Πέθανε ο εκδότης Νίκος Καλέντης

Ο ιδρυτής των εκδόσεων "ΚΑΛΕΝΤΗΣ", Νίκος Καλέντης, άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή και πέταξε ψηλά στους ουρανους των Αγγέλων.

Καλό ταξίδι φίλε Νίκο.

(Η κηδεία του θα γίνει στο νεκροταφείο του Ζωγράφου την Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2008, στις 16.00΄).

Henry Miller (26 Δεκεμβρίου 1891 – 1980)

Ο Αμερικανός συγγραφέας και αιώνιος μποέμ Henry Valentine Miller (26 Δεκεμβρίου 1891 στη Νέα Υόρκη – 7 Ιουνίου 1980, στο Pacific Palisades στην Καλιφόρνια), έγραψε βιβλία σχεδόν αυτοβιογραφικά και άσκησε σημαντική επίδραση στη λογοτεχνία των μέσων του εικοστού αιώνα. Θεωρείται ένα τεράστιο κεφάλαιο στη λογοτεχνία των χρόνων μας και λόγω της αθυροστομίας του και της έντονης χρήσης σεξουαλικών στοιχείων τα πρώτα χρόνια της έκδοσης των βιβλίων του, αυτά είχαν απαγορευτεί στην Αμερική όσο και στη Βρετανία.

Είναι γνωστός για το σπάσιμο των κλασικών λογοτεχνικών μορφών και την ανάπτυξη ενός νέου είδους «μυθιστορήματος» που είναι ένα μίγμα μυθιστορήματος, αυτοβιογραφίας, κοινωνικής κριτικής, φιλοσοφικής ενατένισης, υπερρεαλισμού, και μυστικισμού, χαρακτηριστικά και ευδιάκριτα στοιχεία του έργου του Henry Miller.

Τα χαρακτηριστικότερα έργα αυτού του είδους είναι ο Τροπικός του Καρκίνου [Tropic of Cancer], που δημοσιεύεται στη Γαλλία το 1934 και στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1961, ο Τροπικός του Αιγόκερω [Tropic of Capricorn], που κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1939 και στις ΗΠΑ το 1961, και η Μαύρη Άνοιξη [Black Spring], που εκδόθηκε το 1936 στη Γαλλία και στις ΗΠΑ το 1962. Άλλα σημαντικά βιβλία του Miller είναι οι συλλογές των δοκιμίων Το κοσμολογικό μάτι [The Cosmological Eye, 1939] και Η σοφία της καρδιάς [The Wisdom of the Heart, 1941].

Ήταν επίσης ζωγράφος. Έγραψε για την τέχνη στο To Paint Is To Love Again (1960). Έχουν δημοσιευθεί διάφοροι τόμοι της αλληλογραφίας του με τους Lawrence Durrell (1963), Anaïs Nin (1965), και Wallace Fowlie (1975). Το 1940-41 περιόδευσε τις Ηνωμένες Πολιτείες εκτενώς και έγραψε έναν αισθητά κρίσιμο απολογισμό από την περιοδεία του. Ο κλιματιζόμενος εφιάλτης [The Air-Conditioned Nightmare, 1945], ευθεία αναφορά στους απάνθρωπους όρους ζωής που έχουν επικρατήσει στις ΗΠΑ, στη μηχανοποίηση και την εμπορευματοποίηση των πάντων.

Το 1924 άφησε την εργασία του στην Εταιρία Σιδηροδρόμων [Western Union] στη Νέα Υόρκη για να αφιερωθεί στο γράψιμο, και το 1930 πήγε στη Γαλλία, όπου έζησε και μέσα στην ανέχεια αλλά και μια ζωή μποέμικη και περιπετειώδη.

Μετά την εγκατάστασή του στο Big Sur στην ακτή της Καλιφόρνιας, ο Miller έγινε το επίκεντρο μιας γενιάς συγγραφέων, που τον θαύμαζαν και συμμερίζονταν τις απόψεις του. Στο Big Sur, ο Miller εξέδωσε την τριλογία του με τίτλο Η ρόδινη σταύρωση [Rosy Crucifixion], που αποτελούνταν από τα βιβλία Sexus, Plexus, και Nexus (1965). Η δημοσίευση των «Τροπικών» στις Ηνωμένες Πολιτείες προκάλεσε μια σειρά με δίκες, λόγω της «αισχρολογίας» των βιβλίων, μέχρι το 1964 όταν μια απόφαση ανώτατου δικαστηρίου απέρριψε τις αποφάσεις πολιτειακών δικαστηρίων ότι το βιβλίο ήταν άσεμνο.

Τον μνημονεύουμε και για το γεγονός ότι ένα από τα βιβλία του είναι εμπνευσμένο από την Ελλάδα και τους ανθρώπους της και ιδιαίτερα από τον Γιώργο Κατσίμπαλη. Η επίσκεψή του στη χώρα μας το 1939 ενέπνευσε στον Miller τον Κολοσσό του Μαρουσιού [The Colossus of Maroussi, 1941].

“I’m excited by film. It’s one of the freest, most effective means of expression. Especially in the realm of dream and fantasy!
What wonders, what joys it may hold in store for us!
Some day film may replace literature.”
- Henry Miller

