Saturday, June 4, 2011

Πατρίκιος και Δημουλά μαζί

Μεγάλες μέρες του Ιουνίου, οι οποίες προχωρούν αβίαστα μέσα στη νύχτα, όπως πέφτουν οι πρώτες στάλες της υγρασίας στα λουλούδια. Με ή χωρίς ζακετάκια, πουλοβεράκια ριχτά και άλλα στη μέση δεμένα, τζιν, ταγεράκια, πάνινα παπούτσια, και η ποίηση ζωντανή στο κέντρο ενός αθηναϊκού κήπου. Οι δύο ποιητές έρχονται από άλλα χρόνια, πριν θρονιαστεί στη ζωή μας η τεχνολογία. Περίσσευε η ανέχεια, σηκώθηκαν με αιτία οι σημαίες εναντίον του κατακτητή, μετά χύθηκε άφθονο αίμα. Μετά το αίμα έφερε κι άλλο αίμα, με μεταγωγές, με φυλακίσεις, με ξερονήσια. Η Ελλάδα τρεφόταν από την τρέλα του νικητή να βασανίζει τον ητττημένο.
Ο 83χρονος Τίτος Πατρίκιος και η 80χρονη Κική Δημουλά βγήκαν από αυτή την καυτή ατμόσφαιρα, που μύριζε μπαρούτι και καπνό, και επιβίωσαν. Το νήμα της ζωής τους δεν το έκοψε μια αδέσποτη σφαίρα, γι' αυτό, επειδή άντεξαν, έφτιαξαν μια ποίηση, η οποία πολεμούσε τα μεταπολεμικά ερείπια. Γι' αυτά που έζησαν -κι άλλα έγιναν ποιήματα και άλλα έμειναν στα λόγια- θα μιλήσουν. Η κοινή τους ομιλία θα γίνει, μεθαύριο στις 8 το βράδυ, στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, στο πλαίσιο του Megaron Plus. Ο συντονισμός της συνομιλίας θα γίνει από τον καθηγητή και ποιητή Νάσο Βαγενά. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Ο στοχασμός, όταν γλυκαίνεται από το λυρισμό, τρέφει την ποιητική του Τίτου Πατρίκιου. Μα έτσι είναι και ο ίδιος. Ενας ευγενικός άνθρωπος, ο οποίος σου μιλάει με τη γλώσσα της ευθύτητας, πάντα καλοκουρδισμένη από το συναίσθημα, που μικραίνει τις αποστάσεις, χωρίς να εκπίπτει σε ευκολίες. Η ποίησή του διαβάστηκε ως η μεταπολεμική αγωνιώσα φωνή, η οποία κοιτάζει στον καθρέφτη της εκκρεμούς ειρήνης.
Η Κική Δημουλά έδωσε απαντήσεις, όταν βούτηξε τον οντολογικό κραδασμό στα ύδατα της καθημερινότητας. Από εκεί ξανάδωσε νόημα στο χτύπημα του τηλεφώνου, σε μια βροχερή κυψελιώτικη μέρα, στη λαϊκή με τα μαναβικά της, στα σταματημένα λεωφορεία, στα ασταμάτητα δάκρυα. Τα επίθετα τα έβγαλε από τον διακοσμητικό τους ρόλο και τους μετέδωσε τη βαρύτητα των ουσιαστικών.

No comments: