Την κρίση του πνευματικού ανθρώπου επιζητούμε. Την αναζητούμε. Κανένας δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πια αν η πνευματική θερμοκρασία της εποχής μας καθορίζεται και στοιχειοθετείται από τους πνευματικούς ανθρώπους ή από τους πολιτικούς ή από τους διαφημιστές. Ο αναχωρητισμός του πνευματικού ανθρώπου είναι ίσως πονηρότατος. Δεν θέλουμε πνευματικούς ανθρώπους… αναχωρητές! Τους θέλουμε να είναι ενεργοί πολίτες και να έχουν γνώμη για όλα. Ωστόσο, πέρα από το καθαρά δημιουργικό έργο τους, θέλουμε να μας μιλούν και για τον εαυτό τους. Κι γι’ αυτό η παρακάτω συνέντευξη με τον συγγραφέα Δημήτρη Γεωργά:
- Τι νοσταλγείτε περισσότερο;
Νοσταλγώ την παλιά οικονομική πλευρά της ζωής μου, με τις χαρές της και την δημιουργικότητα της. Με έχει επηρεάσει πάρα πολύ η κατάσταση της χώρας και σε συνέχεια η δική μου, που όταν διάβασα την λέξη νοσταλγία, δεν είχα απάντηση.
- Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;
Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο και είχα χρόνο να συναναστραφώ με διαφορετικούς λαούς. Το ταξίδι που θέλω να κάνω είναι, να πάω στη Μάκρη και το Λεβίσι της Μικράς Ασίας. Είναι τόποι παππούδων και το 2ο βιβλίο που έγραψα «Δάκρυα διαμάντια» στήριξα μέρος της φαντασίας μου όπως φαντάστηκα αυτά τα μέρη, αλλά δεν ξεχνώ ποτέ ότι εκεί ζούσαν οι προγονοί μου, αλλά ανήκαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Δεν ψάχνω για χαμένες πατρίδες.
- Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερτιμημένη αρετή;
Την αξιοπρέπεια και την αυτοκριτική.
- Πoια, κατά τη γνώμη σας, είναι τα μεγαλύτερα πρoβλήματα της ελληνικής κoινωνίας;
Οι κρατικές δομές και η Δικαιοσύνη. Το κράτος κτίστηκε κομματικά, τμηματικά και ασύνδετα. Σε προέκταση ο λάθος τρόπος μόρφωσης.
- Σας ενδιαφέρει η πoλιτική;
Πάρα πολύ. Θεωρούσα τον εαυτό μου αριστερό όχι κομουνιστή, γιατί νόμιζα ότι το αριστερός είναι τίμιος τρόπος ζωής. Έχω πια πειστεί ότι ο τίμιος τρόπος ζωής δεν αφορά μόνο τον αριστερό.
- Τι γνώμη έχετε για τους πολιτικούς;
Ας μιλήσω για τους υπάρχοντες. Είναι μορφωμένοι, προέρχονται από όλα τα στρώματα της κοινωνίας, αλλά δεν είναι ανεξάρτητοι, λόγω κομματικής πειθαρχίας και αυτό τους καθιστά κομπάρσους. Υπάρχει φιλοδοξία, είναι ένα δύσκολο επάγγελμα, δεν ξέρω εάν γνωρίζουν πως εκλέγονται οι αρχηγοί τους και αυτό τους δημιουργεί αυταπάτες. Είναι καλλίτεροι τεχνοκράτες, αλλά ο κομματισμός τους αφαιρεί πρωτοβουλίες και στο τέλος ενσωματώνονται σε ένα σύστημα από μολυβένια στρατιωτάκια.
- Αγαπάτε το θέατρο;
Δεν πηγαίνω συχνά, προτιμώ τον κινηματογράφο.
- Ποια είναι η θέση της τέχνης (θέατρο, μουσική, ζωγραφική, κ.λπ.) στην εποχή μας;
Η τέχνη συν υπάρχει με την κουλτούρα ενός λαού. Πιστεύω ότι δεν καλύπτει μεγάλο μέρος του λαού.