Για τους πιο διαβασμένους: Happy Rock, ed. by B. Porter (1945); Art and Outrage by L. Durrell and A. Perlès (1959); Henry Miller by A.K. Baxter (1961); Henry Miller and the Critics, ed. by G. Wickers (1963); Henry Miller by K. Widmer (1963); Henry Miller by G. Wickers (1966); Henry Miller: Colossus of One by K.C. Dick (1967); The Mind and Art of Henry Miller by W.A. Gordon (1967); The Literature of Silence by I. Hassan (1968); Form and Image in the Fiction of Henry Miller by J.A. Nelson (1970); Henry Miller grandeur nature by Brassaï (1975); Genius and Lust by Norman Mailer (1976); Orpheus in Brooklyn by B. Mathieu (1976); Always Merry and Bright: The Life of Henry Miller by J. Martin (1978); Henry Miller rocher heureux by Brassaï (1978); Henry Miller Bibliography with Discography by Michael Hargraves (1980); Henry Miller - A Life by Robert Ferguson (1991); The Happiest Man Alive - a Biography of Henry Miller by Mary V. Dearborn (1991); The Devil at Large by Erica Jong (1993); Conversations With Henry Miller, ed. by Frank L. Kersnowski, Alice Hughes (1994) - Note: Film Henry and June (1990), dir. by Philip Kaufman, starring Fred Ward and Uma Thurman, Maria de Medeiros. - Suom.: Muita Millerin suomeksi käännettyjä teoksia ovat mm. Opus pistorum ja Yksityinen kirjeenvaiht sekä kokoelma Engström, Saarikoski, Ilmari (trans.) Durrell, Lawrence - Miller, Henry - Perlés, Alfred: Kirjeitä, 1968

ΕΠΙΣΗΣ: The Henry Miller Library Website. Henry Miller (1891-1980).

LINKS TO MILLER AND LITERATURE

Henry (Valentine) Miller (1891-1980).

Κορνήλιος Καστοριάδης (1922 – 26 Δεκεμβρίου 1997)

Ο σπουδαίος συμπατριώτης μας Κορνήλιος Καστοριάδης (11 Μαρτίου 1922 – 26 Δεκεμβρίου 1997) πριν από 13 χρόνια παραχώρησε μία συνέντευξη στο περιοδικό L' Evenement du Jeudi και μίλησε για την πρωτοπορία, την ιστορία, την τέχνη. Παίρνω και παραθέτω ένα απόσπασμα που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία (25/9/2000)

Ο όρος «πρωτοπορία» συνδέεται συνήθως με καλλιτεχνικά ή πολιτικά κινήματα. Όμως γίνεται επίσης λόγος για «τεχνολογική πρωτοπορία», για «επιστημονική πρωτοπορία», για «επιστημονική έρευνα αιχμής». Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε όλα αυτά τα διαφορετικά πεδία; Tι σημαίνει «πρωτοπορία»;

KΟPNHΛIΟΣ KAΣTΟPIAΔHΣ: Θα κάνω πρώτα απ' όλα μια ιστορική παρατήρηση σχετικά με τον όρο «πρωτοπορία». Δεν πιστεύω ότι ο Σοφοκλής, ο Σαίξπηρ, ο Mπαχ ήταν πρωτοπόροι στην εποχή τους. Aυτό δεν σημαίνει ότι τα έργα τους τύγχαναν καθολικής αποδοχής. Yπήρχαν ασφαλώς διενέξεις, διαφορές απόψεων, γούστου, αισθητικής. Aλλά όμως τότε δεν υπήρχε η έννοια της «πρωτοπορίας». H έννοια αυτή ­η οποία προέρχεται από τη στρατιωτική ορολογία και περιγράφει μια ομάδα που προπορεύεται για να εξερευνήσει το χώρο και να κάνει τις πρώτες επαφές με τον εχθρό­ είναι μια σχετικά πρόσφατη επινόηση.

H έννοια της «πρωτοπορίας» συνεπάγεται ότι η Ιστορία είναι και πρέπει να είναι «πορεία προς τα εμπρός» και «πρόοδος». Στην καλύτερη περίπτωση, η έννοια αυτή στηρίζεται σε τεράστιες φιλοσοφικές και ιστορικές προϋποθέσεις. Στη χειρότερη περίπτωση, είναι απλώς παράλογη. Διότι είναι παράλογο να λες πως «ό,τι είναι καινούργιο είναι καλύτερο», «ό,τι είναι καινούργιο είναι ωραιότερο» κ.λπ. Kι όμως, αυτή η αντίληψη κυριαρχεί στις μέρες μας.

Πού και πότε δημιουργήθηκε η «πρωτοπορία»;

Κ.Κ.: Οι πρώτες εκδηλώσεις αυτού του φαινομένου εμφανίστηκαν πιθανότατα στη Γαλλία στο τέλος της Παλινόρθωσης (μέσα του 19ου αιώνα) και ασφαλώς στη διάρκεια της εξουσίας του Ναπολέοντα Γ (1852-1870). Ο Μποντλέρ καταδικάστηκε για τα «Ανθη του κακού», διότι θεωρήθηκε ότι προσέβαλε τη δημόσια ηθική· ο Μανέ δημιούργησε σκάνδαλο με τον πίνακά του «Ολυμπία»· ο Ρεμπώ... κ.λπ.

Όμως το φαινόμενο αυτό, σχεδόν ταυτόχρονα με τη Γαλλία, επεκτάθηκε και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στη Γερμανία, ο Βάγκνερ ισχυρίστηκε ότι έγραφε τη «μουσική του μέλλοντος». Στη Pωσία, πριν από την Eπανάσταση, γύρω στα 1900, παρατηρήθηκε ένας καταπληκτικός οργασμός αντισυμβατικής δημιουργίας στη ζωγραφική, τη γλυπτική, την ποίηση. Aυτή την περίοδο εμφανίστηκε επίσης, ως τύπος και όχι ως ατομική περίπτωση, η λεγόμενη «παρεξηγημένη ιδιοφυΐα» και ο «καταραμένος καλλιτέχνης».

Ο Bαν Γκογκ πέθανε σε έσχατη ένδεια το 1890, ενώ ογδόντα χρόνια αργότερα, οι πίνακές του κατέρριψαν όλα τα ρεκόρ στα χρηματιστήρια της αγοράς των έργων ζωγραφικής. Mπορούμε να πούμε ότι οι μεγάλοι δημιουργοί ανάμεσα στο 1860 και το 1930 αποκόπηκαν από την κοινωνία και αντιπαρατέθηκαν σ' αυτήν. Tο έργο τους θεωρήθηκε ανατρεπτικό ή ακατανόητο. Kαι οι ίδιοι, στις περισσότερες περιπτώσεις, θεωρήθηκαν εχθροί του κατεστημένου.

