«Τι όνομα να σου δώσω; Να σε θυμούνται, παιδί μου, να σε ρωτάνε και κάτι να σημαίνει! Να είσαι πεπρωμένο, αξέχαστη.
Σημάδι να αφήνεις όπου ακουμπήσεις. Σαν το κόκκινο κρασί, που βάφει το λευκό τραπεζομάντιλο τις Κυριακές που τρώμε όλοι μαζί. Να είσαι μία και μοναδική. Μοίρνα θα σε πω! Μοίρα και Νάμα. Το κόκκινο γλυκό κρασί της Μοίρας. Να σε χαίρομαι, μικρή μου κόρη!»
Όμως ο αέρας και η βροχή μπήκαν ορμητικά στο καθιστικό, έσβησαν τα κεριά κι έριξαν το ποτήρι. Το κόκκινο κρασί χύθηκε πάνω στο τραπέζι.