Η Μανίνα Ζουμπουλάκη είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα συγγραφέα που ζει μέσα στην κοινωνία και δεν είναι κρυμμένη σον γυάλινο πύργο της, όπως συνήθως συμβαίνει με κάποιους προβεβλημένους ομοτέχνους της. Παρακολουθώ την συγγραφική της διαδρομή από το ξεκίνημά της. Είχε μια επιδεξιότητα στο διήγημα, γι’ αυτό και ήταν πλούσια η παραγωγή της. Παρακολουθούσα και τη δημοσιογραφική της ενασχόληση.
Αλλά γρήγορα διακλαδώθηκε στο μυθιστόρημα, στα σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες αλλά και τηλεοπτικές σειρές, στην αρθρογραφία στον Τύπο και το διαδίκτυο, κάνει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, μπλέχτηκε και με το παιδικό βιβλίο… Μια πολυδιάστατη δημιουργός που είναι ανήσυχη, και σε πνευματική εγρήγορση, που έχει το βλέμμα της στραμμένο παντού, με το πάθος της ζωής…
- Τι νοσταλγείτε περισσότερο;
«Γενικά δεν νοσταλγώ, μου φαίνεται τζάμπα κόπος. Αν έψαχνα κάτι ντε και καλά, θα ήταν η παιδική ηλικία του μεγάλου μου γιού, από τα 4 ως τα 10. Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή δούλευα και δεν την έζησα αρκετά, ίσως επειδή ήταν όντως πολύ ωραία…»
- Σας αρέσoυν τα ταξίδια;
«Ναι – αν και όχι όπως παλιά. Κουράζομαι πιο εύκολα, γι αυτό το λέω».
- Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;
«Στις Μαλδίβες πριν 15 χρόνια, με τον μεγάλο γιό μου, τον τότε φίλο μου και αγαπημένη φίλη με τον δικό της γιό και σύζυγο. Είχαμε περάσει σούπερ, το μέρος ήταν μαγικό… κλισέ, αλλά τα εξωτικά είναι αυτά που θυμάσαι καλύτερα, ίσως επειδή είναι σπάνια!»
- Πoιo μέρoς αγαπάτε ιδιαίτερα;
«Την Θάσο. Λόγω καλοκαιριών παιδικής-εφηβικής μου ηλικίας, που ήταν στάνταρ εκεί, και δεν ξεπερνιούνται με τίποτα…»
- Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερτιμημένη αρετή;
«Την ειλικρίνεια».
- Πoια, κατά τη γνώμη σας, είναι τα μεγαλύτερα πρoβλήματα της ελληνικής κoινωνίας;
«Η φτώχεια της».
- Σας ενδιαφέρει η πoλιτική;
«Μόνον στον βαθμό που επηρεάζει την καθημερινότητά μου… δηλαδή αρκετά πια. Βαριέμαι φρικτά αλλά ασχολούμαι αναγκαστικά, και με βαθύ εσωτερικό τρόμο…»
- Τι γνώμη έχετε για τους πολιτικούς;
«Χάλια. Είναι πουλημένοι και αγορασμένοι».
- Αγαπάτε το θέατρο;
«Ναι, όταν δεν είναι φέικ».
- Ποια είναι η θέση της τέχνης (θέατρο, μουσική, ζωγραφική, κ.λπ.) στην εποχή μας;
«Η θέση είναι ένα με το πάτωμα – η θέση στην οποίαν έχουνε πέσει όλα αυτά… είναι η μόνη μας σωτηρία όμως τα κακόμοιρα, και θα έπρεπε να βρίσκονται σε καλύτερη θέση, αν όχι σε θρόνο…»
- Μήπως η τέχνη κινδυνεύει να απομονωθεί εξαιτίας της τηλεόρασης και συνεπώς μήπως πρέπει να αναζητήσει καινούργιες μορφές και να επανεξετάσει την κοινωνική λειτουργία της;
«Η Τέχνη κινδυνεύει από την σκληρή πραγματικότητα, τα κυκλώματα, την έλλειψη όχι μόνον αξιοκρατίας αλλά δημοκρατίας, κινδυνεύει από την ανέχεια, το στρίμωγμα που τρώμε όλοι οι καλλιτέχνες – και όχι από την τηλεόραση»
- Πιστεύετε ότι το βιβλίο χάνει σε σχέση με την εικόνα;
«Είναι διαφορετικό μέσον. Σε προτρέπει να κάνεις κάστινγκ εσύ για την δική σου εικόνα/ταινία, να την σκηνοθετήσεις, να την φωτίσεις, να την γυρίσεις και να την απολαύσεις – χωρίς καν να κουνηθείς από τη θέση σου».
