιστορίες εξουσίας με “κακούς”. Υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία. Ένα, λ.χ., είναι ότι κανείς από τους δύο δεν είναι κοντά στα θύματά του. Ο ένας αφήνει τη βόμβα και φεύγει σκοτώνοντας αγνώστους, ο άλλος βλέπει μπροστά του μόνο αριθμούς.
Η διαφορά, επειδή γνώρισα ανθρώπους και από τις δύο πλευρές, είναι ότι οι πλούσιοι ντύνονται ασύγκριτα καλύτερα», λέει με ένα ιδιότυπο χιούμορ.
ΙΝFΟ
Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, «Αναμνήσεις μιας κυρίας», μτφ. Μαργαρίτα Μπονάτσου, Εκδ. Καστανιώτη, σελ. 311, τιμή: 18 ευρώ.«Η άλλη διαφορά», συμπληρώνει, «είναι ότι οι πλούσιοι είναι πολύ πιο επικίνδυνοι. Ο τρομοκράτης μπορεί βέβαια να σκοτώσει αθώο κόσμο με μια βόμβα.
Ένας απερίσκεπτος εκατομμυριούχος μπορεί όμως να προκαλέσει μακροπρόθεσμα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα».
«Ο Τσάβες παίζει θέατρο»
«Εδώ και 40 χρόνια, αν ήσουν δεξιός στη Λατινική Αμερική υπερασπιζόσουν δικτατορίες, αν ήσουν αριστερός υπερασπιζόσουν κάποιο αντάρτικο», λέει ο Σαντιάγο Ρονκαλιόλο. «Σήμερα, η μεν Δεξιά συνειδητοποίησε πως δεν τη συμφέρουν οι συνεχείς αναταραχές. Η δε Αριστερά κατάλαβε ότι σε χώρες όπου υπάρχουν πολλοί φτωχοί, μπορεί να παίρνει την εξουσία και με εκλογές. Κάπως έτσι εξηγείται η σχετική ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής στη Λατινική Αμερική.Βέβαια, συχνά η πολιτική πρόοδος είναι αποτέλεσμα μεγάλων καταστροφών. Το ίδιο έγινε και στην Ευρώπη.
Ενδιαφέρον είναι ότι εκεί που η Δεξιά είχε κάνει γενοκτονίεςΑργεντινή, Χιλή, Βραζιλία- η Αριστερά θέλει να λειτουργούν άψογα οι δημοκρατικοί κανόνες. Σε χώρες όπου η Δεξιά ήταν λιγότερο σκληρήΒενεζουέλα, Βολιβία, Περού, Εκουαδόρ-, η Αριστερά έχει μεγαλύτερες τάσεις αυθαιρεσίας, φτάνοντας να απειλεί την ελευθερία του λόγου ή την ανεξαρτησία του Δικαστικού Σώματος. Δεν είναι άσχετο ότι ακόμα και ο Τσάβες, που θα ήθελε να πάρει όλες τις εξουσίες, έχει κάποια όρια. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορεί να κάνει. Άλλωστε συχνά, παίζει και θέατρο, παρέα με τις ΗΠΑ».
Του Μανώλη Πιμπλή. ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009
No comments:
Post a Comment