Τον «ανακάλυψα» τον Διαμαντή Αξιώτη όταν ως δημοσιογράφος έκανα την εκπομπή «Δημιουργοί στην περιφέρεια» για την ΕΡΤ, κι έψαχνα για πνευματικούς δημιουργούς και καλλιτέχνες στην όμορφη Καβάλα. Και φυσικά μου είχε κάνει εντύπωση και το ταλέντο του αλλά και η προσωπικότητά του. Στην πορεία διαπίστωσα ότι ο Αξιώτης ήταν ένας κλασικός διανοούμενος, ολοκληρωμένος συγγραφέας που δεν θριαμβολογούσε ποτέ για τις δημιουργικές επιδόσεις του που απλώνονταν σε όλους τους τομείς του λόγου. Άλλες σκέψεις γεννά ένα έργο στον αναγνώστη κι άλλες σκέψεις γεννά η θέση που παίρνει ο δημιουργός στην ζέουσα καθημερινότητά μας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο δημιουργός δεν ζει σε γυάλινο πύργο, αλλά μαζί μας, είναι διπλανός μας, βλέπει τον κόσμο που βλέπουμε κι εμείς, και με τη συνέντευξη που ακολουθεί έχουμε την ευκαιρία να ρίξουμε τους προβολείς στον ιδιωτικό του χώρο. Μιλάει απλά, δεν εξιδανικεύει τίποτε. Ωστόσο οι απαντήσεις του προβάλλουν χρώματα, σχήματα, μεγέθη, αξίες. Έχω την εντύπωση ότι σαν τον Κουστώ κάνω μια κατάδυση στον κόσμο του και του ζητώ να μας παρουσιάσει τα μυστικά του. Επ’ αυτοφώρω, λοιπόν. Ιδού ο Διαμαντής Αξιώτης:
- Τι νοσταλγείτε περισσότερο;
Την αχλή του φωτοστέφανου της νιότης. Τα καλοκαίρια, όταν με τον πατέρα μου θερίζαμε τη σίκαλη στα άγονα χωράφια, που είχαν παραχωρήσει στους πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης. Τη θάλασσα, τα βράχια κάτω από το πατρικό μου, όταν μαζεύαμε φούσκες και αχινούς.
- Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;
Ερώτηση παγίδα για έναν συγγραφέα. Η φανταχτερή-φαντασμένη απάντηση είναι: του νου! Ωστόσο, εάν προσγειωθώ: Η “Ροζ πολιτεία” Τζαϊπούρ, πρωτεύουσα του κρατιδίου Ρατζαστάν της Ινδίας, που επισκέφθηκα. To ουράνιο φαινόμενο το αποκαλούμενο «Βόρειο Σέλας» και ο παγοκρύσταλλος του θανάτου Brinicle, που δεν είδα. .
- Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερτιμημένη αρετή;
Της επιδεικνυόμενης σοφίας. Της μετριοφροσύνης – της κατουρημένης μετριοφροσύνης που χαρακτηρίζει τη χρυσή μετριότητα. Περισσότερο όλων, τις λεγόμενες “καθαρτικές της σάρκας αρετές”. Αφού καλά γνωρίζουμε πως, εκείνο που δεν λέει ψέματα ποτέ είναι το δέρμα.
– Είναι αμαρτία το δέρμα;
– Όχι.
- Ποια, κατά τη γνώμη σας, είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας;
Τα οφθαλμοφανή: Η οικονομική και ηθική κρίση. Η καλπάζουσα με ιλιγγιώδη ταχύτητα ανεργία. Η αβεβαιότητα, ο εκπεσμός, η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους πάντες και τα πάντα. Μακρύς ο κατάλογος, δυστυχώς.
- Σας ενδιαφέρει η πολιτική;
Με ενδιαφέρει στο μέτρο που με αγγίζει και την αγγίζω. Με ενδιαφέρει μέσα από τη δύνη που κλυδωνίζει την τύχη των παιδιών μου, όλων των πολιτών αυτής της χώρας. Με ενδιαφέρει τόσο ώστε να λαμβάνω τον λόγο όταν απελπίζομαι, θυμώνω, αγανακτώ. Όταν καλούμαι να εκτελέσω την καθοριστική κίνηση που μου αναλογεί. Γι’ αυτό είμαι κάθετος κατά της οποιασδήποτε αποχής, του οποιουδήποτε λευκού.