- Σε μια εποχή αποξένωσης, πολεμικών συγκρούσεων, κοινωνικών αναταραχών, φτώχειας, ανισοτήτων, φόβου για την επόμενη ημέρα κ.λπ., τι μπορεί να κάνει η τέχνη;
«Να σου σώσει τη ζωή.»
- Είναι ο κόσμος μας παράλογος;
«Ναι. Σόρι, δεν έχω κάτι να προσθέσω: του τρελού εντελώς».
- Τι είναι εκείνο που δίνει νόημα στον άνθρωπο;
«Ακούγεται τυρί αλλά… (γκουχ-γκουχ) η αγάπη».
- Έχει πνευματικότητα η κεντρική εξουσία (η κυβέρνηση, τα κόμματα);
«Εξουσία και πνευματικότητα είναι σαν πεπόνια και κοτετσόσυρμα (πιο άσχετα, πεθαίνεις)»
- Η νεοελληνική κοινωνία, γενικότερα, έχει πνευματικότητα;
«Μπα. Έχει αναλογικά αρκετούς καλλιτέχνες και δημιουργούς αλλά στο σύνολό της δεν σε πιάνει κι από τα μούτρα με την πνευματικότητά της».
- Τι σημαίνει για σας η λέξη «ήθος»;
«Να μην ντρέπεσαι για τις επιλογές ούτε για τις υποχωρήσεις σου»
- Πoια είναι η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας;
«Ιστορία».
- Ποιος φταίει για το περιορισμένο λεξιλόγιο των νεοελλήνων: οι γονείς, το σχολείο, τα μέσα ενημέρωσης, η παγκοσμιοποίηση;
«Δεν είναι πιο περιορισμένο από το λεξιλόγιο των Άγγλων, πχ. Τρώμε τέτοια πίεση, που είναι ζήτημα αν την βγάζουμε καθαρή (τη μέρα μας) με 100 λέξεις. Εδώ δεν έχουμε βρακί, τις λέξεις θα σκεφτούμε;».
- Υπάρχει περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση στους πολίτες ή όλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την προστασία του περιβάλλοντος;
«Η προηγούμενη απάντηση (στο 20) ισχύει και εδώ. Ανάλογα με την οικονομική κατάσταση (του πολίτη) – όποιος δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του, δεν πρόκειται να ιδρώσει για την ανακύκλωση. Άρα, ένα 10% του πληθυσμού είναι ευαισθητοποιημένο όσον αφορά τα περιβαλλοντολογικά θέματα.»
- Κινδυνεύουμε στ’ αλήθεια από τη μόλυνση του περιβάλλοντος ή απλώς πρόκειται για υπερβολές των οικολόγων;
«Επειδή το λένε όλοι, παντού, αλλά και επειδή το καταλαβαίνουμε πια στο πετσί μας… είναι αλήθεια – τσεκάρετε το ‘Αβαταρ’ και θα καταλάβετε».
- Είναι υποφερτή η πόλη σας;
«Κατά τόπους, ναι».
- Μήπως κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες/μετανάστες;
«Όχι. Κινδυνεύουμε από τους πολιτικούς μας.»
- Υπάρχει φόβος να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα;
«Όχι. Αλλά μπορούμε να ψαχτούμε ως προς το τι σημαίνει εθνική ταυτότητα – έχουν αλλάξει τα δεδομένα, δεν είναι αυτό που ήτανε. Η παιδεία πια (με την ευρύτερη έννοια, της καλλιέργειας) είναι αυτό που καθορίζει την εθνική μας ταυτότητα».
- Δικαιούμαστε να υποστηρίζουμε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων;
«Ναι. Κι οι Σκανδιναβοί υποστηρίζουν ότι είναι απόγονοι των Βίκινγκ».
- Έχoυν σημασία oι απoλoγισμoί στη ζωή μας;
«Όχι. Σημαίνουν ότι έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο και μάλλον είμαστε καιρό χωρίς γκόμενα/ο.»
- Πόσες ώρες εργάζεστε;
«Όσες χρειάζεται, ανάλογα με το τι γράφω.»
- Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας για τα βιβλία σας;
«Άλλοτε από την ζωή, άλλοτε από το στραβό μου το κεφάλι. Μερικές φορές από ατάκες ή εικόνες ταινιών, ακόμα και από φράσεις βιβλίων»
- Τι είναι για σας η μοναξιά;
«Ηρεμία. Ευκαιρία για δημιουργικότητα!»
- Είστε ρομαντική;
«Μπα.»
- Η γυναίκα σήμερα στην Ελλάδα είναι ίση με τον άνδρα;
«Όχι. Κερδίζουμε 76 λεπτά στο 1 ευ του άντρα – αμφιβάλλω αν από τότε που τσέκαρα τα ποσοστά έχουμε φτάσει τα 80 λεπτά….»
- Είστε φεμινίστρια ή πιστεύετε ότι ο φεμινισμός έχει δημιουργήσει προβλήματα στη γυναίκα;
«Φυσικά και είμαι φεμινίστρια. Ποια είναι η εναλλακτική; Να είμαι ανδρίστρια; Να μην υποστηρίζω την μισθολογική, κοινωνική και ουσιαστική ισότητα; Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω…»
- Tι αγαπάτε περισσότερo στoν κόσμo;
«Τα τρία παιδάκια μου, τα αδέρφια μου, τον άντρα και τους γονείς μου, τις φίλες και τους φίλους μου».
- Τι θεωρείτε ως τον έσχατο βαθμό δυστυχίας;
«Να υποφέρει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Ακόμα χειρότερα, να χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Να υποφέρεις εσύ αυτοπροσώπως, να πονάς σωματικά έστω και από δόντι…»
- Σας απασχολεί ο χρόνος;
«Μόνον πρακτικά: δεν προλαβαίνω ποτέ»
- Πιστεύετε στην φιλανθρωπία ή στην αλληλεγγύη;
«Και στα δύο. Η φιλανθρωπία είναι προνόμιο της αστικής / μεγαλοαστικής τάξης, από κει και κάτω είναι αλληλεγγύη. Είναι απαραίτητα και αξιοθαύμαστα αμφότερα.»
- Για σας, τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση;
«Χώρες χωρίς σύνορα.»
- Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε οι Έλληνες;
«Επειδή πρόσφατα ήμουν σε νοσοκομείο του εξωτερικού, και αναρωτιόμασταν πότε θα γίνουμε κι εμείς στην Ελλάδα άνθρωποι σαν κι αυτούς… δυστυχώς δεν είμαστε σχεδόν καθόλου Ευρωπαίοι.»
- Ο Έλληνας είναι εχθρός της πειθαρχίας και του κανόνα;
«Μόνον άμα έτσι τον βολεύει»
- Τι λείπει από τον Έλληνα σήμερα;
«Το κίνητρο να κάνει οτιδήποτε»
- Η «ενωμένη» Ευρώπη θα επιβιώσει;
«Στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης; Βέβαια.»
- Η γυναίκα σήμερα στην Ελλάδα είναι ίση με τον άνδρα;
«Μα όχι. Το είπαμε. Είναι πολίτης δεύτερης κατηγορίας – και το ότι μεγαλώνει παιδιά ακόμα, δεύτερο θεωρείται. Δεν υπάρχει επίδομα μητρότητας ούτε καμιά βοήθεια στις μαμάδες (που αποκλείεται να είναι εργαζόμενες αν έχουν παιδιά σε δημόσια σχολεία εκτός κι αν είναι πλούσιες – τα δημόσια σχολάνε 1.15). Πέρα από το ότι τα παιδιά θεωρούνται ντε φάκτο σαμάρι της μαμάς, υποχρέωση, κορώνα στο κεφάλι της και πρόβλημά της στην τελική».
- Ποιο είναι το πολυτιμότερο περιουσιακό σας στοιχείο;
«Δεν μου έρχεται τίποτα… το λάπτοπ που γράφω, τα αρχεία μου εδώ μέσα; Ένα δαχτυλίδι της γιαγιάς μου; Ένα ωραίο κόκκινο δερμάτινο ημίπαλτο; Όλα αυτά μαζί και τίποτε από αυτά; Δεν θα ήθελα να χάσω κάτι πάντως, όλα είναι πολύτιμα όταν κινδυνεύεις να τα αποχωριστείς.»
