«Η πατρίδα είναι κάτι ακλόνητο, βαθύ και καθοριστικό για τον άνθρωπο. Μας προσδιορίζει και νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας. Επειδή είμαστε πρόσωπα, και όχι τυχαία άτομα, υπάρχουμε εν χώρω και χρόνω με δικό μας ήθος και έθος».
Ο Διονύσης Χαριτόπουλος τολμάει και μιλάει για πράγματα... εξωγήινα, όπως φιλοπατρία, ανιδιοτέλεια, γενναιότητα, ακεραιότητα, συνείδηση ταυτότητας, γνησιότητα, λαϊκό πολιτισμό. Τολμάει και ξεμπροστιάζει μηχανισμούς αποβλάκωσης και κατανάλωσης, τηλεόραση, λάιφ στάιλ, τσαρλατάνους της ευτυχίας, επιδειξιομανείς νεόπλουτους, «λιμασμένους για καρέκλα» και «ζηλωτές του εξαμερικανισμού» πρώην αριστερούς διανοούμενους.
 |
Δεκαοχτώ μικρά δοκίμιά του (τα περισσότερα έχουν δημοσιευτεί στα «Νέα», αλλά και στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία») κυκλοφόρησαν πρόσφατα σε βιβλίο με τίτλο «Ημών των ιδίων» (εκδόσεις «Τόπος»).
Ο γνωστός πεζογράφος μιλάει για τη μεσογειακή μας ταυτότητα, τη «μνήμη, ιστορία και συνέχεια», το «δικαίωμα στη διαφορά» σε αντιδιαστολή με τον εκμαυλισμό και τη διαφθορά κρατούντων και πολλών υπηκόων, αλλά και με τον άκρατο... αλληθωρισμό προς τη Δύση «διαφόρων ανησυχούντων ξενοσπουδαγμένων, που περιφρονούν τον τόπο τους».
Για τον μοναχικό θρήνο του ζεϊμπέκικου που έχει «οδύνη και εσωτερικότητα». Για την «κρυστάλλινη, αρρενωπή φωνή» του Στέλιου Καζαντζίδη που κατέγραψε πάθη κι αισθήματα του ελληνικού λαού στα δύσκολα χρόνια φτώχειας και μετανάστευσης του '50.
Για το βάσανο της ανεργίας, την «ανάσα» του γηπέδου, τις μοντέρνες δουλειές με τα εξοντωτικά ωράρια και τους απάνθρωπους μηχανισμούς τους. Για τη σημασία της καλής κουβέντας.
Γραφή μεστή, καυστική, ειλικρινής. Κείμενα που «ακτινογραφούν» με τον καλύτερο τρόπο κακώς κείμενα της σύγχρονης Ελλάδας, αλλά και μεμονωμένες περιπτώσεις τόλμης, αισιοδοξίας και παρηγοριάς.
Ο γνωστός πεζογράφος μιλάει για τη μεσογειακή μας ταυτότητα, τη «μνήμη, ιστορία και συνέχεια», το «δικαίωμα στη διαφορά» σε αντιδιαστολή με τον εκμαυλισμό και τη διαφθορά κρατούντων και πολλών υπηκόων, αλλά και με τον άκρατο... αλληθωρισμό προς τη Δύση «διαφόρων ανησυχούντων ξενοσπουδαγμένων, που περιφρονούν τον τόπο τους».
Για τον μοναχικό θρήνο του ζεϊμπέκικου που έχει «οδύνη και εσωτερικότητα». Για την «κρυστάλλινη, αρρενωπή φωνή» του Στέλιου Καζαντζίδη που κατέγραψε πάθη κι αισθήματα του ελληνικού λαού στα δύσκολα χρόνια φτώχειας και μετανάστευσης του '50.
Για το βάσανο της ανεργίας, την «ανάσα» του γηπέδου, τις μοντέρνες δουλειές με τα εξοντωτικά ωράρια και τους απάνθρωπους μηχανισμούς τους. Για τη σημασία της καλής κουβέντας.
Γραφή μεστή, καυστική, ειλικρινής. Κείμενα που «ακτινογραφούν» με τον καλύτερο τρόπο κακώς κείμενα της σύγχρονης Ελλάδας, αλλά και μεμονωμένες περιπτώσεις τόλμης, αισιοδοξίας και παρηγοριάς.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 18/12/2008
No comments:
Post a Comment