Σέιμους Χίνι: Αποχαιρετισμός στον ποιητή των απλών ανθρώπων

• Οι ειδικοί μιλούσαν για τον «φυσιολατρικό λυρισμό» του. Εκείνος για την ελευθερία, για την Ιρλανδία και για την Ελλάδα, πηγή έμπνευσης και τόπο όπου επανερχόταν από το 1995 και τον συνέδεσε με την είδηση για το Νομπέλ Λογοτεχνίας, ο ποιητής που έφυγε χθες στα 74 του 
• Παύλος Η. Αγιαννίδης|ΤΑ ΝΕΑ: 31/8/2013 |

• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

• Πέταξαν την ανακοίνωση για το βραβείο Νομπέλ στα σκουπίδια!
  

Πολλά καλά πράγματα - ειδικά στις τελευταίες δεκαετίες - της 74χρονης ζωής του, ο ιρλανδός ποιητής Σέιμους Χίνι τα είχε συνδέσει με την Ελλάδα. Από τότε που σε διακοπές στην Πύλο έμαθε, στις 6 Οκτωβρίου του 1995, την είδηση ότι ως «ποιητής των καθημερινών θαυμάτων που κρατάει ζωντανό το παρελθόν» έκαμψε τις αντιστάσεις της Επιτροπής των Βραβείων Νομπέλ Λογοτεχνίας, παρότι αουτσάιντερ, Ιρλανδός και καθολικός, όπως επισήμαινε τότε ο ιταλικός και ισπανικός Τύπος. Κι ας ήταν το τέταρτο ιρλανδικό Νομπέλ, μετά τον Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, τον Σάμιουελ Μπέκετ και τον Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς.

Πέθανε ο νομπελίστας ποιητής Σέιμους Χίνι

ΤΑ ΝΕΑ: 13:42 | Μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες των γραμμάτων και λάτρης της Ελλάδας, ο ιρλανδός ποιητής Σέιμους Χίνι πέθανε την Παρασκευή σε ηλικία 74 ετών. Ο Χίνι, που το BBC τον χαρακτήρισε τον καλύτερο ποιητή της Ιρλανδίας μετά τον Γιέιτς, είχε τιμηθεί με το Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1995. Ο Σέιµους Χίνι γεννήθηκε το 1939 σε μια οικογένεια αγροτών, στην επαρχία Μόσμπον, στην κομητεία του Ντέρι. Σπούδασε (και αργότερα δίδαξε) στο Πανεπιστήμιο Queen's στο Μπέλφαστ της Βορείου Ιρλανδίας.

Πέθανε ο Σέιμους Χίνι

Ο Ιρλανδός ποιητής Σέιμους Χίνι, ο οποίος είχε βραβευθεί το 1995 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, απεβίωσε σε ηλικία 74 ετών. «Ο θάνατος πήρε τον Σέιμους Χίνι. Ο ποιητής και νομπελίστας απεβίωσε σήμερα (Παρασκευή) το πρωί σε νοσοκομείο του Δουβλίνου έπειτα από σύντομη ασθένεια», ανακοίνωσε η οικογένειά του.

 

Ο Ιρλανδός ποιητής Σέιμους Χίνι  

Ο Σέιμους Χίνι γεννήθηκε στη Βόρεια Ιρλανδία το 1939, τη χρονιά του θανάτου του Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, ο οποίος είχε τιμηθεί επίσης με Νόμπελ. Ήταν ο μεγαλύτερος μιας οικογένειας καθολικών χωρικών που είχε οκτώ παιδιά. Εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή του το 1966 ("Death of A Naturalist"), στην οποία ήδη συνέκρινε τη γραφή με την καλλιέργεια της γης.

Seamus Heaney, Irish Poet of Soil and Strife, Dies at 74

Seamus Heaney, the Irish poet whose lyrical beauty and ethical depth won him the Nobel Prize in 1995 and gave him a prominence far beyond literary circles, died in Dublin on Friday after a brief illness, according to a statement issued on behalf of his family. He was 74.

• By JAMES C. McKINLEY Jr.

• The New York Times: August 30, 2013

Joe Wrinn/Harvard University, via Reuters

Seamus Heaney at Harvard University in 1995.

 

Seamus Heaney’s ‘Journey Into the Wideness of Language’

In addition to his own poetry, Mr. Heaney, who died on Friday, was acclaimed for his translations, including his version of “Beowulf.”

....................................

Mr. Heaney was born on a family farm in Londonderry in Northern Ireland but, as a Catholic and a nationalist, chose to live in Dublin. His poems often mined the images of his childhood — the peat bogs, small towns and potato farms — and, in collections like 1975’s “North,” delved into the sectarian violence that was ripping the North apart, exploring its sorrows and causes, though he avoided becoming a spokesman for the Republican cause.

Οχι στην κατάργηση της δημόσιας βιβλιοθήκης Εδεσσας

Με τους καταρράχτες θ' απομείνει η Εδεσσα...

Αναφορά του Δημοτικού Συμβουλίου Εδεσσας για τη στήριξη της Δημόσιας Βιβλιοθήκης, με την οποία ζητούν να μη συγχωνευθεί ή καταργηθεί η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Εδεσσας, κατέθεσαν στο προεδρείο της Βουλής, για τον υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων οι βουλευτές του ΚΚΕ Θεοδόσης Κωνσταντινίδης και Ελένη Γερασιμίδου.

Το Ψήφισμα - Αναφορά (16/8/2013) αναφέρει: «Θεωρούμε απαράδεκτη την οποιαδήποτε πρόθεση συγχώνευσης ή κατάργησης της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Εδεσσας διότι μετά τη μεροληπτική και κατάφωρα άδικη, εις βάρος του Δήμου μας, κατάργηση του Πανεπιστημίου μας, η Βιβλιοθήκη μας είναι από τους τελευταίους πνευματικούς πνεύμονες της πόλης και του Δήμου Εδεσσας.

Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου του Εδιμβούργου

• Συγγραφείς-περφόρμερ και η επιστροφή του ογκώδους μυθιστορήματος είναι οι νέες τάσεις στον χώρο του βιβλίου
• Κουζέλη Λαμπρινή, ΤΟ ΒΗΜΑ:  20/08/2013

Tριάντα χρόνια λειτουργίας γιορτάζει εφέτος το Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου του Εδιμβούργου. 

Αύγουστος, Εδιμβούργο. Εκεί, στο Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου του Εδιμβούργου, δίνουν κάθε χρόνο από το 1983 ετήσιο ραντεβού συγγραφείς, εκδότες, μεταφραστές, όλοι οι άνθρωποι του βιβλίου γενικά, αλλά και ηθοποιοί, μουσικοί και κάθε λογής καλλιτέχνες. Ο θεσμός κλείνει εφέτος 30 χρόνια λειτουργίας. Ξεκίνησε ως γιορτή του βιβλίου που διεξαγόταν δύο φορές τον χρόνο και εξελίχθηκε σε μείζον ετήσιο βιβλιακό γεγονός που καταλαμβάνει συνήθως τις τρεις τελευταίες εβδομάδες του Αυγούστου με πολλές παράλληλες εκδηλώσεις μέρα και νύχτα σε όλη την πόλη. Εκεί θα συναντήσει κανείς από την Τόνι Μόρισον των Νομπέλ ως την Τζ. Κ. Ρόουλινγκ των δισεκατομμυρίων δολαρίων, από τον πρώην αμερικανό αντιπρόεδρο και οικολόγο Αλ Γκορ ως την αυστραλή φεμινίστρια Ζερμέν Γκριρ, από εκεί πέρασαν ο Χάρολντ Πίντερ και η Σούζαν Σόνταγκ, εκεί βρέθηκαν εφέτος ο Τζον Μπάνβιλ, ο Κολμ Τόιμπιν, η Μπάρμπαρα Άτγουντ, ο Σάλμαν Ράσντι, ο Ντέιβιντ Σεντάρις, ο Ίαν Ράνκιν, η Ρουθ Ρέντελ κ.ά.

Σε ηλικία 87 ετών, πέθανε ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, Έλμορ Λέοναρντ

Ο Έλμορ Λέοναρντ βρισκόταν στη διαδικασία συγγραφής του 46ου μυθιστορήματός του   (Φωτογραφία:  Associated Press )

 

 Πέθανε σε ηλικία 87 ετών ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, Έλμορ Λέοναρντ. Ο Λέοναρντ έγραψε 45 μυθιστορήματα στη διάρκεια της καριέρας του και έγινε γνωστός με τα έργα του Πιάστε τον Κοντό, Maximum Bob και Out of Sight. Ο Λέοναρντ είχε υποστεί εγκεφαλικό νωρίτερα τον Αύγουστο και νοσηλευόταν σε νοσοκομείο. Πέθανε στο σπίτι του στο προάστιο Μπλούμφιλντ Βίλατζ του Ντιτρόιντ, στο Μίσιγκαν. Πολλά από τα μυθιστορήματά του έχουν μεταφερθεί στο σινεμά. Ανάμεσά τους το Πιάστε τον Κοντό (1995) με τους Τζον Τραβόλτα, Ντάνι Ντε Βίτο, Ρενέ Ρούσο, Out of Sight με τον Τζορτζ Κλούνεϊ και τη Τζένιφερ Λόπεζ, 3:10 to Yuma και Rum Punch (το οποίο αποτέλεσε την έμπνευση για το Jackie Brown του Ταραντίνο).

Στον Θωμά Κοροβίνη απενεμήθη το Βραβείο Νίκου Θέμελη. Στην Ανδρο πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της απονομής

Μπασκόζος Γιάννης Ν., ΤΟ ΒΗΜΑ: 18/08/2013

Η θάλασσα ήταν το φυσικό  ντεκόρ, τα σκαλάκια της Θεοσκέπαστης Παναγιάς μεταμορφώθηκαν σε κερκίδες και το φεγγάρι στον ουρανό συμπλήρωνε τον φωτισμό  για μια εκδήλωση – παράσταση που έγινε στη Χώρα της Άνδρου το Σάββατο βράδυ στις 17 Αυγούστου. Ήταν η εκδήλωση απονομής του Βραβείου Νίκου Θέμελη   και  των βραβείων του λογοτεχνικού και φωτογραφικού διαγωνισμού μεταξύ των μαθητών της Άνδρου που οργάνωσε ο Δήμος Άνδρου σε συνεργασία με το ηλεκτρονικό περιοδικό «Ο Αναγνώστης». Ήταν η δεύτερη χρονιά που γινόταν αυτή η εκδήλωση, χρονιά που, όπως εκτιμούσαν οι ντόπιοι, θα έκρινε και τη συνέχεια της. Αγωνία υπήρχε και για την έκβαση των πυρκαγιών που μόλις πριν δύο μέρες είχαν κοπάσει και άναψαν και πάλι αργά το βράδυ στο άλλο μέρος του νησιού, μετά το πέρας της εκδήλωσης.

Ο Σταντάλ για τον Ροσίνι

Ενας από τους φανατικούς θιασώτες της οπερατικής μουσικής του Τζοακίνο Ροσίνι υπήρξε ο συγγραφέας τού «Μοναστηριού της Πάρμας» Σταντάλ (το πραγματικό του όνομα, Ανρί- Μαρί Μπεΐλ), ο οποίος έγραψε τη βιογραφία «Vie de Rossini» (1824). Ο Σταντάλ γνώρισε τυχαία τον Ροσίνι στην Τερεσίνα της Μπολόνια, στο περίφημο πανδοχείο που είχε χτιστεί για τον Πάπα Πίο Στ'. Ο Γάλλος συγγραφέας είχε καταλύσει εκεί για λίγες ημέρες, όταν μια ομάδα ταξιδιωτών τού πρότεινε να δειπνήσει μαζί τους. Ο Σταντάλ δέχτηκε και στις συζητήσεις με τους νεοφερμένους, ανάμεσα στους οποίους βρισκόταν ένας νέος ξανθός με λίγα μαλλιά, περίπου τριάντα ετών, όπως τον υπολόγισε (σ.σ. ο Ροσίνι ήταν είκοσι πέντε ετών), άρχισε να τους ρωτάει για νέα από τη Νάπολη και ιδιαίτερα για τα τεκταινόμενα στο χώρο της μουσικής.

Επιστροφή στις βιβλιοθήκες λόγω κρίσης

Μία από τις θετικές, αν και ελάχιστα προβεβλημένες, επιπτώσεις της κρίσης: την τελευταία διετία, ο κόσμος επιστρέφει στις μέχρι προσφάτως ξεχασμένες δημοτικές και δημόσιες βιβλιοθήκες.

Της Χριστίνας Σανούδου, Η Καθημερινή, 14/8/2013

Από την Ηλιούπολη έως τη Δράμα, οι εργαζόμενοι, που σε πολλές περιπτώσεις έχουν μειωθεί λόγω περικοπών -εξάλλου, αρκετές βιβλιοθήκες απειλούνται με συρρίκνωση ή και κλείσιμο, ακριβώς εξαιτίας της κρίσης που τις καθιστά και πάλι δημοφιλείς- δουλεύουν εντατικά για να ανταποκριθούν στην αυξημένη προσέλευση του κοινού.Την ίδια ώρα που η έλλειψη χρημάτων για αγορές βιβλίων ωθεί τους βιβλιόφιλους στις βιβλιοθήκες της γειτονιάς τους -ή, ενδεχομένως, ορισμένοι από τους ολοένα και περισσότερους ανέργους επιλέγουν να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους διαβάζοντας-, προγράμματα όπως το Future Library του Ιδρύματος Νιάρχου έχουν συμβάλει καθοριστικά στην προσέλκυση του νεότερου κοινού.

Αυξημένες ζημίες το 2012. Καθοδική πορεία για τη βιομηχανία βιβλίου το πρώτο εξάμηνο του 2013

Καθοδικά κινείται και το 2013, με επιβραδυνόμενο όμως ρυθμό, η βιομηχανία έκδοσης βιβλίων, η οποία το 2012, ως σύνολο, κατέγραψε διψήφια ποσοστιαία μείωση των εσόδων της και αυξημένες ζημιές, αν και οι μισές επιχειρήσεις της ήταν, οριακά έστω, κερδοφόρες. Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), ο όγκος των εκτυπώσεων βιβλίων και κάθε είδους άλλων εντύπων, πλην των εφημερίδων, το πρώτο εξάμηνο του 2013 παρουσίασε μείωση της τάξεως του 6%, σε σύγκριση με την ίδια περίοδο του 2012. Η αντίστοιχη πτώση το πρώτο εξάμηνο του 2012 ξεπερνούσε το 10%. Ο τομέας της έκδοσης βιβλίων κάθε είδους, συμπεριλαμβανομένων των ξενόγλωσσων, εμφάνισε το 2012, σε σύγκριση με το 2011, μειωμένα κατά 36% κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων (6,4 εκατ. ευρώ σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία), ίσα προς το 4,8% των συνολικών εσόδων του (6,5% το 2011), σε συνθήκες πτώσης των εσόδων του κατά 13% και υποχώρησης του μεικτού περιθωρίου κέρδους του κατά 1,7 εκατοστιαία μονάδα (51,7% το 2012, από 53,4% το 2011).

Δεν φτάνει μονάχα να ζεις, αλλά να ξέρεις και γιατί ζεις!!!!

Ξέρετε κανένα βιβλίο ή κάποιον Έλληνα συγγραφέα, που να έχει συγκλονίσει τις συνειδήσεις των ανθρώπων της εποχής μας, έχοντας υπόψη φυσικά τα όσα συνταρακτικά συμβαίνουν και ανατρέπουν αρχές και αξίες;;; Ίσως είμαι υπερβολικός στη διαπίστωσή μου, αλλά νομίζω ότι δια της υπερβολής θα καταλάβουμε πού βρισκόμαστε...

Αυτό που λέω είναι ότι κατά βάση η πεζογραφία στηρίζεται στην αυτοβιογραφική αφήγηση και τούτο έχει μια κάποια σημασία, αφού ξέρουμε πολύ καλά ότι οι αναγνώστες διακατέχονται από περιέργεια για τις περιπέτειες των διπλανών, των γειτόνων, για διαφόρους λόγους. Για να περάσουν ή να “σκοτώσουν” την ώρα τους, ή ακόμα για να κάνουν τις αναγκαίες συγκρίσεις και να αποφανθούν ότι αυτοί είναι καλύτεροι ή να παραδειγματιστούν. Πάντως από τον προικισμένο συγγραφέα ζητάμε απλά πράγματα, ένα προσωπικό του όραμα του κόσμου.

Και για να έρθω στο προκείμενο, είναι φανερό ότι οι περισσότεροι συγγραφείς ασχολούνται με τα εσώψυχά τους... Γι' αυτό βλέπουμε να κυκλοφορούν βιβλία ασυνάρτητα, αλλόκοτα, ετοιμοθάνατα... Μόλις βγουν στις προθήκες, την άλλη μέρα... έχουν πεθάνει!!

Μια αναφορά στον Μήτσο Αλεξανδρόπουλο

Εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 6 Αυγούστου στην πλατεία Κουρούτας στην Αμαλιάδα για να τιμηθεί η μνήμη και το έργο του Αμαλιαδίτη συγγραφέα ΜΗΤΣΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ. Ομιλητές: Νίκος Λαγκαδινός [παραθέτω την ομιλία], Αντώνης Σιμιτζής και Ελένη Σκάβδη. Παρουσιάστηκαν εκτενή αποσπάσματα από το μυθιστόρημα του Αλεξανδρόπουλου "αυτά που μένουν" (Δελφίνι 1994, Ελληνικά Γράμματα 2000), που διάβασαν ο Θανάσης Σταυρόπουλος (επικεφαλής της θεατρικής ομάδας Stage Alive) και η φοιτήτρια Νατάσα Χριστοπούλου

Ευτυχισμένη η στιγμή, να συναντιόμαστε για να κουβεντιάσουμε, δίπλα στη θάλασσα που αγαπήσαμε και αγαπάμε, για έναν άνθρωπο που πέρασε δίπλα μας και τον αγαπήσαμε κι εξακολουθούμε να τον αγαπάμε μέσα από τα έργα που μας άφησε.

Ζούμε μέσα σ' ένα σύμπαν που κρινόμενο με τ' ανθρώπινα μέτρα, έχει για θεμελιακούς του νόμους την ανισότητα, την αδικία και την ανηθικότητα. Και είναι αλήθεια ότι περισσότερο από κάθε άλλη φορά νιώθουμε το βάρος τους. Ο πολιτισμός μας είναι μια εκτροπή [;;;] ή κάτι που το θέλει, το προστάζει, μια αδιάγνωστη και υψηλή θέληση;;; Μια απορία είναι κι αυτή κι αν τεθεί ως ερώτημα, δεν πρόκειται ν' απαντηθεί. Ο καθένας μας μπορεί ν' αναρωτηθεί εάν ο αγώνας μας έχει περιεχόμενο ή μήπως είναι ένας ξεκαρδιστικός δοκιχωτισμός. Η καταπίεση δηλητηριάζει, και παλαβώνει... Δεν θέλω να πλατιάσω και να το ρίξω στην πολιτικολογία.

