O Μοπασάν [πλήρες όνομα: Henri René Albert Guy de Maupassant] γεννήθηκε στις 5 Αυγούστου 1850 και πέθανε στις 6 Ιουλίου 1893. Ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς Γάλλους συγγραφείς του 19ου αιώνα, ενώ θεωρείται (και μάλλον είναι) ένας από τους πατέρες της σύγχρονης νουβέλας. Υπήρξε προστατευόμενος και στενός φίλος του Flaubert, και η συνάφεια μαζί του τον οδήγησε στα μεγάλα λογοτεχνικά σαλόνια της εποχής, όπου συνδέθηκε με διάσημους λογοτέχνες και κριτικούς.
Το πλέον διάσημο από τα έργα του που το έχω διαβάσει 3-4 φορές είναι φυσικά το Bel Ami, ο θρυλικός Φιλαράκος, που δημοσιεύτηκε το 1885. Το έργο αυτό έγινε ταινία το 1937 σε σκηνοθεσία Willi Forst, το 1947 σε σκηνοθεσία Albert Lewin με τον τίτλο 'The Private Affairs of Bel-Ami', το 1954 σε σκηνοθεσία Louis Daquin, και το 1968 σε σκηνοθεσία Helmut Käutner. Πώς ένας ατάλαντος δημοσιογράφος, ο Georges Duroy, θα φτάσει ψηλά, ενώ θα παρακολουθήσουμε τη δράση της παρισινής κοινωνίας της εποχής
Ο Maupassant, πιστός του νατουραλισμού, πήρε τα θέματά του για τις απαισιόδοξες ιστορίες του και τα μυθιστορήματά του, κυρίως από τη συμπεριφορά της αστικής τάξης, του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου, και της μοντέρνας ζωής του Παρισιού. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της ζωής του, ο Maupassant ταλαιπωρήθηκε, αφού βασανιζόταν από τα νεανικά του χρόνια από σύφιλη (στα είκοσί του), στη συνέχεια έπαθε νευρικό κλονισμό. Έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, τον έκλεισαν σε ένα ιδιωτικό άσυλο και τελείωσε η ταραχώδης ζωή του ενώ είχε πάθει γενική παραλυσία.
Η πρώτη νουβέλα του ήταν η Μια Ζωή [Une Vie, 1883], που έγινε ταινία δυο φορές: το 1947 σε σκηνοθεσία Toivo Särkkä και το 1958 σε σκηνοθεσία του Alexandre Astruc.
Το Πιέρ και Ζαν [Pierre Et Jean, 1888], είναι μια ψυχολογική μελέτη της μοιχείας, που έγινε ταινία: το 1924 σε σκηνοθεσία Donatien, το 1943 σε σκηνοθεσία André Cayatte, και το 1951 σε σκηνοθεσία του Luis Buñuel, με τον τίτλο Une mujer sin amor. Έξοχο μυθιστόρημα όπου στον πρόλογό του καταθέτει τις αισθητικές αρχές του.
Μερικά ακόμα έργα:
Ιστορία του παλιού καιρού [Histoire Du Vieux Temps, 1879].
Des Vers, 1880
Η παχουλή [Boule De Suif, 1880], έγινε ταινία: το 1934 σκηνοθεσία Mihail Romm, το 1935 σκηνοθεσία Kenji Mizokuchi, το 1939 σκηνοθεσία John Ford, και το 1945 σκηνοθεσία Christian-Jacque.
Το Σπίτι των Τελιέ [
Contes De
Η Δεσποινίς Φιφί [Mademoiselle Fifi, 1883].
Στον Ήλιο [Au Soleil, 1884].
Ιβέτ [Yvette, 1884], έγινε ταινία: το 1927 σκηνοθεσία Alberto Cavalcanti, το 1938 σκηνοθεσία Wolfgang Liebenheimer με τον τίτλο 'Die Tochter einer Kurtisane'.
Οι Αδελφές Ροντολί [Les Sœurs Rondoli, 1884].
Monsieur Parent, 1884
Ιστορίες της μέρας και της νύχτας [Contes du jour et de la nuit, 1885].
Η Μικρή Ροκ [
Ιστορίες και Νουβέλες [Contes Et Nouvelles, 1886].
Le Horla, 1887
Mont-Oriol, 1887
Στο νερό [Sur L'eau, 1888].
Le Rosier De Madame Husson, 1888
Δυνατός σαν το θάνατο [Fort Comme
Το αριστερό χέρι [
Η καρδιά μας [Notre Coeur, 1890].
Η άχρηστη ομορφιά [L'inutile Beauté, 1890].
Ποιος ξέρει; [Qui Sait?, 1890]
No comments:
Post a Comment