Thursday, June 26, 2008

Βιογραφία - δοκίμιο πάνω σε προσωπικά φαντάσματα

«Το φάντασμα ενός ανθρώπου είναι πολύ πιο ισχυρό από τον ίδιο τον άνθρωπο», βλέπουμε να λέει ο συγγραφέας Αριελ Ντόρφμαν, αναφερόμενος στον ετοιμοθάνατο Πινοσέτ. Η σκηνή είναι παρμένη από το ντοκιμαντέρ «Υπόσχεση στους νεκρούς» του Καναδού Πίτερ Ρέιμοντ. Η ταινία πραγματεύεται το ταξίδι επιστροφής του συγγραφέα Αριελ Ντόρφμαν στην ελεύθερη Χιλή έπειτα από 17 χρόνια εξορίας, την περίοδο που ο πρώην δικτάτορας της χώρας αργοπεθαίνει στο νοσοκομείο και ήταν το σημαντικότερο γεγονός της πρώτης ημέρας του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Εικαστικών Τεχνών EcoFilms.

Μετά την προβολή, ο Π. Ρέιμοντ απάντησε σε ερωτήσεις του κοινού, αλλά παρούσα ήταν και η πρέσβειρα του Καναδά, κ. Ρενάτα Βίλγκοτζ. Ο Π. Ρέιμοντ αναφέρθηκε στην υποστήριξη που έχουν οι τέχνες στον Καναδά, ευχαρίστησε την καναδική πρεσβεία που πλήρωσε για το ταξίδι του από το Τορόντο στη Ρόδο, ενώ μετά το πέρας της προβολής η πρεσβεία είχε οργανώσει και τραπέζι προς τιμήν του... [Του Ηλία Μαγκλίνη, Η Καθημερινή, 27/6/2008]

Η "ΠΟΙΗΣΗ" ΈΓΙΝΕ "ΠΟΙΗΤΙΚΗ"!

«Ποιητική»: νέο όνομα, νέα στέγη, ίδιο όραμα

Είναι το ίδιο, αλλά είναι άλλο. Το πιο σταθερό και συνεπές περιοδικό για την ποίηση που κυκλοφορεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, αλλάζει εκδοτική στέγη, όνομα και λίγο εμφάνιση. Η «Ποίηση» που ίδρυσε και διευθύνει ο ποιητής Χάρης Βλαβιανός, που μέχρι τώρα στεγαζόταν στις εκδόσεις «Νεφέλη», μετακομίζει στην οδό Πειραιώς, στις εκδόσεις «Πατάκης» με τον τίτλο «Ποιητική» και τον ίδιο διευθυντή. Το πρώτο τεύχος της «Ποιητικής» είναι ήδη στα βιβλιοπωλεία και στη διάθεση του κοινού και στις σελίδες του έχει δοθεί μεγάλο βάρος σε Ελληνες ποιητές που με το έργο τους (ποιητικό, μεταφραστικό, δοκιμιακό) «φωτίζουν το τοπίο της απαιτητικής και δύσκολης τέχνης»: Αρανίτσης, Κοροπούλης, Μπλάνας, Χριστοδούλου, Βέλτσος, Τοπάλη, Γιαννίση, Χρυσόπουλος, Ελευθεράκης, Κωτούλα, Ψαρράς, Ηλιοπούλου, κ.ά., καθώς και σε ξένους ποιητές, κλασικούς και μη, οι οποίοι τροφοδοτούν, ο καθένας με τον τρόπο του, τις αισθητικές αναζητήσεις του περιοδικού. Σ’ αυτό το τεύχος ξεχωρίζει η απόδοση στα νέα ελληνικά πέντε λυρικών ποιητών (Πίνδαρος, Καλλίνος, Τυρταίος, Αρχίλοχος, Σαπφώ) από τη Δήμητρα Χριστοδούλου.

Ισχυρή είναι η παρουσία των ξένων ποιητών (Εντγκαρ Αλλαν Πόε, Φίλιπ Λάρκιν, της νέας ποιητικής συλλογής της Κάρολ Αν Ντάφυ, του Πωλ Μολντούν, του Γιέσπερ Σβένμπρο, κ.ά.), ενώ πλούσιες είναι οι σελίδες της κριτικής, με νέους ποιητές να αναλαμβάνουν το έργο της αποτίμησης, όπως π.χ. ο Χ. Χρυσόπουλος, που παρουσιάζει τις «Παροιμίες της Κόλασης» του Γουίλιαμ Μπλέικ, ενώ ο κριτικός Β. Χατζηβασιλείου γράφει για την άδοξη μοίρα της σολωμικής κριτικής.

Wednesday, June 25, 2008

Queen confers knighthood on Salman Rushdie

AP Photo: British author Salman Rushdie is seen after receiving his Knighthood from Britain's Queen Elizabeth II...

LONDON - Queen Elizabeth II conferred a knighthood on "The Satanic Verses" author Salman Rushdie on Wednesday, a year after the announcement of the knighthood provoked protests from the Muslim world. Some Muslims accused Rushdie him of blasphemy in the book and Iranian leader Ayatollah Ruhollah Khomeini pronounced a death sentence on him in 1989.

"I really have no regrets about any of my work," Rushdie told reporters after being asked about "The Satanic Verses."

"This is, as I say, an honor not for any specific book but for a very long career in writing and I'm happy to see that recognized," he said.

Rushdie, 61, published his first novel, "Grimus," in 1975. Success came with his next book, "Midnight's Children," which won the prestigious Booker Prize in 1981.

Rushdie was forced to accept round-the-clock protection after "The Satanic Verses," was published in 1988. The Iranian government withdrew the death sentence in 1998 and Rushdie has gradually returned to public life. "It's been a long time — my first novel was published 33 years ago but I think the thing you hope to do as a writer is leave behind a shelf of interesting books and it's great just to have that work recognized," Rushdie told reporters. He added: "At this stage ,you know, it's certainly not a day to talk about controversy, it's a day for myself and my family to celebrate this."