- Μήπως η τέχνη κινδυνεύει να απομονωθεί εξαιτίας της τηλεόρασης και συνεπώς μήπως πρέπει να αναζητήσει καινούργιες μορφές και να επανεξετάσει την κοινωνική λειτουργία της;
Η τέχνη βρίσκεται πάντα πολύ μπροστά από την τηλεόραση. Ότι και να επανεξετάσει η τηλεόραση πρέπει να συμβαδίζει με την τέχνη και τον πολιτισμό. Είναι η τηλεόραση το μεγαλύτερο και τελειότερο όπλο πολιτικής προπαγάνδας. Για αυτό η κρατική τηλεόραση πρέπει να δίνει περισσότερο βάρος στη τέχνη και πολιτισμό. Προς το παρόν η τέχνη και ο πολιτισμός στη χώρα μας, δεν δύναται να διαχυθεί σε λαϊκά στρώματα και η τηλεόραση αγκομαχά σε ένα δρόμο που τις επιβάλλεται.
- Σε μια εποχή αποξένωσης, πολεμικών συγκρούσεων, κοινωνικών αναταραχών, φτώχειας, ανισοτήτων, φόβου για την επόμενη ημέρα κ.λπ., τι μπορεί να κάνει η τέχνη;
Η τέχνη είναι και πολιτισμός. Η ιστορία έχει δείξει ότι αυτά τα δυο δεν αρκούν για την ευημερία των λαών ούτε καν τους προφυλάσσουν. Ο άνθρωπος των εποχών μας μπορεί να είναι λάτρης της τέχνης και του πολιτισμού δεν παύει όμως να ενεργεί ως πολιτικό όν. Εάν η τέχνη, ο πολιτισμός και η πολιτική συνταιριάξουν, επέρχεται ευημερία, πνευματική και υλική.
- Είναι ο κόσμος μας παράλογος;
Τα κέντρα εξουσίας δημιουργούν παραλογισμό και βαρβαρότητα
- Τι είναι εκείνο που δίνει νόημα στον άνθρωπο;
Η αξιοπρέπεια και η αγάπη
- Έχει πνευματικότητα η κεντρική εξουσία (η κυβέρνηση, τα κόμματα);
Η κεντρική εξουσία στη σωστή δημοκρατία, είναι αναγκασμένη να έχει πνευματικότητα. Δεν μπορείς να ζεις σε μια σωστή δημοκρατία και να μην ασπάζεσαι την πνευματικότητα.
- Η νεοελληνική κοινωνία, γενικότερα, έχει πνευματικότητα;
Υπάρχει πνευματικότητα αλλά υποχωρεί μπροστά στις απαιτήσεις της πολιτείας, που κτίστηκε χωρίς πνευματικά θεμέλια. Είμαστε άτακτο έθνος γιατί αρκεστήκαμε σε μια έτοιμη ιστορία, που δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε.
- Τι σημαίνει για σας η λέξη «ήθος»;
Ήθος σημαίνει σεβασμός.
- Πoια είναι η ωραιότερη λέξη της ελληνικής γλώσσας;
Ψυχή.
- Ποιος φταίει για το περιορισμένο λεξιλόγιο των νεοελλήνων: οι γονείς, το σχολείο, τα μέσα ενημέρωσης, η παγκοσμιοποίηση;
Η μόρφωση από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν μέλημα και υποχρέωση της Πολιτείας.
- Υπάρχει περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση στους πολίτες ή όλοι γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την προστασία του περιβάλλοντος;
Η προστασία του περιβάλλοντος, το μέγιστο μέλημα μας στη φιλοξενία της γης, τα τελευταία χρόνια ευαισθητοποιεί τις μάζες. Η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Τέτοια αυτοχειρία μου είναι αδύνατον να την εξηγήσω.
- Κινδυνεύουμε στ’ αλήθεια από τη μόλυνση του περιβάλλοντος ή απλώς πρόκειται για υπερβολές των οικολόγων;
Είναι μεγάλη απορία μου πως άφησαν την γη να καταστραφεί. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πάνω από δυο κέντρα αποφάσεων και απορώ συνεχώς που δεν επέβαλαν την διατήρηση αυτού του μοναδικού αγαθού, που έχει πανανθρώπινη αξία, ενώ δημιούργησαν δυο παγκόσμιους πολέμους.