Δυστυχώς, οι πολιτικοί έχουν κάνει τα πάντα ώστε να απολέσουν την καλή προς τα έξω μαρτυρία…
- Τι γνώμη έχετε για τους πολιτικούς;
Δυστυχώς, οι πολιτικοί έχουν κάνει τα πάντα ώστε να απολέσουν την καλή προς τα έξω μαρτυρία. Θα χρειαστεί κάτι γενναίο ώστε να ανατροπή αυτή η πεποίθηση.
- Αγαπάτε το θέατρο;
Το λατρεύω, και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η σωστότερη απάντηση, ωστόσο, θα ήταν: το εμπιστεύομαι. Όλη η αλήθεια του κόσμου βρίσκεται συμπυκνωμένη στα θεατρικά έργα. Στα καλά θεατρικά έργα, η γένεση, η δημιουργία, ο έρωτας, η ζωή, ο θάνατος. Όλος ο κύκλος της ζωής.
- Ποια είναι η θέση της τέχνης (θέατρο, μουσική, ζωγραφική, κ.λπ.) στην εποχή μας;
Πρωταρχική, όπως πάντα. Περισσότερο στην εποχή μας. Στήριγμα και υπόσχεση σωτηρίας. Ή, ενδυνάμωση για μεγαλύτερη ενδοσκόπηση, συνειδητοποίηση των καταστάσεων, απόκτηση αγωνιστικότητας Εννοείται πως όλα αυτά μέσα από το λειτούργημα, μέσα από την απόλαυση.
Η τηλεόραση είναι τόσο αδύναμη, ισχνή, μικρή για να κάνει κακό.
- Μήπως η τέχνη κινδυνεύει να απομονωθεί εξαιτίας της τηλεόρασης και συνεπώς μήπως πρέπει να αναζητήσει καινούργιες μορφές και να επανεξετάσει την κοινωνική λειτουργία της;
Η τηλεόραση εμφανίστηκε ως εχθρός της Τέχνης, που όμως σύντομα ο κίνδυνος κατέρρευσε. Είναι τόσο αδύναμη, ισχνή, μικρή για να κάνει κακό. Με ικανοποίηση διαπιστώνω ότι πλήθος κόσμου της γυρίζει την πλάτη. Πράγμα που αυτή η ίδια προκαλεί. Όσο για τις καινούργιες μορφές στην Τέχνη είναι επιβεβλημένο να υπάρχουν. Νέες προτάσεις, τολμηρές, πρωτότυπες και ερεθίστηκες.
- Σε μια εποχή αποξένωσης, πολεμικών συγκρούσεων, κοινωνικών αναταραχών, φτώχειας, ανισοτήτων, φόβου για την επόμενη ημέρα κ.λπ., τι μπορεί να κάνει η τέχνη;
Αυτό που της αναλογεί: να μιλήσει. Με τον ιδιαίτερο τρόπο που διαθέτει – όχι τον διδακτικό – με την τόλμη της γλώσσας, με την επιστράτευση όλων των μέσων που της παρέχονται. Κυρίως να μην λιποψυχήσει, να μην παραιτηθεί.
- Είναι ο κόσμος μας παράλογος;
Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Εάν το «άλογο» συνυπάρξει, συμπορευτεί με το «έλλογο» μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα. Δείτε για παράδειγμα τον Κένταυρο. Το μισό των Κενταύρων και το άλλο μισό. Δείτε το ως δυναμικό σύνολο.
- Τι είναι εκείνο που δίνει νόημα στον άνθρωπο;
Το σημαντικό είναι το συναίσθημα, όχι η απόφαση. Η αγάπη, όταν δεν είναι σύμπτωση.
- Τι σημαίνει για σας η λέξη «ήθος»;
Σε ποιο ήθος αναφερόμαστε; Στο ήθος της Πολιτικής απέναντι στην κοινωνία; Των πολιτικών και στη συμπεριφορά τους απέναντι των ανθρώπων; Του πολίτη και στις υποχρεώσεις του; Των ψυχικών χαρισμάτων, της αντίληψης ως προς τον κόσμο που τον περιβάλει; Του άντρα, της γυναίκας; Της Πολιτείας, της Εκκλησίας; Της Δικαιοσύνης η οποία καταδικάζει τα αδικήματα προσβολής των ηθών: πορνογραφίας και ερωτικής συμπεριφοράς σε δημόσιους χώρους;
- Ποια είναι η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας;
Μπέσα. Γλέντι. Κέφι. Το φιλότιμο που δεν ξεθωριάζει, που αντέχει στον χρόνο.
- Ποιος φταίει για το περιορισμένο λεξιλόγιο των νεοελλήνων: οι γονείς, το σχολείο, τα μέσα ενημέρωσης, η παγκοσμιοποίηση;
Όλα όσα αναφέρετε και το καθένα χωριστά. Με προτεραιότητα στους γονείς που δεν επιμένουν, από τη μικρή ηλικία των παιδιών τους, στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων. Που επαναπαύονται στην ευκολία των ηλεκτρονικών μέσων και στη σιωπή που τους βολεύει.
- Υπάρχει περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση στους πολίτες ή όλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την προστασία του περιβάλλοντος;
Κι εδώ η ευθύνη βαρύνει τον γονέα. Εκείνον που πετάει το χαρτί στον δρόμο, που εναποθέτει τα σκουπίδια του έξω από την πόρτα του γείτονα, που χρησιμοποιεί την αμμουδιά ως απέραντο σταχτοδοχείο, που προεκτείνει τον κήπο του μισό μέτρο εις βάρος του πεζοδρομίου, που καταπατά δασική περιοχή για να χτίσει το εξοχικό του.
- Κινδυνεύουμε στ’ αλήθεια από τη μόλυνση του περιβάλλοντος ή απλώς πρόκειται για υπερβολές των οικολόγων;
Διαβάζουμε κατά καιρούς μηνύματα κινδύνου, ακούμε τις σειρήνες της μόλυνσης, όμως δεν ξέρω τον βαθμό της καταστροφής, με τη σκέψη ότι η φύση είναι πανίσχυρη. Ξέρει να τιμωρεί αμείλικτα και να ευεργετεί πλουσιοπάροχα.
- Είναι υποφερτή η πόλη σας;
Η πόλη μου – η Καβάλα – ευτυχώς αντέχει στη λαίλαπα του χρόνου και των βαρβάρων. Φτιαγμένη από θάλασσα και πέτρα, αντιστέκεται σθεναρά σε εισβολές και κακουχίες. Κι αυτές – τις κακουχίες – όταν προκύπτουν τις προκαλούν περισσότερο οι Άρχοντες που την διοικούν παρά οι δημότες που την κατοικούν.
- Μήπως κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες/μετανάστες;
Όχι. Κατηγορηματικά όχι. Πρόσφυγες οι γονείς μου από την Ανατολική Θράκη, ήρθαν εδώ το 1922, γυμνοί και πένητες. Εργάστηκαν, ρίζωσαν και πρόκοψαν. Διακρίθηκαν. Το ίδιο συνέβη με τα πρώτα κύματα των Αλβανών προσφύγων που αρκετοί από αυτούς αφομοιώθηκαν και έκαναν πατρίδα την πατρίδα μου. Δυστυχώς το φαινόμενο των οικονομικών μεταναστών ή των πολιτικών προσφύγων δεν θα εξαλείψει σύντομα, εφόσον οι ανά τον κόσμο Πλανητάρχες κινούν τα νήματα της εξουσίας τους καταπώς τους υποδεικνύουν και καταπώς τους συμφέρει.
- Υπάρχει φόβος να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα;
Όχι. Αυτή είναι ριζωμένη βαθιά μέσα μας και δεν ξεριζώνεται εύκολα.
- Δικαιούμαστε να υποστηρίζουμε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων;
Φυσικά και δικαιούμαστε. Όσο περιδιαβαίνουμε την παλιά Εγνατία οδό, όσο ακουμπάμε στις χορταριασμένες πέτρες των κάστρων, όσο αγνίζουμε την αρμονία των αγαλμάτων, όσο διαβάζουμε τα αξεπέραστα κείμενα των τραγικών.
- Έχουν σημασία οι απολογισμοί στη ζωή μας;
Εάν κάποιος αισθάνεται την ανάγκη κάποιου απολογισμού, ας τον κάνει. Οποιασδήποτε μορφής κι αν είναι αυτός. Εάν αυτό τον θωρακίζει από την επανάληψη των λαθών του, εάν τον ανακουφίζει, εάν τον λυτρώνει. Και μόνο το ξεφύλλισμα του ημερολογίου μας είναι ένα είδος απολογισμού. Ένα βλέμμα προς τα πίσω ή η επίκληση αγαπημένων ή μη προσώπων είναι κι αυτό λυτρωτικό.
- Πόσες ώρες εργάζεστε;
Είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο! Δεν επιτρέπεται στον συγγραφέα να μείνει λεπτό άεργος. Ακόμη και οι επισκέψεις που δέχεται στον ύπνο του, και που σημειώνει μόλις ξυπνήσει, είναι εργασία. Είπε ο καλός ποιητής Τίτος Πατρίκιος: Γέρασα για να πείσω τη γυναίκα μου πως, όταν χαζεύω από το παράθυρο, εργάζομαι.
- Τι είναι για σας η μοναξιά;
Ευλογημένη, δημιουργική. Άλλωστε, όταν ένας συγγραφέας καλεί τα φαντάσματά του να τον συντροφεύσουν, δεν είναι παρά αυτός, εκείνα και ο τοίχος του δωματίου του.
- Είστε ρομαντικός;
Τόσο όσο χρειάζεται για να μοιράζομαι με αγαπημένο μου πρόσωπο τη σιωπή. Τόσο όσο να μπορώ να γεύομαι την ουσία που μοιάζει με τη έλξη και τη απώθηση, με την ένωση και τον χωρισμό.
- Σας αρέσουν τα ταξίδια;
Αυτά οι εμπειρίες και ο πλούτος μου. Προσπάθησα στα ταξίδια μου να μην είμαι ταξιδιώτης αλλά ταξιδευτής. Εν πολλοίς το κατάφερα. Περιπλανήθηκα σε άγνωστα σημεία της γης, ρούφηξα τη μυρωδιά των πραγμάτων, βυθίστηκα στα χρώματα των υφασμάτων, παρασύρθηκα από το ανώνυμο πλήθος, τους άγγιξα, με άγγιξαν, ευτύχησα, κινδύνεψα.
- Πoιo μέρος αγαπάτε ιδιαίτερα;
Το γνήσιο, το αυθεντικό. Το πρωτόγονο άφθαρτο. Αυτό που αντιστάθηκε, που άντεξε στον χρόνο. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη παρόμοια μέρη, που με καλούν να επισκεφτώ και να ανακαλύψω.
- Τι αγαπάτε περισσότερο στον κόσμο;
Την ευτυχία, όταν συναντώ ευτυχισμένους ανθρώπους. Περισσότερο όταν αυτή αντανακλάται σε σκαμμένα από τον χρόνο πρόσωπα, όταν την προδίδει η θλίψη ενός βαθύ βλέμματος.
- Τι θεωρείτε ως τον έσχατο βαθμό δυστυχίας;
Την απώλεια: Ενός αγαπημένου προσώπου – πολύ περισσότερο όταν αφορά κάποιο παιδί. Του πάτριου εδάφους. Της αξιοπρέπειας, ανεξαρτήτως αιτιών.
- Σας απασχολεί ο χρόνος;
Με απασχολεί σε σχέση με αυτά που επιθυμώ και προγραμματίζω να κάνω. Συνειδητοποιώ ότι είναι βραχύς, ότι τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ότι δεν είναι λίγες οι φορές που με προσπερνά αδιαφορώντας για την παρουσία μου. Βλέπω το πέρασμά του περισσότερο μέσα από το μέστωμα των παιδιών μου, παρά από την εικόνα του καθρέφτη μου. Αφήστε δε το πώς εισπράττω την έννοια του χρόνου σε σχέση με τις νεανικές συναναστροφές μου. Παιδί περισσότερο από παιδί.
- Πιστεύετε στην φιλανθρωπία ή στην αλληλεγγύη;
Στην αλληλεγγύη. Η φιλανθρωπία ενέχει την έννοια της λύπης. Της θλίψης που οδηγεί στον οίκτο. Της συμπόνιας, της υπεροχής, του κομπασμού, της επίδειξης. Όταν γνωρίζει πολύ καλά η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου.
Είμαι κατά του κομπασμού που προσφέρει ο «Ελληνισμός» σε μερικούς θερμόαιμους…
Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε οι Έλληνες;
Ευρωπαίοι και Ανατολίτες. Μοναδικός συνδυασμός που, ανάλογα με τον χειρισμό του καθίσταται ευτυχής ή δυστυχής. Είμαι κατά του κομπασμού που προσφέρει ο «Ελληνισμός» σε μερικούς θερμόαιμους. Ακραίες συμπεριφορές, έως επικίνδυνες.