[…] Στην επιστήμη υπάρχει πάντα το περιθώριο να πάει κανείς πιο μακριά. Όμως η ιδέα να πάει κανείς πιο μακριά στον τομέα της τέχνης, πραγματικά, στερείται νοήματος. Kανείς δεν θα πάει ποτέ πιο μακριά από τον Aισχύλο, από τον Mπετόβεν, από τον Pεμπώ. Kανείς δεν θα πάει πιο μακριά από τον «Πύργο» του Kάφκα. Mπορούμε να πάμε αλλού. Mπορούμε να πάμε αλλιώς. Δεν μπορούμε όμως να πάμε πιο μακριά. Yπ’ αυτή την έννοια υπάρχει εξέλιξη στην επιστήμη, αλλά δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για εξέλιξη στη λογοτεχνία και στην τέχνη. Ωστόσο πρέπει να προσέξουμε. H επιστημονική εξέλιξη δεν είναι απλώς συσσώρευση γνώσεων, που οι μεν προστίθενται στις δε. H εξέλιξη αυτή δημιουργήθηκε από επαναστάσεις πολύ σημαντικές. H σχέση ανάμεσα στο νέο (το οποίο ανακαλύπτουμε) και στο παλιό (το οποίο έχουμε ήδη αποδεχτεί) είναι κάτι παραπάνω από παράξενη. Tο πέρασμα από τη φυσική του Nεύτωνα στη φυσική του Aϊνστάιν θέτει, από την άποψη της φιλοσοφικής του σημασίας, τεράστια ερωτήματα.

ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ ΕΔΩ

Alejo Carpentier y Valmont (26 Δεκεμβρίου 1904 – 1980)

Ο Κουβανός μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος Alejo Carpentier y Valmont (26 Δεκεμβρίου 1904 – 24 Απριλίου 1980) επηρέασε πολύ τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία κατά τη διάρκεια του Boom Latinoamericano, της «έκρηξης της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας: Julio Cortázar, Carlos Fuentes, Gabriel García Márquez, και Mario Vargas Llosa, όπως επίσης και Miguel Ángel Asturias, Alejo Carpentier, José Lezama Lima, και Juan Rulfo.

Ο Carpentier γεννήθηκε στη Λοζάνη της Ελβετίας. Για πολύ καιρό θεωρήθηκε ότι γεννήθηκε στην Αβάνα, όπου η οικογένειά κατοικούσε πριν από τη γέννησή του, αλλά μετά από το θάνατό του ένα πιστοποιητικό γέννησης βρέθηκε στην Ελβετία. Η μητέρα του ήταν Ρωσίδα καθηγήτρια ξένων γλωσσών και ο πατέρας του ήταν Γάλλος αρχιτέκτονας. Στα δώδεκα χρόνια του, η οικογένειά του πήγε στο Παρίσι. Εκεί σπούδασε θεωρία της μουσικής στο λύκειο Jeanson de Sailly. Όταν επέστρεψαν στην Κούβα στη δεκαετία του ’20, άρχισε να σπουδάζει αρχιτεκτονική που δεν ολοκλήρωσε ποτέ. Συνέχισε επίσης σπουδές μουσικής. Έγινε ένας δημοσιογράφος σε θέματα πολιτιστικά, γράφοντας συνήθως για τις εξελίξεις της πρωτοπορίας στις τέχνες, ιδιαίτερα στη μουσική. Η δημοσιογραφική δουλειά του τον τοποθέτησε στην αριστερά και έτσι «συναντήθηκε» με το κουβανικό Κομμουνιστικό Κόμμα [Cuban Communist Party].

Είχε διάφορες περιπέτειες, τον συνέλαβαν και τον απελευθέρωσαν στις αρχές του 1928. Δραπέτευσε από την Κούβα με τη βοήθεια του ποιητή και δημοσιογράφου Robert Desnos που του είχε δανείσει το διαβατήριο και τα έγγραφά του. Ενώ ήταν εξόριστος στη Γαλλία, ο Carpentier με τη βοήθεια του Desnos μπήκε στις παρέες των σουρεαλιστών: André Breton, Paul Eluard, Louis Aragon, Jacques Prévert, και Antonin Artaud. Συνάντησε επίσης τον Γουατεμαλέζο συγγραφέα Miguel Angel Asturias. Κέρδιζε τα προς το ζην γράφοντας, και στα γαλλικά και ισπανικά. Επέστρεψε στην Κούβα και συνέχισε να δουλεύει ως δημοσιογράφος μέχρι το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Το 1946 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο La musica in Cuba (Η μουσική στην Κούβα). Έγραψε διηγήματα τα οποία αργότερα τα συμπεριέλαβε στη συλλογή The War of Time (1958).

Το 1943, Carpentier, συνοδεύθηκε από το Γάλλο θεατράνθρωπο Louis Jouvet, έκανε ένα ταξίδι στην Αϊτή, κατά τη διάρκεια του οποίου επισκέφθηκε το φρούριο του Citadelle La Ferriere και το Palace of Sans-Souci, και τα δύο που χτίστηκαν από το μαύρο βασιλιά Henri Christophe. Αυτό το ταξίδι, μαζί με τη μελέτη της κυκλικής ερμηνείας της ιστορίας του Oswald Spengler, του έδωσαν την έμπνευση για το δεύτερο μυθιστόρημά του, Το βασίλειο αυτού του κόσμου [The Kingdom of this World, 1949]. Το 1945, ο Carpentier πήγε στο Καράκας. Από το 1945 ως το 1959 έζησε στη Βενεζουέλα, η οποία είναι η προφανής έμπνευση για την απροσδιόριστη νότια αμερικανική χώρα στην οποία διαδραματίζεται ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου του Τα χαμένα βήματα [The Lost Steps]. Το 1949, τελειώνει το μυθιστόρημά του Το βασίλειο αυτού του κόσμου [The Kingdom of this World]. Αυτό το μυθιστόρημα έχει έναν πρόλογο που «περιγράφει την πίστη του Carpentier στο πεπρωμένο της Λατινικής Αμερικής και τις αισθητικές επιπτώσεις της ιδιαίτερης πολιτιστικής κληρονομιάς του». [Thomas Colchie (editor), A Hammock Beneath the Mangoes: stories from Latin America. Penguin Group, 416–417, 1991]

