Sunday, January 31, 2016

Οι εικόνες ενός «Ξένου»

ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΧΑΡΜΠΗΣ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31.01.2016




ΖΑΚ ΦΕΡΝΑΝΤΕΖ
Ο ξένος
Κόμικ, βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Αλμπέρ Καμί
εκδ. Πατάκη
«...δίχως να σηκωθεί, ο Αραβας τράβηξε το μαχαίρι και μου το ‘δειξε μέσα στον ήλιο. Το φως ανάβλυσε θαρρείς απ’ το ατσάλι κι έγινε μια μακριά αστραφτερή λεπίδα που με βρήκε κατακούτελα. Την ίδια στιγμή, ο ιδρώτας που είχε μαζευτεί στα φρύδια μου κύλησε μονομιάς πάνω στα βλέφαρα και τα σκέπασε μ’ ένα χλιαρό πέπλο. Τα μάτια μου τυφλώθηκαν πίσω από αυτό το παραπέτασμα από δάκρυα και αλάτι. Ενιωθα πια μόνο τα κύμβαλα του ήλιου στο μέτωπό μου και, συγκεχυμένα, την εκθαμβωτική λεπίδα του μαχαιριού που ήταν πάντα στραμμένο πάνω μου. Τούτο το πυρωμένο ξίφος κατάκαιγε τα ματόκλαδά μου και τρυπούσε τα πονεμένα μάτια μου.

Ζωή, που στο μεταξύ έγινε ποίηση [Μαρία Κυρτζάκη]

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΗΝΑΚΗΣ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 30.01.2016
Γεννημένη στην Καβάλα το 1948, η Κυρτζάκη ήταν μια ποιητική φωνή της λεγόμενης γενιάς του ’70, της γενιάς της αμφισβήτησης, η οποία ασχολήθηκε με τον λόγο από πολλές πλευρές.
Γεννημένη στην Καβάλα το 1948, η Κυρτζάκη ήταν μια ποιητική φωνή της λεγόμενης γενιάς του ’70, της γενιάς της αμφισβήτησης, η οποία ασχολήθηκε με τον λόγο από πολλές πλευρές.
 
Ενδεχομένως, ολοκληρωμένο θεωρείται το έργο ενός δημιουργού μόλις εκείνος πεθάνει – έστω, αναγκαστικά ολοκληρωμένο. Από την άλλη, το έργο παραμένει ανολοκλήρωτο αφού παραδίδεται στις μελλοντικές αναγνωστικές γενιές. Με τον θάνατο της ποιήτριας Μαρίας Κυρτζάκη, το έργο της θεωρείται τετελεσμένο, αλλά μένει στα χέρια όσων θα τη διαβάζουν από εδώ και στο εξής.
Ο θάνατος της Μαρίας Κυρτζάκη την Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016 μοιραία μάς οδήγησε στην επανανάγνωση του έργου της, ως ένα μικρό, προσωπικό μνημόσυνο – όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά μόνο για να κλέψουμε λίγη από την αιωνιότητα του χρόνου.

Thursday, January 21, 2016

"Νίκος Λαγκαδινός, Είσαι παράνομος ρε..."

  • Πέντε άτομα αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία, που ξεκινάει από τα μαύρα χρόνια της κατοχής και καταλήγει στη χούντα 
  • Νίκος Λαγκαδινός, Είσαι παράνομος ρε, Δυτικός Άνεμος 2015, σελ. 140   

  • ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΔΕΡΜΙΤΖΑΚΗΣ
Ποιος είναι ο παράνομος;
  Ένας πιτσιρικάς που πουλάει κουλούρια.
  Και ποιος του το λέει;
  Ένας αστυνομικός.
  Και γιατί το «ρε»;
  Ε, δεν θα απαντήσω σ΄αυτό.
  Μιλάμε για την αμέσως μετά τον εμφύλιο περίοδο, όταν η Ελλάδα προσπαθούσε να μπαλώσει τις πληγές τις από την κατοχή και τον εμφύλιο, όταν η απίστευτη φτώχεια έστελνε τα παιδιά της στην ξενιτιά (μετά από 60 χρόνια θα τα έστελνε πάλι στην ξενιτιά η ανεργία), και οι αριστεροί υφίσταντο κάθε είδους διώξεις από τους νικητές στον εμφύλιο.

Wednesday, January 13, 2016

Νέες εκδόσεις


  • ΘΕΟΛΟΓΙΑ
  • KARL BARTH
  • Η προς Ρωμαίους επιστολή
  • μτφρ.: Γιώργος Βλαντής
  • εκδ. Αρτος Ζωής
Ο Καρλ Μπαρτ είναι ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους όλων των εποχών.
Η ερμηνεία του στην προς Ρωμαίους του αποστόλου Παύλου θεωρείται το σημαντικότερο θεολογικό έργο του εικοστού αιώνα. Κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα ελληνικά, σχεδόν έναν αιώνα μετά την έκδοσή του. Είναι το πρώτο βιβλίο του που μεταφράζεται στη γλώσσα μας. Είναι ίσως

500 λέξεις με τον Ξενοφώντα Μπρουντζάκη



Ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης γεννήθηκε στην Τήνο το 1959. Εχει εκδώσει έξι βιβλία πεζογραφίας στις εκδόσεις Καστανιώτη και μία ποιητική συλλογή. Εργάζεται ως συντάκτης στην εφημερίδα «Το Ποντίκι». Διευθύνει τον νέο εκδοτικό οίκο Ποικίλη Στοά.

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

«Το τρένο των 9.45» του Γιάννη Μαρή, «1915, ο Εθνικός Διχασμός» του Γιώργου Μαυρογορδάτου, «Ιστορίες από την εποχή της Jazz» του Φ. Σ. Φιτζέραλντ, «Οι περιπέτειες του Ωγκι Μαρτς» του Σολ Μπελόου.

Monday, January 4, 2016

Η Μαριγώ - Απόσπασμα από το βιβλίο "Είσαι παράνομος ρε..." του Νίκου Λαγκαδινού

Η Μαριγώ
Απόσπασμα από το βιβλίο "Είσαι παράνομος ρε..." 
του Νίκου Λαγκαδινού 



Παλικάρι ήταν ο Δημήτρης. Τον έλεγαν «Πευκιά». Πολέμησε τους Γερμανούς στα βουνά της Αρκαδίας και στη Λακωνία. Τον πιάσανε  έξω από το χωριό, κάπου στις αμμόγουβες. Περνάνε μέσα από το χωριό και ξεσηκώθηκε σούσουρο. Βγαίνει και η γιαγιά μου φωνάζοντας ν’ αφήσουν το παιδί της. Οι Γερμανοί δεν χαμπαριάζανε. Πιάνουν και τη γιαγιά και τους πήγανε στη Σπάρτη. Εκεί, έξω από το νοσοκομείο, τον βάλανε να παίξει με το βιολί – το είχε πάρει από το σπίτι, στο χωριό, ένας Γερμανός.