- Είναι υποφερτή η πόλη σας;
Είμαστε από πλευράς κλίματος από τα ωραιότερα μέρη. Οι πόλεις και η πόλη μου αντανακλούν, μια παρακμιακή εικόνα.
- Μήπως κινδυνεύουμε από τους πρόσφυγες/μετανάστες;
Εάν δεν έχουμε την δυνατότητα να τους αφομοιώσουμε ειρηνικά και κοινωνικά τα προβλήματα θα διογκωθούν και στη χώρα μας λόγω αδυναμίας των πάντων, θα υπάρξει πρόβλημα που δεν θα επιλυθεί ομαλά.
- Υπάρχει φόβος να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα;
Η εθνική μας ταυτότητα είναι η τιμή και η παγίδα μας. Η διαχείριση αυτών των δυο θα φέρει και τα αποτελέσματα
- Δικαιούμαστε να υποστηρίζουμε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων;
Εγώ αισθάνομαι ότι είμαι απόγονος. Ιστορικώς δεν γνωρίζω να το πιστοποιήσω.
- Έχoυν σημασία oι απoλoγισμoί στη ζωή μας;
Οι απολογισμοί μας είναι ο καθρέπτης μας
- Πόσες ώρες εργάζεστε;
Πνευματικώς δυο ώρες περίπου την ημέρα. Είναι πολύ λίγες για απασχόληση γενικώς. Νομίζω ότι υπολειτουργώ ως άτομο.
- Τι είναι για σας η μοναξιά;
Οι κακές μας επιλογές και η καθυστέρηση της συγγνώμης.
- Είστε ρομαντικός;
Δεν νομίζω, μόνο στα γραπτά μου βγαίνει. Ήταν παράπονο των συντρόφων μου.
- Σας αρέσoυν τα ταξίδια;
Όχι πολύ, ίσως επειδή έχω γυρίσει όλο τον κόσμο. Θέλω όμως να γυρίσω όλη την Ελλάδα σε ένα μακρύ και χαρούμενο ταξίδι που φοβάμαι ότι δεν θα πάρω αυτήν την απόφαση. Τα οικονομικά μου με αποτρέπουν να έχω αυτό το όνειρο εν γρηγόρσει.
- Πoιo μέρoς αγαπάτε ιδιαίτερα;
Την Ελλάδα
- Tι αγαπάτε περισσότερo στoν κόσμo;
Την καλοσύνη και την αγάπη στον συνάνθρωπο.
- Τι θεωρείτε ως τον έσχατο βαθμό δυστυχίας;
Την ανημποριά και να μη μπορώ να αποφασίζω για τον εαυτό μου
- Σας απασχολεί ο χρόνος;
Έχει έρθει και σε μένα ο χρόνος ως σημείο αναφοράς και παρουσίας
- Πιστεύετε στην φιλανθρωπία ή στην αλληλεγγύη;
Πιστεύω και εκτιμώ ιδιαίτερα τους ανθρώπους που τα νιώθουν και τα πράττουν.
- Για σας, τι σημαίνει παγκοσμιοποίηση;
Η προσπάθεια να διοικούμαστε από ένα κέντρο. Εφιαλτική εικόνα του μέλλοντος.
- Πόσο Ευρωπαίοι είμαστε οι Έλληνες;
Εάν Ευρωπαίος είναι αυτός που ζηλέψαμε, είμαστε πολύ μακριά από αυτήν την διαπίστωση.
- Ο Έλληνας είναι εχθρός της πειθαρχίας και του κανόνα;
Πιστεύω απόλυτα ότι τα περισσότερα «κακά» που χαρακτηρίζουν τον Έλληνα – όχι όλους – έχουν δημιουργηθεί και ενσωματωθεί στο DNA του από το σάπιο κτίσιμο του ελληνικού κράτους. Ο Νεοέλληνας είναι από τους άτυχους λαούς. Οι ηγήτορες του και οι ώρες της ιστορίας διαμόρφωσαν ένα πολίτη που αντιμάχεται τον εαυτό του και τους πάντες.
- Τι λείπει από τον Έλληνα σήμερα;
Η αισιοδοξία και η έλλειψη δικαιοσύνης.
- Η «ενωμένη» Ευρώπη θα επιβιώσει;
Θλίβομαι και ντρέπομαι για την σημερινή Ευρώπη. Δεν ξέρω τι πρόγραμμα ετοιμάζουν, εάν διαλυθεί ή όχι, αλλά όπως είναι έτσι δομημένη είναι πολύ εύκολο να διαλυθεί. Για εμάς πιστεύω ότι η διάλυση αυτής της οποιαδήποτε Ευρώπης θα είναι καταστροφική.
- Η γυναίκα σήμερα στην Ελλάδα είναι ίση με τον άνδρα;
Η θέση της γυναίκας σήμερα από την εποχή της μητέρας μου είναι καλλίτερη. Η ελληνική κοινωνία – όχι όλη – δεν αντιμετωπίζει ως ίση την γυναίκα.
- Ποιο είναι το πολυτιμότερο περιουσιακό σας στοιχείο;
Από οικονομικής πλευράς η σύνταξη μου, που μειώθηκε πάνω από το μισό. Από κάθε άλλη πλευρά η υγεία μου.
- Η οικονομική κρίση πιστεύετε ότι θ’ αλλάξει την κοινωνία μας και προς ποια κατεύθυνση;
Ήδη η κρίση έχει αλλάξει την κοινωνία. Ο λαός μεταλλάχθηκε με κυρίαρχα συναισθήματα, τον φόβο, την ανυπακοή, την εκδίκηση, την ανομία. Έγινε ένα σύνολο από τρομαγμένα ανθρωπάκια. Αυτά θα τον οδηγήσουν σε ακραίες συμπεριφορές, θα ακολουθήσουν για πολλά χρόνια τον φασισμό και εγώ ηλικιακά δεν πιστεύω ότι θα ζήσω σε μια ειρηνική κοινωνία.
- Πιστεύετε ότι θα έρθει κάποια στιγμή που η χώρα μας θα ζει χωρίς τις ξένες εξαρτήσεις;
Η χώρα μας δεν έχει κανένα προσόν να είναι ανεξάρτητη. Για αυτό, όπου είναι συνδεδεμένη πρέπει να κοιτάξει, έστω και ξεφτιλίζοντας την υπερηφάνεια του λαού της, να μείνει εκεί που είναι, στο μαντρί της Δύσης, του ΝΑΤΟ και της όποιας Ευρώπης
- Τι είναι εκείνο που μπορεί να ενσαρκώσει την ελπίδα του αύριο;
Δικαιοσύνη, πολιτική ωριμότητα και καλυτέρευση του βιοτικού του επιπέδου
- Τελικά, τι είναι η ζωή;
Έχει τη δυνατότητα να προσφέρει ευτυχία. Ο άνθρωπος δεν είναι έτοιμος να το αποδεχθεί. Η τύχη που είναι μέρος της, αφορά μόνο την υγεία του καθενός μας.
- Πείτε μας για το τελευταίο βιβλίο σας…
Το τελευταίο μου βιβλίο «Το 7 της λύτρωσης αργεί» που είναι και το 3ο της τετραλογίας μου, εξιστορεί την ζωή δυο οικογενειών σε βάθος πάνω από 170 χρόνια και των απογόνων τους, που μια κληρονομική ασθένεια η χορεία του Χάντινγκτον ( horeia Huntington) τους προσβάλει από γενιά σε γενιά. Πριν 6 μήνες (3/16) βρέθηκε το φάρμακο, αλλά δυστυχώς ούτε για την ασθένεια ούτε για την λύτρωση μου δόθηκε ευκαιρία να μιλήσω σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Επιθυμούσα να στείλω ένα πανανθρώπινο μήνυμα για τις προγαμιαίες εξετάσεις, αλλά δεν μπόρεσα, το ήθελα πολύ και μου έμεινε πίκρα.
No comments:
Post a Comment