- Ο Έλληνας είναι εχθρός της πειθαρχίας και του κανόνα;
Δεν θα το γενίκευα. Η αγωγή είναι εκείνη που καθορίζει τόσο την πειθαρχία όσο και τον κανόνα. Πρέπει εμείς μόνοι μας να ορίσουμε τα πλαίσια της πειθαρχίας μέσα στην οποία θα κινηθούμε, να ονοματίσουμε τους κανόνες που θα μας συντροφεύσουν, χωρίς εξαναγκαστικά «πρέπει».
- Τι λείπει από τον Έλληνα σήμερα;
Η αυτοπεποίθηση που του έχουν αφαιρέσει. Η ελπίδα προς το αβέβαιο αύριο. Η τόλμη να δημιουργήσει. Η δύναμη να παλέψει. Τι κρίμα μια τέτοια αποδυνάμωση! Τι δυστυχία!
- Η «ενωμένη» Ευρώπη θα επιβιώσει;
Μια επικίνδυνη ισορροπία, που απαιτεί λεπτούς όσο και δυναμικούς χειρισμούς. Φοβάμαι ότι λείπουν και τα δύο συστατικά.
- Ποιο είναι το πολυτιμότερο περιουσιακό σας στοιχείο;
Η πεποίθηση της ευτυχίας. Η γνώση ότι δεν μπορώ να την ξέρω αν δεν γνωρίσω τι είναι η δυστυχία.
- Τι είναι εκείνο που μπορεί να ενσαρκώσει την ελπίδα του αύριο;
Αυτά που περιμένουμε και ευχόμαστε να έρθουν. Το μέλλον που εμπεριέχει τον θάνατο του παρόντος. Αυτό που θα έρθει, θέλοντας και μη, να μας βρει. Σημασία έχει να είμαστε προετοιμασμένοι. Να μη μας βρει απροετοίμαστους, γυμνούς.
- Τελικά, τι είναι η ζωή;
Μια τρέλα. Θετική και αρνητική. Η θετική είναι όταν αποδέχεσαι το γεγονός ότι είσαι διαφορετικός. Η αρνητική όταν αποδέχεσαι ότι πρέπει να συμπεριφέρεσαι όπως όλοι οι άλλοι!!!
- Πείτε μας για το τελευταίο βιβλίο σας [Με χίλιους τρόμους γενναίος, εκδ. Κίχλη 2016]…
ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΦΟΒΟΣ. Στα δεκαεννέα διηγήματα της συλλογής, ο φόβος, στις διάφορες μορφές του, κυριαρχεί στη ζωή των ηρώων: στρατιωτών της μεθορίου, οικονομικών μεταναστών, άστεγων των συσσιτίων, ψυχικά πασχόντων, αλλά και ώριμων γυναικών που βιώνουν την τελευταία αναλαμπή του πόθου. Δέσμιοι ασφυκτικών κοινωνικών συνθηκών, εσωτερικών συγκρούσεων και διλημμάτων, αλλά και μιας υπαρξιακής αγωνίας για το μέλλον, αδυνατούν να διαρρήξουν τα δίχτυα του φόβου τους. Κεντρική θέση κατέχει η ερωτική επιθυμία: άτολμη και κρυμμένη, άλλοτε ρευστή και ενοχική, σε περιπτώσεις τραυματική, εκτονώνεται όταν οι ήρωες καταφέρνουν να αποδράσουν από την καθημερινότητα. Κυρίως όταν εκβάλλει ορμητική και ανεμπόδιστη από κάθε ταμπού. Οι ήρωες των διηγημάτων διαθέτουν τρυφερότητα, υποδόριο χιούμορ και λεπτή ειρωνεία όταν διεκδικούν, μολονότι δειλοί και άτολμοι, το δικαίωμα στη ζωή. Όταν εξεγείρονται με «χίλιους τρόμους γενναίοι».
