Robert Sabatier, l'auteur des "Allumettes suédoises", est mort

Le Monde.fr | 29.06.2012 à 10h10 • Mis à jour le 29.06.2012 à 10h10
 Par Josyane Savigneau

Robert Sabatier, c'était d'abord un sourire. Celui d'un éternel enfant étonné et gourmand. Celui d'un homme qui aimait la vie. Sa grande passion était la poésie, et c'est pourtant le roman qui lui a apporté la reconnaissance et le succès public.

Né à Paris, à Montmartre, en 1923, le jeune Robert, orphelin à 12 ans, a été ouvrier typographe, avant de rejoindre le maquis en 1943, avec quelques livres en poche, et, dans la tête, les vers de son poète préféré, Baudelaire. Après la guerre, en 1947, il crée une revue de poésie, La Cassette. Quatre ans plus tard, il entre aux Presses Universitaires de France, où, dit-il, sous la direction de Philippe Garcin, il apprend à écrire, à bannir les clichés. A ses amis, qui lui conseillent d'entreprendre un roman, il répond que, comme André Breton, il réprouve ce genre et souhaite se consacrer à la poésie. Il écrit quand même une histoire en prose, qui ne lui plaît pas vraiment.

Décès de l'écrivain Robert Sabatier à l'âge de 88 ans

Robert Sabatier, (Photo AFP)

• L'écrivain Robert Sabatier est décédé jeudi en région parisienne à l'âge de 88 ans, a-t-on appris auprès de son éditeur Albin Michel 

Robert Sabatier s'est imposé comme un grand de la littérature populaire avec "Les allumettes suédoises", qui connut un énorme succès à la fin des années 1960, mais aussi comme un poète exigeant, auteur d'une monumentale "Histoire de la poésie française". "Il est décédé ce jeudi à 13H00 à l'hôpital Ambroise Paré de Boulogne-Billancourt", a indiqué à l'AFP sa maison d'édition, confirmant une information du Point.fr. Apprenant le décès du grand écrivain en marge de l'élection du nouveau président du Syndicat national de l'édition, la ministre de la Culture, Aurélie Filippetti, a regretté la disparition d'une "grande figure de la littérature".

Έφυγε από τη ζωή ο συγγραφέας και ποιητής Ρομπέρ Σαμπατιέ

Δημιουργός της μνημειώδους «Ιστορίας της Γαλλικής Ποίησης»

Ο Γάλλος συγγραφέας και ποιητής Ρομπέρ Σαμπατιέ, συγγραφέας του πολυδιαβασμένου «Σουηδικά σπίρτα» έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών, ανακοίνωσε ο εκδοτικός του οίκος Albin Michel. «Απεβίωσε σήμερα στις 14.00 (ώρα Ελλάδος) στο νοσοκομείο Αμπρουάζ Παρέ της Βουλώνης-Μπιγιανκούρ», στα παρισινά περίχωρα, αναφέρεται στην ανακοίνωση του εκδότη του. Μέλος της Ακαδημίας Γκονκούρ, ο Σαμπατιέ επεβλήθη ως μεγάλος συγγραφέας στη συνείδηση του κοινού με τα «Σουηδικά σπίρτα», έργο το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του ’60, κι επίσης ως ποιητής και συγγραφέας του έργου «Ιστορία της Γαλλικής Ποίησης». «Γράφω από ανάγκη, για να προσπαθήσω να γίνω ένα με κάτι που αγνοώ», τόνιζε ο ίδιος, που πάντοτε αδυνατούσε να πιστέψει την απρόσμενη πορεία του στο λογοτεχνικό στερέωμα.

Γεννημένος στις 17 Αυγούστου 1923, το παιδί αυτό από τη Μονμάρτη που έμεινε ορφανό στα 12 του χρόνια, εποικεί τα βιβλία του με αδρούς κι ενδιαφέροντες χαρακτήρες και αναβιώνει στα πάνω από 20 μυθιστορήματά του το χαρωπό, ανέμελο και κάπως αναρχικό Παρίσι της δεκαετίας του 30.

Την επαύριον του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και μετά την στράτευσή του στις τάξεις των ‘Μακί’, επιστρέφει στη γενέτειρά του, το Παρίσι, για να δοθεί ολοκληρωτικά στο πάθος του για τη λογοτεχνία. Το πρώτο του μυθιστόρημα «Ο Αλέν και ο Νέγρος» (1953), χαιρετίζεται από το ονομαστό περιοδικό «Τα Γαλλικά Γράμματα» (Les Lettres Françaises) ως το «πρώτο γαλλικό αντιρατσιστικό μυθιστόρημα», το οποίο κατόπιν μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον Ζιλιέν Ντουβιβιέ.

Με την παρότρυνση του Αλμπέρ Καμύ και πολλές σημαντικές μορφές των μεταπολεμικών γραμμάτων, θα δημοσιεύσει δεκαπέντε βιβλία σε ισάριθμα χρόνια, όμως είναι με τα «Σουηδικά σπίρτα» (1969), την πρώτη σειρά από τις περιπέτειες του νεαρού Ολιβιέ–ορφανού κι εκείνου–που του πορίζει τη λαϊκή αναγνώριση.

Το βιβλίο χάνει για λίγες ψήφους το αξιοζήλευτο βραβείο Γκονκούρ, όμως ο Σαμπατιέ θα προσθέσει άλλα επτά επεισόδια μέσα στα επόμενα 30 χρόνια στις περιπέτειες του Ολιβιέ, με σημαντικούς σταθμούς «Τα άγρια φουντούκια»(1974), «Δαυΐδ και Ολιβιέ» (1986) και «Ολιβιέ κι οι φίλοι του» (1993).

Αλλά ο συγγραφέας, πέρα και πάνω από την επιτυχία του στη μυθιστορία, τοποθετούσε την ποίηση. Στο βαθμό μάλιστα που της αφιέρωσε μία «Ιστορία της Γαλλικής Ποίησης», σε εννέα τόμους, για την ολοκλήρωση της οποίας, όπως ο ίδιος αποκάλυψε, ανέγνωσε 25 εκατ. στίχους σε 40 χρόνια. Αλλά και ο ίδιος δημοσίευσε πάνω από 10 ποιητικές συλλογές.

Ο Σαμπατιέ ποσώς αστειευόταν με τη λογοτεχνία. Το 1994 και σε ηλικία 71 ετών δεν δίστασε να προκαλέσει σε πυγμαχικό αγώνα τον συγγραφέα Λουί Νουσερά, με τον οποίο είχε έλθει σε δριμεία διαφωνία για την ανάθεση ενός βραβείου: «αυτό εξελίχθηκε σε πυγμαχικό αγώνα, στη διάρκεια του οποίου έδωσα στον Νουσερά ένα γερό μπερντάχι», συνήθιζε ν’ αφηγείται ο ίδιος, διασκεδάζοντας για την τροπή που είχε πάρει το ασυνήθιστο αυτό λογοτεχνικό γεγονός.

Πηγή: ΑΜΠΕ

Οι ποιητές μας... (από τον "Μανδραγόρα")

Ο φίλος μου ο Κώστας Κρεμμύδας μου έστειλε την πρόσφατη εκδοτική παραγωγή του "Μανδραγόρα". Τέσσερα ποιητικά βιβλία, τα οποία χαίρεται κανείς να τα κρατά στα χέρια του. Και αναφέρομαι στην αισθητική αρτιότητα αυτών των βιβλίων, πράγμα που σημαίνει ότι ο Κώστας περιβάλλει με αγάπη τους συνεργάτες του συγγραφείς και ποιητές. Καταρχήν θα πω ότι έχουμε ανάγκη από βιβλία. Κι αν είναι ποιητικά, ακόμα καλύτερα. Είναι το περίσσευμα της καρδιάς κάποιων δημιουργών που θέλουν να ξεφύγουν από την πεζή πραγματικότητα και να τονώσουν τα αγαθά μας χαρακτηριστικά.  

• ...................

Χαίρω που έχω στα χέρια μου τα ποιήματα του φίλου Τόλη Νικηφόρου "Μια κιμωλία στον μαυροπίνακα" και είπα να διαβάσω μερικούς στίχους αλλά δεν μπόρεσα να σταματήσω... Το διάβασα όλο το βιβλίο και το απόλαυσα και ξαναδιαβάζω: "...να γυρίζεις στο φως / σαν το μικρό παιδί / εκστατικά να ανακαλύπτεις / τα δέντρα και τη θάλασσα / ήχους και αρώματα / ένα χαμόγελο / θαύματα καθημερινά τριγύρω // να γυρίζεις στο φως / πρώτη φορά να είναι ωραίος / τόσο μεθυστικά ωραίος ο κόσμος". Χαίρε Τόλη Νικηφόρου!

• ...................

Για τον Κωστή Παπακόγκο ήξερα κάποια πράγματα και μόνο το περίφημο βιβλίο του "Καπετάν Άρης" είχα και φυσικά το είχα διαβάσει. Διάβαζα συχνά για τη δραστηριότητά του εκεί στη Στοκχόλμη. Τώρα ο Μανδραγόρας παρουσιάζει το ποιητικό του "Χιονισμένος λύχνος" ["Ο ΚΟΤΣΥΦΑΣ: Αναποδογυρισμένο βιολί το σφεντάμι / κι ο διάβολος με μαύρο φράκο / έπαιζε όλο το δειλινό / πιο μεθυσμένος κι απ' τον Παγκανίνι"]

Τα άλλα δυο βιβλία είναι από δυο νέες ποιήτριες, τη Χρυσούλα Αγκυρανοπούλου ("Βύβλος") και τη Μαρία Τσιράκου ("επιΣτροφή από την απόΣταση"). Επιφυλάσσομαι...

Είμαστε Εδώ! με Ποιήματα και Μουσική

«Είμαστε εδώ!»

