Γέννηση αριστουργήματος μέσω αυνανισμού

Κι αυτά...

Ο Ροθ πίστευε ότι είχε φτιάξει ένα παιγνιώδες μυθιστόρημα στην παράδοση του Κάφκα και του Γκόγκολ, αλλά η «σκύλα η δημοσιότητα» το μεταμόρφωσε σε ένα «εξωφρενικό, σκανδαλώδες μπεστ σέλερ»

Ο μικρός Αλεξ Πόρτνοϊ αυνανίζεται διαρκώς με ασίγαστη προσήλωση και θηριώδες πάθος. Λερώνει κάλτσες με σπέρμα, βιάζει τρυφερά συκώτια που μετά τα γεύεται στο οικογενειακό τραπέζι, πιτσιλίζει άπλυτα σουτιέν και γάντια μπέιζμπολ. Χωμένος βαθιά στην εβραϊκή συνοικία του Νιούαρκ, με ασφαλιστή πατέρα να ασχολείται με τα έντερά του και πανταχού παρούσα μάνα να τον τυραννάει με την αφοσίωσή της, ανάμεσα σε ραββίνους και ιστορίες για το Ολοκαύτωμα, ο Αλεξάντερ, γεμάτος θλίψη και ενοχές, προσπαθεί να δαμάσει το κτήνος ανάμεσα στα πόδια του. Και ο Φίλιπ Ροθ το 1969 στο θρυλικό πια βιβλίο «Το Σύνδρομο Πόρτνοϊ» γράφει έναν σαρκαστικό ύμνο στο σεξ και τον φόβο της τιμωρίας. Μόλις ξανακυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πόλις» σε νέα μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη. Το είχαμε πρωτοδιαβάσει το 1980 ως «Η νόσος του Πόρτνοϊ» (εκδόσεις Γράμματα).

Στα τριάντα τρία του χρόνια, επιφανής διανοούμενος και ακόλαστος εργένης, ο Αλεξάντερ παραληρεί στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Από το ξεκοιλιασμένο μήλο και τα μπουκάλια με βαζελίνη όπου ξεσπάει τη λαγνεία του, πηδάει στα μπερδεμένα menage a trois σε ξενοδοχείο της Ρώμης ή στην ξεκαρδιστική μύηση μιας ντεμπιτάντ στον στοματικό έρωτα. Οι αναμνήσεις των οργίων ανακατεύονται με την υπερπροστατευτική μάνα και τον πατέρα που θυσιάζεται για την οικογένεια, σε ένα ντελίριο γεμάτο θλίψη, οργή, αυτοσαρκασμό και αστείρευτη κάβλα.

«Το 1969 έγραψα τον Πόρτνοϊ. Και όχι μόνο το έγραψα -αυτό ήταν εύκολο- αλλά μεταμορφώθηκα στον συγγραφέα του "Συνδρόμου Πόρτνοϊ" και αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι τα πάντα έχουν ευτελιστεί». Ο Ροθ πίστευε ότι είχε φτιάξει ένα παιγνιώδες μυθιστόρημα στην παράδοση του Κάφκα και του Γκόγκολ, αλλά «η σκύλα η δημοσιότητα» το μεταμόρφωσε σε ένα «εξωφρενικό, σκανδαλώδες μπεστ σέλερ». Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, παραμένει καίριο και αφάνταστα αστείο. Πέρα από το μπαρ-μιτσβά, τη Συναγωγή και τα γίντις, που μπαινοβγαίνουν στη γραφή του, ο Αλεξ θα μπορούσε να είναι έφηβος από τα προάστια οποιασδήποτε μητρόπολης της Δύσης.

Να τος λοιπόν, δεκαπεντάχρονος, καβλωμένος και καταπιεσμένος από τη μάνα και τη θρησκεία, που ξεσπάει τη λύσσα του βομβαρδίζοντας με σπέρμα τον γλόμπο και τον καθρέφτη του μπάνιου. Και μετά αξιολύπητος εργένης, που κυνηγάει όποια φούστα συναντήσει στον δρόμο, καθώς αναρωτιέται ξέπνοα γιατί η κάβλα για μια γυναίκα δεν διατηρείται αέναα. Αυτό είναι το "Σύνδρομο του Πόρτνοϊ", ένα ρεαλιστικό και εκ βαθέων πορτρέτο άνδρα σε σύγχυση την εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Ενός τύπου που μοιράζεται τη γυναίκα της ζωής του με μια πόρνη και πνίγει με το σπέρμα του αδέξια ερωμένη. Ενώ θυμάται ξανά και ξανά, σαν εφιάλτη, την αξιοθρήνητη μαλακία που τράβηξε πιτσιρικάς μέσα στο λεωφορείο, με το μπουφάν στα γόνατα και το πεινασμένο μάτι στα μπούτια της κοιμισμένης διπλανής του.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/10/2008