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Διαμαντής Αξιώτης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1942 όπου και ζει. Υπεύθυνος, επί σειρά ετών, των λογοτεχνικών περιοδικών ΣΚΑΠΤΗ ΥΛΗ και ΥΠΟΣΤΕΓΟ. Εξέδωσε τέσσερις ποιητικές συλλογές, δύο συλλογές διηγημάτων, ανθολογίες ποίησης και πεζογραφίας και τέσσερα μυθιστορήματα: Το ελάχιστον της ζωής του, 1999, Πλωτές γυναίκες, 2002, Μοιρασμένα χιλιόμετρα, 2004, λάθος λύκο, 2010. Ποιήματα και πεζά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες και ανθολογίες. Κείμενό του [Η Άννα του Κλήδονα], συμπεριελήφθη από το υπουργείο Εθνικής Παιδεία και Θρησκευμάτων στη διδακτέα ύλη των κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στα αναγνωστικά της Β΄ Γυμνασίου. Συνεργάτης της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Είναι μέλος της Εταιρίας Συγγραφέων.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Ποιητικές συλλογές:
- 1966 Ιχώρ, Καβάλα
- 1974 Ποσοστό ευθύνης, Καβάλα
- 1976 Διαμπερές, εκδ. Σκαπτή Ύλη, Θεσσαλονίκη
- 1985 Ύπνος μεσημβρίας, εκδ. ΑΣΕ, Θεσσαλονίκη
Ανθολογίες:
- 1983 Καβαλιώτες ποιητές
- 1985 Καβαλιώτες πεζογράφοι
- 1987 Διηγήματα Φώτη Πρασίνη [Εκδόσεις Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας]
- 2003 ΚΑΒΑΛΑ, Μια πόλη στη λογοτεχνία, εκδ. Μεταίχμιο
Θεατρικά Αναλόγια:
- 1990 Στον κήπο με τις πέτρες: Οι γυναίκες που κατέβηκαν απ’ το πλοίο. Σύνδεσμος Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας
- 2010 Βασιληάς της Ασίας. Αφιέρωμα στον Γιώργο Χειμωνά: Ο Άμλετ της Καβάλας. Φεστιβάλ Φιλίππων – Καβάλας
1986, Καβάλα, με τον Μένη Κουμανταρέα, σε εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου «Η φανέλα με το εννιά»
Πεζά :
- 1990 Το μισό των κενταύρων, διηγήματα, εκδ. Παρατηρητής
- 1994 Ξόβεργα με μέλι, διηγήματα, εκδ. Τραμ / 2η εκδ. Νεφέλη, 1994.
- 1999 Το ελάχιστον της ζωής του, μυθιστόρημα, εκδ. Κέδρος
- 2002 Πλωτές γυναίκες, μυθιστόρημα, εκδ. Κέδρος [Υποψήφιο για το βραβείο Balkanika 2003]
- 2004 Μοιρασμένα χιλιόμετρα, μυθιστόρημα, εκδ. Κέδρος
- 2010 λάθος λύκο, μυθιστόρημα, εκδ. Κέδρος
1992, Καβάλα με τον Κώστα Μουρσελά
Συλλογικά έργα
- 1970 Διήγημα ’70, ανθολογία, εκδ. Κάλβος, Αθήνα
- 1971 Ποιητική ανθολογία, εκδ. Άγκυρα, Αθήνα
- 1983 Ανθολογία, Καβαλιώτες Ποιητές, Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας
- 1984 Ανθολογία, Καβαλιώτες Πεζογράφοι, Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας
- 1985 Ποιητική ανθολογία, περ. Τομές, Αθήνα
- 1985 Ασφυξία ομβρίων, ανθολογία, εκδ. Όμβρος, Αθήνα
- 1987 Ανθολόγιον, Εκδ. περ. Γιατί
- 1988 Αφιέρωμα, περ. Παρατηρητής
- 1991 Θασιακά, τόμος 6ος
- 1996 Rotary International 3, USA.
- 1999 Αφιέρωμα, Εφ. Μακεδονία – περ. Πανσέληνος
- 2000 εφ. ΤΑ ΝΕΑ, αφιέρωμα, Εμείς και οι Άλλοι
- 2001 εφ. ΤΑ ΝΕΑ, αφιέρωμα, Δελτίο ταυτότητας
- 2001 Lettre International – Europas Kulturzeitung, Deutsche
- 2002 Μια πόλη ένας συγγραφέας, ανθολογία, εκδ. Μίνωας, Αθήνα
- 2003 Ιμερολόγια, εκδ. Μίνωας, ανθολογία, Αθήνα
- 2003 6 Διηγήματα, ανθολογία, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα
- 2003 εφ. ΤΑ ΝΕΑ, αφιέρωμα, Δύσκολοι έρωτες
- 2003 Λόγου χάριν, ανθολογία, εκδ. Εγνατία οδός, Θεσσαλονίκη
- 2004 εφ. Αγγελιοφόρος, αφιέρωμα, Πόλεις πάνω στην Εγνατία
- 2004 Η αρχαία πατρίδα των ποιημάτων, ανθολογία, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα.