31 ετών 1935

41 ετών 1945

53 ετών 1957

65 ετών 1969

70 ετών 1974

Επέστρεψε στην Κούβα μετά από την κομμουνιστική επανάσταση του Fidel Castro το 1959. Εργάστηκε για τον Κρατικό Εκδοτικό Οίκο, ενώ συμπλήρωσε το βιβλίο του, Έκρηξη σε έναν καθεδρικό ναό [Explosion in a Cathedral, 1962]. Αυτό το μυθιστόρημα συζητά την εμφάνιση του Διαφωτισμού και τις ιδέες της γαλλικής επανάστασης στο νέο κόσμο. Μπορεί να διαβαστεί ως περισυλλογή στους κινδύνους έμφυτους σε όλες τις επαναστάσεις δεδομένου ότι αρχίζουν να αντιμετωπίζουν τους πειρασμούς της δικτατορίας. Μετά από το διάβασμα του βιβλίο ο Gabriel García Márquez λέγεται ότι απέρριψε το πρώτο σχέδιο του μυθιστορήματός του Εκατό χρόνια μοναξιάς [One Hundred Years of Solitude] και άρχισε το γράψιμο πάλι από την αρχή.

Το 1966, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και υπηρέτησε ως πρεσβευτής της Κούβας στη Γαλλία. Το 1975 πήρε το βραβείο Prix mondial Cino Del Duca, το 1977 το βραβείο Θερβάντες [Cervantes Prize]. Πέθανε στο Παρίσι στις 24 Απριλίου 1980. Η σορός του γύρισε στην Κούβα για τον ενταφιασμό στο νεκροταφείο Colon, στην Αβάνα.

26 Δεκεμβρίου... παρελθόντων ετών!

1716 – Ο Άγγλος ποιητής κλασικός μελετητής και καθηγητής του Cambridge University, ο Thomas Gray (26 Δεκεμβρίου 1716 – 30 Ιουλίου 1771), γεννήθηκε στο Cornhill, του Λονδίνου, ήταν το πέμπτο από τα οκτώ παιδιά μιας οικογένειας και το μόνο παιδί που επιβίωσε της παιδικής ηλικίας. Σπούδασε στο Eton College, όπου ο θείος του ήταν ένας από τους δασκάλους. Αναπόλησε τις ημέρες που πέρασε στο σχολείο αυτό ως περίοδο μεγάλης ευτυχίας, όπως τουλάχιστον φαίνεται στην ωδή του Ode on a Distant Prospect of Eton College. Πέρασε τον καιρό του διαβάζοντας λογοτεχνία και αποφεύγοντας τον αθλητισμό. Πιθανώς γιατί περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στην οικογένεια του θείου του παρά στο κολλέγιο. Έκανε τρεις στενούς φίλους: Horace Walpole, γιο του πρωθυπουργού Robert Walpole, Thomas Ashtonκαι Richard West. Και οι τέσσερις υπερηφανεύοναν για την αίσθηση ύφους, χιούμορ και την εκτίμηση της ομορφιάς τους. Αν και ήταν ένας από τους λιγότερους παραγωγικούς ποιητές, θεωρείται ως κυρίαρχος ποιητικός αριθμός των μέσων του 18ου αιώνα.

1716 – Ο Γάλλος ποιητής Jean François de Saint-Lambert (26 Δεκεμβρίου 1716 – 9 Φεβρουαρίου 1803), γεννήθηκε στο Νανσύ και κατατάχθηκε το στρατό. Όταν ο Stanislaus Leszczynski ονομάστηκε το 1737 δούκας της Λωρραίνης, ο Saint-Lambert έλαβε ανώτερο αξίωμα στο δικαστήριό του στη Lunéville. Αφιερώθηκε στη λογοτεχνία, έγραψε τις Εποχές [Les Saisons, 1769], που δεν διαβάζονται πλέον, έγραψε πολλά άρθρα για το Encyclopédie. Το 1770 έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Η φήμη του, εντούτοις, προέρχεται κυρίως από τις ερωτικές περιπέτειές του.

1807 – Ο Γερμανός συγγραφέας Friedrich Melchior, Baron von Grimm (26 Δεκεμβρίου 1723 – 19 Δεκεμβρίου 1807), σπούδασε στο University of Leipzig. Σε ηλικία 19 ετών έγραψε μια τραγωδία με τίτλο, Banise, που είχε επιτυχία. Η γνωριμία του με τον Rousseau, μέσω μιας αμοιβαίας φιλίας όσον αφορά τα μουσικά θέματα, ωρίμασε σύντομα, και τον οδήγησε σε μια πιο στενή επαφή με τους εγκυκλοπαιδιστές. Έμαθε τη γαλλική γλώσσα, και απόκτησε τέλεια τον τόνο και τα συναισθήματα της κοινωνίας στην οποία κινήθηκε. Ένα πνευματώδες τεύχος που τιτλοφορήθηκε Le Petit Prophète de Boehmischbroda (1753), το έγραψε για την υπεράσπιση της ιταλικής σε σύγκριση με τη γαλλική όπερα, κι αυτό ήταν που καθιέρωσε τη λογοτεχνική φήμη του. Το 1753 ο Grimm, ακολουθώντας το παράδειγμα του abbé Raynal, άρχισε μια λογοτεχνική αλληλογραφία με διάφορους Γερμανούς ηγεμόνες, που όμως σταμάτησε όταν τα Nouvelles littéraires του Raynal σταμάτησαν το 1755. Με την ενίσχυση των φίλων, ειδικά του Diderot και της Madame d'Epinay, κατά τη διάρκεια των απουσιών του από τη Γαλλία, ο Grimm ο ίδιος συνέχισε την αλληλογραφία, με δύο επιστολές μηνιαίως, μέχρι το 1773, και τελικά μεταξύ των συνδρομητών περιλαμβάνονταν η Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας, ο Stanislas Poniatowski, βασιλιάς της Πολωνίας, και πολλοί πρίγκιπες μικρότερων γερμανικών κρατών.

