ΠΕΘΑΝΕ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΤΟΡΙΣ ΛΕΣΙΝΓΚ

ΠΕΘΑΝΕ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΝΤΟΡΙΣ ΛΕΣΙΝΓΚ, σε ηλικία 94 ετών. Η Λέσινγκ είχε κατακτήσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2007. Η Λέσινγκ γεννήθηκε στο Κερμανσάχ του σημερινού Ιράν στις 22 Οκτωβρίου 1919. και οι δύο γονείς της ήταν Βρετανοί: ο πατέρας της, που είχε μείνει ανάπηρος στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν υπάλληλος στην Αυτοκρατορική Τράπεζα της Περσίας. Η μητέρα της ήταν νοσοκόμα. Το 1925, παρασυρμένη από την ελπίδα πλουτισμού με καλλιέργειες καλαμποκιού, η οικογένειά της Λέσινγκ μετακόμισε στην Ροδεσία, τότε βρετανική αποικία και σήμερα Ζιμπάμπουε.

Ωστόσο, τα χιλιάδες εκτάρια που αγόρασε ο πατέρας της δεν κατάφεραν ποτέ να αποδώσουν τα αναμενόμενα. Μπήκε οικότροφος σε θρησκευτικό σχολείο, το οποίο εγκατέλειψε οριστικά στα 14 χρόνια της για να εργασθεί ως νταντά και στη συνέχεια ως τηλεφωνήτρια. Το 1949 -ύστερα από δύο διαζύγια- εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο με τον γιο της, όπου εργάσθηκε ως γραμματέας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 τα βιβλία της άρχισαν να γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία.

Η Τράπεζα της Ελλάδος τιμά την Κική Δημουλά

Τιμητική εκδήλωση για την ποιήτρια και ακαδημαϊκό Κική Δημουλά, διοργανώνει η Τράπεζα της Ελλάδος, την Παρασκευή 8 Νοεμβρίου, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια. Για την ποιήτρια θα μιλήσει ο διοικητής της ΤτΕ Γιώργος Προβόπουλος, ο ακαδημαϊκός Νάσος Βαγενάς, ο συγγραφέας Γιάννης Ευσταθιάδης και η Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, μεταφράστρια των έργων της Κικής Δημουλά στην αγγλική γλώσσα.Με αφορμή το αφιέρωμα, το Κέντρο Πολιτισμού, Έρευνας και Τεκμηρίωσης της ΤτΕ εξέδωσε συλλεκτικό τεύχος του περιοδικού της τράπεζας «Ο κύκλος», με κείμενα της ποιήτριας από την εποχή που η ίδια αρθρογραφούσε στο περιοδικό με το πατρικό της όνομα, ως Βασιλική Ράδου, καθώς η Κική Δημουλά είχε εργαστεί επί 25 χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδος, από το 1949 έως το 1974.

Αγαπημένα ποιήματα της Κικής Δημουλά θα διαβάσουν οι ηθοποιοί Μαρία Ναυπλιώτου και Δημήτρης Καταλειφός. Παράλληλα θα προβληθούν αποσπάσματα από την εκπομπή «Μονόγραμμα», που είναι αφιερωμένη στη σημαντική Ελληνίδα ποιήτρια.

Γαλλία: Στον συγγραφέα Πιερ Λεμέτρ το βραβείο Γκονκούρ

Ο Γάλλος συγγραφέας Πιερ Λεμέτρ κέρδισε σήμερα το Γκονκούρ, το μεγαλύτερο γαλλικό λογοτεχνικό βραβείο, για το μυθιστόρημά του "Au revoir la-haut" (εκδ. Albin Michel). 

Οι κριτές του Γκονκούρ επέλεξαν στον δωδέκατο γύρο της ψηφοφορίας τους αυτό το μυθιστόρημα για μια χαμένη γενιά, τους απόστρατους του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι θυσιάστηκαν από μια Γαλλία αδύναμη έπειτα από τέσσερα χρόνια φρίκης στα χαρακώματα. Ο Λεμέτρ, ο οποίος ήταν ένα από τα φαβορί, επελέγη με έξι ψήφους έναντι τεσσάρων. 

Την ίδια ώρα ο Γιαν Μουάξ κέρδισε σήμερα με έξι ψήφους από τον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας το βραβείο Ρενοντό για το βιβλίο του "Naissance" (εκδ. Grasset), ένα έργο περίπου 1.200 σελίδων, που ξεκινάει με τον ερχομό στον κόσμο του συγγραφέα υπό τις προσβολές των γονέων του και επικεντρώνεται στην κόλαση των σχέσεων μεταξύ γονέων και παιδιού.

Η Λένα Κιτσοπούλου... και τα έργα της!

Προσφάτως στο περιοδικό της κυριακάτικης εφημερίδας του γνωστού συγκροτήματος δημοσιεύτηκε ένα άρθρο/ρεπορτάζ/έρευνα, με τίτλο “Οι 10 ισχυροί του ελληνικού θεάτρου σήμερα”. Και λέει ο δημοσιογράφος ότι "είναι οι βασικοί παίκτες που κινούν τα νήματα στη σύγχρονη θεατρική πραγματικότητα"! Ποιοι είναι αυτοί οι δέκα; Σταμάτης Φασουλής, Σωτήρης Χατζάκης, Νίκος Καραθάνος, Στάθης Λιβαθινός, Κατερίνα Ευαγγελάτου, Γιάννης Κακλέας, Δημήτρης Τάρλοου, Θωμάς Μοσχόπουλος, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Λένα Κιτσοπούλου.

Αυτοί οι άνθρωποι που δεν τους μηδενίζω, φυσικά ίσως να μην φταίνε που το περιοδικό τούς έβαλε σε περίοπτη θέση. Ο καθένας και η καθεμιά έχει τα υπέρ και τα κατά. Το αν κινούν τα νήματα όπως θέλει να γράφει το περιοδικό, αυτό είναι μια άλλη ιστορία και θα την δεχόμουν για λόγους δημοσιογραφικής ευκολίας.

Θα αναφερθώ στην κ. Κιτσοπούλου, που είναι και πεζογράφος και ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας, και σκηνοθέτης και μοντέλο και μπορεί και κάτι άλλο που δεν ξέρω, η οποία έχει αφοσιωθεί στην ΠΡΟΚΛΗΣΗ! Η παρουσία της στο χώρο των τεχνών και των γραμμάτων βασίζεται στην πρόκληση. Ξεκίνησαν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου οι παραστάσεις του “Μουνή”, που αποτελεί σκηνική διασκευή του ομότιτλου διηγήματός της... 

 

Να ξεχάσουμε ότι η Κιτσοπούλου σ' ένα άλλο έργο της που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών, τον Αθανάσιο Διάκο, τον ήρωα της Αλαμάνας, τον έκανε... σουβλατζή και κερατά;

Το διήγημά της αυτό που το έκανε και θεατρικό έργο [είναι μια άλλη ιστορία αυτή με τα πεζογραφικά κείμενα που γίνονται... θέατρο] τώρα επιχειρεί να του δώσει μια υπόσταση, μετά και το άνοιγμα του “φακέλου Χρυσή Αυγή”. Όταν το έγραφε δεν πιστεύω ότι είχε κατά νου τη Χρυσή Αυγή. Βλέπω, ωστόσο, ότι στο κείμενό της αποτυπώνει μια εικόνα της ελληνικής κοινωνίας που δεν υπάρχει! Ίσως με το επιχείρημα ότι η Τέχνη μπορεί να βλέπει εκεί όπου ο κοινός νους καθεύδει. Ας το δεχτούμε. Αλλά είναι προφανές ότι και με αυτό το έργο της ενισχύει την άποψή μας ότι η Κιτσοπούλου για άλλη μια φορά έβαλε σκοπό της να προκαλέσει. Και με το περιεχόμενο και με τον τίτλο. 

 

Θα πρέπει να ξέρει η κ. Κιτσοπούλου ότι το θέατρο υπάρχει για το κοινωνικό σύνολο και χάρη στο κοινωνικό σύνολο, κι επειδή απευθύνεται στους πολλούς πρέπει να βρίσκει απήχηση στη συλλογική ψυχή κι όχι σε μια εκκεντρική μειοψηφία, την οποία όμως και αυτή [την εκκεντρική μειοψηφία] την έχει αισθητικά εκμηδενίσει. 

 

Από τη στιγμή όμως που η ίδια δημαγωγεί, και θυσιάζει την ποιότητα μιας κοινωνίας και με τεχνάσματα επιχειρεί να δημιουργήσει λογοτεχνικό έργο, τότε ίσως θα έπρεπε ν' αφήσει στην ησυχία του και το θέατρο. 

 

Ενας πατέρας κόβει το αυτί του παιδιού του και το απλώνει στο μπουγαδόσκοινο. Ενας άλλος δέρνει την κόρη του και την κρεμάει σαν αρνί στο τσιγκέλι επειδή ήθελε να πάει σ΄ ένα γάμο. Ενας πιτσιρικάς ξυλοκοπείται σε δημόσια θέα από τον γονιό του για να γίνει άντρας… Αυτά και άλλα είναι τα περιστατικά που “ανακάλυψε” στην ελληνική κοινωνία η κ. Κιτσοπούλου και τα αξιοποίησε λογοτεχνικά και θεατρικά...

Λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, Παντελής Δεντάκης ότι το έργο είναι “η περιγραφή του πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας που έχει μείνει αναλλοίωτος μέσα στο πέρασμα του χρόνου...”. Προφανώς δεν την γνωρίζει και ο ίδιος την ελληνική κοινωνία. 

 

Σε ποια κοινωνία αναφέρονται η συγγραφέας και ο σκηνοθέτης;

Την παράσταση δεν την είδα και φυσικά δεν πρόκειται να την παρακολουθήσω, διότι, εκ προοιμίου, είμαι βέβαιος ότι δεν θα λειτουργήσει δραματουργικά, αλλά θα λειτουργήσει ώς συλλαλητήριο: Ποιος είναι αυτός... ο “Μουνής”; 

 

Ήδη έχει προϊδεάσει και το δικό της κοινό, αλλά και κάποιους άλλους ανυποψίαστους, που θα τρέξουν να παρακολουθήσουν τον... “Μουνή” και φυσικά θ' αγοράσουν και το βιβλίο.... 

 

Η πρόκληση δεν είναι τέχνη. Δεχόμαστε ότι η μοίρα των ηρώων ενός έργου μπορεί να προκαλεί.

Η κ. Κιτσοπούλου πλασάρει τις ιδιορρυθμίες της, τα απωθημένα της, μπορεί κάποια ερωτικά ορμέμφυτα που μένουν ανικανοποίητα. Η πεζογραφία της και το θέατρό της δεν έχουν παρά τη διέξοδο και τη συνείδηση του αυτοερωτισμού. Και μάλλον καταλαβαίνει ότι το κοινό εύκολα εγκαταλείπεται στην ικανοποίηση των χαμηλών του ορέξεων, δίχως να υποπτεύεται ότι έτσι αλλοτριώνεται.

Δυστυχώς και στο θέατρό μας έχει διαδοθεί το διαφημιστικό πνεύμα κι έχει επικρατήσει η θορυβοποιία και δημιουργούν “καλλιτεχνικά γεγονότα” που ρυτιδώνουν την Τέχνη. Πάντως η κ. Κιτσοπούλου δεν έχει καταλάβει ότι η καταχρηστική επανάληψη κουράζει και στομώνει τις αισθήσεις κι επιπλέον εξουθενώνει το κοινό. 

 

Αυτά για έναν από τους... βασικούς παίκτες που υποτίθεται ότι κινούν τα νήματα στη νεοελληνική θεατρική πραγματικότητα, όπως θέλει το περιοδικό του συγκροτήματος.

Σε ηλικία 83 ετών πέθανε ο Ζεράρ ντε Βιλιέ, δημιουργός των βιβλίων κατασκοπείας SAS

O Ζεράρ ντε Βιλιέ γεννήθηκε το 1929 στο Παρίσι 

Πέθανε στο Παρίσι σε ηλικία 83 ετών ο γάλλος συγγραφέας Ζεράρ ντε Βιλιέ, δημιουργός των μυθιστορημάτων της σειράς SAS. Ο δικηγόρος του γνωστοποίησε το θάνατό του μέσω Twitter, σεβόμενος την τελευταία επιθυμία του συγγραφέα. «Επιθυμία του ήταν ο θάνατός του να ανακοινωθεί με αυτόν τον τρόπο» διευκρίνισε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Οι ιστορίες κατασκοπείας που έγραφε με τα βιβλία της σειράς SAS (Son Altesse Sérénissime) με πρωταγωνιστή τον πρίγκιπα Μάλκο Λίνκε, έγιναν δημοφιλείς σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στη Γερμανία, τη Ρωσία, την Τουρκία και την Ιαπωνία. Υπολογίζεται ότι έχουν πωληθεί πάνω από 100 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.

H λογοτεχνία φλερτάρει με τα social media. Νέες φωνές και ταλέντα διεκδικούν θέση στις οθόνες μας.

Του Τάσου Οικονόμου, Η Καθημερινή, 19/10/2013

«Και τώρα τι μένει; Τι γίνεται όταν συστηθείς με τα όνειρά σου, τα αγγίξεις με τα ακροδάχτυλά σου και εξοριστείς από αυτά; Ζεις απ’ την αρχή!». Αβολες λέξεις, φορτισμένες, που ξεπήδησαν από τα κοινωνικά δίκτυα. Μέσα στους γκρίζους δρόμους της πόλης, λίγο πριν από την πλατεία Αμερικής ή μετά το Παγκράτι, το ενοχλητικό φως της οθόνης του κινητού εκπέμπει νοήματα που μετρούνται σε λίγες ίντσες, του κινητού ή της ταμπλέτας.

Στο πίσω κάθισμα ενός ταξί, στην άβολη θέση του λεωφορείου, συνοδηγός ή επιβάτης, στο μοναχικό σκοτάδι των τούνελ του μετρό, η λογοτεχνία φλερτάρει με τα κοινωνικά δίκτυα, αναζητώντας τη συνύπαρξη. Κάπου εκεί εμφανίζονται και οι αμφιβολίες αν η σφιχτή φόρμα των 140 χαρακτήρων μπορεί να φιλοξενήσει ένα λογοτεχνικό παιχνίδι χαρακτήρων σε πραγματικό χρόνο, αν το πάντρεμα λέξεων και εικόνας στο youtube είναι ένα βήμα προς τα μπροστά ή αν στο κατεβατό από καταχωρίσεις του Facebook μπορεί κάποιος να αισθανθεί την ποίηση, να βιώσει τα νοήματά της ή να βυθιστεί σε έναν μυθιστορηματικό κόσμο αντίστοιχο με αυτόν που χτίζουν οι αράδες στο χαρτί.

Εγκαινιάστηκε η πρώτη ανταλλακτική βιβλιοθήκη στο κέντρο της Αθήνας

Τα πρώτα βιβλία βρίσκονται ήδη στα ράφια, έτοιμα να διαβαστούν από όσους περισσότερους γίνεται, στην υπαίθρια βιβλιοθήκη στο Κολωνάκι που εγκαινιάστηκε σήμερα στη πλατεία Δεξαμενής, με την φιλαρμονική του δήμου Αθηναίων να συνοδεύει με αγαπημένες κλασσικές μελωδίες την εκδήλωση.

«Πάντα φανταζόμουνα ότι ο Παράδεισος θα είναι ένα είδος βιβλιοθήκης», έλεγε ο Αργεντίνος συγγραφέας Χόρχε Λούις Μπόρχες. Έναν μικρό παράδεισο προσπαθούν να κάνουν την Αθήνα, οι νεαροί αρχιτέκτονες η Ειρήνη Αιμιλία Ιωαννίδου και ο Ελευθέριος Αμπατζής, οι οποίοι στηριζόμενοι στην ιδέα ότι τα βιβλία δεν χαίρονται όταν μαζεύουν σκόνη αλλά θέλουν να κυκλοφορούν και να διαβάζονται από όσα περισσότερα άτομα γίνεται, έχουν βάλει στόχο να γεμίσουν την Αθήνα με υπαίθριες ανταλλακτικές βιβλιοθήκες. Η Ανταλλακτική Βιβλιοθήκη, μια ιδέα και πρωτοβουλία των δύο νέων αρχιτεκτόνων, αφού στέριωσε για τα καλά στην Κηφισιά και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ( η τρίτη βιβλιοθήκη βρίσκεται σε μόνιμη περιοδεία), ήρθε η στιγμή να βρει μόνιμη «στέγη» και στο κέντρο της Αθήνας.

Το βραβείο Booker 2013 στην Ελινορ Κάτον. Η 28χρονη συγγραφέας ήταν η νεαρότερη της βραχείας λίστας

Κουζέλη Λαμπρινή 

ΤΟ ΒΗΜΑ:  15/10/2013

Η γεννημένη στον Καναδά και μεγαλωμένη στη Νέα Ζηλανδία Έλινορ Κάτον με το πολυσέλιδο επικό μυθιστόρημά της «The Luminaries» (Granta) ήταν η νικήτρια του εφετινού 45ου Βραβείου Μπούκερ. Το βραβείο ανακοινώθηκε σε επίσημη τελετή στην οποία μίλησε η δούκισσα της Κορνουάλης Καμίλα το βράδυ της Τρίτης 15 Οκτωβρίου στην κατάμεστη μεσαιωνική αίθουσα Γκίλντχολ του παλαιού δημαρχείου του Λονδίνου.

Ο πρόεδρος της πενταμελούς κριτικής επιτροπής, ο κριτικός λογοτεχνίας και πανεπιστημιακός καθηγητής Ρόμπερτ ΜακΦάρλαν αναφέρθηκε στην ποσότητα και στη μεγάλη θεματική και ειδολογική ποικιλία των υποψήφιων μυθιστορημάτων και μίλησε για την πεμπτουσία του είδους του μυθιστορήματος, για μια αλήθεια που μόνο το μυθιστόρημα μπορεί να αποκαλύψει, ούτε η μαρτυρία, ούτε η Ιστορία, ούτε η δημοσιογραφία. «Για να επιβιώσει το μυθιστόρημα», είπε, «πρέπει να συνεχίσει να αποκαλύπτει αυτό που μόνο το μυθιστόρημα μπορεί να αποκαλύψει».

Blown Away by Alice Munro

Cathleen Schine
by Alice Munro
The New York Review of Books
January 10, 2013

Derek Shapton  

Alice Munro in her backyard, Clinton, Ontario, circa 2004

Alice Munro is not only revered, she is cherished, her stories handled lovingly, turned over and over, gazed at and studied and breathed in with something approaching awe. She has never, over the years, written the way any of her contemporaries have. Her stories are open, overflowing with life, unlike the curt and obscure minimalist stories so fashionable in the Seventies and Eighties. But no one could accuse her of being traditional, either. With all their fullness of narrative and character, her stories are elegant and sharp, pared down—sometimes shockingly so. Her new collection, Dear Life, is as rich and astonishing as anything she has done before.

Munro’s stories, in this book as in her earlier work, tend to be geographically concentrated, often based in a small town in Huron County, Ontario, or, sometimes, in Vancouver, British Columbia. They can, on the other hand, cover a vast expanse of temporal ground, passing through years, decades, eras, in a paragraph, even in a sentence. There are dramatic events: sudden deaths, disappearances, reappearances, beatings, misunderstandings, and improbable coincidences—but the stories do not often revolve around them.

Alice Munro Wins Nobel Prize in Literature

Ian Willms for The New York Times

Alice Munro at her home in Clinton, Ontario. Canadians expressed pride over her Nobel honor.

By JULIE BOSMAN

The New York Times: October 10, 2013 

Alice Munro, the renowned Canadian short-story writer whose visceral work explores the tangled relationships between men and women, small-town existence and the fallibility of memory, won the 2013 Nobel Prize in Literature on Thursday.

Announcing the award in Stockholm, the Swedish Academy said that Ms. Munro, 82, who has written 14 story collections, was a “master of the contemporary short story.” She is the 13th woman to win the prize.

The selection of Ms. Munro was greeted with an outpouring of enthusiasm in the English-speaking world, a temporary relief from recent years when the Swedish Academy chose winners who were obscure, difficult to comprehend or overtly political.

Alice Munro Puts Down Her Pen to Let the World In

by CHARLES McGRATH The New York Times : July 1, 2013

CLINTON, Ontario — Accepting a literary prize in Toronto last month, Alice Munro, the acclaimed short-story writer — “our Chekhov,” as Cynthia Ozick has called her — winner of the Man Booker International Prize and just about every important North American literary award for which she is eligible, told a newspaper interviewer, “I’m probably not going to write anymore.”

Ian Willms for The New York Times

Alice Munro near her bungalow in Clinton, Ontario, a small town like those in her renowned works of short fiction. 

Ms. Munro, who will turn 82 next week, has talked this way before. In 2006 she told a writer from The Toronto Globe and Mail, “I don’t know if I have the energy to do this anymore.” She then went on to publish yet another story collection, her 14th, called “Dear Life.” It came out last fall, and reviewers, as usual, remarked on her insightful handling of themes like the bleakness of small-town life; the eruptive, transforming power of sex; and the trouble women have making their way in a world run by men.

A Mighty Honor for Munro, a Humble Writer

The New York Times, October 10, 2013

By JOHN WILLIAMS

Most of us are lucky to get a gold pen when we retire. Alice Munro got the Nobel Prize.

 

Ian Willms for The New York Times 

Alice Munro

 

The Canadian short-story writer announced this year that she was done writing fiction. “What I feel now is that I don’t have the energy anymore,” she told The Times’s Charles McGrath in July.

Ms. Munro’s notices in The Times started on an inauspicious note. A brief 1973 review by Martin Levin was positive, comparing the stories to “fresh winds from the North,” but the review got the book’s title wrong: It was “Dance of the Happy Shades,” not “Dance of the Happy Hours.”

Writing about the collection “Something I’ve Been Meaning to Tell You” in 1974, Frederick Busch said the stories seemed “formulaic,” their tone “sycophantic.” In 1983, forming a much different opinion of “Moons of Jupiter,” Benjamin De Mott wrote, “The freshness of Ms. Munro’s literary performance has little to do with situation, everything to do with character.” He called those characters “shrewd, amused, self-aware,” “risk takers at heart, plucky, independent, sexually vibrant.”

Master of the Intricacies of the Human Hear. Alice Munro, Nobel Winner, Mines the Inner Lives of Girls and Women

An Appraisal

By MICHIKO KAKUTANI

The New York Times: October 10, 2013

Alice Munro, named on Thursday as the winner of the 2013 Nobel Prize in Literature, once observed: “The complexity of things — the things within things — just seems to be endless. I mean nothing is easy, nothing is simple.”

Alice Munro earlier this year.

Alice Munro’s home in Clinton, Ontario, Canada. 

That is also a perfect description of Ms. Munro’s quietly radiant short stories — stories that have established her as one of the foremost practitioners of the form. Set largely in small-town and rural Canada and often focused on the lives of girls and women, her tales have the swoop and density of big, intimate novels, mapping the crevices of characters’ hearts with cleareyed Chekhovian empathy and wisdom.

Fluent and deceptively artless on the page, these stories are actually amazingly intricate constructions that move back and forth in time, back and forth between reality and memory, opening out, magically, to disclose the long panoramic vistas in these people’s lives (the starts, stops and reversals that stand out as hinge moments in their personal histories) and the homely details of their day-to-day routines: the dull coping with “food and mess and houses” that can take up so much of their heroines’ time.

Από την κόρη της έμαθε για το Νόμπελ Λογοτεχνίας η Αλις Μονρό

• Είναι από τις πιο γνωστές και σημαντικές διηγηματογράφους παγκοσμίως. 

AFP

Η Καναδή συγγραφέας Άλις Μονρό είναι η νικήτρια της φετινής απονομής του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας. Eίναι μάλιστα η πρώτη πολίτης του Καναδά και η δέκατη τρίτη γυναίκα που τιμάται με το βραβείο αυτό. Τα στοιχήματα στη Βρετανία έδιναν κι έπαιρναν μέχρι τελευταία στιγμή που θα ανακοινώνονταν οι νικητές, ενώ η απονομή διέψευσε τα προγνωστικά που ήθελαν για φαβορί τον Ιάπωνα Χαρούκι Μουρακάμι. «Μερικοί κριτικοί την θεωρούν ένα Καναδέζο Τσέχοφ», αναφέρει η Σουηδική Ακαδημία στη δήλωση στον ιστότοπό της με την οποία ανακοίνωσε τη νικήτρια του βραβείου, το οποίο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 8 εκατ. κορωνών (916.000 ευρώ).

Τόλης Νικηφόρου- ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα

Θεσσαλονίκη, μητρόπολη της μνήμης και της ψυχής

…καθώς κάτω απ’ τον ουρανό απλώνεται

μεθυστική η σειρά τα φώτα

από το Καλοχώρι ως τα Μικρό Καραμπουρνάκι

καθώς το χέρι σου χαϊδεύει τα μαλλιά της

κι είναι τα μάτια σου μες στα δικά της μάτια

καθώς απέναντι η ρουτίνα της ζωής

γίνεται όνειρο νυχτερινό μέσα στη λάμψη

ξαναγυρίζετε στα δεκαοχτώ σας χρόνια

(και πάλι στα δεκαοχτώ ένα βράδυ)

Με σταθερή παρουσία από το 1966 στα λογοτεχνικά πράγματα της πόλης, όπου και εξέδωσε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του, ο Τόλης Νικηφόρου επιλέγει 32 ποιήματα από το ξεκίνημα μέχρι σήμερα, απ’ τη μακρόχρονη δηλαδή «περιπέτεια της ψυχής» του –που εξακολουθεί παλλόμενη και εξόχως δημιουργική– για να συνομιλήσει όχι απλώς με τους οικείους του –στους οποίους και αφιερώνει τον τόμο– αλλά και με τους συμπολίτες της γενέθλιας Θεσσαλονίκης, και μέσω αυτών με ολόκληρη την Ελλάδα.

«[…] Αυτός ήταν ο τόπος μου, αυτή η θάλασσά μου,

αυτή η γλώσσα μου και η γραμμή του αίματός μου χιλιάδες χρόνια τώρα απ’ τα παράλια της Ιωνίας και της Μαύρης Θάλασσας ως τη μεγάλη πόλη των προσφύγων. Εδώ ήμουν προορισμένος να ζήσω, να γράψω τα βιβλία μου και να πεθάνω», γράφει μεταξύ άλλων στο εκ βαθέων προλογικό του σημείωμα που θα μπορούσε να αποτελέσει και το 33^ο ποίημά του.

Χαρά Ναούμ- άγρυπνες αντιλόπες

Η μελαγχολία του ακέφαλου διαβάτη
Η νύχτα είναι μια συμφωνία
σιωπηλών διαλόγων που ανταλλάσεις με το βλέμμα
καρφωμένο σ’ ένα πρόσωπο κατακερματισμένο
που κοιμάται πλάι σου Τι σημασία έχει ποιος κοιμάται
πλάι σου
(Προορισμένοι ή Το Λεωφορείο) 
Παριστάνει ότι ξέρει πως όταν μεγαλώσει
τα πλατάνια θα κλωτσούν τα τοιχώματα της μήτρας της
τις μέρες της ωορρηξίας
Γυναίκα από μάνα και πατέρα
Ξεσκονίζει φτερά
Ζευγαρώνει μ’ άνδρες αερικά
Γερνά Σαπίζει
Να το θυμάστε όταν μυρίζετε ευκάλυπτο ή γιασεμί
(Σκονισμένη Τριστέσα)

Ένας επώδυνος αχαρτογράφητος τόπος (Οι ώμοι μου/ πλωτές γέφυρες// πέρασμα ακρωτηριασμένων) η πρώτη ποιητική συλλογή της Χαράς Ναούμ «Άγρυπνες Αντιλόπες», όπου με ώριμο τρόπο και ακριβοδίκαια οικονομία εκφραστικών μέσων, ξετυλίγεται η ανάσα της ποιήτριας: Εξεγείρομαι μαζί μ’ αστερισμούς/ Τρέχω σε νεφελώματα διαμαρτυρίας/ καταπίνοντας σημαίες συνθήματα φωτιές/ Για να μπορώ κάποτε να ανασαίνω μαζί σας/ τις χαριτωμένες φωτοσκιάσεις των πουλιών// Το μπλε ή το κόκκινο καλώδιο;/ Το κοντοκουρεμένο μου κεφάλι/ –φτέρωμα ερωδιού κάποτε–/ σκάει στη φούστα μου/ αρυτίδωτο.

Χρήστος Χαρτοματσίδης- Προς το Παρόν

(διάλογος με τον Μιχαήλ Καλάσνικοφ* για την Γαλλική επανάσταση)

Αγαπητέ,  Μιχαήλ Τιμοφέεβιτς,
Κάποιες φορές τα λέγαμε μαζί σας,
αν και ποτέ δεν συμφωνούσαμε.
Θυμάστε, τις  πωλήτριες,
στην  ψαραγορά του Παρισιού:
(βρομούσανε ψαρίλα
και κάτω απ’ τις φούστες τους)
και κάποιο  ξεχασμένο λέπι
φεγγοβολούσε  στα μαλλιά τους.
Με βλέμμα θολερό από την οργή,
ουρλιάζανε δαιμονισμένες:
«Πεινάνε τα παιδιά μας!
Είναι άδικο!»
Κι όντως ήταν άδικο!
Μαστουρωμένες απ’ το μίσος
τραβούσαν την πριγκίπισσα Λαμπάλ,
(την θεωρούσαν ερωμένη της βασίλισσας)
κι αφού την είχανε ξεσκίσει,
καρφώσανε
τα στήθη της σ’ ακόντια…

Ελευθερία Κυρίτση- Χειρόγραφη Πόλη

Σε διηγούμαι από κείνο το γιατί/ που εξερευνούσε τον κόσμο/ τον έσκαβε τον πλάταινε/ τον φύτευε μέσα μας…

(Lullaby, σελ. 36-37)

…Και διαβάζω ονόματα κήπων:/ Ομόνοια, Βικτώρια, Βάθη/ (Πιάνουν από σφαγιασμένες σκιές της πλατείας/ Μέχρι την απόκρημνη γεωμετρία/ Σφαιρικών εννοιών)/ Αιωρούμαι πάνω απ’ το σώμα της μακρόστενης λεωφόρου/ Και βλέπω να περνούν τα γιασεμιά:/ Φυλής, Αιόλου, Αχιλλέως/ Τυλιγμένα στο μπουκέτο της τρελής Ουρανίας…  

(Ciudad – Εύκρατη πόλη, σελ 9)

Πλάι στο φωταγωγό, απ’ τη μέσα μεριά του τοίχου/ Μεγαλώνει από καιρό ένα πιάνο/ Έχει μηδενίσει πολλές φορές τις σκάλες της οκτάβας του….

(Η σκακιέρα του Αλεξάντρ Σκριάμπιν)

Η Ελευθερία Κυρίτση ξεκινά με την πρώτη της ποιητική συλλογή να διηγηθεί τις πολλαπλές, πολυπρισματικές, τεθλασμένες, υπολανθάνουσες, πτυχές της πόλης, που ουσιαστικά σημαίνει τις ζωές των ανθρώπων της. Τις αθόρυβες επισκέψεις, τον ήχο του πιάνου στο φωταγωγό, «τα κεραμίδια της νοσταλγίας», «την ισχνή ηλιακή βλάστηση», τις «σκιές που κρέμονται προσθετικά στο τίποτα», τη «μεγάλη σάλα/ της γιαγιάς Ελευθερίας που/ ονομαζόταν τότε οικοδέσποινα», εν ολίγοις η Κυρίτση εκθέτει «καθετί που πάντα μας διαφεύγει», ανάμεσα στα ψίχουλα της πραγματικότητας/ και την οχλαγωγία των δευτερολέπτων.

Μαρία Τρανού- Ο τροπαιούχος ζογκλέρ

Είμαστε δυο λάστιχα γυμναστικής νομίζεις/ τυλιγμένα με τη συσκευασία τους/ οι διπλανοί του κουτιού σε βιτρίνα/ θα κρατηθούν ακλόνητοι χωρίς αναπνοή/ από φόβο για την ταλάντωση δε θα συναντηθούν/ ποτέ τα μαλλιά μας σε κυματισμούς/ δε θα φτάσουν ως τον υπέρτατο ουρανό/

στα χερουβείμ την ώρα δοξαστικών τραγουδιών.// Ούτε σκύλος ούτε πετραδάκια ακούγονται/ δεν ήρθες από γεροδεμένο φόβο για το σμήγμα/ μαρτυριάρικο εξαπολύεται να μας προδώσει/ μόνος σήμερα ο απέναντι ψάλλει δυνατά ξόρκια/ στο ξημέρωμα τρομάζει τα κακά πνεύματα/ εύκολη απόφαση να κινηθούμε στα λόγια/ οι δρόμοι από παράδοση υπόσχονται σωτηρίες.//

Αφού δεν πιάνουν το γείτονα ακόμα/ αλήθεια μπορούμε να τραγουδάμε/ ασφαλώς αόρατοι κάτω από τη συχνότητα/ έτσι τα καταφέρνουν φάλαινες κι ελέφαντες.

(ελπίζουμε να γλυτώσουμε αφού τα θηλαστικά είναι τόσο πολύπλοκα, σελ.16)

Ο μουσικός στον πρώτο παίζει τύμπανα/ κοιμάται το παιδί σου κι αντί να λες δόξα σοι/ δεν είναι στο δρόμο κάπου να κινδυνεύει/ τυραννία πού θα βρεθεί, όλο καταστροφές/ μήπως πάει εκεί, μήπως εκεί, θα μου πει κανείς/ τότε τι θα παρακαλέσω θα έχω τίποτα στο χέρι/ μικρός θα πω καλό παιδί παρασύρθηκε. //Τι να του πω να μην κάνει να μη βγει/ να μη μιλήσει να μην παίξει ποτέ/ αφόρετο αγόρι της ηλικίας του/ δε θα έχει κανένα κορίτσι.// Το μανίκι σα δελτίο στραβό κι ανάποδο / ευτυχώς που συννέφιασε ο αντίθεος/ όποτε έχει ήλιο φοβάμαι περισσότερο.// Το πολύ-πολύ ας τη φοράει για πρόχειρη/ προσεύχομαι να μας λυπηθεί ο θεός.

(να σταματήσουν οι σπουδές να ησυχάσουμε, σελ. 17)

Δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Τρανού που ξετυλίγει μεθοδικά και σε αυστηρή σειρά διαδοχικής ανάγνωσης από σελίδα σε σελίδα ένα συνθετικό πολυπρόσωπο ποίημα που θα μπορούσε να διαβαστεί και ως σπονδυλωτό θεατρικό αφήγημα. Ένα είδος ιονεσκικής «ποίησης παραλόγου» όπου οι πρωταγωνιστές διατηρούν απ’ αρχής το ρόλο τους μέσα στην όλη πλοκή. Διόλου τυχαία η πρόταξη των περιεχομένων που εισάγουν τον αναγνώστη-θεατή στις αλληλοδιάδοχες φωνές που θα ακολουθήσουν να εκφωνούν τους στίχους και να υποδύονται τις στροφές των ποιημάτων. Ας μην αναζητηθεί η συνήθης ποιητική φόρμα, η μουσικότητα, το μέτρο, όλα έχουν αποδομηθεί συνειδητά για να ξαναχτιστούν στο ποίημα-διαμαρτυρία της Μαρίας Τρανού.

Ευτέρπη Κωσταρέλη “ΒΕΡΝΤΑΝΤΙ”, ποιήματα

Eκδ. «Mανδραγόρας», Αθήνα 2013  Έργο Εξωφύλλου: Χρήστος Αλαβέρας

Οἱ διαδρομὲς τῆς μοίρας

Τὴν Εὐτέρπη Κωσταρέλη δὲν τὴ γνώριζα. Οὔτε καὶ τώρα τὴ γνωρίζω. Ὅ,τι γνωρίζω εἶναι ἡ ἀγωνία της, ὅπως αὐτὴ ἀποκαλύπτεται στὰ ποιήματά της. Γιατί, τί ἄλλο ἀπὸ ἀγωνία μᾶς ἀποκαλύπτει ἡ ποίηση; Ὡστόσο, ἂν ἡ ποίηση ἀποκαλύπτει τὴν ἀγωνία, ἡ ἴδια ἡ ἀγωνία τί ἄλλο φανερώνει πέρα ἀπὸ τὴν ἀδυναμία μας μπροστὰ στὰ ἀναπάντητα ἐρωτήματα τῆς ποίησης; Ἡ ποίηση δὲν δίνει ἀπαντήσεις. Αὐτὸ τὸ ξέρουμε. Δὲν δίνει κὰν τὴν ἱκανοποίηση ἑνὸς ὁλοκληρωμένου ἐρωτήματος. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ συχνὰ μᾶς διαφεύγει εἶναι, πὼς ἀκόμη καὶ ἕνα ποίημα κατάφασης μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ ἕνα λανθάνον ἐρώτημα.

Μιλώντας γιὰ ἕνα ποιητικὸ βιβλίο, σημαίνει ὅτι ἐπιχειρεῖς λίγο πολὺ νὰ ἑρμηνεύσεις τὴν ἐμπειρία τῆς ἀνάγνωσης· ὄχι τὰ μαῦρα σημάδια στὸ χαρτί. Ἐπιχειρηματολογία δομημένη δὲν εἶναι δυνατὸν

 νὰ ὑπάρξει. Τὰ περιθώρια ποὺ ἔχεις εἶναι νὰ δοκιμάσεις ἴσα-ἴσα νὰ ἐπεκτείνεις τὰ ἐρωτήματά του. Νὰ προσπαθήσεις νὰ μεγεθύνεις τὸν χωρικὸ καὶ τὸν χρονικό του ὁρίζοντα, ἔτσι ὥστε νὰ μπορέσεις νὰ ξεδιακρίνεις τὸ ποῦ καὶ τὸ πότε τῶν νοημάτων του, μιὰ καὶ τὰ ἴδια τὰ νοήματα δὲν εἶναι παρὰ ἡ ταλάντωση τῆς γλώσσας ἀνάμεσα στὶς προθέσεις της καὶ στὶς ἀναφορές της.

Μαρσέλ Ράιχ - Ρανίτσκι: Πέθανε ο «Πάπας» της γερμανικής λογοτεχνικής κριτικής

• Υπήρξε μια από τις πλέον σεβαστές προσωπικότητες στην πολιτιστική ζωή της μεταπολεμικής Γερμανίας 

• Μπέκος Γρηγόρης, ΤΟ ΒΗΜΑ:  19/09/201 

Ο Μαρσέλ Ράιχ - Ρανίτσκι, εξέχουσα μορφή της γερμανικής λογοτεχνικής κριτικής , απεβίωσε την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου στη Φραγκφούρτη. Ήταν 93 ετών - νωρίτερα μέσα στη χρονιά είχε διαγνωσθεί ότι έπασχε από καρκίνο του προστάτη. Εθεωρείτο ο «Πάπας της λογοτεχνίας» (Literaturpapst) και μια από τις πλέον σεβαστές προσωπικότητες στην πολιτιστική ζωή της μεταπολεμικής Γερμανίας. H εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung» έγραψε ότι ήταν «ο άνδρας που μας δίδαξε πώς να διαβάζουμε» (der Mann, der uns das Lesen Lehrte). Η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε ότι «χάσαμε έναν απαράμιλλο φίλο της λογοτεχνίας, αλλά και της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Θα μας λείψει αυτός ο παθιασμένος και υπέροχος άνθρωπος».

Από το Μέγαρο Μουσικής περνά το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών

• Από 23 έως 29 Σεπτεμβρίου, με τη συμμετοχή κορυφαίων ποιητών από 22 χώρες, διοργανώνεται το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών.

 

«Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ’ έναν μικρόψυχο καιρό;» αναρωτιόταν πριν από δύο αιώνες ο Χέλντερλιν. Όμως, μέσα στον πόλεμο ο Σεφέρης έγραψε τον «Τελευταίο σταθμό» κι ο Εγγονόπουλος τον «Μπολιβάρ». Στη δική μας δύσκολη εποχή, το διεθνές φεστιβάλ ποίησης αναδεικνύει «ένα κοινό παγκόσμιο πεδίο δημιουργίας, όπου η Ελλάδα διαθέτει πολύτιμο μερίδιο, διεκδικώντας τη βαρύτητα και εξωστρέφεια που χρειάζεται». Από 23 έως 29 Σεπτεμβρίου, με τη συμμετοχή κορυφαίων ποιητών από 22 χώρες, διοργανώνεται το πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών από τον Κύκλο Ποιητών σε συνεργασία με τον δήμο Αθηναίων, το Μέγαρο Μουσικής, το Μουσείο Μπενάκη και άλλους πρωτοπόρους φορείς πολιτισμού και δήμους της Αττικής.

Η βραχεία λίστα για τα Βραβεία Λογοτεχνικής Μετάφρασης 2013. Θα απονεμηθούν σε τρεις μεταφραστές ξένης λογοτεχνίας

Το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Λογοτεχνικής Μετάφρασης της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, το Goethe-Institut Athen και το Instituto Cervantes de Atenas απονέμουν για μία ακόμη χρονιά τα Βραβεία Λογοτεχνικής Μετάφρασης 2013, ενώ από το 2014 ο κύκλος των Βραβείων διευρύνεται με την συμμετοχή του Ινστιτούτου της Δανίας στην Αθήνα.

Τα Βραβεία Λογοτεχνικής Μετάφρασης 2013 θα απονεμηθούν σε τρεις μεταφραστές της αγγλόφωνης, γερμανόφωνης και ισπανόφωνης λογοτεχνίας. Τα βραβεία αφορούν μεταφράσεις μυθιστορημάτων, διηγημάτων, ποίησης και θεατρικών έργων που εκδόθηκαν το 2012. Το βραβείο σε κάθε νικητή συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο.

Πέντε υποψήφιοι συγγραφείς για το Νομπέλ Λογοτεχνίας

• Αυξάνονται τα στοιχήματα για το ποιος είναι ο επικρατέστερος.

Το βρετανικό γραφείο στοιχημάτων Ladbrokes, που φημίζεται για τις προβλέψεις του, δίνει ως φαβορί τον Χαρούκι Μουρακάμι.

Ποιος θα είναι ο συγγραφέας που θα πάρει το φετινό βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας; Τα στοιχήματα στη Βρετανία και αλλού δίνουν και παίρνουν, καθώς πλησιάζει ο Οκτώβριος, που θα ανακοινωθεί και το όνομα που όλοι περιμένουν. Είναι, άλλωστε, γνωστή η μυστικότητα με την οποία προετοιμάζει τις υποψηφιότητες αλλά και την ίδια τη βράβευση η Σουηδική Ακαδημία κάθε χρόνο. Οι συζητήσεις της επιτροπής βλέπουν το φως της δημοσιότητας μόνον 50 χρόνια μετά την ανακοίνωση της απόφασης. Υποψήφιοι είναι ο Ούγγρος Πέτερ Νάντας, η Αμερικανίδα Τζόις Κάρολ Οουτς και ο Νοτιοκορεάτης Κο Ουν. Τον Οκτώβριο θα μάθουμε ποιος θα επικρατήσει στην κούρσα των βραβείων Νομπέλ Λογοτεχνίας.

Το διάσημο βρετανικό γραφείο στοιχημάτων Ladbrokes, πάντως, το οποίο φημίζεται για τις προβλέψεις του, δίνει ως φαβορί τον Χαρούκι Μουρακάμι με 3 προς 1. Το όνομα του Ιάπωνα συγγραφέα έχει ακουστεί πολλές φορές, αλλά πάντα κάποιος άλλος ταξιδεύει ως τη Στοκχόλμη για να παραλάβει το βραβείο αλλά και το χρηματικό έπαθλο που το συνοδεύει.

Στο Πεδίον του Άρεως επιστρέφει το Φεστιβάλ Βιβλίου, από 6 Σεπτεμβρίου

Η μεγάλη γιορτή βιβλίου που οργανώνει για περισσότερα από 30 χρόνια ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου, επιστρέφει έπειτα από αρκετά χρόνια, στον χώρο όπου ξεκίνησε, το Πεδίον του Άρεως. Το 42ο Φεστιβάλ Βιβλίου ανοίγει τις πύλες του την Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου, και παρά την οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, καθώς και την είσοδο του ηλεκτρονικού βιβλίου, θα φιλοξενήσει περίπου 150 εκδοτικούς οίκους. «Τα τελευταία 3-4 χρόνια η Πολιτεία δεν δίνει καμία σημασία στο Φεστιβάλ Βιβλίου. Πέρα από το να περάσει κάποιος από τα εγκαίνια ή να δώσει την αιγίδα της που δεν κοστίζει τίποτα, οικονομικά δεν συμπαραστέκεται. Κάποια μικρή επιδότηση, που μας έδιναν, σήμερα έχει κοπεί» δηλώνει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου, Γιάννης Σολδάτος.

Διώκεται στις ΗΠΑ έργο της Τόνι Μόρισον

• Απαγορεύεται ή λογοκρίνεται συστηματικά η Αφροαμερικανή νομπελίστρια

Το παρθενικό μυθιστόρημα της Αφροαμερικανής νομπελίστριας Τόνι Μόρισον «Τα γαλάζια μάτια» έχει βρεθεί πολλές φορές στο στόχαστρο των συντηρητικών και ακροδεξιών κύκλων των ΗΠΑ.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Αμερικανικής Ενωσης Βιβλιοθηκών, κατέχει τη 15η θέση στη λίστα με τα βιβλία που έχουν απαγορευτεί ή λογοκριθεί μεταξύ 2000 και 2009. Και να που τώρα απειλείται με «έξωση» από όλες τις σχολικές βιβλιοθήκες ως «έργο απολύτως απαράδεκτο τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τη γλώσσα του»!

Η Ιρλανδία αποχαιρέτησε τον Σέιμους Χίνι

«Ο Σέιμους Χίνι ήταν ένας μεγάλος δημοκράτης που μπορούσε να συναναστραφεί βασιλιάδες, προέδρους και απλούς ανθρώπους από το Ντέρι» άκουσαν οι εκατοντάδες πενθούντες που παρέστησαν τη Δευτέρα στην κηδεία του σπουδαίου νομπελίστα ιρλανδού ποιητή.

Αυτή ακριβώς η ικανότητα του Σέιμους Χίνι, ο οποίος πέθανε την Παρασκευή σε ηλικία 74 ετών, να μπορεί να παντρέψει βασιλιάδες και απλούς ανθρώπους - «να μιλήσει με την ίδια ευθύτητα και ανθρωπιά στον Βασιλιά της Σουηδίας και σε έναν γείτονά του στο Ντέρι» όπως είπε ο Μπρένταν Ντέβιν που εκφώνησε τον επικήδειό του - βρήκε την απεικόνισή της στο πλήθος που συνέρρευσε για να τον αποχαιρετήσει τη Δευτέρα στο κοιμητήριο του Ντόνιμπρουκ, στο νότιο Δουβλίνο: Διάσημοι στάθηκαν πλάι σε απλούς γείτονες του Χίνι για να πουν το ύστατο «χαίρε» στον ποιητή.

Στην κηδεία, τη Δευτέρα, παρέστησαν και τα τέσσερα μέλη των U2, ο Μπόνο, ο Ετζ, ο Ανταμ Κλέιτον και ο Λάρι Μιούλεν. Παρών ήταν ο Πρόεδρος της Ιρλανδίας Μάικλ Χίγκινς καθώς και ο Τζέρι Ανταμς που μαζί με τον Μάρτιν ΜακΓκίνες εκπροσώπησαν το Σιν Φέιν. Τον Σέιμους Χίνι αποχαιρέτισε και ο σπουδαίος ιρλανδός ηθοποιός Στίβεν Ρία. Και μαζί τους εκατοντάδες απλοί πολίτες.

Ο Guardian υπολόγισε ότι περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι στριμώχτηκαν στην εκκλησία και έπειτα στο κοιμητήριο της ενορίας της οικογένειας Χίνι για να αποχαιρετίσουν τον σπουδαιότερο ιρλανδό ποιητή μετά τον Γέιτς.

Σέιμους Χίνι: Αποχαιρετισμός στον ποιητή των απλών ανθρώπων

• Οι ειδικοί μιλούσαν για τον «φυσιολατρικό λυρισμό» του. Εκείνος για την ελευθερία, για την Ιρλανδία και για την Ελλάδα, πηγή έμπνευσης και τόπο όπου επανερχόταν από το 1995 και τον συνέδεσε με την είδηση για το Νομπέλ Λογοτεχνίας, ο ποιητής που έφυγε χθες στα 74 του 
• Παύλος Η. Αγιαννίδης|ΤΑ ΝΕΑ: 31/8/2013 |

• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

• Πέταξαν την ανακοίνωση για το βραβείο Νομπέλ στα σκουπίδια!
  

Πολλά καλά πράγματα - ειδικά στις τελευταίες δεκαετίες - της 74χρονης ζωής του, ο ιρλανδός ποιητής Σέιμους Χίνι τα είχε συνδέσει με την Ελλάδα. Από τότε που σε διακοπές στην Πύλο έμαθε, στις 6 Οκτωβρίου του 1995, την είδηση ότι ως «ποιητής των καθημερινών θαυμάτων που κρατάει ζωντανό το παρελθόν» έκαμψε τις αντιστάσεις της Επιτροπής των Βραβείων Νομπέλ Λογοτεχνίας, παρότι αουτσάιντερ, Ιρλανδός και καθολικός, όπως επισήμαινε τότε ο ιταλικός και ισπανικός Τύπος. Κι ας ήταν το τέταρτο ιρλανδικό Νομπέλ, μετά τον Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, τον Σάμιουελ Μπέκετ και τον Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς.

Πέθανε ο νομπελίστας ποιητής Σέιμους Χίνι

ΤΑ ΝΕΑ: 13:42 | Μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των γραμμάτων και λάτρης της Ελλάδας, ο ιρλανδός ποιητής Σέιμους Χίνι πέθανε την Παρασκευή σε ηλικία 74 ετών. Ο Χίνι, που το BBC τον χαρακτήρισε τον καλύτερο ποιητή της Ιρλανδίας μετά τον Γιέιτς, είχε τιμηθεί με το Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1995. Ο Σέιµους Χίνι γεννήθηκε το 1939 σε μια οικογένεια αγροτών, στην επαρχία Μόσμπον, στην κομητεία του Ντέρι. Σπούδασε (και αργότερα δίδαξε) στο Πανεπιστήμιο Queen's στο Μπέλφαστ της Βορείου Ιρλανδίας.

Πέθανε ο Σέιμους Χίνι

Ο Ιρλανδός ποιητής Σέιμους Χίνι, ο οποίος είχε βραβευθεί το 1995 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, απεβίωσε σε ηλικία 74 ετών. «Ο θάνατος πήρε τον Σέιμους Χίνι. Ο ποιητής και νομπελίστας απεβίωσε σήμερα (Παρασκευή) το πρωί σε νοσοκομείο του Δουβλίνου έπειτα από σύντομη ασθένεια», ανακοίνωσε η οικογένειά του.

 

Ο Ιρλανδός ποιητής Σέιμους Χίνι  

Ο Σέιμους Χίνι γεννήθηκε στη Βόρεια Ιρλανδία το 1939, τη χρονιά του θανάτου του Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, ο οποίος είχε τιμηθεί επίσης με Νόμπελ. Ήταν ο μεγαλύτερος μιας οικογένειας καθολικών χωρικών που είχε οκτώ παιδιά. Εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή του το 1966 ("Death of A Naturalist"), στην οποία ήδη συνέκρινε τη γραφή με την καλλιέργεια της γης.

Seamus Heaney, Irish Poet of Soil and Strife, Dies at 74

Seamus Heaney, the Irish poet whose lyrical beauty and ethical depth won him the Nobel Prize in 1995 and gave him a prominence far beyond literary circles, died in Dublin on Friday after a brief illness, according to a statement issued on behalf of his family. He was 74.

• By JAMES C. McKINLEY Jr.

• The New York Times: August 30, 2013

Joe Wrinn/Harvard University, via Reuters

Seamus Heaney at Harvard University in 1995.

 

Seamus Heaney’s ‘Journey Into the Wideness of Language’

In addition to his own poetry, Mr. Heaney, who died on Friday, was acclaimed for his translations, including his version of “Beowulf.”

....................................

Mr. Heaney was born on a family farm in Londonderry in Northern Ireland but, as a Catholic and a nationalist, chose to live in Dublin. His poems often mined the images of his childhood — the peat bogs, small towns and potato farms — and, in collections like 1975’s “North,” delved into the sectarian violence that was ripping the North apart, exploring its sorrows and causes, though he avoided becoming a spokesman for the Republican cause.

Οχι στην κατάργηση της δημόσιας βιβλιοθήκης Εδεσσας

Με τους καταρράχτες θ' απομείνει η Εδεσσα...

Αναφορά του Δημοτικού Συμβουλίου Εδεσσας για τη στήριξη της Δημόσιας Βιβλιοθήκης, με την οποία ζητούν να μη συγχωνευθεί ή καταργηθεί η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Εδεσσας, κατέθεσαν στο προεδρείο της Βουλής, για τον υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων οι βουλευτές του ΚΚΕ Θεοδόσης Κωνσταντινίδης και Ελένη Γερασιμίδου.

Το Ψήφισμα - Αναφορά (16/8/2013) αναφέρει: «Θεωρούμε απαράδεκτη την οποιαδήποτε πρόθεση συγχώνευσης ή κατάργησης της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Εδεσσας διότι μετά τη μεροληπτική και κατάφωρα άδικη, εις βάρος του Δήμου μας, κατάργηση του Πανεπιστημίου μας, η Βιβλιοθήκη μας είναι από τους τελευταίους πνευματικούς πνεύμονες της πόλης και του Δήμου Εδεσσας.

Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου του Εδιμβούργου

• Συγγραφείς-περφόρμερ και η επιστροφή του ογκώδους μυθιστορήματος είναι οι νέες τάσεις στον χώρο του βιβλίου
• Κουζέλη Λαμπρινή, ΤΟ ΒΗΜΑ:  20/08/2013

Tριάντα χρόνια λειτουργίας γιορτάζει εφέτος το Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου του Εδιμβούργου. 