- 2004 Να μαθαίνω γράμματα… Το σχολείο στη νεοελληνική λογοτεχνία, ανθολογία, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα.
- 2005 Η μικρή φόρμα: Το ελληνικό διήγημα σήμερα, ανθολογία, περ. Το Δέντρο, Αθήνα
- 2005 18 Στάσεις στην Εγνατία Οδό, ανθολογία, εφ. Αγγελιοφόρος, Θεσσαλονίκη
- 2005 Πεζογραφήματα Γιώργου Χειμωνά, εκδ. Καστανιώτης
1989, Καβάλα, Σύγχρονη Ελληνική Πεζογραφία, Κάτια Λεμπέση, Γιώργος Χειμωνάς, Διαμαντής Αξιώτης, Βαγγέλης Ραπτόπουλος, Πέτρος Αμπατζόγλου, Μένης Κουμανταρέας, Κοσμάς Χαρπαντίδης, Αλέξανδρος Κοτζιάς, Αλέξης Ζήρας, Άλκηστις Σουλογιάννη.
Συνεργασίες
Περιοδικά :
- Αθήνα: Εκδοτικά Νέα, Ευφορίον, Η Παρουσία μας, Λέξη, Νέα Εστία,
- Νέα Λογοτεχνία, Νέα Ποίηση, Νέα Σύνορα, Ομπρέλα, Πολιτιστική,
- Τομές, Το Δέντρο, Χρονικό.
- Αλεξανδρούπολη: Εξώπολις
- Δράμα: Το Λυχνάρι
- Ζάκυνθος: Περίπλους
- Θεσσαλονίκη: Εντευκτήριο, Μακεδονικό Ημερολόγιο, Παρατηρητής,
- ΠΑ.ΠΟ.Κ
- Καβάλα: Θασιακά, ΠεριΩδικό, Σκαπτή Ύλη, Υπόστεγο
- Κέρκυρα: Πόρφυρας
- Κοζάνη: Παρέμβαση
- Λάρισα: Γραφή
- Σέρρες: Γιατί
- Νέα Υόρκη: Ορφέας
- Παρίσι: Θεωρείο
1994, Καβάλα με τους Κοσμά Χαρπαντίδη, Παύλο Μάτεσι, Σωτήρη Χατζάκη.
Εφημερίδες:
- Εξόρμηση, Καθημερινή, Τα Νέα, Νουμάς, Δον Κιχώτης [Αθήνα]
- Εχέδωρος, Θεσσαλονίκη, Μακεδονία [Θεσσαλονίκη]
- Έβδομη, Ελευθερία, Ημερολόγιο, Καβάλα, Νέα Εγνατία, Ξυράφι,
- Πρωινή, Ταχυδρόμος, Χρονόμετρο, Καβάλα [Καβάλα]
Επιμέλειες εκδόσεων:
- Όλων των εκδόσεων της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας περιόδου 1983 – 1988.
- Του περιοδικού Σκαπτή Ύλη, Β΄ περιόδου, και σειρά τευχών
- του περιοδικού Υπόστεγο Καβάλας .
Ανθολογίες:
- Άγκυρα, Ασφυξία Ομβρίων, Καβαλιώτες Ποιητές,
- Καβαλιώτες Πεζογράφοι, Ομπρέλα, Συνάντηση Κοζάνης, Τομές,
- Το Παγγαίο Όρος σε πεζό λόγο, Το Δέντρο.
Ραδιόφωνο:
- Συνεργάτης της ΕΡΑ από το 1986 έως το 1995
Διακρίσεις
- 1970 Ανθολογία, Εκδόσεις ΚΑΛΒΟΣ : διηγήματα, Θερινές Διακοπές.
- 1972 Ποιητική Ανθολογία της νέας ελληνικής λογοτεχνίας, εκδ. Άγκυρα.
- 1975 Α΄ Πανελλήνιοι Αντιδικτατορικοί Ποιητικοί Αγώνες [ Α΄ Βραβείο ]
- 1985 Εκδόσεις ΟΜΒΡΟΣ – διήγημα, Το πέρασμα της γοργόνας [ Α΄ Βραβείο]
- 1988 Δίπλωμα Τιμής και Χρυσό Μετάλλιο από το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης.
No comments:
Post a Comment