Κωστής Γκιμοσούλης: «Από τον Έλληνα λείπει η αυτοπεποίθηση…»!!!

https://www.timesnews.gr
Λιγόλογος αλλά καίριος στις απαντήσεις του ο συγγραφέας Κωστής Γκιμοσούλης παίρνει τη σκυτάλη και με τον δικό του τρόπο απαντά και δίχως περιστροφές, ίσως και μ’ ένα αινιγματικό τρόπο, μας σπρώχνει να αυτοπεριοριστούμε στις δικές μας σκέψεις. Όπως η Τέχνη είναι ένας κόσμος ιδωμένος μέσα από ένα πολύ προσωπικό πρίσμα, έτσι και ο στοχασμός του λογοτέχνη πάντα ξεκινάει από εντελώς άλλη βάση. Ο λογοτέχνης είναι ελεύθερος σκοπευτής και αναντίρρητα πάντοτε εκφράζει έναν υποκειμενισμό ανένδοτο. 

• Τι νοσταλγείτε περισσότερο; 

Ωραία η λέξη «νοσταλγία» αλλά δεν νοσταλγώ τίποτα.

• Σας αρέσoυν τα ταξίδια;

Πολύ.

• Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι; 

Το ταξίδι που σε βγάζει έξω από τα όριά σου.

• Πoιo μέρoς αγαπάτε ιδιαίτερα;

Είτε το κέντρο της πόλης είτε ένα χωριό.

• Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερτιμημένη αρετή;

Την ελευθερία.

• Πoια, κατά τη γνώμη σας, είναι τα μεγαλύτερα πρoβλήματα της ελληνικής κoινωνίας;

Το ότι κοιμόμαστε όρθιοι όλοι.

• Σας ενδιαφέρει η πoλιτική;

Και πολύ μάλιστα.

• Τι γνώμη έχετε για τους πολιτικούς;

Καμία.

• Αγαπάτε το θέατρο;

Το αγαπώ γιατί είναι κάτι ζωντανό.

• Ποια είναι η θέση της τέχνης (θέατρο, μουσική, ζωγραφική, κ.λπ.) στην εποχή μας;

Αυτή που ήταν πάντα.

• Μήπως η τέχνη κινδυνεύει να απομονωθεί εξαιτίας της τηλεόρασης και συνεπώς μήπως πρέπει να αναζητήσει καινούργιες μορφές και να επανεξετάσει την κοινωνική λειτουργία της;

Η γνήσια τέχνη δεν κινδυνεύει από τίποτα.

• Πιστεύετε ότι το βιβλίο χάνει σε σχέση με την εικόνα;

Ένα βιβλίο είναι πολλές εικόνες.

• Σε μια εποχή αποξένωσης, πολεμικών συγκρούσεων, κοινωνικών αναταραχών, φτώχειας, ανισοτήτων, φόβου για την επόμενη ημέρα κ.λπ., τι μπορεί να κάνει η τέχνη;

Τα αδύνατα δυνατά. Δηλαδή μια τρύπα στο νερό.

• Είναι ο κόσμος μας παράλογος;

Το παράλογο μόνο με παράλογο αντιμετωπίζεται.

• Τι είναι εκείνο που δίνει νόημα στον άνθρωπο;

Το να είναι ανθρώπινος.

• Έχει πνευματικότητα η κεντρική εξουσία (η κυβέρνηση, τα κόμματα);

Καμία.

• Η νεοελληνική κοινωνία, γενικότερα, έχει πνευματικότητα;

Η σταθερή μειοψηφία είναι πάντα εκεί.

• Τι σημαίνει για σας η λέξη «ήθος»;

Χαρακτήρας.

• Πoια είναι η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας;

Όλες.

• Ποιος φταίει για το περιορισμένο λεξιλόγιο των νεοελλήνων: οι γονείς, το σχολείο, τα μέσα ενημέρωσης, η παγκοσμιοποίηση;

Όλοι και κανείς.

