Ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης γεννήθηκε
στην Τήνο το 1959. Εχει εκδώσει έξι βιβλία πεζογραφίας στις εκδόσεις
Καστανιώτη και μία ποιητική συλλογή. Εργάζεται ως συντάκτης στην
εφημερίδα «Το Ποντίκι». Διευθύνει τον νέο εκδοτικό οίκο Ποικίλη Στοά.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Το τρένο των 9.45» του Γιάννη Μαρή, «1915, ο Εθνικός Διχασμός» του Γιώργου Μαυρογορδάτου, «Ιστορίες από την εποχή της Jazz» του Φ. Σ. Φιτζέραλντ, «Οι περιπέτειες του Ωγκι Μαρτς» του Σολ Μπελόου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Αίαντας της Ιλιάδας είναι η μεγάλη μου αδυναμία, γιατί κρατά αποστάσεις από την τρέλα των πρωτείων του Αχιλλέα… Είναι ένας ήρωας έπους στο οποίο «ο αγώνας του αίματος ανυψώνεται σε αγώνα του πνεύματος», όπως έγραψε ο αείμνηστος Παπαγιώργης.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Η γοητεία στους συγγραφείς αποκαλύπτεται στα γραπτά τους και όχι στα δείπνα που μάλλον θα κατέληγαν σε μιαν απογοήτευση. Αν έπρεπε όμως, θα προτιμούσα το δίχως άλλο να δειπνήσω με μια γυναίκα – ας πούμε την εκπάγλου καλλονής και καταθλιπτική Αμερικανίδα ποιήτρια Anne Sexton!
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Τα εξής δύο στη συσκευασία του ενός: «Η οργή του Ανδρέα» της Δήμητρας Λιάνη και το «Ερωτας και εξουσία» της Μαργαρίτας Παπανδρέου. Απ’ ό,τι γνωρίζω, ο Ανδρέας είχε τρεις συζύγους. Μας απομένει να ελπίζουμε στο να μην μπουν ιδέες και στην τρίτη…
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Το βιβλίο της Ιωάννας Μπουραζοπούλου «Η κοιλάδα της λάσπης» όπου πίσω από την απόκοσμη ατμόσφαιρα ενός φανταστικού μυθιστορήματος κρύβεται καλά ο αντίποδάς της – ο επώδυνα πραγματικός κόσμος.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Ως άνθρωπος (και ως αναγνώστης) έχω πολλές εκκρεμότητες σε αναμονή. Πάντως, θα έλεγα ότι ντρέπομαι και επιτρέψατέ μου να συμπληρώσω, θλίβομαι που δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ακόμα τον «Ανθρωπο χωρίς ιδιότητες» του Ρόμπερτ Μούζιλ, με το μάλλον ευτελές πρόσχημα ότι η καλή λογοτεχνία θέλει την άνεση χρόνου για να τιμηθεί.
Η Αθήνα στη λογοτεχνία: ανεξάντλητη; Εχει ακόμα μύθους καλά κρυμμένους;
Η Αθήνα είναι μια πόλη που μπορείς να την διηγείσαι χίλιες και μια νύχτες – ατελείωτα!
Οι μύθοι της Αθήνας βρίσκονται παντού: στα ονόματα της πόλης, στους τόπους και τα μνημεία της αλλά κυρίως μέσα στις ζωές των κατοίκων της, κάπως ανισόρροπα, λίγο αλλόκοτα, σίγουρα μεθυστικά…
Πώς και πού βρίσκουμε την αρχαία Αθήνα στη σύγχρονη, την τωρινή; Το βιβλίο σας είναι ένας σχετικός οδηγός;
Τουλάχιστον αυτή είναι μια βασική του φιλοδοξία: να καταδείξει δηλαδή ότι αυτή η πόλη έχει την ευλογία να ζει, υπερβαίνοντας τον χρόνο της, ως ένα συνεχές παρόν, ως θρίαμβος ζωής!
Εχετε fb, twitter; Εμπλουτίζουν ή διασπούν τη λογοτεχνική σας ενασχόληση;
Εχω κι από τα δύο, αλλά χρησιμοποιώ μόνο το φβ. Είναι απλά ενταγμένα στον σύγχρονο τρόπο ζωής. Ωστόσο νομίζω ότι βοηθούν τελικά στην καλύτερη κατανόηση της τρέχουσας πραγματικότητας!
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Το τρένο των 9.45» του Γιάννη Μαρή, «1915, ο Εθνικός Διχασμός» του Γιώργου Μαυρογορδάτου, «Ιστορίες από την εποχή της Jazz» του Φ. Σ. Φιτζέραλντ, «Οι περιπέτειες του Ωγκι Μαρτς» του Σολ Μπελόου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Αίαντας της Ιλιάδας είναι η μεγάλη μου αδυναμία, γιατί κρατά αποστάσεις από την τρέλα των πρωτείων του Αχιλλέα… Είναι ένας ήρωας έπους στο οποίο «ο αγώνας του αίματος ανυψώνεται σε αγώνα του πνεύματος», όπως έγραψε ο αείμνηστος Παπαγιώργης.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Η γοητεία στους συγγραφείς αποκαλύπτεται στα γραπτά τους και όχι στα δείπνα που μάλλον θα κατέληγαν σε μιαν απογοήτευση. Αν έπρεπε όμως, θα προτιμούσα το δίχως άλλο να δειπνήσω με μια γυναίκα – ας πούμε την εκπάγλου καλλονής και καταθλιπτική Αμερικανίδα ποιήτρια Anne Sexton!
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Τα εξής δύο στη συσκευασία του ενός: «Η οργή του Ανδρέα» της Δήμητρας Λιάνη και το «Ερωτας και εξουσία» της Μαργαρίτας Παπανδρέου. Απ’ ό,τι γνωρίζω, ο Ανδρέας είχε τρεις συζύγους. Μας απομένει να ελπίζουμε στο να μην μπουν ιδέες και στην τρίτη…
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Το βιβλίο της Ιωάννας Μπουραζοπούλου «Η κοιλάδα της λάσπης» όπου πίσω από την απόκοσμη ατμόσφαιρα ενός φανταστικού μυθιστορήματος κρύβεται καλά ο αντίποδάς της – ο επώδυνα πραγματικός κόσμος.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Ως άνθρωπος (και ως αναγνώστης) έχω πολλές εκκρεμότητες σε αναμονή. Πάντως, θα έλεγα ότι ντρέπομαι και επιτρέψατέ μου να συμπληρώσω, θλίβομαι που δεν έχω καταφέρει να διαβάσω ακόμα τον «Ανθρωπο χωρίς ιδιότητες» του Ρόμπερτ Μούζιλ, με το μάλλον ευτελές πρόσχημα ότι η καλή λογοτεχνία θέλει την άνεση χρόνου για να τιμηθεί.
Η Αθήνα στη λογοτεχνία: ανεξάντλητη; Εχει ακόμα μύθους καλά κρυμμένους;
Η Αθήνα είναι μια πόλη που μπορείς να την διηγείσαι χίλιες και μια νύχτες – ατελείωτα!
Οι μύθοι της Αθήνας βρίσκονται παντού: στα ονόματα της πόλης, στους τόπους και τα μνημεία της αλλά κυρίως μέσα στις ζωές των κατοίκων της, κάπως ανισόρροπα, λίγο αλλόκοτα, σίγουρα μεθυστικά…
Πώς και πού βρίσκουμε την αρχαία Αθήνα στη σύγχρονη, την τωρινή; Το βιβλίο σας είναι ένας σχετικός οδηγός;
Τουλάχιστον αυτή είναι μια βασική του φιλοδοξία: να καταδείξει δηλαδή ότι αυτή η πόλη έχει την ευλογία να ζει, υπερβαίνοντας τον χρόνο της, ως ένα συνεχές παρόν, ως θρίαμβος ζωής!
Εχετε fb, twitter; Εμπλουτίζουν ή διασπούν τη λογοτεχνική σας ενασχόληση;
Εχω κι από τα δύο, αλλά χρησιμοποιώ μόνο το φβ. Είναι απλά ενταγμένα στον σύγχρονο τρόπο ζωής. Ωστόσο νομίζω ότι βοηθούν τελικά στην καλύτερη κατανόηση της τρέχουσας πραγματικότητας!
No comments:
Post a Comment