Sunday, June 14, 2009

ΠΑΡΙΣΙ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΟΡΙΣ ΒΙΑΝ


  • Τον θυμόμαστε κυρίως για τα ιδιότυπα τραγούδια του, τον «Λιποτάκτη» και τα άλλα, κάπου 500 συνολικά. Αλλά στη σύντομη ζωή του και παρά την ασθενική υγεία του ο Μπορίς Βιαν (1920-59) έκανε πολύ περισσότερα πράγματα, αν και με άνιση επιτυχία. Εκτός από τραγουδοποιός και τραγουδιστής ο Βιαν υπήρξε συγγραφέας μυθιστορημάτων, διηγημάτων, ποιημάτων, θεατρικών έργων, μαθηματικός, πολιτικός μηχανικός, δημοσιογράφος, κριτικός, λιμπρετίστας, σεναριογράφος, προπαγανδιστής της τζαζ και μουσικός της, τρομπετίστας (διετέλεσε μέλος του θρυλικού Ηot Club της Γαλλίας) και από τους πρώτους που εισήγαγαν το rock'n΄roll στη Γαλλία. Ο Βιαν, αντισυμβατικός και απρόβλεπτος, υπήρξε μια από τις πλέον συζητούμενες προσωπικότητες της εποχής του, θαμώνας της «αριστερής όχθης», οικείος των υπαρξιστών και φίλος διασήμων συγγραφέων, συνεργάτης του περιοδικού του Ζαν-Πολ Σαρτρ Les temps modernes. Στην ιδιαίτερη πατρίδα του Βιλ ντ΄ Αβρέ η μνήμη του διατηρείται ολοζώντανη, και με αφορμή την εφετινή 50ή επέτειο του θανάτου του διοργανώνεται εκεί το Ετος Βιαν με πλήθος εκδηλώσεις όλων των ειδών σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Εκδηλώσεις γίνονται και στη γαλλική πρωτεύουσα, και ανάμεσά τους ξεχωρίζει η μεγάλη συναυλία νέων τραγουδιστών προς τιμήν του στην ιστορική Αίθουσα Ρleyel την ερχόμενη Κυριακή 23 Ιουνίου, ανήμερα του θανάτου του Βιαν σε κινηματογράφο του Παρισιού, όπου τον στενοχώρησε βαθιά η παρακολούθηση της αποτυχημένης κινηματογραφικής μεταφοράς του ενδοξότερου μυθιστορήματός του Θα φτύσω στους τάφους σας. [ARS... BREVIS, της ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΖΕΝΑΚΟΥ, Κυριακή 14 Ιουνίου 2009]

2 comments:

katerina said...

Τι καλά που σε βρήκα!!!!!
Πιστευα πια ότι ο Βιαν, αλλά και η Βιαν (πέρα απο τα τετριμένα κλισε για τον ...Κάστορα-Σιμον ντε Μποβουάρ, η πιο μεγάλη μουσα του Σαρτρ ήταν η Βιαν), είχαν χαθεί στα βάθη της λήθης...
Να εισαι καλά... Κυραικατικο μεσημέρι, τρέχω να χαθώ στις μνημες του deux mangot και του Saint Jermain...που το έζησα για πολλά χρονια, με τα φαντασματα τους να πλανιώνται ακομα εκει, πριν γινει το απολυτο τουρισταδικο.

Νίκος Λαγκαδινός said...

Α ρε Κατερίνα! Τι να σου πω ; Έζησα κι εγώ εκεί και έψαχνα στα δρομάκια και στα μαγαζάκια, μη τυχόν και συναντήσω κάποιον απ' όλους αυτούς που στόμωσαν τις αναγνωστικές αγωνίες της νιότης!