Θα περιοριστώ μονάχα στην Τέχνη, η οποία στην εποχή μας δεν θέτει πρακτικά προβλήματα, αλλά αναπαριστά μιμητικά τη διάσπαση, το αδιέξοδο, και για να τ' αναπαραστήσει πιο πιστά, αυθεντικότερα, βάζει δυναμίτη στα θεμέλιά της και τινάζεται στον αέρα. Το κακό είναι πως το πλατύ κοινό, αυτό που έχει το υγιέστερο ένστικτο, της ζητάει κάτι άλλο: όχι τη διάλυση, αλλά τη σύνθεση, όχι την αναπαράσταση αλλά την ψευδαίσθηση. Όχι την υπαρκτή αβεβαιότητα αλλά την υπαρκτή βεβαιότητα. Ο κόσμος θέλει την Τέχνη υποκατάστατο της αλήθειας. Είναι, βλέπετε, το τελευταίο στήριγμα που του απομένει μέσα στο σύμπαν τούτο της ακατάσχετης ροής. Στο σύμπαν όπου το πρόσωπο είναι μια στιγμή, και η στιγμή διάψευση του εαυτού της.

Eκθεση Βιβλίου: Ερωτήματα γιατί δεν γίνεται στο Ζάππειο

• Μπασκόζος Γιάννης Ν., ΤΟ ΒΗΜΑ:  06/08/2013

Ερωτήματα έχει προκαλέσει στον εκδοτικό κόσμο η απόφαση του Υπουργείου Εξωτερικών να υπαναχωρήσει από την κατ΄ αρχήν δέσμευση του να παραχωρήσει το Ζάππειο για τη διοργάνωση της Έκθεσης Βιβλίου που θα διοργάνωνε η Ένωση Ελληνικού Βιβλίου, την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Η Ένωση Ελληνικού Βιβλίου, νεοσύστατο σχετικά σωματείο που εκπροσωπεί μερικούς από τους πιο δυναμικούς εκδότες και βιβλιοπώλες, είχε αποφασίσει να οργανώσει μια Έκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο με τη φιλοδοξία να καταστεί αυτή για το φθινόπωρο 2013 ένα μεγάλο πολιτιστικό γεγονός. Είχε έρθει σε επαφή με τη Επιτροπή Ολυμπίων και Κληροδοτημάτων που έχει την ευθύνη του Ζαππείου και είχε λάβει τη σχετική έγκριση.

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ «Εύχομαι για την καλήν αντάμωση όλου του κόσμου»

«Και μόνο που υπάρχω, έχω περίσσευμα. Υπάρχουνε πλούσιοι ενδεείς κι ενδεείς πολύ πλούσιοι, όπως εγώ. Το σώμα μου έτυχε να 'ναι γεμάτο παράθυρα χύθηκε μέσα μου ήλιος πολύς κι ο χρυσός μου περίσσεψε» (ανέκδοτο Νικηφόρου Βρεττάκου).
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος (1/1/1912 - 4/8/1991) αφιέρωσε τη ζωή και τη δημιουργία του στην αλήθεια, στην αγάπη, στο φως και τον αγώνα του ανθρώπου για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Η ποίησή του, πλημμυρισμένη από βαθύ ανθρωπισμό, συνδυάζει το ρεαλισμό με τη λυρική έξαρση και τη βαθυστόχαστη κριτική ματιά, με την απόλυτη συναίσθηση ότι ασκεί υπεύθυνα ένα πολύ σημαντικό κοινωνικό λειτούργημα, το λειτούργημα του πνευματικού δημιουργού. Το φως που πλημμυρίζει το έργο του δεν ήταν για εκείνον μόνο το φως του ήλιου, αλλά και «το φως κάθε δίκαιας πράξης». Ο ίδιος πίστευε πως «ο ποιητής δεν είναι ένα άτομο ξεκομμένο από τον υπόλοιπο κόσμο... Δεν μπορεί να νοηθεί έξω από τη ζωή, από τα φαινόμενα, από τα γεγονότα, από τις παραστάσεις της. Είτε το θέλει είτε όχι είναι φτιαγμένος από τη "μοίρα" του να είναι ο ευαίσθητος δέκτης τους». Και αυτό το αποδεικνύει μέσα από το μεγάλο έργο του.