- Η οικονομική κρίση πιστεύετε ότι θ’ αλλάξει την κοινωνία μας και προς ποια κατεύθυνση;
«Την έχει αλλάξει ήδη, μας έχει κάνει να σφαζόμαστε μεταξύ μας, να ψάχνουμε τρύπες ακόμα κι αν είμαστε τίμιοι άνθρωποι… μας έχει κάνει χειρότερους, αλλά και πιο εφευρετικούς».
- Πιστεύετε ότι θα έρθει κάποια στιγμή που η χώρα μας θα ζει χωρίς τις ξένες εξαρτήσεις;
«Ιδέα δεν έχω. Συγγραφέας είμαι, όχι πολιτικός συντάκτης. Ρωτήστε με πώς γράφω βιβλία – θα σας απαντήσω ότι το κάνω χωρίς να σκέφτομαι την πολιτική…»
- Τι είναι εκείνο που μπορεί να ενσαρκώσει την ελπίδα του αύριο;
«Η κάθε (καινούργια) μέρα, Τζον Μπόι».
- Τελικά, τι είναι η ζωή;
«Απίστευτη περιπέτεια»
- Τα «αόρατα κορίτσια», είναι ένα μυθιστόρημα για όλους, άντρες και γυναίκες;
«Θα ήθελα να πω ‘ναι βέβαια’ αλλά ίσως να είναι κυρίως για γυναίκες. Όχι επειδή είναι ρομαντικό, που είναι πράγματι, με έναν ρεαλιστικό ‘ανδρικό’ τρόπο… αλλά επειδή οι ηρωίδες είναι γυναίκες, σκέφτονται και λειτουργούν σαν γυναίκες – έστω κι αν μεταμφιέζονται σε άντρες. Είναι ένα περιπετειώδες ιστορικό και σύγχρονο μυθιστόρημα, με άλλα λόγια αν τύχει και το δείτε στα χέρια ενός άντρα αποκλείεται να τον κακοχαρακτηρίσετε».
***********************************************************************
- ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
[όπως το έγραψε η Μανίνα Ζουμπουλάκη]
Γεννήθηκα το 1960 και μεγάλωσα στην Καβάλα. Σπούδασα στην Αμερική Ιστορία Τέχνης και Σωματική Αγωγή, από μισά και τα δύο. Έχω δουλέψει στον ‘Ταχυδρόμο’, στα ‘Πρόσωπα’, ‘Κλικ’, ‘Diva’, ‘Μen’, ‘Nitro’, ‘Down Town’, ‘Elle’ ως δημοσιογράφος. Σήμερα γράφω στα ‘Elle’ , ‘Athens voice’ και ‘Home’. Έχω μεταφράσει τριάντα βιβλία για τις εκδόσεις ‘Κάκτος’ (μεταξύ των οποίων ‘Πέρα από την Αφρική’ της Κάρεν Μπλίξεν και ‘Αρχαία Απογεύματα’ του Νόρμαν Μέιλερ) και άλλα τόσα ‘Αρλεκιν’. Δούλεψα στο ραδιόφωνο ως παραγωγός (Top Fm, ΕΡΑ 4, Κανάλι 15, Κανάλι 5, Μελωδία).
Συνέγραψα το σενάριο στις ταινίες μεγάλου μήκους «Ελεύθερη Κατάδυση» του Γιώργου Πανουσόπουλου και «Ριζότο» της Όλγας Μαλέα. Έχω εκδώσει τρείς συλλογές διηγημάτων («Κενά Μνήμης», «Μυροβόλος Ανοιξις» , «Η ζωή (δεν) είναι ταινία») , και τα μυθιστορήματα: «Φεύγα», «Η σκόνη της Ημέρας», «Αληθινή Σταρ», «Μεγάλο Καλοκαίρι», «Ευτυχία», «Φερμουάρ» και «Αόρατα Κορίτσια» (Νοέμβριος 2015). Επίσης έγραψα το εγχειρίδιο γραφής με τίτλο «Πώς να γράψεις». Συμμετείχα με το διήγημα «Μέρα Νύχτα» στην συλλογή τριών διηγημάτων «Κρυμμένες Ιστορίες» και σε άλλες τέσσερεις συλλογές με αντίστοιχα διηγήματα .
Το «Φεύγα!» έγινε σίριαλ με δικό μου σενάριο και προβλήθηκε στο Mega το 2003. (Το μυθιστόρημα ήταν ήδη μπεστ-σέλερ).
To 2006 έγραψα το σενάριο του σίριαλ «Ξέχασέ με» μαζί με τον Βαγγέλη Νάση (Alpha). Επίσης το σενάριο της τηλεταινίας «Απαγωγή» (Mega). Έγραψα το θεατρικό μονόπρακτο «Ευρέ Εργά» το οποίο ανέβηκε με επιτυχία στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την άνοιξη του 2012 με την Γαλήνη Τσεβά και την Εμμανουέλλα Αλεξίου σε σκηνοθεσία Βασίλη Τσελεμέγκου. Ανέβηκε για δεύτερη φορά στο θέατρο Black Box του Ιδρύματος το 2013 σκηνοθετημένο από την Πέμη Ζούνη.
Έχω τρία παιδιά και ζω στην Αθήνα. Γράφω συνέχεια – μία όπερα, ένα μιούζικαλ, θεατρικά και σενάρια, άρθρα σε φιλικά μπλογκ και περιοδικά της επαρχίας. Πάντα κυνηγάω με χαλαρό τρόπο κι από ένα «όνειρο» που άλλοτε πραγματοποιείται και άλλοτε όχι…
ΒΙΒΛΙΑ
- «Κενά Μνήμης», ’93, Ιστός
- «Μυροβόλος Ανοιξις», ’95, Ιστός
- «Φεύγα!», ‘98, Ιστός
- «Η ζωή (δεν) είναι ταινία», 2002, Ιστός
- «Η σκόνη της ημέρας», 2003, Ιστός
- «Αληθινή σταρ», 2004, Ωμέγα.
- «Πώς να γράψεις» , 2007, Intro Books.
- «Το μεγάλο καλοκαίρι», 2008, Intro Books.
- «Μέρα νύχτα», διήγημα 2010, Απόπειρα
- «Ευτυχία», μυθιστόρημα 2012, Παπαδόπουλος
- «Πώς να γράψεις- ανανεωμένο» 2012, Παπαδόπουλος.
- «Φερμουάρ», μυθιστόρημα, 2014, Παπαδόπουλος
- «Αόρατα κορίτσια», μυθιστόρημα, 2015, Παπαδόπουλος
ΣΕΝΑΡΙΑ
- «Ελεύθερη κατάδυση» (ταινία μεγάλου μήκους), 1995
- «Ριζότο» (ταινία μεγάλου μήκους), 2001
- «Φεύγα!» (σήριαλ 24 επεισοδίων, Mega), 2003-4
- «Ξέχασέ με» (σήριαλ 25 επεισοδίων, Alpha), 2005-6
- «Απαγωγή» (τηλεταινία, Mega), 2007
ΘΕΑΤΡΙΚΟ
- «Ευρέ εργά», Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, άνοιξη 2012. Ξανα-ανέβηκε τον Φεβρουάριο του 2013.
ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
- ΕΛΚΕΠΑ Β .Ελλάδος, ’85-’86, ’86-΄87, «Σύνταξη κειμένου».
- Δήμος Θεσσαλονίκης, ‘97: σειρά διαλέξεων στα πλαίσια των εκδηλώσεων «Δημήτρεια στα Σχολεία», με θέμα «Το δημιουργικό γράψιμο».
- Δήμος Ρέντη, σεμινάρια «Δημιουργικού Γραψίματος», ’01.
- Σεμινάρια δημιουργικού γραψίματος Συλλόγου Δ/Ν Αλμωπίας «Μ. Αλέξανδρος», Δήμου Αριδαίας, Δήμου Εξαπλάτανου, Μέσης Εκπαίδευσης, ‘03.
- Σεμινάρια Δημιουργικού Γραψίματος στην Φλώρινα, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, κάθε χρόνο από το 2002 μέχρι και σήμερα.
- Δύο κύκλοι σεμιναρίων Δημιουργικής Γραφής στο Μικρό Πολυτεχνείο, 2009-10
- Κύκλος σεμιναρίων Δημιουργικής Γραφής στην σχολή Tabula Rasa, 2011
- Σεμινάρια και εργαστήρια Δημιουργικής Γραφής σε συλλόγους, οργανισμούς και ιδρύματα. Σεμινάρια στο Aegean College Omiros από το 2014 ως σήμερα.
No comments:
Post a Comment