Αύγουστος, Εδιμβούργο. Εκεί, στο Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου του Εδιμβούργου, δίνουν κάθε χρόνο από το 1983 ετήσιο ραντεβού συγγραφείς, εκδότες, μεταφραστές, όλοι οι άνθρωποι του βιβλίου γενικά, αλλά και ηθοποιοί, μουσικοί και κάθε λογής καλλιτέχνες. Ο θεσμός κλείνει εφέτος 30 χρόνια λειτουργίας. Ξεκίνησε ως γιορτή του βιβλίου που διεξαγόταν δύο φορές τον χρόνο και εξελίχθηκε σε μείζον ετήσιο βιβλιακό γεγονός που καταλαμβάνει συνήθως τις τρεις τελευταίες εβδομάδες του Αυγούστου με πολλές παράλληλες εκδηλώσεις μέρα και νύχτα σε όλη την πόλη. Εκεί θα συναντήσει κανείς από την Τόνι Μόρισον των Νομπέλ ως την Τζ. Κ. Ρόουλινγκ των δισεκατομμυρίων δολαρίων, από τον πρώην αμερικανό αντιπρόεδρο και οικολόγο Αλ Γκορ ως την αυστραλή φεμινίστρια Ζερμέν Γκριρ, από εκεί πέρασαν ο Χάρολντ Πίντερ και η Σούζαν Σόνταγκ, εκεί βρέθηκαν εφέτος ο Τζον Μπάνβιλ, ο Κολμ Τόιμπιν, η Μπάρμπαρα Άτγουντ, ο Σάλμαν Ράσντι, ο Ντέιβιντ Σεντάρις, ο Ίαν Ράνκιν, η Ρουθ Ρέντελ κ.ά.

Σε ηλικία 87 ετών, πέθανε ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, Έλμορ Λέοναρντ

Ο Έλμορ Λέοναρντ βρισκόταν στη διαδικασία συγγραφής του 46ου μυθιστορήματός του   (Φωτογραφία:  Associated Press )

 

 Πέθανε σε ηλικία 87 ετών ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, Έλμορ Λέοναρντ. Ο Λέοναρντ έγραψε 45 μυθιστορήματα στη διάρκεια της καριέρας του και έγινε γνωστός με τα έργα του Πιάστε τον Κοντό, Maximum Bob και Out of Sight. Ο Λέοναρντ είχε υποστεί εγκεφαλικό νωρίτερα τον Αύγουστο και νοσηλευόταν σε νοσοκομείο. Πέθανε στο σπίτι του στο προάστιο Μπλούμφιλντ Βίλατζ του Ντιτρόιντ, στο Μίσιγκαν. Πολλά από τα μυθιστορήματά του έχουν μεταφερθεί στο σινεμά. Ανάμεσά τους το Πιάστε τον Κοντό (1995) με τους Τζον Τραβόλτα, Ντάνι Ντε Βίτο, Ρενέ Ρούσο, Out of Sight με τον Τζορτζ Κλούνεϊ και τη Τζένιφερ Λόπεζ, 3:10 to Yuma και Rum Punch (το οποίο αποτέλεσε την έμπνευση για το Jackie Brown του Ταραντίνο).

Στον Θωμά Κοροβίνη απενεμήθη το Βραβείο Νίκου Θέμελη. Στην Ανδρο πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της απονομής

Μπασκόζος Γιάννης Ν., ΤΟ ΒΗΜΑ: 18/08/2013

Η θάλασσα ήταν το φυσικό  ντεκόρ, τα σκαλάκια της Θεοσκέπαστης Παναγιάς μεταμορφώθηκαν σε κερκίδες και το φεγγάρι στον ουρανό συμπλήρωνε τον φωτισμό  για μια εκδήλωση – παράσταση που έγινε στη Χώρα της Άνδρου το Σάββατο βράδυ στις 17 Αυγούστου. Ήταν η εκδήλωση απονομής του Βραβείου Νίκου Θέμελη   και  των βραβείων του λογοτεχνικού και φωτογραφικού διαγωνισμού μεταξύ των μαθητών της Άνδρου που οργάνωσε ο Δήμος Άνδρου σε συνεργασία με το ηλεκτρονικό περιοδικό «Ο Αναγνώστης». Ήταν η δεύτερη χρονιά που γινόταν αυτή η εκδήλωση, χρονιά που, όπως εκτιμούσαν οι ντόπιοι, θα έκρινε και τη συνέχεια της. Αγωνία υπήρχε και για την έκβαση των πυρκαγιών που μόλις πριν δύο μέρες είχαν κοπάσει και άναψαν και πάλι αργά το βράδυ στο άλλο μέρος του νησιού, μετά το πέρας της εκδήλωσης.

Ο Σταντάλ για τον Ροσίνι

Ενας από τους φανατικούς θιασώτες της οπερατικής μουσικής του Τζοακίνο Ροσίνι υπήρξε ο συγγραφέας τού «Μοναστηριού της Πάρμας» Σταντάλ (το πραγματικό του όνομα, Ανρί- Μαρί Μπεΐλ), ο οποίος έγραψε τη βιογραφία «Vie de Rossini» (1824). Ο Σταντάλ γνώρισε τυχαία τον Ροσίνι στην Τερεσίνα της Μπολόνια, στο περίφημο πανδοχείο που είχε χτιστεί για τον Πάπα Πίο Στ'. Ο Γάλλος συγγραφέας είχε καταλύσει εκεί για λίγες ημέρες, όταν μια ομάδα ταξιδιωτών τού πρότεινε να δειπνήσει μαζί τους. Ο Σταντάλ δέχτηκε και στις συζητήσεις με τους νεοφερμένους, ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν ένας νέος ξανθός με λίγα μαλλιά, περίπου τριάντα ετών, όπως τον υπολόγισε (σ.σ. ο Ροσίνι ήταν είκοσι πέντε ετών), άρχισε να τους ρωτάει για νέα από τη Νάπολη και ιδιαίτερα για τα τεκταινόμενα στο χώρο της μουσικής.

Επιστροφή στις βιβλιοθήκες λόγω κρίσης

Μία από τις θετικές, αν και ελάχιστα προβεβλημένες, επιπτώσεις της κρίσης: την τελευταία διετία, ο κόσμος επιστρέφει στις μέχρι προσφάτως ξεχασμένες δημοτικές και δημόσιες βιβλιοθήκες.

Της Χριστίνας Σανούδου, Η Καθημερινή, 14/8/2013

Από την Ηλιούπολη έως τη Δράμα, οι εργαζόμενοι, που σε πολλές περιπτώσεις έχουν μειωθεί λόγω περικοπών -εξάλλου, αρκετές βιβλιοθήκες απειλούνται με συρρίκνωση ή και κλείσιμο, ακριβώς εξαιτίας της κρίσης που τις καθιστά και πάλι δημοφιλείς- δουλεύουν εντατικά για να ανταποκριθούν στην αυξημένη προσέλευση του κοινού.Την ίδια ώρα που η έλλειψη χρημάτων για αγορές βιβλίων ωθεί τους βιβλιόφιλους στις βιβλιοθήκες της γειτονιάς τους -ή, ενδεχομένως, ορισμένοι από τους ολοένα και περισσότερους ανέργους επιλέγουν να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους διαβάζοντας-, προγράμματα όπως το Future Library του Ιδρύματος Νιάρχου έχουν συμβάλει καθοριστικά στην προσέλκυση του νεότερου κοινού.

Αυξημένες ζημίες το 2012. Καθοδική πορεία για τη βιομηχανία βιβλίου το πρώτο εξάμηνο του 2013

Καθοδικά κινείται και το 2013, με επιβραδυνόμενο όμως ρυθμό, η βιομηχανία έκδοσης βιβλίων, η οποία το 2012, ως σύνολο, κατέγραψε διψήφια ποσοστιαία μείωση των εσόδων της και αυξημένες ζημιές, αν και οι μισές επιχειρήσεις της ήταν, οριακά έστω, κερδοφόρες. Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), ο όγκος των εκτυπώσεων βιβλίων και κάθε είδους άλλων εντύπων, πλην των εφημερίδων, το πρώτο εξάμηνο του 2013 παρουσίασε μείωση της τάξεως του 6%, σε σύγκριση με την ίδια περίοδο του 2012. Η αντίστοιχη πτώση το πρώτο εξάμηνο του 2012 ξεπερνούσε το 10%. Ο τομέας της έκδοσης βιβλίων κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένων των ξενόγλωσσων, εμφάνισε το 2012, σε σύγκριση με το 2011, μειωμένα κατά 36% κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων (6,4 εκατ. ευρώ σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία), ίσα προς το 4,8% των συνολικών εσόδων του (6,5% το 2011), σε συνθήκες πτώσης των εσόδων του κατά 13% και υποχώρησης του μεικτού περιθωρίου κέρδους του κατά 1,7 εκατοστιαία μονάδα (51,7% το 2012, από 53,4% το 2011).

Δεν φτάνει μονάχα να ζεις, αλλά να ξέρεις και γιατί ζεις!!!!