…. με ποιήματα και μουσική

Εκδήλωση ποίησης και μουσικής

Πλατεία Κλαυθμώνος, Τρίτη 3 Ιουλίου, ώρα 20.30

Η ιστορική πλατεία Κλαυθμώνος, στην καρδιά της Αθήνας, θα πλημμυρίσει στίχους και μουσική, την Τρίτη 3 Ιουλίου στις 20.30, με τη συμμετοχή σημαντικών ποιητών και καλλιτεχνών. Η εκδήλωση ξεκίνησε από μια ιδέα του Κώστα Κρεμμύδα (ποιητή, εκδότη του λογοτεχνικού περιοδικού “Μανδραγόρας”), και του ποιητή και δημοσιογράφου Γιώργου Δουατζή. Υλοποιείται με την εθελοντική προσφορά όλων των συντελεστών και τη στήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων. Το μουσικό μέρος της εκδήλωσης συντονίζει ο Άγγελος Σφακιανάκης. Σε μια γκρίζα εποχή γεμάτη ανασφάλεια, ανησυχία και στερήσεις, οι δημιουργοί και καλλιτέχνες δηλώνουν παρόντες. Με την εκδήλωση αυτή θυμίζουν ότι υπάρχουν, δρουν, παράγουν, δεν βρίσκονται απομονωμένοι στο περιθώριο, αλλά μέσα στην κοινωνία, δίπλα και μαζί με τους δοκιμαζόμενους πολίτες.

Πέθανε ο Ιστορικός της Εκπαίδευσης Αλέξης Δημαράς

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στο χώρο της ελληνικής εκπαίδευσης, ο Ιστορικός της Εκπαίδευσης Αλέξης Δημαράς.

Γιος του Ιστορικού της Λογοτεχνίας, των Πολιτικών Ιδεών και της Εκπαίδευσης Κ.Θ. Δημαρά, επέλεξε από νωρίς ανάλογο δρόμο σπουδάζοντας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και συνεχίζοντας με μεταπτυχιακές σπουδές στο Λονδίνο. Εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση, υπηρέτησε ωστόσο την εκπαίδευση και από δημόσιες θέσεις, σημαντικότερες από τις οποίες είναι η θέση του προέδρου του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας και – πρόσφατα- του διευθυντή του Εθνικού Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, στο οποίο συγχωνεύθηκαν το καταργηθέν Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, , το Κέντρο Εκπαιδευτικής Ερευνας, το Ινστιτούτο Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης και ο Οργανισμός Επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών.

Απεβίωσε η Ζωρζ Σαρή

ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

Στα 87 της έφυγε από τη ζωή η συγγραφέας και ηθοποιός που συγκίνησε εκατομμύρια Ελληνόπουλα και ενήλικες, με τα βιβλία και τα θεατρικά της έργα, σημαδεύοντας την ελληνική Τέχνη το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα

Έφυγε από τη ζωή στα 87 της χρόνια η συγγραφέας και ηθοποιός Ζώρζ Σαρή, η κηδεία της οποίας θα γίνει την Τρίτη 12 τρέχοντος από το Α' Νεκροταφείο.

Το βιογραφικό της από την ελληνική Wikipedia:

Η Ζωρζ Σαρή γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα από Μικρασιάτη πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Αρχισε από πολύ μικρή να ασχολείται με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα. Μεγαλύτερη, στα χρόνια της Κατοχής, φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ροντήρη. Στη διάρκεια του πολέμου η Ζωρζ Σαρή συμμετείχε στην Αντίσταση και στην ΕΠΟΝ. Το 19ι47 αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη στο Παρίσι, αλλά συνέχισε τις σπουδές της στη σχολή του Σαρλ Ντιλέν. Στο Παρίσι γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρούργο Μάρκελλο Καρακώστα, από τον οποίο απέκτησε δυό παιδιά. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο και τον κινηματογράφο μέχρι το 1967, ώσπου, με την κήρυξη της χούντας έμεινε άνεργη και στράφηκε στο γράψιμο.

«Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης» δηλώνει ο Μάριο Βάργκας Λιόσα, στην Ελ Παΐς

«Σύμβολο της Ευρώπης», χαρακτηρίζει την Ελλάδα ο Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα με επιστολή του στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» που δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή. Μ΄ένα λογοτεχνικό κείμενο που θυμίζει τη γνωριμία του με την «κ. Θουκυδίδη», όπως έχει χαρακτηριστεί η Ζακλίν ντε Ρομιγί, ο κορυφαίος Περουβιανός συγγραφέας, αναφέρεται με θαυμασμό και αγάπη στην Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό.

«Η Ευρώπη γεννήθηκε εκεί, στους πρόποδες της Ακρόπολης, είκοσι πέντε αιώνες πριν, και ό,τι καλύτερο έχει, ό,τι αποδέχεται και θαυμάζει περισσότερο έχει τις μακρινές ρίζες του σε αυτή τη μικρή γωνιά της γηραιάς ηπείρου, στις ακτές του Αιγαίου, όπου το φως του ήλιου είναι πιο δυνατό και η θάλασσα πιο γαλάζια» λέει ο βαθύτατα κοινωνικός και πολιτικός συγγραφέας που έχει αναδείξει τις μεγάλες πολιτικές αντιθέσεις της κοινωνίας και της εποχής του.

«Η Ελλάδα, λέει, δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, χωρίς η τελευταία να μετατραπεί σε μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη αποτυχία. Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης».