Μια αγάπη για το καλοκαίρι

Να ξενοδοχείο, να έμπνευση!

ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

Υπάρχουν κάποιοι χώροι που προκαλούν την έμπνευση. Και τη συγγραφή. Για την Έρση Σωτηροπούλου αυτοί οι χώροι είναι συνήθως ξενοδοχειακοί. Και σ΄ αυτούς μάς ξεναγεί
Στην Έρση Σωτηροπούλου αρέσει το γράψιμο σε ξενοδοχεία. Έχει γράψει στο Λουτεσιά στο Παρίσι αλλά και σε τρισάθλιες πανσιόν με παράθυρο στον φωταγωγό.

• Τι είναι για σας το ξενοδοχείο;

Είναι ένας χώρος ανώνυμος γεμάτος ιστορίες. Από εκεί έχουν περάσει διάφοροι, έχουν ερωτευθεί, έχουν μεθύσει, έχουν κοιτάξει με τρόμο το σκοτάδι, μερικοί έχουν πεθάνει σε κάποιο κρεβάτι. Αλλά το εκπληκτικό είναι ότι όλες αυτές οι ιστορίες δεν αφήνουν τραυματικά ίχνη, γιατί κάθε πρωί το ξενοδοχείο ξαναγεννιέται. Τα σεντόνια αλλάζουν, το βρώμικο πάτωμα σφουγγαρίζεται, λεκέδες από ανθρώπινο αίμα εξαφανίζονται και η ζωή ξαναρχίζει.

• Γιατί γράφετε εκεί;

Νιώθω ελεύθερη, απερίσπαστη.

• Σε τι συναισθηματική κατάσταση σας βάζει;

Λειτουργεί αγχολυτικά. Ιδιαίτερα όταν μπαίνω για πρώτη φορά στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου είναι σαν ν΄ αφήνω πίσω μου την άλλη ζωή και να γυρίζω στον φυσικό μου χώρο. Νιώθω μια έξαψη χαμηλής έντασης καθώς κοιτάζω τα διάφορα έπιπλα και το κρεβάτι, πηγαίνω μέχρι το παράθυρο, ρίχνω μια ματιά στο μπάνιο χωρίς να μπω μέσα κι αρχίζω να σκέφτομαι πού θα βάλω τα χαρτιά μου, αν θα πρέπει ν΄ αλλάξω θέση στο τραπέζι κ.λπ. Ανοίγω το σακ-βουαγιάζ και βγάζω έξω μερικά βιβλία και ρούχα. Υπάρχει ένα κύμα προσδοκίας, η υπόσχεση για ένα νέο ξεκίνημα, έστω μόνο για το χρονικό διάστημα που πρόκειται να μείνω εκεί. Και ταυτόχρονα μια αίσθηση ελευθερίας. Σ΄ ένα ξενοδοχείο δεν σ΄ ενδιαφέρει αν είσαι ευπρόσδεκτος ή όχι, πράγμα που σημαίνει ότι αισθάνεσαι πάντα ευπρόσδεκτος. Πληρώνεις, και το δωμάτιο σού ανήκει. Όλα μπορούν να ξεκινήσουν από εκεί κι αυτό είναι πολύ καλό για το γράψιμο.

• Ποια είναι η διαφορά από το σπίτι; Είναι μόνο θέμα ησυχίας;

Όχι μόνο. Ένα σπίτι είναι συναισθηματικά φορτισμένο. Όλοι οι χώροι και τα αντικείμενα έχουν στοιχειωθεί από προσωπικές ιστορίες, οικογενειακές στιγμές. Χρειάζομαι ένα παρθενικό τοπίο. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο- γιατί τα δωμάτια των ξενοδοχείων είναι στιγματισμένα από χιλιάδες παρουσίες και εάν δεν καθαριστούν καλά αυτές οι παρουσίες στέλνουν σήματα νεκρανάστασης, όπως μια φορά στη Λιλ που βρήκα ένα σκισμένο εσώρουχο μέσα στα σεντόνια μου, ένα κατακρεουργημένο γυναικείο καλσόν κι άρχισα να υφαίνω μια ιστορία γύρω απ΄ αυτό-, το ξενοδοχείο μού εξασφαλίζει αυτή την παρθενικότητα.

