«Το φάντασμα ενός ανθρώπου είναι πολύ πιο ισχυρό από τον ίδιο τον άνθρωπο», βλέπουμε να λέει ο συγγραφέας Αριελ Ντόρφμαν, αναφερόμενος στον ετοιμοθάνατο Πινοσέτ. Η σκηνή είναι παρμένη από το ντοκιμαντέρ «Υπόσχεση στους νεκρούς» του Καναδού Πίτερ Ρέιμοντ. Η ταινία πραγματεύεται το ταξίδι επιστροφής του συγγραφέα Αριελ Ντόρφμαν στην ελεύθερη Χιλή έπειτα από 17 χρόνια εξορίας, την περίοδο που ο πρώην δικτάτορας της χώρας αργοπεθαίνει στο νοσοκομείο και ήταν το σημαντικότερο γεγονός της πρώτης ημέρας του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Εικαστικών Τεχνών EcoFilms.
Μετά την προβολή, ο Π. Ρέιμοντ απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού, αλλά παρούσα ήταν και η πρέσβειρα του Καναδά, κ. Ρενάτα Βίλγκοτζ. Ο Π. Ρέιμοντ αναφέρθηκε στην υποστήριξη που έχουν οι τέχνες στον Καναδά, ευχαρίστησε την καναδική πρεσβεία που πλήρωσε για το ταξίδι του από το Τορόντο στη Ρόδο, ενώ μετά το πέρας της προβολής η πρεσβεία είχε οργανώσει και τραπέζι προς τιμήν του... [Του Ηλία Μαγκλίνη, Η Καθημερινή, 27/6/2008]
«Φυσικά οι δύο αδελφές είχαν δοκιμάσει και μεταξύ τους, αφού ήταν κιόλας οι δυο τους αρκετά καλοφτιαγμένες. Βαριεστημένο, το ξέσπασμα των αδελφών Φροσέκ, μακράν από το να τις διεγείρει, έδινε στη σκηνή του αιμομικτικού λεσβιακού έρωτα ένα ύφος κοινότοπου αυνανισμού στον καθρέφτη, πράγμα το οποίο, και μόνο να το σκέφτονταν έτσι, αφαιρούσε μεγάλο μέρος του εξωτισμού από την αρχική ιδέα». Ο σαραντάχρονος παρισινός δικηγόρος Εμανυέλ Πιερά στο τρίτο και τολμηρότερό του μυθιστόρημα ξεδιπλώνει τη γαργαλιστική ιστορία των δίδυμων αδελφών Γκαέλ και Γκουεναέλ Φροσέκ από τη Βρετάνη, οι οποίες αφού διακορεύτηκαν από συγγενείς στο οικογενειακό καΐκι που κληρονόμησαν, αποφασίζουν να μη χαραμίσουν τα νιάτα τους και το κορμί τους ξελογιάζοντας άχαρους νεαρούς στον γενέθλιο τόπο, αλλά να φύγουν στο Παρίσι για να συναντήσουν τον εξάδερφό τους Γιαν, που διατηρεί σεξομάγαζο στην οδό Γκαιτέ, ειδικευόμενο στα φολκλορίζοντα σεξουαλικά αντικείμενα με βρετόνικο χρώμα. Καθώς έχουν μεγαλώσει στο ψαροχώρι Τριμπιντέκ, οι σκαμπρόζες κοπέλες αποφασίζουν να εφαρμόσουν στο ανθρώπινο είδος τις εμβριθείς μελέτες τους πάνω στη σεξουαλική συμπεριφορά και τις εκπληκτικές μεθόδους αναπαραγωγής των ψαριών. Με οδηγό τον εξάδερφό τους διοργανώνουν ένα ερωτικό «σλάλομ» στο Παρίσι με στόχο να εντρυφήσουν στις ερωτικές και διαστροφικές συμπεριφορές μιας κοινωνίας υποκριτικής, κακόβουλης και βαθύτατα συντηρητικής... [Δ. ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/6/2008] 
Η ερευνητική δημοσιογραφία μάς έχει δώσει τα τελευταία χρόνια τεκμήρια που πιστοποιούν πως το επάγγελμα, σε αντίθεση με τις μεμψιμοιρίες, εξακολουθεί να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο. Ουδέποτε άλλοτε τόσοι δημοσιογράφοι έγραφαν τόσα βιβλία για θέματα αιχμής. Και ουδέποτε άλλοτε η κοινωνία των πληροφοριών εκφραζόταν σε τέτοιο ευρύ φάσμα που να καλύπτει σχεδόν όλα τα θέματα του επιστητού. 
Ο Πιερ Ασουλίν είναι από τους γνωστότερους γάλλους δημοσιογράφους και συγγραφείς. Οι Ελληνες τον γνώρισαν μέσα από το μυθιστόρημά του Ξενοδοχείο Lutetia (εκδόσεις Πόλις), το μόνο από τα βιβλία του (μυθιστορήματα ή βιογραφίες) που κυκλοφορεί στα ελληνικά. Υπογράφει το μεγαλύτερο λογοτεχνικό blog του γαλλόφωνου κόσμου, το «La Republique des Livres» (Η Δημοκρατία των Βιβλίων) που «φιλοξενείται» στον δικτυακό τόπο της εφημερίδας «Le Monde». Διδάσκει επίσης γραφή, ανάγνωση, ερευνητική γραφή και ψηφιακή γραφή στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού. Ο Πιερ Ασουλίν, που γεννήθηκε το 1953 στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκου, βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες στην Αθήνα. Συναντηθήκαμε στο εστιατόριο του Ιδρύματος Θεοχαράκη, στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, έναν νέο χώρο αστικής συνενοχής, για τη συνέντευξη που ακολουθεί.- Ας αρχίσουμε λοιπόν από το blog του «Monde».
