«Ο σαρκοβόρος άγιος», το βιβλίο του Βασίλη Τσιρώνη.
Υπάρχει καλή νέα πεζογραφία στην
ελληνική γλώσσα; Οσοι δεν διαβάζουν ελληνική λογοτεχνία εκφράζονται με
δυσπιστία. Προσπαθώ να διαβάζω αρκετά από τα νέα βιβλία όσων συγγραφέων
είτε παρακολουθώ είτε επιχειρώ να γνωρίσω και έχω να πω ότι πολλές φορές
εκπλήσσομαι ευχάριστα ακόμη και αν δεν υπάρχει ταύτιση, ενθουσιασμός ή
συγκίνηση. Κάποιος που ξέρει να γράφει μπορεί να επικοινωνήσει με τον
αναγνώστη και να βρει έναν δίαυλο. Διαβάζω ανάκατα και διαφορετικά στυλ
Ελλήνων συγγραφέων, προσέχω τον εκδοτικό οίκο όσο και το όνομα του
συγγραφέα.
Διάβασα τη νουβέλα του Θανάση Χειμωνά «Αίτημα φιλίας» (εκδ. Πατάκη) και μου άρεσε, μου θύμισε ένα αμερικάνικο hard boiled με παραισθησιογόνο προέκταση ψυχικού τοπίου. Οπως και τα αθηναϊκά διηγήματα του Κώστα Κατσουλάρη στο «Νυχτερινό ρεύμα» (εκδ. Πόλις) με τον ποιητικό όσο και άμεσο ρεαλισμό τους.
Τον Βασίλη Τσιρώνη τον διάβασα για πρώτη φορά στο νέο του βιβλίο «Σαρκοβόρος άγιος» (εκδ. Σαιξπηρικόν). Αυτό το φιλόδοξο μυθιστόρημα χτίζει φιλοσοφικά ερωτήματα κυρίως γύρω από τα κίνητρα, την καλοσύνη, τον εγωισμό, τη φιλοδοξία, την τέχνη, την ποίηση, το κάλλος και τη φιλία. Οργανώνει ένα σύνθετο, μύχιο και σπηλαιώδη κόσμο γύρω από την προσωπικότητα του Στέφανου Λεοντή, τον οποίο παρακολουθούμε από παιδί έως ενήλικο ως μια περίπτωση σαφώς όχι συνηθισμένη, αφού η σχέση του με τον εαυτό του επί της ουσίας τον καταδυναστεύει και τον οδηγεί σε διακυμάνσεις μισανθρωπισμού και έπαρσης. Ωστόσο, όπως και σε όλο το κλίμα και ύφος του βιβλίου, δεν υπάρχει τίποτα μονοδιάστατο ή προβλέψιμο. Ο Βασίλης Τσιρώνης έχει ένα πηγαίο όσο και καλλιεργημένο ταλέντο, αγάπη για την πεζογραφία και φιλοδοξία για κάτι μεγάλο. Στον «Σαρκοβόρο άγιο» δείχνει ότι ξέρει τη φόρμα τόσο της κλασικής αφήγησης όσο και της αποδόμησής της, ωστόσο θα προτιμούσα να είχε μείνει σε μια λιγότερο πειραματική δομή. Παρ’ όλα αυτά, ο «Σαρκοβόρος άγιος» έχει ποιότητες αξιοσημείωτες και υπάρχουν στιγμές έξαρσης. Κρατώ την εσωτερική σχέση με το κείμενο και τη γλώσσα και τη φιλοσοφική επεξεργασία των χαρακτήρων σε ένα σύνολο που αφήνει πολλές υποσχέσεις. Δεν είναι λίγο να χτίζεις ατμόσφαιρες και να θέτεις ερωτήματα.
Διάβασα τη νουβέλα του Θανάση Χειμωνά «Αίτημα φιλίας» (εκδ. Πατάκη) και μου άρεσε, μου θύμισε ένα αμερικάνικο hard boiled με παραισθησιογόνο προέκταση ψυχικού τοπίου. Οπως και τα αθηναϊκά διηγήματα του Κώστα Κατσουλάρη στο «Νυχτερινό ρεύμα» (εκδ. Πόλις) με τον ποιητικό όσο και άμεσο ρεαλισμό τους.
Τον Βασίλη Τσιρώνη τον διάβασα για πρώτη φορά στο νέο του βιβλίο «Σαρκοβόρος άγιος» (εκδ. Σαιξπηρικόν). Αυτό το φιλόδοξο μυθιστόρημα χτίζει φιλοσοφικά ερωτήματα κυρίως γύρω από τα κίνητρα, την καλοσύνη, τον εγωισμό, τη φιλοδοξία, την τέχνη, την ποίηση, το κάλλος και τη φιλία. Οργανώνει ένα σύνθετο, μύχιο και σπηλαιώδη κόσμο γύρω από την προσωπικότητα του Στέφανου Λεοντή, τον οποίο παρακολουθούμε από παιδί έως ενήλικο ως μια περίπτωση σαφώς όχι συνηθισμένη, αφού η σχέση του με τον εαυτό του επί της ουσίας τον καταδυναστεύει και τον οδηγεί σε διακυμάνσεις μισανθρωπισμού και έπαρσης. Ωστόσο, όπως και σε όλο το κλίμα και ύφος του βιβλίου, δεν υπάρχει τίποτα μονοδιάστατο ή προβλέψιμο. Ο Βασίλης Τσιρώνης έχει ένα πηγαίο όσο και καλλιεργημένο ταλέντο, αγάπη για την πεζογραφία και φιλοδοξία για κάτι μεγάλο. Στον «Σαρκοβόρο άγιο» δείχνει ότι ξέρει τη φόρμα τόσο της κλασικής αφήγησης όσο και της αποδόμησής της, ωστόσο θα προτιμούσα να είχε μείνει σε μια λιγότερο πειραματική δομή. Παρ’ όλα αυτά, ο «Σαρκοβόρος άγιος» έχει ποιότητες αξιοσημείωτες και υπάρχουν στιγμές έξαρσης. Κρατώ την εσωτερική σχέση με το κείμενο και τη γλώσσα και τη φιλοσοφική επεξεργασία των χαρακτήρων σε ένα σύνολο που αφήνει πολλές υποσχέσεις. Δεν είναι λίγο να χτίζεις ατμόσφαιρες και να θέτεις ερωτήματα.
No comments:
Post a Comment