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ: «Η συγγραφή είναι μοναξιά, εσύ και ο εαυτός σου»

Επανέκδοση του βιβλίου του Περικλή Κοροβέση «Γύρω από το νησί η θάλασσα»

Μια βραδιά - γιορτή για τους φίλους του Περικλή Κοροβέση διοργάνωσαν οι εκδόσεις «Ποταμός» τη Δευτέρα το βράδυ στον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου, με αφορμή την παρουσίαση της επανέκδοσης του μυθιστορήματός του «Γύρω από το νησί η θάλασσα». Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο τολμηρές σεξουαλικές φαντασιώσεις και γενναίες δόσεις αυτοσαρκασμού.
Ο Περικλής Κοροβέσης έγραψε, σε πρώτο πρόσωπο, το «Γύρω από το νησί η θάλασσα» για να καταγράψει την εικόνα της Ελλάδας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Με αχαλίνωτο και ενίοτε μαύρο χιούμορ ακολουθεί τις περιπέτειες ενηλικίωσης του Κώστα, φοιτητή του Πολυτεχνείου. Ενας άγουρος συναισθηματικά νέος, μπερδεμένος τόσο σε πολιτικό όσο και σε υπαρξιακό και συναισθηματικό επίπεδο, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με τα αντικείμενα του πόθου του, εγκλωβισμένος στις παραλίες της Κεφαλλονιάς.
«Εκείνη την περίοδο πιστεύαμε ακόμα στην επανάσταση, στη δημοκρατία, αν και είχε ήδη διαμορφωθεί μια κοινωνία καταναλωτική που ήταν ισχυρότερη από εμάς. Το βιβλίο είναι η καταγραφή αυτής της ήττας. Αντί να βλέπουμε τα προβλήματά μας ως απελευθέρωση, τα ζούσαμε ως ενοχές», δήλωσε ο ίδιος.
Συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κοροβέσης χαρακτήρισε τη συγγραφή ως «μορφή αυνανισμού». «Είσαι εσύ και ο εαυτός σου, χωρίς επικοινωνία. Συνεπώς τα βιβλία είναι προϊόντα μοναξιάς. Μηνύματα σε μπουκάλια που δεν φέρουν καμία απάντηση».
Για το συγγραφέα και το βιβλίο του μίλησαν ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης και ο καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αριστείδης Μπαλτάς, ο οποίος έκανε λόγο για την «εντιμότητα» του φίλου του, Περικλή Κοροβέση, και για τις ομοιότητές του με τον ήρωα του βιβλίου.

[ΦΑΡΑΖΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ, Ελεύθερος Τύπος, 25.06.08]

Tuesday, June 24, 2008

Ο ΝΕΟΣ ΚΟΜΒΟΣ ΤΟΥ ΕΚΕΒΙ

(www.ekebi.gr)

Ένας καινούργιος κόμβος που σχεδιάστηκε από την αρχή από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) ανεβαίνει σήμερα στο διαδίκτυο. Εμφανώς αναβαθμισμένος αισθητικά, τεχνικά και λειτουργικά, με νέα δομή και νέες θεματικές στην ίδια πάντα διεύθυνση (http://www.ekebi.gr/), ο κόμβος του ΕΚΕΒΙ γίνεται πιο δυναμικός, πλούσιος σε πληροφορίες και χρηστικός για βιβλιόφιλους, μελετητές και επαγγελματίες του βιβλίου.

Ο νέος κόμβος περιέχει ενότητες που ελκύουν την προσοχή:

  • Ημερολόγιο εκδηλώσεων: καταγράφονται όλες οι εκδηλώσεις που αφορούν το βιβλίο ανά την Ελλάδα. Η ανανέωση με καινούργιο υλικό γίνεται σε συνεργασία με τοπικούς φορείς (δήμους, ιδρύματα κ.ά.), εκδότες και βιβλιοπώλες.
  • Αρχεία συγγραφέων σε ηλεκτρονική μορφή: Η δημιουργία αρχείων για τους συγγραφείς και η συνεχής ενημέρωσή τους είναι μια διαδικασία «ζωντανή» καθώς το προσφερόμενο υλικό συμπληρώνεται και επεκτείνεται συνεχώς. Τα αρχεία περιέχουν ταξινομημένα στοιχεία για περισσότερους από 250 Ελληνες συγγραφείς μέχρι στιγμής (με βιογραφικό, εργογραφία, κατάλογο μεταφράσεων των έργων τους, φωτογραφικό υλικό). Στα σχέδια του ΕΚΕΒΙ περιλαμβάνεται ο εμπλουτισμός των αρχείων με οπτικοακουστικό υλικό.
  • Ψηφιοποίηση του περιεχομένου λογοτεχνικών περιοδικών: πρόκειται για αναδρομική ψηφιοποίηση του περιεχομένου ορισμένων σημαντικών περιοδικών κι επιθεωρήσεων λογοτεχνίας (προς το παρόν: Νέα Εστία, Οδός Πανός, Περίπλους, Πλανόδιον), που σε πολλές περιπτώσεις είναι σπάνιο και δυσεύρετο. Με αυτό το εργαλείο εξυπηρετούνται άμεσα ερευνητικοί και εκπαιδευτικοί σκοποί. [Η ενότητα θα είναι έτοιμη τους προσεχείς μήνες]
  • Προβολή της ελληνικής ποίησης στο Διαδίκτυο: δημιουργείται δικτυακός τόπος ο οποίος περιλαμβάνει την ψηφιοποίηση σχετικών πολιτιστικών τεκμηρίων (έργων κλασικής, νεότερης και σύγχρονης ποίησης).
  • Προγράμματα Ενίσχυσης Επαγγελματιών: καταγράφονται όλα τα προγράμματα του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (40 τον αριθμό) που εκπονήθηκαν και έχουν ενεργοποιηθεί με γνώμονα την ενίσχυση και την προώθηση συγγραφέων, μεταφραστών, βιβλιοπωλών, εκδοτών και βιβλιοθηκονόμων.

Χαρακτηριστικά δείγματα:

  • «Δράσεις σε σχολεία» (εκπαιδευτικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη της βιβλιοφιλίας σε μαθητές)
  • «Το εργαστήρι του βιβλίου» (κύκλοι σεμιναρίων για τη δημιουργία «φυτωρίου» μελλοντικών επαγγελματιών στον χώρο του βιβλίου)
  • «Έλληνες συγγραφείς στο εξωτερικό» (οικονομική ενίσχυση σε συγγραφείς για ταξίδια και παρουσιάσεις μεταφρασμένων βιβλίων τους)
  • «Συγγραφείς και αναγνώστες όλο και πιο κοντά» (στήριξη εκδηλώσεων-συναντήσεων του αναγνωστικού κοινού με συγγραφείς σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία)
  • «Λέσχες Ανάγνωσης ενηλίκων & παιδιών» (ανάπτυξη 150 λεσχών ανά την Ελλάδα)
  • «Ithaca on line» (αγγλόφωνο ηλεκτρονικό περιοδικό για την προώθηση της πρόσφατης εκδοτικής παραγωγής)
  • «Διαδικτυακός τόπος της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης» (η επίσημη ιστοσελίδα της ΔΕΒΘ: http://www.thessalonikibookfair.com/)
  • «Βιβλιονέτ» (ηλεκτρονική βάση δεδομένων βιβλιογραφικής αναζήτησης για περισσότερους από 130.000 τίτλους βιβλίων και 70.000 δημιουργούς: συγγραφείς, μεταφραστές, επιμελητές, επιμελητές σειράς, εικονογράφους, φωτογράφους, ζωγράφους, κ.ά.)