• Υπάρχει περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση στους πολίτες ή όλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την προστασία του περιβάλλοντος;

Ποιο περιβάλλον;

• Κινδυνεύουμε στ’ αλήθεια από τη μόλυνση του περιβάλλοντος ή απλώς πρόκειται για υπερβολές των οικολόγων;

Κινδυνεύουμε. Αν δεν θέλετε να κινδυνεύετε, βάλτε φωτιά και φύγετε.

• Είναι υποφερτή η πόλη σας;

Η πόλη μου είναι απαίσια και υπέροχη.

• Μήπως κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες/μετανάστες;

Από κανέναν δεν κινδυνεύουμε. Μόνο απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό.

• Υπάρχει φόβος να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα;

Δεν υπάρχει κανένας φόβος. Είναι από καιρό χαμένη.

• Δικαιούμαστε να υποστηρίζουμε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων;

Όχι.

• Έχoυν σημασία oι απoλoγισμoί στη ζωή μας;

Μονάχα αν δεν μας κάνουν στάσιμους.

• Πόσες ώρες εργάζεστε;

24 και καμία.

• Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας για τα βιβλία σας;

Σαν τη μέλισσα από παντού.

• Τι είναι για σας η μοναξιά;

Δεν μπορώ να σας τα πω όλα.

• Είστε ρομαντικός;

Έτσι λένε. Εγώ πιστεύω ότι είμαι κάθαρμα.

• Tι αγαπάτε περισσότερo στoν κόσμo;

Τον κόσμο.

• Τι θεωρείτε ως τον έσχατο βαθμό δυστυχίας;

Δεν καταλαβαίνω την ερώτηση.

• Σας απασχολεί ο χρόνος;

Τον απασχολώ εγώ, το ίδιο δεν είναι;

• Πιστεύετε στην φιλανθρωπία ή στην αλληλεγγύη;

Όχι, δεν πιστεύω.

• Για σας, τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση;

Το να ανήκεις παντού.

• Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε οι Έλληνες;

Ήμασταν ευρω-πέη και τώρα είμαστε γκαρσόνια των Ευρωπαίων, όπως είπε ένας μεγάλος μουσικός.

• Ο  Έλληνας είναι εχθρός της πειθαρχίας και του κανόνα;           

Ευτυχώς και δυστυχώς.

• Τι λείπει από τον Έλληνα σήμερα;

Η αυτοπεποίθηση.

• Η «ενωμένη» Ευρώπη θα επιβιώσει;

Θα δείξει. Αν συνεχίσει να είναι μόνο οικονομική, όχι.

• Η γυναίκα σήμερα στην Ελλάδα είναι ίση με τον άνδρα;

Κανείς δεν είναι ίσος με κανέναν. Όλοι οι άνθρωποι στα δικαιώματα είναι ίσοι.

• Ποιο είναι το πολυτιμότερο περιουσιακό σας στοιχείο; 

Το μυαλό μου.

• Η οικονομική κρίση πιστεύετε ότι θ’ αλλάξει την κοινωνία μας και προς ποια κατεύθυνση;

Όλα αλλάζουν, τίποτα δεν μένει ίδιο. Οι άδειες τσέπες μπορεί να μας κάνουν να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα.

• Πιστεύετε ότι θα έρθει κάποια στιγμή που η χώρα μας θα ζει χωρίς τις ξένες εξαρτήσεις;

Εσείς ξέρετε κάποια τέτοια στιγμή στο παρελθόν;

• Τι είναι εκείνο που μπορεί να ενσαρκώσει την ελπίδα του αύριο;

Δεν υπάρχει ελπίδα αλλά υπάρχει αύριο. Και το αύριο είναι τα παιδιά.

• Τελικά, τι είναι η ζωή;

Άμα το ήξερα θα έγραφα;

• Μιλήστε μας για το τελευταίο βιβλίο σας.

