Το πρώτο μυθιστόρημα της εποχής της κρίσης, με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Χαρίτο, κυκλοφορεί στις 6 Οκτωβρίου
- ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΚΟΥΖΕΛΗ | Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010
O διορατικός ξεναγός μας στην Αθήνα της κρίσης θα είναι ο γνώριμος αστυνόμος Κώστας Χαρίτος στο νέο μυθιστόρημα του Πέτρου Μάρκαρη με τίτλο «Ληξιπρόθεσμα δάνεια», το οποίο ολοκληρώθηκε και θα κυκλοφορήσει την 6η Οκτωβρίου από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Αποτελεί το πρώτο μέρος τριλογίας με τίτλο «Η τριλογία της κρίσεως», η οποία έχει ως θέμα την Αθήνα της οικονομικής κρίσης πριν και κατά τη διάρκειά της.
«Αυτόν τον καιρό διαβάζω μετά μανίας ό,τι έχει σχέση με το Ασφαλιστικό και τις συντάξεις, θέλω να ξέρω τι γίνεται ακριβώς, με καίει για το μυθιστόρημα που γράφω» μας εξηγούσε σε συνέντευξή του πριν από λίγο καιρό ο πολύ δημοφιλής συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας. Αλλωστε κοινωνικό μυθιστόρημα είναι το αστυνομικό: το έγκλημα γίνεται αφορμή για την περιγραφή του χαρακτήρα της κοινωνίας μέσα στην οποία εμφανίζεται.
Οξύς παρατηρητής της ελληνικής πραγματικότητας ο Μάρκαρης αναλύει και ερμηνεύει όσα απασχολούν τη δική μας κοινωνία διά στόματος του ήρωά του, του συμπαθητικού μικροαστού αστυνόμου Κώστα Χαρίτου, που σπάνια το κουνάει από την πρωτεύουσα. Δύο χρόνια μετά το σύντομο ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη στο «Παλιά, πολύ παλιά» (Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2008), ο Χαρίτος κινείται πάλι στη σύγχρονη Αθήνα εν μέσω οικονομικής κρίσης.
Πώς φθάσαμε ως εδώ, ρωτούσαμε τον συγγραφέα, όταν μας αποκάλυψε το θέμα της τριλογίας. «Με την είσοδο στην Ευρώπη, τις επιδοτήσεις, τα προγράμματαθεωρήσαμε ότι μπορούμε να παίρνουμε χρήματα και να ξοδεύουμε για να αποκτήσουμε αυτά που ως φτωχοί Ελληνες δεν μπορούσαμε να έχουμε. Αυτή η νοοτροπία μάς έκανε σπάταλα παιδιά, που έφαγαν την κληρονομιά των γονιών τους και τώρα περιμένουν από την υπόλοιπη οικογένεια να τους δώσει ελεημοσύνη για να ζήσουν» απάντησε με τον ευθύ τρόπο του. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε μόλις εγκαταστήσει την εποπτεία του στην οικονομία μας, επιφέροντας πρωτόγνωρα βίαιες αλλαγές στη ζωή μας. Ο συγγραφέας δεν ήταν τότε σίγουρος ότι θα σωθούμε, υπακούοντας σε όσα υπαγορεύει το μνημόνιο: «Θα πετύχουμε να αντιμετωπίσουμε το οξύτατο αυτή τη στιγμή χρηματοπιστωτικό μας πρόβλημα. Αν όμως είναι να το αντιμετωπίσεις προκαλώντας κατάρρευση αγορών και εργασιών σε μια χώρα, τότε αυτό σε τι ωφελεί; Φοβάμαι μήπως πούμε κάποια στιγμή το περίφημο “η εγχείρηση επέτυχε, ο ασθενής απέθανε”». Θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε δραστηριότητες που θα μας βγάλουν από το τέλμα και κυρίως θα αλλάξουν οι δομές παραγωγής και η νοοτροπία στην Ελλάδα; Αυτή ήταν η αγωνία του.