Ο αναβαθμισμένος κόμβος του ΕΚΕΒΙ αξιοποιεί, εξάλλου, τις προϋπάρχουσες παρεχόμενες υπηρεσίες της: υποδομή, στόχοι και δράσεις του ΕΚΕΒΙ, ευρωπαϊκά προγράμματα, διεθνείς εκθέσεις, φορείς και ενώσεις, συγγραφείς-εκδότες-βιβλιοδέτες-βιβλιοπώλες-βιβλιοθήκες, «Βιβλίο και παιδί», περιοδικά-έρευνες, βάσεις βιβλιογραφικών δεδομένων, Παρατηρητήριο Βιβλίου.

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, η ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ παρουσιάζει σταθερή αύξηση επισκεψιμότητας. Συγκεκριμένα, οι ανά μήνα επισκέπτες αγγίζουν τον αριθμό των 25.000 (υπερκαλύπτοντας τον αριθμό των επαγγελματιών του χώρου). Ο μέσος χρόνος παραμονής των επισκεπτών στην ιστοσελίδα είναι 3 λεπτά και 37 δευτερόλεπτα, ενώ περισσότεροι από τους μισούς επισκέπτες (56,5%) προέρχονται από το εξωτερικό (κυρίως από τις ΗΠΑ και κατόπιν από την Κύπρο).

70.000 ΔΟΛΑΡΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΌΣΤΙΝ


Τους στενούς δεσμούς φιλίας μεταξύ της Τζέιν Όστιν και της νταντάς του ανιψιού της, Αν Σαρπ, αποκαλύπτει η αφιέρωση της συγγραφέα στην τρίτομη πρώτη έκδοση του μυθιστορήματος «Έμα», που ενδέχεται να πωληθεί έναντι 70.000 δολαρίων σε δημοπρασία του οίκου Βonhams, στο Λονδίνο. Πρόκειται για ένα από τα δώδεκα αντίτυπα τιμής ένεκεν και το μοναδικό που χάρισε η συγγραφέας σε φιλικό της πρόσωπο. Εννέα ακόμη στάλθηκαν σε μέλη της οικογένειάς της. Ακόμα μία απόδειξη της φιλίας που τις ένωνε είναι ο χαρακτήρας της νταντάς Τέιλορ τον οποίο έπλασε η Όστιν έχοντας στο μυαλό τη Σαρπ. Ο Βρετανός πωλητής του αντιτύπου, το όνομα του οποίου δεν έχει γίνει γνωστό, προέρχεται από συγγενική οικογένεια του Ρίτσαρντ Γουίδερς, κληρονόμου της Σαρπ. Η πρώτη έκδοση του μυθιστορήματος με τις ερωτικές περιπέτειες της Έμας Γουντχάους κυκλοφόρησε το 1816.

ΠΑΕΙ ΚΑΙ Ο ΙΑΣΩΝ ΔΕΠΟΥΝΤΗΣ...

Μια από τις ευγενέστερες φυσιογνωμίες της ελληνικής ποίησης έφυγε - ο Ιάσων Δεπούντης! Είχα την τύχη να τον γνωρίσω και μάλιστα είχαμε συναντηθεί πολλές φορές και στην Αθήνα αλλά και στην Κέρκυρα. Δεν θα ξεχάσω το ωραιότατο σπίτι του που θύμιζε... καράβι, έτοιμο να ταξιδέψει. Αυτή η σοφίτα, το παράθυρο που ήταν σαν φινιστρίνι κι αγνάντια η θάλασσα... Ο Ιάσων πάντα ταξίδευε. Δεν τον χώραγε ο τόπος. Δυο φορές έτυχε να του πάρω συνέντευξη και όπως ξέρουν οι υποψιασμένοι, οι συνεντεύξεις του Ιάσονα ήσαν συνεντεύξεις... ποταμοί. Μόνο που μ' έμπλεκε με μαθηματικούς τύπους και δυσκολευόμουν να τον παρακολουθήσω. Θα επανέλθω άλλη ώρα στον Ιάσονα. Τώρα αναδημοσιεύω το άρθρο της Ιω. Κλεφτ. από την Ελευθεροτυπία:

Πειρατής και Οδυσσέας της ποίησης

«Εχω τα πλούτη μου όλα σπαρμένα στους ορίζοντες... Είναι δελφίνια οι λέξεις μου, κινδυνεύουν. Χάνονται... Μη με βγάζετε έξω μέσα από το νερό. Εκεί υπάρχω... Μίλησε εσύ, θηρίο, Ωκεανέ, αναπαράστασή μου». Ενας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς Ελληνες ποιητές, ο Κερκυραίος Ιάσων Δεπούντης, ένας σύγχρονος Οδυσσέας στα πελάγη της ζωής και της ποίησης, άφησε την τελευταία του πνοή χθες στη Ζυρίχη, σε ηλικία 89 ετών. Ο ίδιος σε έργο του αυτοπροσδιοριζόταν ως «Οδυσσέας Ωκεανός, πρώην Ιάσων Αργοναύτης με την Αργώ σε Αδρία και Ιόνιο. Και πριν Ιάσων Δεπούντης και πολύ πριν στο χθες, στο αύριο. Και πάντα το ερώτημα: ποιητής ή πειρατής;».
Κερκυραίος ο Δεπούντης, έφυγε το 1967, όταν έγινε η δικτατορία, και έζησε μέχρι το 1985 στην Ελβετία. Εκτοτε μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ Αθήνας, Κέρκυρας και Ζυρίχης
Η 21η Απριλίου τον βρίσκει υπάλληλο του ΙΚΑ: παραιτείται και φεύγει στην Ελβετία, όπου θα ζήσει όλη τη ζωή του ως παιδαγωγός, ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Θα επιστρέψει στην Ελλάδα το 1985, οπότε συνταξιοδοτείται. Εκτοτε θα μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Αθήνας, Κέρκυρας και Ζυρίχης. Ο Δεπούντης στη γενέθλιο Κέρκυρα τελείωσε τη Σχολή Προσαλέντη. Στην Αθήνα παρακολούθησε μαθήματα Συνταγματικού Δικαίου, Παιδαγωγικών και Κοινωνιολογίας. Αργότερα πήρε μαθήματα εφαρμοσμένης ψυχολογίας στο Παρίσι και μοντέρνων μαθηματικών στη Ζυρίχη. Πρωτοεμφανίζεται στα γράμματα το 1946 με τη συλλογή ποιημάτων «Η εξορία των αθανάτων» και αμέσως μετά με τη συλλογή «Από τη θάλασσα».
Από τους σημαντικούς εκπροσώπους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, σχεδίαζε τα «ποιητικά» του κείμενα μέσα από την πάγια θέση του για την αποδόμηση της ποιητικής τέχνης. Τον τυπικά δοκιμιακό λόγο της ποίησής του επέμενε να τον ορίζει συνολικά ως ποίηση. Το έργο του, εκτός από τον λόγο, ενορχήστρωνε την εικόνα, το κολάζ, τη φωτογραφία και τα αποκόμματα των εφημερίδων. Χωρούσαν μέσα του από το σύμπαν και τα μαθηματικά μέχρι ο Ομηρος, ο Γούντι Αλεν, ο Αϊνστάιν, η Σίλβια Πλαθ και η κλωνοποίηση.
«Ο χαρακτηρισμός που δίνω στην καινούργια ποιητική έκφραση (μου) είναι μεταμοντέρνο. Κυρίως αναφέρομαι σε μια ποίηση αναζήτησης σε περιοχές του αγνώστου, που έχει κι άλλο όνομα, "μη αναγνωρίσιμο"», έλεγε τον Αύγουστο του 2007 στον Βασίλη Καλαμαρά. Σ' αυτό το «μη αναγνωρίσιμο» πνεύμα κινήθηκαν και οι επόμενες ποιητικές συλλογές του «Ακατοίκητη νύχτα» (1948 και 1962), «Systema Naturae» (1969 και 1984) και «Η οριακή (ορατή) υπέρβαση» (1997). Από τα κείμενα του πεζού λόγου ξεχωρίζει το βιβλίο «Χ. Α. Ντόννετ, Ο βομβαρδισμός μιας άμαχης πολιτείας».
Στα 85 του, θαλερός και αντισυμβατικός, εξέδωσε μια νέα συλλογή: «Σχεδία / Θάλασσα», σε στίχους και πρόζα διεμβολισμένα από Θουκυδίδη, Ησίοδο, την Οδύσσεια και επιστημονική αρχαιολογία. Ποίησή του έχει μεταφραστεί σε αγγλικά, γερμανικά και άλλες γλώσσες. Το 1992 τιμήθηκε από την Ομοσπονδία Συλλόγων και Κοινοτήτων Ελλήνων Μεταναστών της Ελβετίας. Στην Ελλάδα τα έργα του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις του περιοδικού «Μανδραγόρας».
[ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/06/2008]

ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΒΙΚΕΛΑ


Ανθρωπος «του κόσμου και των γραμμάτων»
Εκατό χρόνια από τον θάνατο του Δημητρίου Βικέλα, του καλύτερου πρεσβευτή της ελληνικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό

Συμπληρώνονται φέτος εκατό χρόνια από τον θάνατο του Δημητρίου Βικέλα (1835-1908). Ο Βικέλας συνδέεται ευθέως με τα πολιτισμικά πράγματα της χώρας μας. Συνδέεται με τη λογοτεχνία και ειδικότερα με τον αφηγηματικό λόγο, με την προβολή των εθνικών μας θεμάτων στην Ευρώπη και με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 1896. Διαρκής ήταν η έγνοια του για την προβολή της νεοελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο εξωτερικό και θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι αναδείχθηκε ο καλύτερος πρεσβευτής μας. Γνωστή είναι και η ενασχόλησή του με τη μετάφραση του Σαίξπηρ στα ελληνικά.

Για όλα αυτά, με την κραυγαλέα απουσία του υπουργείου Πολιτισμού και βέβαια και του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, ο Σύλλογος προς διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων (ΣΩΒ), ιδρυτής του οποίου υπήρξε ο Βικέλας (1899 κ.εξ.), σε συνεργασία με τους Δήμους Βέροιας (τόπος καταγωγής του Βικέλα), Ερμούπολης Σύρου (τόπος γέννησής του) και Ηρακλείου Κρήτης (όπου ο Βικέλας δώρισε τη βιβλιοθήκη του) προγραμμάτισαν από κοινού τη διοργάνωση εκδηλώσεων, προκειμένου να τον τιμήσουν για την προσφορά του στα γράμματα και τον πολιτισμό... [Του Γιάννη Παπακώστα, Η Καθημερινή, 24/6/2008]

Γεωστρατηγική και ποδόσφαιρο: μελέτη του Πασκάλ Μπονιφάς

Pascal Boniface Pascal Boniface

Pascal Boniface: «Ποδόσφαιρο και παγκοσμιοποίηση»

Μετάφραση: Γιάννης Ανδρουλιδάκης. Εισαγωγή: Σωτήρης Ντάλης. Επιμέλεια: Νίκος Ζαρταμόπουλος. Εκδόσεις Παπαζήση, 2008, σελ. 260.

Δεν είναι απίθανο να σκεφτεί κανείς το στίχο του Νίκου Εγγονόπουλου για τον Υδραίο που βρέθηκε στη Λάρισα, βλέποντας ένα βιβλίο με τον τίτλο «Ποδόσφαιρο και παγκοσμιοποίηση» ενταγμένο στη σειρά «Διεθνής και Ευρωπαϊκή Πολιτική» των Εκδόσεων Παπαζήση. Αλλά τόσο το περιεχόμενο του βιβλίου όσο και η ιδιότητα του συγγραφέα του δικαιώνουν την ένταξή του εκεί.

Τη μελέτη για το παγκοσμιοποιημένο αλλά και παγκοσμιοποιητικό ποδόσφαιρο την έχει γράψει ο Πασκάλ Μπονιφάς, διευθυντής του Ινστιτούτου Στρατηγικών Σχέσεων στο Παρίσι, συγγραφέας πάνω από σαράντα έργων για θέματα πολιτικής, ο οποίος διδάσκει στο Ινστιτούτο Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Paris VIII. Η σχέση του με το ποδόσφαιρο δεν είναι μακρινή, φιλολογική. Το παρακολουθεί, από τις εξέδρες μάλιστα κι όχι έτσι όπως αναπαράγεται και διαμεσολαβείται από την τηλεόραση και τις εφημερίδες, και, όπως πιστοποιεί η τεκμηρίωση των σκέψεών του, γνωρίζει τη διεθνή ιστορία του βαθύτερα κι από πολλούς αθλητικογράφους. Ετσι η άποψη που καταθέτει δεν είναι η άποψη ενός αποστασιοποιημένου, ημιαδιάφορου γραφειοκράτη ούτε βέβαια ενός διανοούμενου που θεωρεί υποχρέωσή του την περιφρόνηση... [Του Παντελή Μπουκάλα, Η Καθημερινή, 24/6/2008]

Monday, June 23, 2008

ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΙΑΝ ΜΑΚΓΙΟΥΑΝ


«Ζω στην εξοχή, επειδή φαντάζομαι, επειδή οι συγγραφείς στην  εποχή μας βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής και ορισμένες  φορές η προσοχή είναι λανθασμένη», λέει ο Βρετανός  συγγραφέας Ίαν ΜακΓιούαν
«Ζω στην εξοχή, επειδή φαντάζομαι, επειδή οι συγγραφείς στην εποχή μας βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής και ορισμένες φορές η προσοχή είναι λανθασμένη», λέει ο Βρετανός συγγραφέας Ίαν ΜακΓιούαν
«Μόλις ένας συγγραφέας εκφραστεί ενάντια στον ισλαμισμό, πετάγεται κάποιος από την Αριστερά και υποστηρίζει πως επειδή η πλειονότητα των μουσουλμάνων έχουν σκούρο χρώμα επιδερμίδας, εκείνος που ασκεί κριτική είναι ρατσιστής. Αυτό είναι παράλογο και ηθικά ανεπίτρεπτο», λέει ο Βρετανός συγγραφέας Ίαν ΜακΓιούαν σε συνέντευξή του στην ιταλική «Corriere della Sera», με αφορμή την επίθεση που έχει δεχτεί ο συνάδελφος και φίλος του επίσης Βρετανός συγγραφέας Μάρτιν Έιμις.
«Ο Μάρτιν δεν είναι ρατσιστής. Κι εγώ απεχθάνομαι τον ισλαμισμό, επειδή θέλει να δημιουργήσει μια κοινωνία ειδεχθή που θα βασίζεται στη θρησκευτική πίστη, σε ένα κείμενο όπου θα κυριαρχεί η έλλειψη ελευθερίας για τις γυναίκες, δεν θα υπάρχει ανοχή για την ομοφυλοφιλία και πάει λέγοντας. Το ξέρουμε καλά», συνεχίζει ο συγγραφέας της «Εξιλέωσης», που ήδη έχει στα σκαριά το νέο του βιβλίο, το οποίο πραγματεύεται την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Τι απαντά στην παρατήρηση πως υπάρχουν και χριστιανοί συγγραφείς, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, που είναι εξίσου σκληροί και ριζοσπαστικοί; «Τους βρίσκω εξίσου παράλογους. Δεν μου αρέσουν οι μεσαιωνικές απόψεις, σύμφωνα με τις οποίες ο θεός θα σώσει τους πιστούς και θα καταραστεί τους υπόλοιπους. Οι χριστιανοί της Αμερικής όμως δεν θέλουν να σκοτώσουν κανέναν στην πόλη μου. Αυτή είναι η διαφορά. Όταν όμως ρωτάτε έναν συγγραφέα ή ένα ποιητή την άποψή του για ένα ζήτημα, δεν θα πάρετε την απάντηση ενός πολιτικού ή ενός κοινωνιολόγου. Κι ακόμη κι αν δεν σας αρέσει αυτό που λέει, πρέπει να το δεχτείτε, δεν μπορείτε να τον διασύρετε: ο Μάρτιν δεν είναι ρατσιστής. Ούτε κι εγώ».
Δεν είναι μόνο το Ισλάμ όμως που δέχεται αυτή την εποχή τα πυρά του 59χρονου πολυβραβευμένου συγγραφέα, που θεωρείται από τους σελέμπριτι των βρετανικών γραμμάτων - γεγονός που τώρα τον ωθεί να δηλώνει πως «πρέπει να προστατεύσω την ησυχία μου με περισσότερη προσοχή, γι΄ αυτό και συχνότερα τώρα απαντώ αρνητικά στις προσκλήσεις». Αν και απέφυγε να μιλήσει για το θέμα της βρετανικότητας, στο οποίο έχουν εμπλακεί σχεδόν όλοι, τώρα πλέον παίρνει θέση.
«Είναι αλήθεια πως δεν μίλησα, θεωρώντας πως το θέμα αφορά τους πολιτικούς. Και εξάλλου, η Μεγάλη Βρετανία είναι μια τεχνητή κατασκευή από τρία- τέσσερα έθνη... Περιμένω οι Βορειοϊρλανδοί να ενωθούν με την Ιρλανδία πρωτίστως και ύστερα η Σκωτία να πάρει τον δρόμο της και να μπορέσει να γίνει ανεξάρτητη». [ Επιμέλεια: Μαίρη Αδαμοπούλου, Τα Νέα, 23/6/2008]


Lo scrittore inglese «Dalle donne ai gay, vuole una società che detesto»

McEwan e l' islamismo: «Lo disprezzo»

LONDRA - Parla Ian McEwan. «Appena uno scrittore si esprime contro l' islamismo - dice al Corriere - a sinistra si sostiene che chi critica i musulmani è razzista. Assurdo, inaccettabile. Io stesso disprezzo l' islamismo: vuole una società che detesto, basata su credenze religiose, mancanza di libertà per le donne, intolleranza verso l' omosessualità...». A PAGINA 43 di GUIDO SANTEVECCHI

Sunday, June 22, 2008

ΓΚΟΡ ΒΙΝΤΑΛ: «Η ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΗ»

Η συλλογή δοκιμίων του Γκορ Βιντάλ «United States», που συγκεντρώνει σ’ έναν βαρύ τόμο τη δουλειά τεσσάρων δεκαετιών στο είδος στο οποίο θεωρείται μεγάλος δεξιοτέχνης, κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου ΗΠΑ για το 1993. «Είναι το ασχημότερο βραβείο που μου έχουν δώσει ποτέ», λέει ο συγγραφέας. «Είναι δύο μπρούντζινοι κύβοι, το όνομά μου δεν υπάρχει πάνω, δεν υπάρχει καμιά ένδειξη περί τίνος πρόκειται. Είναι σαν τη χώρα που μου το έδωσε: άδειο».

Η συζήτηση με τον Βιντάλ έχει πάντα την τάση να εκτρέπεται προς την κατάσταση στη χώρα του, όποιο κι αν είναι το αρχικό θέμα. Στις ΗΠΑ τον θαυμάζουν –και τον εκτιμούν παραπάνω απ’ όσο ο ίδιος θέλει να παραδεχτεί– για τον ανορθόδοξο φιλελευθερισμό του, που βάζει την ατομική προτίμηση στο κέντρο των πάντων, από το σεξ έως τους φόρους. Επί εξήντα χρόνια, μέσα από μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και ποικίλα κείμενα, ο Βιντάλ έχει προβάλει το μήνυμα ότι η κυβέρνηση δεν είναι μόνο ηθικά διαβρωτική αλλά διεφθαρμένη, ότι ενώ μπορεί να υπάρχουν δύο πολιτικές παρατάξεις, οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικανοί, υπάρχει μόνο ένα κόμμα: οι επιχειρήσεις.

Χίλαρι και Ομπάμα

Στην αρχή της εκστρατείας για την προεδρική υποψηφιότητα στο Δημοκρατικό Κόμμα, ο Βιντάλ είχε εκφραστεί υπέρ της Χίλαρι Κλίντον (μια φωτογραφία στο βιβλίο απομνημονευμάτων του, το «Palimpsest», δείχνει την κ. Κλίντον να τον επισκέπτεται στο σπίτι του, στην Ιταλία), πρόσφατα όμως «γύρισε» προς την άλλη πλευρά. Οχι στον Τζον Μακέιν, βέβαια. «Ο Μακέιν είναι ο ηλίθιος του χωριού. Είναι πολύ, μα πολύ βλάκας, ακόμα και με τα αμερικανικά στάνταρντ». Ο Μπαράκ Ομπάμα έχει αρχίσει να τον εντυπωσιάζει – «μέχρις ενός σημείου, όμως. Δεν έχει πολλά να πει. Θα προτιμούσα να δω μια γυναίκα πρόεδρο, αλλά η Χίλαρι έχασε την ψυχραιμία της».

Πιστεύει ότι ο Ομπάμα θα γίνει ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. «Θα τον πυροβολήσουν, όμως, αυτό είναι το πρόβλημα. Αν ο Τζακ (ο Κένεντι) ήξερε ότι θα τον σκοτώσουν, ένας μαύρος πρέπει επίσης να το ξέρει». Οταν του ζήτησα να μου δώσει ένα λόγο για την επιμονή του Ομπάμα, ο Βιντάλ αποφαίνεται: «Η περιέργεια. Αλλά επίσης –να χρησιμοποιήσω μια λέξη που έχει εκλείψει από την αμερικανική πολιτική ζωή;– η τιμή. Η δική μου ήταν η τελευταία γενιά που πίστεψε σε αυτή την έννοια». Πίνοντας μια γουλιά από το μπράντι του, αφήνει έναν σιγανό αναστεναγμό αποστροφής. «Δεν μπορώ να πιστέψω το χάλι αυτής της χώρας».

Μετά την Ιταλία…

Παρά την αηδία του, ο Βιντάλ εγκατέλειψε τη θρυλική ιταλική βίλα του, τη Ροντινάια, στην αρχή αυτού του αιώνα για να επιστρέψει στη γενέτειρά του. Το σπίτι βρίσκεται στην κορυφή ενός απότομου λόφου, με θέα την Ισκια και το Κάπρι. Η επιδεινούμενη υγεία του συντρόφου του, του Χάουαρντ Οστεν, και οι δικοί του πόνοι στα γόνατα είχαν κάνει πλέον αδύνατη την παραμονή τους εκεί. Ανάμεσα στις αποκαλύψεις του «Παλίμψηστου» ήταν ότι η 50χρονη σχέση τους όχι μόνο ήταν πλατωνική, αλλά ότι ο Οστεν είχε «περισσότερο ετεροφυλοφιλικά παρά ομοφυλοφιλικά ενδιαφέροντα». Τώρα ο Βιντάλ μένει στο Χόλιγουντ Χιλς, σ’ ένα σπίτι αγορασμένο τη δεκαετία του ’70 σαν στέκι για τις επισκέψεις του κατά καιρούς στην πατρίδα.

Στα 83 του, κυκλοφορεί κυρίως με αναπηρικό καροτσάκι – χτυπάει με την παλάμη το γόνατό του: «Καθαρό τιτάνιο», λέει, ωστόσο οι διαβρώσεις της ηλικίας είναι λιγότερο αισθητές στο ελκυστικό πρόσωπό του. Είναι ντυμένος με φόρμα γυμναστικής κι ένα μπουφάν μπέιζμπολ με αριθμούς στα μανίκια. «Το σπίτι αυτό είναι η τυπική κατοικία ενός μεροκαματιάρη σεναριογράφου της δεκαετίας του ’50», λέει. Το ντεκόρ είναι «Καλιφόρνια γκόθικ», γύψινες κολόνες και αψίδες προσφέρουν ταιριαστό φόντο για τα μυώδη δρύινα έπιπλα και τις ελαιογραφίες με τις περίτεχνες κορνίζες φερμένες από την Ροντινάια. Με τη βοήθεια του Φιλιππινέζου μπάτλερ του, κάθεται σε μια από τις «αναγεννησιακές» καρέκλες της τραπεζαρίας. «Τις αγόρασα αυτές από ένα παλιατζίδικο στη Ρώμη. Ο πωλητής με διαβεβαίωσε ότι είχαν φτιαχτεί για έναν μαχαραγιά, “α, σινιόρε… τσινκουετσέντο… αντίκο…” Κι εγώ του είπα “όχι δεν είναι. Τις πήρες από ένα ντεκόρ για την ταινία Μπεν Χουρ”».

Ο Βιντάλ πάντα αγαπούσε το σινεμά, παρά τις διαβεβαιώσεις του για το αντίθετο. Εχει αφιερώσει ένα ολιγοσέλιδο βιβλίο στο θέμα, το «Screening History», καθώς και πολλά δοκίμια. Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν πριν κλείσει ακόμα τα 30 είχε γράψει αρκετά επιτυχημένα μυθιστορήματα, ο Βιντάλ βρήκε χρόνο να γράψει σενάρια για τη MGM. Το όνομά του φιγουράρει σε τίτλους φιλμ όπως το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι», διασκευή έργου του Τενεσί Ουίλιαμς με την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, τον Μοντγκόμερι Κλιφτ και την Κάθριν Χέμπορν, και το «Παρίσι καίγεται» με τον Ορσον Ουέλς και τη Σιμόν Σινιορέ, αν και όχι στον Μπεν Χουρ, παρόλο που συνεργάστηκε στο σενάριο με τον Κρίστοφερ Φράι. Ο Βιντάλ ισχυρίζεται ότι αναγκάστηκε να γράφει για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση όταν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» έκαναν μια εσκεμμένη προσπάθεια να τον «σβήσουν» σαν μυθιστοριογράφο. Η πολιτική αυτή ξεκίνησε όταν αποκαλύφθηκε ότι ήταν, όπως ειρωνικά λέει, ένας «έκφυλος συγγραφέας», επειδή έγραψε το «The City and the Pillar» (1948), ένα από τα πρώτα αμερικανικά μυθιστορήματα που περιέχουν ομοφυλοφιλικές αναφορές.

«Αν δεν εμφανιζόσουν στην εφημερίδα αυτή, ήσουν ανύπαρκτος. Ολα τα άλλα έντυπα, περιλαμβανομένων του “Τάιμ” και του “Νιούζγουικ”, ακολουθούσαν τη γραμμή». Ο Νόρμαν Μέιλερ, λέει, υπέστη παρόμοια μεταχείριση. «Γι’ αυτό ήμασταν φίλοι στην αρχή, αν και δεν παραμείναμε. Νομίζω πως τους αντιμετώπισε πιο δυναμικά από μένα, γιατί είναι εβραϊκή εφημερίδα και εκείνος ήταν μια από τις δόξες της εβραϊκής λογοτεχνίας τότε. Αλλά ήταν τόσο φριχτά πουριτανοί. Τον κατακρεούργησαν». Ο Βιντάλ πήρε το αίμα του πίσω γράφοντας τρία πολύ πετυχημένα αστυνομικά μυθιστορήματα με το όνομα Εντγκαρ Μποξ «που οι Τάιμς τα εκθειάσανε».