Το «Μια νύχτα με την Κόκκινη» είχε εξαντληθεί και ξανααναστήθηκε χάρη στις εκδόσεις Καστανιώτη. Απ’ τον ίδιο κυκλοφορούν και «Τα παράξενα που δεν ξεχνάμε» (ή μήπως τα ξεχνάμε;) και μέσα στο χειμώνα πρόκειται να κυκλοφορήσει το αφήγημα «Ο Μέσα και ο Έξω». Τον Μέσα και τον Έξω τους χωρίζει μόνο ένα τζάμι.

• «Μια νύχτα με την Κόκκινη»

Μια ιστορία δρόμου. Μια γυναίκα, χωρίζοντας απ’ τον μεγάλο της έρωτα, παίρνει τους δρόμους. Ο πόνος την σπρώχνει να κάνει ένα μακρύ ταξίδι. Αφήνει πίσω της την Πάτρα, τους φίλους, τα μπαρ, τον εαυτό της. Από την Πάτρα με οτοστόπ στην Ήπειρο. Χειμώνα, σ’ έρημους δρόμους, με οδηγούς άγνωστους άντρες. Από τα Γιάννενα θα βρεθεί σ’ ένα νησί, την Πάτμο. Κι από την Πάτμο στην κορυφή της αγωνίας της. Θα υποχρεωθεί να περάσει πολλά για να ξανακερδίσει την ανεξαρτησία του κορμιού της. Θα κινδυνέψει να χάσει και την ψυχή της, αλλά θα την ξαναβρεί στο σχήμα ενός παιδιού που κοιμάται. Τότε, μέσα στην απόρριψη, μέσα στον φόβο και στη σιωπή, ανακαλύπτει τη φύση και το μεγαλείο του έρωτα και του εαυτού της. Οι αισθήσεις και τα αισθήματά της οξύνονται σε απρόσμενο βαθμό και ο ίδιος της ο πόνος γίνεται ο δρόμος μιας πρωτόγνωρης αυτογνωσίας. Επειδή ο έρωτας, για εκείνους που τον τολμούν και τον αντέχουν, παραμένει η σπουδαιότερη αφορμή για να εξερευνήσουμε τις πιο απρόσιτες, τις θεϊκές εκτάσεις της ύπαρξής μας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Κωστής Γκιμοσούλης γεννήθηκε στην Αθήνα. Γράφει διηγήματα, όπως η Κραυγή της πεταλούδας. Καμιά φορά αυτά τα διηγήματα μεγαλώνουν και γίνονται νουβέλες ή μυθιστορήματα, όπως τα Μια νύχτα με την Κόκκινη, Ανατολή, Χέρι στη φωτιά, Βρέχει φως, Το θηρίο είναι παντού, η ταξιδιωτική νουβέλα Εξομολόγηση σ’ έναν κολομβιανό σκύλο, Το φάντασμά της, Το αηδόνι στο πόδι της. Γράφει και ποιήματα (O ξυλοκόπος πυρετός, Αγία μελάνη, Το στόμα κλέφτης, Επικίνδυνα παιδιά, Αγάπη από ζήλια). Το 2001 εκδόθηκε ένα βιβλίο του που περιέχει ποιήματα, διηγήματα και ζωγραφιές με νερομπογιές και ονομάζεται Μαύρος χρυσός, ενώ το 2011 κυκλοφόρησε το βιβλίο με τίτλο Για να μάθεις να πετάς, με ιστορίες-παραμύθια για μικρούς και για μεγάλους, και με εννέα ζωγραφιές του Γιάννη Ψυχοπαίδη εμπνευσμένες ειδικά γι’ αυτές. Το 2013 εκδόθηκε το Δυο μήνες στην αποθήκη, μια προσωπική μαρτυρία από την παραμονή του σε νοσοκομείο. Το 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο του με τίτλο Τα παράξενα που δεν ξεχνάμε, που περιλαμβάνει μικρά πεζά, ποιήματα και σχέδια του ίδιου. Το 2016 το Μια νύχτα με την Κόκκινη  επανακυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Για το βιβλίο του Ο ξυλοκόπος πυρετός πήρε το βραβείο Μαρίας Ράλλη για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς.