Pierre Loti (14 Ιανουαρίου 1850 - 1923)

Τον Πιέρ Λοτί [Louis Marie Julien Viaud ήταν το πλήρες όνομά του, αλλά χρησιμοποίησε κι έμεινε στην ιστορία με το ψευδώνυμο Pierre Loti] θα τον αναφέρω μόνο και μόνο γιατί πολλές φορές εκείνοι που φτιάχνουν τα σταυρόλεξα βάζουν στα ζητούμενα και τ' όνομά του. Όμως δεν μπορεί να πει κανείς ότι για μας έχει μείνει στην ιστορία ως μεγάλος συγγραφέας, παρά το γεγονός ότι έχει γράψει ενδιαφέρουσες ταξιδιωτικές εντυπώσεις και αυτοβιογραφικά αφηγήματα, ενώ τα μυθιστορήματά του καταγίνονται με τη ζωή των ναυτικών της Βρετάνης. Ο Λοτί, λοιπόν, υπήρξε φιλότουρκος και μάλιστα κάπως έτσι τον απεικονίζει ο H. Rousseau, σ' ένα πίνακα του 1891. Ο Λοτί γοητεύτηκε από την ηδυπάθεια της λαγγεμένης Ανατολής και η δράση των ηρώων του ξετυλίγεται κυρίως στα σουλτανικά χαρέμια και τ' ανάκτορα στην Κωνσταντινούπολη. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, ο Λοτί στάθηκε με πάθος στο πλευρό των Τούρκων κι αυτό είναι το στοιχείο που τον βάζουμε κι εμείς απέναντί μας!

ΕΡΓΑ: Aziyadé (1879), Le Mariage de Loti (Ο Γάμος του Λοτί, πρωτότυπος τίτλος Rarahu (1880), Le Roman d'un Spahi (1881), Fleurs d'Ennui (1882), Mon Frère Yves (1883) ("My Brother Yves"), Les Trois Dames de la Kasbah (1884), πρωτοπαρουσιάστηκε ως απόσπασμα του Fleurs d'Ennui, Pêcheur d'Islande (1886, Ο ψαράς της Ισλανδίας) Madame Chrysanthème (1887 – Η κυρία Χρυσάνθεμο είναι το έργο που ενέπνευσε στον Πουτσίνι την Μαντάμ Μπατερφλάι), Propos d'Exil (1887), Japoneries d'Automne (1889), Au Maroc (1890), Le Roman d'un Enfant (1890), Le Livre de la Pitié et de la Mort (1891), Fantôme d'Orient (1892), L'Exilée (1893), Matelot (1893), Le Désert (1895), Jérusalem (1895), La Galilée (1895), Ramuntcho (1897), Fugures et Choses qui passaient (1898), Judith Renaudin (1898), Reflets de la Sombre Route (1899), Les Derniers Jours de Pékin (1902), L'Inde sans les Anglais (1903), Vers Ispahan (1904), La Troisième Jeunesse de Madame Prune (1905), Les Désenchantées (1906), La Mort de Philae (1909), Le Château de la Belle au Bois dormant (1910), Un Pèlerin d'Angkor (1912), La Turquie Agonisante (1913) μια αγγλική μετάφραση με τίτλο "Turkey in Agony" δημοσιεύτηκε την ίδια χρονιά, La Hyène Enragée (1916), Quelques Aspects du Vertige Mondial (1917), L'Horreur Allemande (1918), Prime Jeunesse (1919), La Mort de Notre Chère France en Orient (1920), Suprêmes Visions d'Orient (1921), γράφτηκε με τη βοήθεια του γιού του Samuel Viaud, Un Jeune Officier Pauvre (1923, posthumous), Lettres à Juliette Adam (1924, μεταθανάτια), Journal Intime (1878-1885), 2 τόμοι ("Private Diary", 1925–1929), Correspondence Inédite (1865-1904, αλληλογραφία, 1929).