• Αν, πάντως, πιστέψουμε την ετυμολογική πλευρά του πράγματος, μόνο ο οίκος είναι οικείος. Θέλετε να ξεβολεύεστε για να γράφετε;

Υπάρχουν συγγραφείς για τους οποίους αυτό το «οικείο» είναι απαραίτητο. Οι περισσότεροι δεν θα άφηναν το γραφείο, τα βιβλία τους, έναν χώρο προσωπικό και αγαπημένο, γιατί μόνο εκεί μπορούν να αποδώσουν καλά. Για μένα η οικειότητα είναι παγίδα. Το σπίτι μπορεί να γίνει εχθρός. Σαν ένα μεγάλο μάτι που παραμονεύει. Σ΄ αγαπάει, αλλά σε παρακολουθεί. Το σπίτι σε ξέρει. Κι αυτό το αίσθημα είναι ολέθριο όταν γράφεις. Στο ξενοδοχείο κανείς δεν δίνει δεκάρα για σένα. Μπαίνεις, βγαίνεις και, τελικά, είσαι αόρατος. Αν είχα την οικονομική δυνατότητα, θα ζούσα μόνιμα σε ξενοδοχεία.

• Στο ξενοδοχείο τι είδους δωμάτιο χρειάζεστε; Με θέα; Ή απομονωμένο από τον έξω κόσμο εντελώς;

Η θέα δεν έχει τόση σημασία. Περισσότερο μ΄ ενδιαφέρει η διάταξη των επίπλων. Η αύρα του δωματίου. Πού μπορώ να βάλω ένα τραπέζι για να γράψω. Ένα δωμάτιο παραφορτωμένο με πίνακες, μπιμπελό και βαριές κουρτίνες είναι καταπιεστικό.

«Στο ξενοδοχείο κανείς δεν δίνει δεκάρα για σένα. Μπαίνεις, βγαίνεις και, τελικά, είσαι αόρατος. Αν είχα την οικονομική δυνατότητα, θα ζούσα μόνιμα σε ξενοδοχεία»

Η θάλασσα στο δωμάτιο και η κατσαρίδα

• Προτιμάτε ξενοδοχεία στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό και γιατί;

Υπάρχουν ξενοδοχεία όπως το Λουτεσιά στο Παρίσι ή το Πελαγία Αφροδίτη στα Κύθηρα που θα ξαναγύριζα οποιαδήποτε στιγμή. Στο Πελαγία Αφροδίτη τελείωσα το Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές. Ήμουν κατάκοπη κι όταν σήκωνα το βλέμμα μου, η θάλασσα πλημμύριζε στο δωμάτιο. Αλλά γενικά πηγαίνω όπου προκύψει. Έχω γράψει σε μικρές πανσιόν δίπλα στο σπίτι μου. Σε τρισάθλια δωμάτια με παράθυρο στον φωταγωγό και τρίχες στην μπανιέρα. Στις Βρυξέλλες μια μικρή κατσαρίδα έβγαινε γύρω στις τρεις το πρωί, έκανε μια βόλτα κι έφευγε. Έχω γράψει σε ακριβά ξενοδοχεία με υπέροχη θέα όπου έτυχε να με καλέσουν. Κι έχω περάσει ώρες στο Ίντερνετ αναζητώντας τη φθηνότερη λύση για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα όταν υπήρχε πίεση κι αυτό που έγραφα απαιτούσε απόλυτη συγκέντρωση. Για μένα είναι ένας λειτουργικός χώρος. Δεν ψάχνω το τέλειο ξενοδοχείο. Ούτε έχω την πολυτέλεια να διαλέγω πάντα.

Δωμάτια με θέα στη γραφή