Η παρούσα κρίση δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, είχαμε επισημάνει τότε. Δεν είμαστε οι μόνοι Ευρωπαίοι που βρισκόμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, όλος ο ευρωπαϊκός Νότος βουλιάζει οικονομικά. «Η οικονομική κρίση είναι απόρροια πολιτικής κρίσης που περνάει η Ευρώπη αυτή τη στιγμή» ήταν η ερμηνεία του, «διότι δεν παράγει σκέψη, δεν παράγει πολιτικές. Εχουμε Δημοκρατία, τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά δεν αλλάζουν οι πολιτικές».
«Αυτόν τον καιρό διαβάζω μετά μανίας ό,τι έχει σχέση με το Ασφαλιστικό και τις συντάξεις, θέλω να ξέρω τι γίνεται ακριβώς, με καίει για το μυθιστόρημα που γράφω» μας εξηγούσε σε συνέντευξή του πριν από λίγο καιρό ο πολύ δημοφιλής συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας. Αλλωστε κοινωνικό μυθιστόρημα είναι το αστυνομικό: το έγκλημα γίνεται αφορμή για την περιγραφή του χαρακτήρα της κοινωνίας μέσα στην οποία εμφανίζεται.
Οξύς παρατηρητής της ελληνικής πραγματικότητας ο Μάρκαρης αναλύει και ερμηνεύει όσα απασχολούν τη δική μας κοινωνία διά στόματος του ήρωά του, του συμπαθητικού μικροαστού αστυνόμου Κώστα Χαρίτου, που σπάνια το κουνάει από την πρωτεύουσα. Δύο χρόνια μετά το σύντομο ταξίδι του στην Κωνσταντινούπολη στο «Παλιά, πολύ παλιά» (Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2008), ο Χαρίτος κινείται πάλι στη σύγχρονη Αθήνα εν μέσω οικονομικής κρίσης.
Πώς φθάσαμε ως εδώ, ρωτούσαμε τον συγγραφέα, όταν μας αποκάλυψε το θέμα της τριλογίας. «Με την είσοδο στην Ευρώπη, τις επιδοτήσεις, τα προγράμματαθεωρήσαμε ότι μπορούμε να παίρνουμε χρήματα και να ξοδεύουμε για να αποκτήσουμε αυτά που ως φτωχοί Ελληνες δεν μπορούσαμε να έχουμε. Αυτή η νοοτροπία μάς έκανε σπάταλα παιδιά, που έφαγαν την κληρονομιά των γονιών τους και τώρα περιμένουν από την υπόλοιπη οικογένεια να τους δώσει ελεημοσύνη για να ζήσουν» απάντησε με τον ευθύ τρόπο του. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε μόλις εγκαταστήσει την εποπτεία του στην οικονομία μας, επιφέροντας πρωτόγνωρα βίαιες αλλαγές στη ζωή μας. Ο συγγραφέας δεν ήταν τότε σίγουρος ότι θα σωθούμε, υπακούοντας σε όσα υπαγορεύει το μνημόνιο: «Θα πετύχουμε να αντιμετωπίσουμε το οξύτατο αυτή τη στιγμή χρηματοπιστωτικό μας πρόβλημα. Αν όμως είναι να το αντιμετωπίσεις προκαλώντας κατάρρευση αγορών και εργασιών σε μια χώρα, τότε αυτό σε τι ωφελεί; Φοβάμαι μήπως πούμε κάποια στιγμή το περίφημο “η εγχείρηση επέτυχε, ο ασθενής απέθανε”». Θα μπορέσουμε να αναπτύξουμε δραστηριότητες που θα μας βγάλουν από το τέλμα και κυρίως θα αλλάξουν οι δομές παραγωγής και η νοοτροπία στην Ελλάδα; Αυτή ήταν η αγωνία του.
Η παρούσα κρίση δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, είχαμε επισημάνει τότε. Δεν είμαστε οι μόνοι Ευρωπαίοι που βρισκόμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, όλος ο ευρωπαϊκός Νότος βουλιάζει οικονομικά. «Η οικονομική κρίση είναι απόρροια πολιτικής κρίσης που περνάει η Ευρώπη αυτή τη στιγμή» ήταν η ερμηνεία του, «διότι δεν παράγει σκέψη, δεν παράγει πολιτικές. Εχουμε Δημοκρατία, τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά δεν αλλάζουν οι πολιτικές».
- Το μνημόνιο έπληξε τον δημόσιο λειτουργό
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=357783&dt=01/10/2010#ixzz115IGMelf