Ξέρετε κανένα βιβλίο ή κάποιον Έλληνα συγγραφέα, που να έχει συγκλονίσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων της εποχής μας, έχοντας υπόψη φυσικά τα όσα συνταρακτικά συμβαίνουν και ανατρέπουν αρχές και αξίες;;; Ίσως είμαι υπερβολικός στη διαπίστωσή μου, αλλά νομίζω ότι δια της υπερβολής θα καταλάβουμε πού βρισκόμαστε...

Αυτό που λέω είναι ότι κατά βάση η πεζογραφία στηρίζεται στην αυτοβιογραφική αφήγηση και τούτο έχει μια κάποια σημασία, αφού ξέρουμε πολύ καλά ότι οι αναγνώστες διακατέχονται από περιέργεια για τις περιπέτειες των διπλανών, των γειτόνων, για διαφόρους λόγους. Για να περάσουν ή να “σκοτώσουν” την ώρα τους, ή ακόμα για να κάνουν τις αναγκαίες συγκρίσεις και να αποφανθούν ότι αυτοί είναι καλύτεροι ή να παραδειγματιστούν. Πάντως από τον προικισμένο συγγραφέα ζητάμε απλά πράγματα, ένα προσωπικό του όραμα του κόσμου.

Και για να έρθω στο προκείμενο, είναι φανερό ότι οι περισσότεροι συγγραφείς ασχολούνται με τα εσώψυχά τους... Γι' αυτό βλέπουμε να κυκλοφορούν βιβλία ασυνάρτητα, αλλόκοτα, ετοιμοθάνατα... Μόλις βγουν στις προθήκες, την άλλη μέρα... έχουν πεθάνει!!

Μια αναφορά στον Μήτσο Αλεξανδρόπουλο

Εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 6 Αυγούστου στην πλατεία Κουρούτας στην Αμαλιάδα για να τιμηθεί η μνήμη και το έργο του Αμαλιαδίτη συγγραφέα ΜΗΤΣΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ. Ομιλητές: Νίκος Λαγκαδινός [παραθέτω την ομιλία], Αντώνης Σιμιτζής και Ελένη Σκάβδη. Παρουσιάστηκαν εκτενή αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του Αλεξανδρόπουλου "αυτά που μένουν" (Δελφίνι 1994, Ελληνικά Γράμματα 2000), που διάβασαν ο Θανάσης Σταυρόπουλος (επικεφαλής της θεατρικής ομάδας Stage Alive) και η φοιτήτρια Νατάσα Χριστοπούλου

Ευτυχισμένη η στιγμή, να συναντιόμαστε για να κουβεντιάσουμε, δίπλα στη θάλασσα που αγαπήσαμε και αγαπάμε, για έναν άνθρωπο που πέρασε δίπλα μας και τον αγαπήσαμε κι εξακολουθούμε να τον αγαπάμε μέσα από τα έργα που μας άφησε.

Ζούμε μέσα σ' ένα σύμπαν που κρινόμενο με τ' ανθρώπινα μέτρα, έχει για θεμελιακούς του νόμους την ανισότητα, την αδικία και την ανηθικότητα. Και είναι αλήθεια ότι περισσότερο από κάθε άλλη φορά νιώθουμε το βάρος τους. Ο πολιτισμός μας είναι μια εκτροπή [;;;] ή κάτι που το θέλει, το προστάζει, μια αδιάγνωστη και υψηλή θέληση;;; Μια απορία είναι κι αυτή κι αν τεθεί ως ερώτημα, δεν πρόκειται ν' απαντηθεί. Ο καθένας μας μπορεί ν' αναρωτηθεί εάν ο αγώνας μας έχει περιεχόμενο ή μήπως είναι ένας ξεκαρδιστικός δοκιχωτισμός. Η καταπίεση δηλητηριάζει, και παλαβώνει... Δεν θέλω να πλατιάσω και να το ρίξω στην πολιτικολογία.

Θα περιοριστώ μονάχα στην Τέχνη, η οποία στην εποχή μας δεν θέτει πρακτικά προβλήματα, αλλά αναπαριστά μιμητικά τη διάσπαση, το αδιέξοδο, και για να τ' αναπαραστήσει πιο πιστά, αυθεντικότερα, βάζει δυναμίτη στα θεμέλιά της και τινάζεται στον αέρα. Το κακό είναι πως το πλατύ κοινό, αυτό που έχει το υγιέστερο ένστικτο, της ζητάει κάτι άλλο: όχι τη διάλυση, αλλά τη σύνθεση, όχι την αναπαράσταση αλλά την ψευδαίσθηση. Όχι την υπαρκτή αβεβαιότητα αλλά την υπαρκτή βεβαιότητα. Ο κόσμος θέλει την Τέχνη υποκατάστατο της αλήθειας. Είναι, βλέπετε, το τελευταίο στήριγμα που του απομένει μέσα στο σύμπαν τούτο της ακατάσχετης ροής. Στο σύμπαν όπου το πρόσωπο είναι μια στιγμή, και η στιγμή διάψευση του εαυτού της.

Eκθεση Βιβλίου: Ερωτήματα γιατί δεν γίνεται στο Ζάππειο

• Μπασκόζος Γιάννης Ν., ΤΟ ΒΗΜΑ:  06/08/2013

Ερωτήματα έχει προκαλέσει στον εκδοτικό κόσμο η απόφαση του Υπουργείου Εξωτερικών να υπαναχωρήσει από την κατ΄ αρχήν δέσμευση του να παραχωρήσει το Ζάππειο για τη διοργάνωση της Έκθεσης Βιβλίου που θα διοργάνωνε η Ένωση Ελληνικού Βιβλίου, την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Η Ένωση Ελληνικού Βιβλίου, νεοσύστατο σχετικά σωματείο που εκπροσωπεί μερικούς από τους πιο δυναμικούς εκδότες και βιβλιοπώλες, είχε αποφασίσει να οργανώσει μια Έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο με τη φιλοδοξία να καταστεί αυτή για το φθινόπωρο 2013 ένα μεγάλο πολιτιστικό γεγονός. Είχε έρθει σε επαφή με τη Επιτροπή Ολυμπίων και Κληροδοτημάτων που έχει την ευθύνη του Ζαππείου και είχε λάβει τη σχετική έγκριση.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ «Εύχομαι για την καλήν αντάμωση όλου του κόσμου»

«Και μόνο που υπάρχω, έχω περίσσευμα. Υπάρχουνε πλούσιοι ενδεείς κι ενδεείς πολύ πλούσιοι, όπως εγώ. Το σώμα μου έτυχε να 'ναι γεμάτο παράθυρα χύθηκε μέσα μου ήλιος πολύς κι ο χρυσός μου περίσσεψε» (ανέκδοτο Νικηφόρου Βρεττάκου).
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος (1/1/1912 - 4/8/1991) αφιέρωσε τη ζωή και τη δημιουργία του στην αλήθεια, στην αγάπη, στο φως και τον αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Η ποίησή του, πλημμυρισμένη από βαθύ ανθρωπισμό, συνδυάζει το ρεαλισμό με τη λυρική έξαρση και τη βαθυστόχαστη κριτική ματιά, με την απόλυτη συναίσθηση ότι ασκεί υπεύθυνα ένα πολύ σημαντικό κοινωνικό λειτούργημα, το λειτούργημα του πνευματικού δημιουργού. Το φως που πλημμυρίζει το έργο του δεν ήταν για εκείνον μόνο το φως του ήλιου, αλλά και «το φως κάθε δίκαιας πράξης». Ο ίδιος πίστευε πως «ο ποιητής δεν είναι ένα άτομο ξεκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο... Δεν μπορεί να νοηθεί έξω από τη ζωή, από τα φαινόμενα, από τα γεγονότα, από τις παραστάσεις της. Είτε το θέλει είτε όχι είναι φτιαγμένος από τη "μοίρα" του να είναι ο ευαίσθητος δέκτης τους». Και αυτό το αποδεικνύει μέσα από το μεγάλο έργο του.

Τα αληθινά κορίτσια δεν χάνονται ποτέ... Ο έρωτας του ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου για τη συνάδελφό του Μάτση Χατζηλαζάρου

Της Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, 21/7/2013

«Γεννήθηκε δεν ξέρω πού. Εζησε, όπως κι εγώ στην Κατοχή. (...) Χάθηκε μες στην κατεστραμμένη Ευρώπη -τότες που η Ελλάδα ήταν Ελλάδα και η Ευρώπη, Ευρώπη. Χάθηκε... που λέει ο λόγος. Γιατί τα αληθινά κορίτσια, δεν χάνονται ποτέ. Δεν τ’ αρπάζει ο καιρός. Ξανάρχονται με τη μορφή βιβλίων, προσευχών και τραγουδιών...». Κάπως έτσι, μ’ αυτά τα λόγια είχε ξαναγνωρίζει ο Μάνος Χατζιδάκις, μέσα από το Τρίτο Πρόγραμμα, την ποιήτρια Μάτση Χατζηλαζάρου. Που γεννήθηκε το 1914 στη Θεσσαλονίκη. Μάτση την έλεγε ο τρίτος σύζυγός της, ο υπερρεαλιστής ποιητής και ψυχαναλυτής Ανδρέας Εμπειρίκος.