Ο Νικολό Αμανίτι (Ρώμη, 1966) έδειξε την αφηγηματική του δεξιοτεχνία, μα και τη διάθεση διακωμώδησης των ανθρώπινων παθών, στο νουάρ διήγημα «Είσαι ο θησαυρός μου» που περιλαμβάνεται στον τόμο Εγκλήματα με διηγήματα των σημαντικότερων σύγχρονων ιταλών συγγραφέων της αστυνομικής λογοτεχνίας. Στο μυθιστόρημά του Με τις ευλογίες του Θεού - έχει τιμηθεί με το βραβείο Στρέγκα - επανέρχεται ούτως ειπείν στο συγκεκριμένο είδος, χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά ως ήρωες ανθρώπους που επιβιώνουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Χώρος δράσης το Βαράνο, μια επαρχιακή κωμόπολη σε παρακμή. Εκεί, ανάμεσα στις παράγκες και τα παλιά εργοστάσια - γύρω υπάρχει το δάσος και το ποτάμι -, ζουν τρεις προβληματικοί άνδρες, ο Ρίνο Τζένα με τον 13χρονο γιο του, τον Κριστιάνο, ο Κοράντο Ρούμιτς ή αλλιώς Τέσσερα Τυριά και ο Ντανίλο Απρέα, οι οποίοι θέλοντας να αλλάξουν τη μίζερη ζωή τους αποφασίζουν να ληστέψουν μια τράπεζα, να κλέψουν ένα ΑΤΜ. Το σχέδιο προβλέπει τη χρήση ενός τρακτέρ, όχημα κατάλληλο για τέτοια επιχείρηση. Τα πάντα όμως ανατρέπονται μια σκοτεινή νύχτα καταιγίδας, όταν μια κακομαθημένη κοπέλα, συμμαθήτρια του Κριστιάνο, η Φαμπιάνα Ποντιτσέλι, πέφτει στον δρόμο του Τέσσερα Τυριά, ο οποίος μέσα στην πνευματική του σύγχυση την εκλαμβάνει ως πορνοστάρ αμερικανικής ταινίας.
«Ανέκαθεν μου άρεσαν οι δολοφόνοι, τους έβρισκα ενδιαφέροντες. Μήπως και ο παππούς μου, που σκότωσε τον δημοσιογράφο Βικτόρ Νουάρ, δεν ήταν κι αυτός δολοφόνος; Κι ο μακρινός μου πρόγονος Ναπολέων τι μεγαλειώδης δολοφόνος αλήθεια!». Τα προκλητικά αυτά λόγια, διατυπωμένα το 1952, ανήκουν σε μια γυναίκα με σπινθηροβόλο και ριζοσπαστικό πνεύμα που σφράγισε με την ασυνήθιστη και δυναμική προσωπικότητά της μια ολόκληρη εποχή. Ως και ο τρόπος που η Μαρία Βοναπάρτη ήρθε στη ζωή ήταν ασυνήθιστος (και οπωσδήποτε δραματικός). Κυριακή 2 Ιουλίου 1882, η πριγκίπισσα Ρολάνδου Βοναπάρτη βρίσκεται τρία ολόκληρα εικοσιτετράωρα στο αριστοκρατικό Σεν Κλου, εξαντλημένη από τις ωδίνες που αραιώνουν επικίνδυνα καθώς δεν καταφέρνει να γεννήσει φυσιολογικά. Τότε ο καθηγητής Πινάρ αποφασίζει να χρησιμοποιήσει εμβρυουλκό. Οταν όμως το μωρό έρχεται στον κόσμο, δεν κινείται καθόλου και το χρώμα του είναι πελιδνό. Επί μία σχεδόν ώρα ο σεβάσμιος καθηγητής φυσά αέρα στο στόμα του νεογέννητου για να μην πεθάνει από ασφυξία και τελικά τα καταφέρνει. Το πρώτο κλάμα του χαρίζει σε όλους ένα χαμόγελο ευδαιμονίας μα πάνω απ' όλα στη μητέρα του Μαρί-Φελίξ. Εκείνη τις τέσσερις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν θέλει να το κρατά όσο γίνεται περισσότερο κοντά της, να το μυρίζει, να το αγγίζει. Μέχρι που την 1η Αυγούστου ο καθηγητής Πινάρ δίνει την άδεια στη λεχώνα να σηκωθεί και αποφασίζεται να δοθεί δείπνο σε στενό οικογενειακό κύκλο για να γιορταστεί το γεγονός. Η βραδιά τελειώνει και η Μαρί-Φελίξ αποσύρεται στο δωμάτιό της. Ξαφνικά όμως ένας διαπεραστικός πόνος στο πόδι την παραλύει. Ζητεί αμέσως να καλέσουν γιατρό και παπά να τη μεταλάβει. «Καημένε μου Ρορό, δεν πρόκειται να σε ξαναδώ» προλαβαίνει να ψελίσει στον αδελφό της Εντμόν, που μπαίνει να δει τι συμβαίνει, και πέφτει άψυχη στα στρωσίδια. Οι γιατροί γνωματεύουν ως αιτία θανάτου την εμβολή... [ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/6/2008]
