Bob Dylan 1962-2001 – Lyrics

https://www.timesnews.gr

«Για τη δημιουργία νέων ποιητικών εκφραστικών τρόπων μέσα στη μεγάλη παράδοση του αμερικανικού τραγουδιού» βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2016 από τη Σουηδική Ακαδημία, ο μεγάλος τραγουδοποιός BOB DYLAN, όπως ανακοινώθηκε την Πέμπτη 13 Οκτωβρίου στη Στοκχόλμη, από τη μόνιμη γραμματέα της Σουηδικής Ακαδημίας Σάρα Ντάνιους.

Όλοι οι στίχοι των τραγουδιών του σπουδαίου τραγουδοποιού, μεταφρασμένοι στα ελληνικά από τον Γιώργο -Ίκαρο Μπαμπασάκη, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις IANOS και τη σειρά «Ιανός ο Μελωδός» σε μια ιδιαίτερη έκδοση με τον τίτλο «BOB DYLAN 1962-2001. ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (LYRICS)». Στο βιβλίο, που εκδόθηκε το 2006, περιλαμβάνονται οι στίχοι του Bob Dylan, από το 1962 μέχρι το 2001 και πλούσιο φωτογραφικό υλικό καθώς και επίμετρο του μεταφραστή.

Blowin’ in the Wind [Στον Άνεμο Πετάει]

Πόσους δρόμους πρέπει ένας άντρας ν’ ακολουθήσει
Προτού σαν άντρα μπορεί κανείς να τον ορίσει;
Σε πόσες θάλασσες πρέπει ένα περιστέρι λευκό να αρμενίσει
Προτού στην άμμο πάει γλυκά για να καθίσει;
Ναι, και πόσες φορές θα βροντήσουν τα κανόνια
Προτού τα θάψουμε για πάντα μες στα χιόνια;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει

Πόσα χρόνια μπορεί να αντέξει ένα βουνό
Προτού της θάλασσας το φθείρει το νερό;
Ναι, και πόσα χρόνια μπορούνε κάποιοι
Ν’ ανεχθούνε τη σκλαβιά
Προτού έρθει να τους δοθεί και πάλι η λευτεριά;
Και πόσες φορές μπορεί κανείς να γυρίζει το κεφάλι
Να κάνει πως δεν βλέπει το γύρω του το χάλι;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει

Πόσες φορές πρέπει το βλέμμα να σηκώσεις
Προτού τον ουρανό να δεις ολόκληρο κι όχι με δόσεις;
Και πόσα αυτιά κανείς πρέπει να έχει
Προτού το κλάμα του συνάνθρωπου αρχίσει να προσέχει;
Και πόσοι πρέπει να πεθάνουνε, πόσοι ακόμα άλλοι
Προτού νιώσουμε πως ο θάνατος κάνει ζημιά μεγάλη;
Η απάντηση, φίλε μου, σαλεύει και σκιρτάει
Η απάντηση, φίλε μου, στον άνεμο πετάει

Απόσπασμα από το βιβλίο

Το πρώτο άλμπουμ που αγόρασα με το χαρτζιλίκι μου ήταν το Desire του Μπομπ Ντίλαν. Μου άλλαξε τη ζωή. Η βελόνα του Kenwood έλιωνε, ξανά και ξανά, παίζοντας One more cup of coffee, το Hurricane, το Joey. Η ενορχήστρωση απείχε έτη φωτός από ό,τι είχα συνηθίσει ν’ ακούω ως τότε, τους βαρύγδουπους Yes, τους Genesis, και το αναπόφευκτο στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα Smoke on the Water. Μετά, με τον καιρό, απέκτησα τα Άπαντα Ντύλαν. Μετά, τα έχασα (μετακομίσεις, κλοπές, δωρεές, πυρκαγιές!) Τώρα, τα ξαναμαζεύω. Και εξακολουθώ να γοητεύομαι. Ναι, ο Ντίλαν μού άλλαξε τη ζωή. Υπάρχουν έργα τέχνης που σε κλείνουν στο σπίτι. Άλλα που σε βγάζουν στο δρόμο, που σε στέλνουν σε λαβυρίνθους από τους οποίους αρνείσαι πεισματικά να βγεις. Τέτοια είναι τα τραγούδια, οι στίχοι και η φωνή του Τροβαδούρου. Σε στέλνει μακριά από το σπίτι, μακριά από την όποια ασφάλεια, σε τοπία φλεγόμενα. Και είναι ωραίο αυτό!