1819 – Η Αμερικανίδα συγγραφέας Emma Dorothy Eliza Nevitte Southworth (26 Δεκεμβρίου 1819 – 30 Ιουνίου 1899) έγραψε περισσότερα από 60 μυθιστορήματα στο τελευταίο μέρος του 19ου αιώνα. Ήταν πιθανώς ο (η) πιο διαβασμένος (η) συγγραφέας εκείνης της εποχής. Το 1840 παντρεύτηκε τον εφευρέτη Frederick H. Southworth, στην πόλη Utica, της Νέας Υόρκης. Μετά το 1843 επέστρεψε στην Ουάσιγκτον, χωρίς τον σύζυγό της. Άρχισε να γράφει ιστορίες για την υπεράσπιση της ιδίας και των παιδιών της όταν την εγκατέλειψε ο σύζυγος το 1844. Η πρώτη ιστορία της, Ο ιρλανδός πρόσφυγας [The Irish Refugee], δημοσιεύθηκε στο Baltimore Saturday Visitor. Μερικά από τα πρώτα έργα της εμφανίστηκαν στη The National Era, την εφημερίδα που τύπωσε την Uncle Tom's Cabin. Ο όγκος του έργου της εμφανίστηκε σε συνέχειες στη The New York Ledger του Robert Bonner, και διαβάστηκε ευρέως στη δεκαετία μεταξύ 1850 και το 1860. Όπως η φίλη της Harriet Beecher Stowe, ήταν υποστηρικτής των δικαιωμάτων των γυναικών και της κοινωνικής αλλαγής, αλλά δεν ήταν ακτιβίστρια σ’ αυτά τα ζητήματα. Το πρώτο μυθιστόρημά της, Τιμωρία [Retribution], ένα έργο σε συνέχειες για την National Era, εκδόθηκε σε βιβλίο το 1846. Από τότε έγινε συνεργάτης σε διάφορα περιοδικά, ειδικά στο New York Ledger. Έζησε στο Georgetown, D.C., μέχρι το 1876, κατόπιν στο Yonkers, New York, και πάλι στο Georgetown, όπου πέθανε. Το πιό γνωστό έργο της ήταν Το κρυμμένο χέρι [The Hidden Hand], που αρχικά δημοσιεύτηκε σε συνέχειες το 1859, και εκδόθηκε σε βιβλίο το 1888. Τα μυθιστορήματά της εξετάζουν τις νότιες Southern United States κατά τη διάρκεια της περιόδου μετά τον αμερικανικό εμφύλιο. Έγραψε πάνω από εξήντα μερικά από τα οποία μεταφράστηκαν στα γερμανικά, γαλλικά, κινέζικα, και ισπανικά. Το 1872 εκδόθηκε μια σειρά έργων της σε τριάντα πέντε τόμους στη Φιλαδέλφεια.

1853 – Ο Γάλλος μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος και ιστορικός René François Nicolas Marie Bazin (26 Δεκεμβρίου 1853 –20 Ιουλίου 1932), γεννήθηκε την πόλη Angers, σπούδασε νομικά στο Παρίσι, κι όταν επέστρεψε στην πόλη του έγινε καθηγητής της νομικής στο εκεί Καθολικό πανεπιστήμιο. Συνεργάστηκε με παρισινά περιοδικά σε μια σειρά σκίτσων της επαρχιακής ζωής και ταξιδιωτικών περιγραφών, και έγραψε το Stephanette (1884), αλλά απόκτησε φήμη με Une tache d'encre (1888), που τιμήθηκε με βραβείο της Ακαδημίας. Ακολούθησαν κι άλλα μυθιστορήματα: Les Noëllet (1890), La Sarcelle bleue (1892), Madame Corentine (1893), Humble Amour (1894), De toute son âme (1897), La Terre qui meurt (1899), Les Oberlé (1901), L'Âme alsacienne (1903), Donatienne (1903), L'Isolée (1905), Le blé qui lève (1907), Mémoires d'une vieille fille (1908), Mémoires d'une Vieille Fille; L'Abandonné (1914), La Closerie de Champsdolent (1917), Récits du Temps de Guerre (1919), Le Mariage de Mlle. Gimel; La Barriére; La Douce France; Histoire de Vingiquatre Sonnettes; και Ferdinand Jacques Hervé Bazin (1921), Charles de Foucauld, Explorateur (1921). Το Les Nouveaux Oberlé (1919) θεωρήθηκε το αριστούργημά του. Ο René Bazin έγινε μέλος της Académie française το 1904.

Toomer και η γυναίκα του Margery, 1932

1894 – Ο Αμερικανός ποιητής και μυθιστοριογράφος Jean Toomer (26 Δεκεμβρίου 1894 – 30 Μαρτίου 1967) ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα της αναγέννησης του Χάρλεμ [Harlem Renaissance], του λογοτεχνικού κινήματος των Μαύρων. Ήταν μικτής φυλετικής και εθνικής καταγωγής (ολλανδικής, γαλλικής, αμερικανικής, ουαλλέζικος, γερμανικής, εβραϊκής και αφρο-αμερικανός). Πέρασε τα παιδικά του χρόνια ή σε σχολεία μόνο για λευκούς ή σε σχολεία μόνο για μαύρους. Αντιστάθηκε όμως στις φυλετικές ταξινομήσεις και επιθύμησε να προσδιοριστεί μόνον ως Αμερικανός. Το 1923, Toomer δημοσίευσε το μυθιστόρημα, Ράβδος [Cane], ένα σημαντικό έργο υψηλού μοντερνισμού [High Modernism]. Θεωρείται από τους μελετητές το καλύτερο βιβλίο του.

Emmanuel Lévinas (1906 - 25 Δεκεμβρίου 1995)

© L'Herne

Ο Γάλλος (εβραϊκής καταγωγής) φιλόσοφος και σχολιαστής του Ταλμούδ, Emmanuel Lévinas (γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1906 στο Kaunas, της Λιθουανία και πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου 1995 στο Παρίσι), πολιτογραφήθηκε Γάλλος το 1930. Το 1923, άρχισε να σπουδάζει φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, όπου ήρθε σε επαφή με τους Charles Blondel, Maurice Halbwachs, Maurice Pradines και Henri Carteron. Την περίοδο των σπουδών του ο Levinas άρχισε την ισόβια φιλία του με τον Maurice Blanchot. Το 1928, πήγε στο πανεπιστήμιο του Freiburg να παρακολουθήσει τις παραδόσεις στη φαινομενολογία από τον Edmund Husserl.

Στο Freiburg συναντήθηκε επίσης με τον Martin Heidegger, του οποίου το έργο Being and Time (1927) επρόκειτο να έχει βαθιά και μόνιμη επιρροή στη σκέψη του. Το χρέος του Levinas και στους δύο δασκάλους ήταν εμφανές στις πρώτες τρεις σημαντικές δημοσιεύσεις του: The Theory of Intuition in Husserl’s Phenomenology (1930), Existence and Existents (1947), και En Découvrant l’existence avec Husserl et Heidegger (1949).

Στη Γαλλία ο Levinas κέρδισε την αναγνώριση ως ένας από τους πρώτους εισηγητές του έργου του Husserl, και μεταξύ των άλλων διαβάστηκε και από τον Jean-Paul Sartre. Μετά από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το μεγαλύτερος μέρος του οποίου το πέρασε στην αιχμαλωσία, ο Levinas σύχναζε στους πρωτοποριακούς φιλοσοφικούς κύκλους του Gabriel Marcel και του Jean Wahl .

(Πατήστε ΕΔΩ για το δημοσίευμα της εφημερίδας New York Times όταν ανγγέλθηκε ο θάνατος του Emmanuel Levinas.)

Για μια ολοκληρωμένη βιογραφία του Levinas στα αγγλικά, δείτε: Salomon Malka, Emmanuel Levinas: His Life and Legacy, trans. Michael Kigel and Sonja M. Embree (Pittsburgh: Duquesne University Press, 2006).

LINKS σε άλλα site που αναφέρονται στον LEVINAS:

North American Levinas Society

A Century with Levinas: Celebration of Emmanuel Levinas Centennial

Institut d'études lévinassiennes

The Raissa and Emmanuel Levinas Philosophical and Cultural Center

Gen Nakayama (in English and Japanese). Includes a bibliography of Levinas' works published in French

Gérard Schaefer (in French but includes German, Spanish, English and Italian bibliography)

Louis Aragon (1897 - 24 Δεκεμβρίου 1982)

Ο Γάλλος ποιητής, δοκιμιογράφος και μυθιστοριογράφος Louis Aragon (3 Οκτωβρίου 1897 – 24 Δεκεμβρίου 1982), που γεννήθηκε και πέθανε στο Παρίσι, ήταν μια από τις πλέον εξέχουσες προσωπικότητες των γαλλικών γραμμάτων.

Προσχώρησε στον Dadaism από το 1919 ως το 1924, ήταν ιδρυτικό μέλος του Surrealism το 1924, με τον André Breton και τον Philippe Soupault. Στη δεκαετία του '20, ο Aragon έγινε French Communist Party (PCF) μαζί με άλλους σουρεαλιστές. Το 1933 άρχισε να γράφει για την εφημερίδα του κόμματος, την L'Humanité, στις «ειδήσεις στο συνοπτικό» τμήμα. Θα παρέμενε μέλος για το υπόλοιπο της ζωής του, που γράφει διάφορα πολιτικά ποιήματα συμπεριλαμβανομένου κι ενός στον Maurice Thorez, τον γενικό γραμματέα του PCF. Κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου συνεδρίου των συγγραφέων για την υπεράσπιση του πολιτισμού [World Congress of Writers for the Defence of Culture, 1935], ο Aragon αντιτάχθηκε στον φίλο του André Breton, ο οποίος θέλησε να χρησιμοποιήσει την ευκαιρία σαν ένα βήμα για την υπεράσπιση του συγγραφέα Victor Serge, ο οποίος συντάχθηκε με την Left Opposition του Leon Trotsky.

Εντούτοις ο Aragon ήταν επίσης επικριτικός και με την ΕΣΣΔ, ιδιαίτερα μετά από το 20ό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης [20th Congress of the Communist Party of the Soviet Union,1956] κατά τη διάρκεια του οποίου η λατρεία της προσωπικότητας του Stalin καταγγέλθηκε από τον Khrushchev.Πέρα από τη δουλειά του ως δημοσιογράφου της L'Humanité, ο Louis Aragon συμμετείχε επίσης, μαζί με τον Paul Nizan, στη συντακτική επιτροπή της εφημερίδας Commune, που εκδόθηκε από την Association des écrivains et artistes révolutionnaires (Ένωση των επαναστατών συγγραφέων και καλλιτεχνών), η οποία στόχευε στη συσπείρωση των διανοούμενων και των καλλιτεχνών σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στο φασισμό.

Louis Aragon, Andre Gide και Andre Malraux στο Συνέδριο των Συγγραφέων το 1935 .

Ο Louis Aragon έγινε μέλος της διευθυντικής επιτροπής της Commune τον Ιανουάριο του 1937, μαζί με τους André Gide, Romain Rolland και Paul Vaillant-Couturier. Το έντυπο έπειτα μετονομάστηκε σε «Γαλλικής λογοτεχνική επιθεώρηση για την υπεράσπιση του πολιτισμού» (Revue littéraire française pour la défense de la culture]. Με την απoχώρηση του Gide τον Αύγουστο του 1937, το θάνατο του Vaillant-Couturier το φθινόπωρο του 1937 και την αποχώρηση λόγω γήρατος του Romain Rolland, ο Louis Aragon έγινε ο αποκλειστικός διευθυντής. Το Δεκέμβριο του 1938, κάλεσε ως διευθυντή το νέο συγγραφέα Jacques Decour. Η Commune πήρε ενεργό μέρος στην κινητοποίηση των γάλλων διανοούμενων υπέρ της Ισπανικής Δημοκρατίας [Spanish Republic].

Το Μάρτιο του 1937, ο Louis Aragon κλήθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα να διευθύνει τη νέα απογευματινή καθημερινή εφημερίδα, Ce soir, μαζί με το συγγραφέα Jean-Richard Bloch. Η Ce soir προσπάθησε να ανταγωνιστεί την Paris-Soir. Η εφημερίδα, που είχε τον Emile Danoën μεταξύ των συνεργατών της, έκλεισε το Μάρτιο του 1953.

Elsa Triolet. Portrait by Rodchenko

Το 1939 νυμφεύθηκε την ρωσογεννημένη συγγραφέα Elsa Triolet, την αδελφή της Lilya Brik, της γυναίκας του ποιητή Vladimir Mayakovsky. Την συνάντησε το 1928, κι έγινε η μούσα του. Ο Aragon και η Triolet συνεργάστηκαν στα αριστερά γαλλικά μέσα ενημέρωσης πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και της ναζιστικής κατοχής.

Τιμήθηκε με τον Πολεμικό Σταυρό [Croix de guerre] και το στρατιωτικό μετάλλιο για πράξεις ανδρείας. Μετά από την ήττα το Μάιο του 1940, κατέφυγε στη νότια ζώνη, όπου ήταν η Γαλλία του στρατάρχη Philippe Pétain [L'État Français]. Ήταν ένας από διάφορους ποιητές, μαζί με τους Robert Desnos, Paul Eluard, Jean Prévost, Jean-Pierre Rosnay, κ.ά., για να ενώσουν την αντίσταση, και μέσω των λογοτεχνικών δραστηριοτήτων τους. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Aragon έγραψε για τον παράνομο Τύπο Les Éditions de Minuit και ήταν μέλος του αντιστασιακού κινήματος του Εθνικού Μετώπου.

Vernissage à Paris à la galerie Vendôme. (avec de gauche à droite) Louis Aragon, Elsa Triolet,
Maurice Savin, Marcel Sauvage et Pierre Palué

Συμμετείχε με τη σύζυγό του στη δημιουργία του Εθνικού Μετώπου των συγγραφέων στη νότια ζώνη. Αυτός ο ακτιβισμός τον οδήγησε στη διάρρηξη της φιλικής σχέσης του με τον Pierre Drieu La Rochelle, ο οποίος είχε επιλέξει τη συνεργασία [Collaborationism] με τους κατακτητές. Μαζί με τους Paul Eluard, Pierre Seghers ή René Char, ο Aragon θα διατηρούσε τη μνήμη της αντίστασης στα μεταπολεμικά ποιήματά του. Έγραψε έτσι, το 1954, τις Strophes pour se souvenir για να εξάρει το ρόλο των ξένων στην αντίσταση. Αυτό το ποίημα μελοποιήθηκε αργότερα από τον Léo Ferré.

Μετά την απελευθέρωση, ο Aragon έγινε ένας από τους κορυφαίους κομμουνιστές διανοούμενους, που ανέλαβαν πολιτικές αρμοδιότητες στο Comité national des écrivains (Εθνική Επιτροπή Συγγραφέων). Εξήρε το ρόλο του γενικού γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος, Maurice Thorez, ο οποίος υπερασπίστηκε τις θέσεις του Τιτοϊσμού στην Kominform. Ο Aragon υποστηρίχθηκε από τον Thorez το 1950 και εκλέχτηκε στην Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Η θέση του, εντούτοις, δεν τον προστάτευσε από την κριτική. Έτσι, όταν δημοσίευσε στο περιοδικό του, Les Lettres françaises, ένα σχέδιο του Picasso με την ευκαιρία του θανάτου του Stalin το Μάρτιο του 1953, ο Aragon βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να δικαιολογηθεί στους επικριτές του, οι οποίοι έκριναν το σχέδιο εικονοκλαστικό.

Για περισσότερες πληροφορίες: Aragon: Poet of the Resistance ed. by H. Josephson and M. Cowley (1945); Communism and the French Intellectuals by D. Caute (1964); Malraux, Sartre, Aragon as Political Novelists by C. Savage (1965); Louis Aragon by L.F. Becker (1971); Aragon by P. Daix (1975); Elsa Triolet and Louis Aragon: An Introduction to Their Interwoven Lives and Works by Max Adereth (1994); World Authors 1900-1950, vol. 1, ed. by M. Seumour-Smith and A.C. Kimmens (1996); Encyclopedia of World Literature in the 20th Century, vol. 1, ed. by Steven R. Sefafin (1999) - Suom.:- Runosuomennoksia antologiassa Tulisen järjen aika, 1962, toim Aale Tynni

24 Δεκεμβρίου... παρελθόντων ετών!

1945 – O Nicholas Meyer (γενν. 24 Δεκεμβρίου 1945, στη Νέα Υόρκη, ΗΠΑ) είναι συγγραφέας, παραγωγός, σκηνοθέτης και μυθιστοριογράφος, πολύ γνωστός για τη συμμετοχή του στις ταινίες του Star Trek. Είναι επίσης γνωστός ως σκηνοθέτης για το TV-Movie The Day After το 1983, για το οποίο ήταν υποψήφιος ως «Καλύτερος σκηνοθέτης» για το Emmy Award. Το 1977, ήταν υποψήφιος πάλι για κινηματογραφικό σενάριο [Academy Award] για την προσαρμογή του μυθιστορήματος του The Seven-Per-Cent Solution.

1927 – Η Mary Theresa Eleanor Higgins Clark Conheeney, πιό γνωστή ως Mary Higgins Clark, (γενν. 24 Δεκεμβρίου 1927 στο Bronx, στη Νέα Υόρκη) είναι αμερικανίδα συγγραφέας μυθιστορημάτων αγωνίας. Κάθε ένα από τα εικοσιτέσσερα μυθιστορήματά της είναι ένα best-seller στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Άρχισε να γράφει σε μια νεαρή ηλικία. Μετά από αρκετά χρόνια που εργάστηκε ως γραμματέας, στη συνέχεια για ένα χρόνο ως αεροσυνοδός στις Pan-American Airlines. Άφησε τη δουλειά της για να παντρευτεί και να δημιουργήσει οικογένεια. Συμπλήρωνε το οικογενειακό εισόδημα με το γράψιμο σύντομων ιστοριών. Αφότου πέθανε ο σύζυγός της το 1959, η Clark εργάστηκε για πολλά χρόνια γράφοντας μικρά κείμενα για το ραδιόφωνο, έως ότου την έπεισε ο πράκτοράς της να προσπαθήσει να γράψει μυθιστορήματα. Κι άρχισε η ευδόκιμη πορεία της στο χώρο του μυθιστορήματος. Τα μυθιστορήματά της έγιναν πολύ δημοφιλή, και τα βιβλία της έχουν πωλήσει περισσότερα από 80 εκατομμύρια αντίγραφα στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο. Η Clark είναι γνωστή ως «βασίλισσα της αγωνίας» [Queen of Suspense] ήταν επίσης η έμπνευση για το βραβείο Mary Higgins Clark Award, που απονέμεται στους Αμερικανούς συγγραφείς μυστηρίου. Είναι η μητέρα του συγγραφέα Carol Higgins Clark.

Fritz Leiber portrait by Ed Emshwiller on July 1969 special issue devoted to Leiber.

1910 – Ο Αμερικανός συγγραφέας έργων επιστημονικής φαντασίας Fritz Reuter Leiber Jr. (24 Δεκεμβρίου 1910 – 5 Σεπτεμβρίου 1992) ήταν επίσης σκακιστής και δάσκαλος ξιφομαχίας. Το Leiber νυμφεύθηκε την Jonquil Stephens στις 16 Ιανουαρίου 1936, και ο γιος τους Justin Leiber γεννήθηκε το 1938. Ο θάνατος της Jonquil το 1969 τον έριξε σε μια τρίχρονη περίοδο αλκοολισμού, αλλά «επέστρεψε» στην αρχική μορφή του με ένα μυθιστόρημα φαντασίας τοποθετημένο στη σύγχρονη εποχή, στο Σαν Φρανσίσκο, Our Lady of Darkness - που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο The Magazine of Fantasy and Science Fiction όπως το «The Pale Brown Thing» (1977). Η κυρία σκοταδιού μας [Our Lady of Darkness] κέρδισε το βραβείο World Fantasy Award.

Πορτρέτο του Juan Ramón Jiménez, φιλοτεχνημένο από τον Joaquín Sorolla y Bastida.

1881 – Ο Ισπανός ποιητής Juan Ramón Jiménez (Moguer, Ισπανία, 24 Δεκεμβρίου 1881 - Santurce, Πουέρτο Ρίκο, 29 Μαΐου 1958) μνημονεύεται και για μια από τις σημαντικότερες συνεισφορές του στη σύγχρονη ποίηση που ήταν η ιδέα της «καθαρής ποίησης» [pura poesía]. Το 1956 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας [Nobel Prize in Literature]. Έντονα επηρεασμένος από τον ποιητή Rubén Darío, δημοσίευσε τα πρώτα δύο βιβλία του, το 1900, στην ηλικία των δεκαοκτώ χρόνων. Ο θάνατος του πατέρα του την ίδια χρονιά τον επηρέασε βαθιά, και η κατάθλιψη τον οδήγησε στο ψυχιατρείο στη Γαλλία. Δέκα χρόνια αργότερα, μεταφέρθηκε στο Σανατόριο του El Rosario στη Μαδρίτη. Ταξίδεψε στη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου το 1916 νυμφεύθηκε τη Zenobia Camprubí, εξαιρετική μεταφράστρια του Ινδού συγγραφέα Rabindranath Tagore. Επάνω στο ξέσπασμα του ισπανικού εμφύλιου πολέμου, αυτός και η Zenobia πήραν τους δρόμους της εξορίας στην Κούβα, τις ΗΠΑ, και το Πουέρτο Ρίκο, όπου εγκαταστάθηκαν το 1946. Ο Jimenez νοσηλεύτηκε για οκτώ μήνες λόγω μιας άλλης βαθιάς κατάθλιψης. Έγινε αργότερα καθηγητής της ισπανικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο University of Maryland at College Park. Το 1956, έλαβε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και τρεις ημέρες αργότερα, η γυναίκα του πέθανε. Ο Jimenez ουδέποτε συνήλθε από αυτήν την απώλεια. Πέθανε μετά από δύο χρόνια, στις 29 Μαΐου 1958, στην ίδια κλινική όπου η σύζυγός του είχε πεθάνει. Και οι δύο θάφτηκαν στην Ισπανία.

1986 – Ο Αμερικανός συγγραφέας Gardner Francis Fox (20 Μαΐου 1911, Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη - 24 Δεκεμβρίου 1986) ήταν γνωστός για τη δημιουργία των πολυάριθμων βιβλίων κόμικς. Οι ιστορικοί υπολογίζουν ότι έγραψε πάνω από 4.000 ιστορίες comics. Σπούδασε νομικά, άσκησε τη δικηγορία για δυο χρόνια, αλλά με τη μεγάλη οικονομική κρίση, άρχισε να γράφει ιστορίες κόμικς με εκδότη τον Vin Sullivan. Η πρώτη του ιστορία ήταν για τον Steve Mallone, District Attorney. Στη συνέχεια δημιούργησε χαρακτήρες, μεταξύ των οποίων οι Zatara, Batman και ειδικά ο Starman.