Ο σαρκικός κόσμος της Λένας...
Της Μικέλας Χαρτουλάρη, ΤΑ ΝΕΑ, 13/11/2010
...Τέντωσα τα πόδια μου μπροστά, και με τα δάχτυλα του δεξιού ποδιού μου γράπωσα την υγρή καπότα από το σεντόνι. Χι, χι, χι, γέλασα ακριβώς όπως γελάνε στα μίκι μάους, προσπαθώντας μόνο με τα δάχτυλα του ποδιού, χωρίς καθόλου χέρια, να χώσω το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού μου ποδιού μέσα στην καπότα. Με τη βοήθεια των δαχτύλων του αριστερού μου ποδιού τα κατάφερα τελικά, σήκωσα στον αέρα το πόδι μου με την καπότα στο δάχτυλο, και άρχισα να την ανεμίζω σαν σημαιάκι δεξιά, αριστερά, τραγουδώντας το “Βρέχει φωτιά στη στράτα μου...”». Είναι το παιχνίδι της χορτασμένης άπιστης η οποία σε λίγο θα αυνανιστεί στο μπαλκόνι της ενώ ακούει τους ανύποπτους γείτονές της να σκυλοβρίζουν την «καριόλα» που τους ξύπνησε νυχτιάτικα με τις ερωτικές φωνές της. Η γυναικεία σεξουαλική διέγερση, ωμή και σπαρταριστή, απογυμνωμένη από συναισθήματα, αναπάντεχη και σαρωτική, ανεξάρτητη από οποιαδήποτε στρατηγική κοινωνικής αποκατάστασης, αντίθετη σε κάθε λογική, πρωταγωνιστεί στους Μεγάλους δρόμους (... του βίου), με τα δέκα διηγήματα της Λένας Κιτσοπούλου (Μεταίχμιο)...
Σύμφωνα με την δημοσιογράφο Μ.Χαρτουλάρη έχουμε να κάνουμε με συγγραφέα περιωπής και γι' αυτό φυσικά της αφιερώνει το άρθρο της! Εχει προηγηθεί ένα βραβείο που κάποτε απονεμήθηκε στην κυρία Κιτσοπούλου, ακολούθησαν οι "μονόλογοί"της στο Εθνικό Θέατρο, οι συνεντεύξεις και οι αποκαλυπτικές φωτογραφίες της. Είναι αλήθεια ότι [πάντοτε] και σήμερα η "πρόκληση" περνάει στο αναγνωστικό ή καλύτερα θα έλεγα στο αγοραστικό κοινό. Οι σημερινοί κριτικοί θεωρούν πως τα κείμενα της Λ.Κιτσοπούλου είναι λογοτεχνία. Ο καθένας ό,τι πιστεύει αυτό και πλασάρει.
Είναι δυσδιάκριτη, πάντως, η "λογοτεχνία της. Είναι σαρκαστική, είναι μηδενιστική, είναι εικονοκλαστική, είναι διαπομπευτική, τι είναι;; Και, θα μου πείτε, γιατί να είναι κάτι απ'όλα αυτά; Σωστά. Δεν είναι απαραίτητο. Εάν όμως επικαλεσθεί την "επιτυχία" στο κοινό, τότε θα απαντήσω ότι ο κόσμος, δυστυχώς, έχει ασκηθεί στην ψυχολογία του εγκάθετου. Ετσι και νιώσει πως τον τοποθέτησαν στην πλευρά του αγοραστικού/αναγνωστικού κοινού, τρέχει ν' αγοράσει, έτσι και βλέπει πως τον τοποθέτησαν στις θέσεις των θεατών, ετοιμάζει τις παλάμες του να χειροκροτήσει... Κατά τη γνώμη μου, δεν είναι πάντοτε άσφαλτο κριτήριο η δεκτικότητα του κοινού! Μόλις τοποθετήσετε το δίποδο μαστοφόρο στο καθαρά βιολογικό επίπεδο, όλος ο πίνακας των αξιών του καταρρέει, φαντάζει σαν φρεναπάτη παρανοϊκού. Κανένα δικαίωμα πια δεν θεμελιώνεται πάνω από το δικαίωμα του ψύλλου. Ο άνθρωπος εξισώνεται με παράσιτο.
Αυτά που γράφει η Λένα Κιτσοπούλου δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα, δεν περιέχουν τίποτα, είναι σκαριφήματα δίχως νόημα, ορνιθοσκαλίσματα πάνω στο χώμα. Δεν ξέρω αν το εκφραστικό της όργανο είναι σε θέση να αποτυπώσει εκείνα που η ίδια διαισθάνεται. Στην ποίηση, ο δημιουργός με όργανο τα λόγια, πασχίζει να υποβάλει ό,τι έχει νιώσει και που δεν δηλώνεται διαφορετικά. Δηλαδή, η γλώσσα σημαίνει, δεν λέγει! Εδώ, τι κάνει;
Θα νομίζει κανείς ότι μ' ενοχλεί η αποχαλίνωση τάχα των ηθών, ο πανσεξουαλισμός κ.λπ. Λάθος! Θέλω να πω ότι ζούμε στον πιο διεφθαρμένο αιώνα της ιστορίας γιατί ανακάλυψε το αποτελεσματικότερο μέσο για να διαφθείρονται οι άνθρωποι. Τώρα δεν χρειάζεται να υποτάξεις κάποιον με καταναγκασμό ή να τον υποδουλώσεις με την καταπίεση. Απλώς, τον άνθρωπο τον αγοράζεις. Και μια ματιά γύρω είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς ότι "επικυρώνεται" η διαχρονική αξία του γκογκολικού τίτλου "νεκρές ψυχές". Η Κιτσοπούλου απευθύνεται σε νεκρές ψυχές! Ανήκει σ' εκείνους τους "δημιουργούς" που πιστεύουν ότι η παιδεία του γραπτού λόγου θα περιοριστεί σ' ένα στενό κύκλο διανοουμένων, ενώ η μαζική παιδεία θα είναι αποκλειστικά οπτικοακουστική. Και η ίδια περιλαμβάνεται στη χορεία εκείνων που δημιουργούν εικόνες για προγράμματα "μαζικής παιδείας". Λογοτεχνία, πάντως, δεν δημιουργεί.
No comments:
Post a Comment