Η οικογένειά του

Ο Γιουτζίν Λούθερ Γκορ Βιντάλ γεννήθηκε το 1925 στο Γουέστ Πόιντ της πολιτείας της Νέας Υόρκης, γόνος μιας ισχυρής, πλούσιας και δυστυχισμένης οικογένειας. Ο πατέρας του, πιλότος και μηχανικός, ήταν διευθυντής πολιτικής αεροπορίας επί Ρούζβελτ και ένας από τους ιδρυτές της TWA. Μια φωτογραφία στο τραπέζι του λίβινγκ ρουμ του Βιντάλ δείχνει τον πρόεδρο καθιστό και τον Τζιν Βιντάλ να στέκεται πίσω του.

Τα απομνημονεύματα του Βιντάλ και τα μυθιστορήματά του, που καλύπτουν δύο αιώνες αμερικανικής ιστορίας –«Burr», «Lincoln», «1876», «Washin-gton DC» και άλλα– είναι φορτισμένα με την ατμόσφαιρα της πολιτικής και της συναλλαγής (για λεφτά και ψήφους) κι επίσης με τον νοσηρό αέρα του ταραγμένου γάμου των γονιών του. Στα παιδικά του χρόνια η στοργή των παππούδων του τον προστάτεψε κάπως από τους καβγάδες, τους χωρισμούς, τις εξωσυζυγικές σχέσεις και τα ξαναπαντρέματα του πατέρα και της μητέρας του, η οποία πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της σε ακριβά ξενοδοχεία «σε αναζήτηση του τέλειου μαρτίνι».
«Είχα εντελώς σβήσει τη μητέρα μου τα 20 τελευταία χρόνια της ζωής της… Δεν ερχόμουν καθόλου σ’ επαφή μαζί της, με εξαίρεση τις συνεχείς εκκλήσεις της για λεφτά, που πάντα ικανοποιούσα». Οταν ο γιος της εμφανίστηκε στο εξώφυλλο του ΤΙΜΕ, η Νίνα Βιντάλ έστειλε μια επιστολή στο περιοδικό στην οποία τον κατηγορούσε, μεταξύ άλλων παραπτωμάτων, ότι έκανε παρέα με τον Εβραίο ποιητή Οστεν. Το «Τάιμ» δημοσίευσε μια ήπια εκδοχή της επιστολής, με τίτλο «Η αγάπη μιας μητέρας». Η Νίνα Γκορ πέθανε το 1978. Στο «Παλίμψηστο», ο Γκορ αναφέρεται σ’ εκείνη ως «αυτή η μέγαιρα» και φαίνεται ότι η δυσφορία του εξακολουθεί να είναι ζωηρή όσο πάντα. «Την είχα προειδοποιήσει να μην ακολουθήσει ορισμένους δρόμους… Ηταν τρομερό για μένα… Ηταν σκάρτος άνθρωπος».

Πολιτική και ιστορία

Ο Βιντάλ έχει πολλά ετεροθαλή αδέλφια, που μερικά δεν τα έχει συναντήσει ποτέ. Ανάμεσά τους είναι η Ζακλίν Μπουβιέ, «η οποία παντρεύτηκε έναν άνθρωπο που έγινε πρόεδρος και μετά τον δολοφόνησαν με μια σφαίρα στο κεφάλι». Το βιβλίο «Washington DC» ήταν η πρώτη απόπειρα του Βιντάλ να γράψει πολιτικό μυθιστόρημα: Ενας ήρωας είναι βασισμένος σ’ έναν τυφλό γερουσιαστή, ένας άλλος στον Τζον Κένεντι, για τον οποίο ο συγγραφέας έτρεφε συμπάθεια, και οι άλλοι είναι φανταστικοί. Χωρίς να το συνειδητοποιεί, είχε θέσει τα θεμέλια για την επτάτομη σειρά ιστορικών μυθιστορημάτων που πήρε τον τίτλο «Αφηγήσεις της Αυτοκρατορίας» Τώρα ετοιμάζει τον όγδοο τόμο – βρίσκεται στη «φάση των σημειώσεων».

Η πρόθεσή του όταν έγραφε ιστορικά μυθιστορήματα ήταν «να πάω κόντρα στους κωλο-ιστορικούς. Γιατί έβλεπα ότι οι ιστορικοί των πανεπιστημίων κατασπαράσσουν την ιστορία, ενώ εγώ θα ήμουν τόσο ακριβής όσο μπορούσα με βάση αυτά που πράγματι έκαναν και είπαν οι ιστορικές φυσιογνωμίες. Η αμερικανική ιστορία διδάσκεται φριχτά στα σχολεία μας». Η παρατήρηση αυτή τον φέρνει στη βασική έγνοια του: «Η χώρα είναι τελειωμένη. Ξέρετε, όμως, με ένα νέο κράτος όπως αυτό, αν έχεις χάσει την αρχή, το επόμενο καλύτερο είναι να βρίσκεσαι εδώ στο τέλος». [The Guardian, Η Καθημερινή, 22/06/2008]

«ΈΦΥΓΕ» Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΛΜΠΕΡ ΚΟΣΕΡΙ

Έφυγε την Κυριακή από τη ζωή στο Παρίσι σε ηλικία 94 ετών ο αιγύπτιος συγγραφέας Αλμπέρ Κοσερί, ο οποίος διέμενε εδώ και περισσότερα από 60 χρόνια σε ένα ξενοδοχείο της γαλλικής πρωτεύουσας, ανακοίνωσε η διεύθυνση του ξενοδοχείου του και ο τελευταίος του εκδότης. «Μερικές ημέρες πριν από το θάνατό του, αυτός ο εκπληκτικός άνθρωπος έκανε ακόμη τον συνηθισμένο περίπατό του: καφέ ντε Φλορ», πρόσθεσε η διεύθυνση του ξενοδοχείου του.

Ο Κοσερί, ο συγγραφέας που είχε χαρακτηριστεί ως ο "Βολταίρος του Νείλου" για την ειρωνεία του απέναντι στους πλούσιους, έχει συγγράψει στη γαλλική γλώσσα 8 βιβλία που έχουν μεταφραστεί σε περίπου 15 γλώσσες, μεταξύ των οποίων τα: "Ξεχασμένοι από το Θεό", "Οι Τεμπέληδες στην Εύφορη Κοιλάδα" και "Ζητιάνοι και Περήφανοι". Όπως και οι χαρακτήρες των έργων του, ο Κοσερί είχε επιλέξει να μην έχει τίποτε στην κατοχή του και διέμενε από το 1945 στο ίδιο δωμάτιο του ταπεινού ξενοδοχείου "Λουϊζιάν" στο Σεν Ζερμέν ντε Πρε, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.

Friday, June 20, 2008

ΠΕΘΑΝΕ Ο ΚΥΠΡΙΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΙΤΣΙΛΛΙΔΗΣ

Τον αποκάλεσαν «Ξενόπουλο της Κύπρου» και πατέρα του κυπριακού σκετς, γιατί έβαλε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στην ηθογραφική θεατρική συγγραφή.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 88 ετών, αφήνοντας μεγάλο συγγραφικό έργο, ο λογοτέχνης Μιχάλης Πιτσιλλίδης. Για σχεδόν πενήντα χρόνια τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα, η ποίηση, τα σκετς και τα θεατρικά του Μιχάλη Πιτσιλλίδη συντρόφευσαν και μεγάλωσαν γενιές Κυπρίων. Τα πιο γνωστά και αγαπημένα έργα του είναι του «Το Κατωθκιό της Μαδαρής», «Οικογένεια Σολωμού», «Το Δαμάλι του Υπέρμαχου», «Εγώ η Λητώ Δομέστικα». «Το Κατωθκιό της Μαδαρής» ήταν η πρώτη τηλεοπτική σειρά, που προβλήθηκε από την τηλεόραση του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου τη δεκαετία του 1960. Η κηδεία του Μιχάλη Πιτσιλλίδη θα γίνει αύριο, Σάββατο στη Λεμεσό.

Wednesday, June 18, 2008

Η ΠΡΩΤΗ ΠΛΑΣΙΕ ΒΙΒΛΙΩΝ

Κηδεύτηκε προχθές η 83χρονη αγωνίστρια της ΕΑΜικής Αντίστασης Μαίρη Κωνστανταροπούλου, η οποία, λόγω διώξεων για την αντιστασιακή της δράση, για βιοποριστικούς λόγους, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, έγινε η πρώτη γυναίκα - πλασιέ βιβλίων των εκδόσεων «Ικαρος». Στη συνέχεια δημιούργησε το δικό της εκδοτικό οίκο, με την επωνυμία «Πρόοδος», του οποίου το πρώτο βιβλίο ήταν το μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη «Συννεφιάζει». Λόγω της Ασφάλειας, που πίσω από την επωνυμία «Πρόοδος» έβλεπε ....κομμουνιστικό δάκτυλο, η Μ. Κωνστανταροπούλου μετονόμασε τον οίκο της «Μίνωας», συνεχίζοντας να εκδίδει προοδευτικούς συγγραφείς (λ.χ. Λουντέμη «Εκσταση», Κ. Πορφύρη «Η βιογραφία του Διονυσίου Σολωμού», Ε. Μ. Ρεμάρκ «Ουδέν νεώτερο από το δυτικό μέτωπο», Ουγκό, Κρόνιν, Χέμινγουεϊ, Στάινμπεκ, κ.α). Τα τελευταία χρόνια ο «Μίνωας» ασχολήθηκε με το ποιοτικό βιβλίο για παιδιά.

Monday, June 16, 2008

«Ο ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ» ΣΤΟ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ

Εκδήλωση για την απήχηση της ελληνικής λογοτεχνίας στη Ρουμανία διοργανώνεται στις 19 Ιουνίου στη ρουμανική πρωτεύουσα. Η εκδήλωση θα είναι αφιερωμένη στον Κωνσταντίνο Καβάφη και τον Νίκο Καζαντζάκη και μάλιστα θα γίνει η παρουσίαση δύο νέων δίγλωσσων εκδόσεων, που κυκλοφόρησαν φέτος: Poeme (Ποιήματα), του Καβάφη, από τις εκδόσεις Ομόνοια και Hristos rastingnit din nou (ο Χριστός ξανασταυρώνεται), του Καζαντζάκη.

http://www.error.gr/wp-content/uploads/kazantzakis.jpg

Ημερίδα-αφιέρωμα στην ελληνική λογοτεχνία και ειδικότερα σε δύο παγκοσμίως γνωστές προσωπικότητες των Ελληνικών Γραμμάτων, τον Κωνσταντίνο Καβάφη και τον Νίκο Καζαντζάκη, διοργανώνεται στις 19 Ιουνίου στο Βουκουρέστι, στην αίθουσα «Auditorium» του Εθνικού Μουσείου Τέχνης στο Βουκουρέστι, με τη συμμετοχή επιφανών Ρουμάνων ακαδημαϊκών.

Η εκδήλωση, που τελεί υπό την αιγίδα της Ελληνικής πρεσβείας, διοργανώνεται με την ευκαιρία των 145 χρόνων από τη γέννηση και 75 χρόνων από το θάνατο του Αλεξανδρινού ποιητή, και 125 χρόνων από τη γέννηση του Καζαντζάκη.

Την έναρξη των εργασιών θα κηρύξει ο Έλληνας πρέσβης Γεώργιος Πουκαμισάς, ενώ θα χαιρετίσουν ο πρόεδρος του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ), Στέφανος Ταμβάκης, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, και η Αικατερίνη Σοφιανού, πρόεδρος της SofMedica και χορηγός της εκδήλωσης.

Για την απήχηση του Καβάφη στη Ρουμανία θα μιλήσει ο πρόεδρος του Τμήματος Φιλολογίας της Ρουμανικής Ακαδημίας, ιστορικός της λογοτεχνίας και κριτικός, Eugen Simion, ενώ για την αποδοχή του έργου του Καζαντζάκη στη χώρα θα μιλήσει η καθηγήτρια, συγκριτικός κριτικός της παγκόσμιας λογοτεχνίας, Elisabeta Lasconi.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης θα γίνει παρουσίαση δύο νέων δίγλωσσων εκδόσεων, που κυκλοφόρησαν φέτος: Poeme (Ποιήματα), του Καβάφη, από τις εκδόσεις Ομόνοια και Hristos rastingnit din nou (ο Χριστός ξανασταυρώνεται), του Καζαντζάκη, από τις εκδόσεις Humanistas.

Θα ακολουθήσουν απαγγελίες ποιημάτων του Καβάφη και ανάγνωση αποσταμάτων από την «Αναφορά στον Ελ Γκρέκο» και την «Οδύσσεια» του Καζαντζάκη, καθώς και από τις επιστολές του προς τον Παναίτ Ιστρατί, από ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου Βουκουρεστίου.
Καθ΄ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης, θα προβάλλονται σε ειδική οθόνη εικόνες από τη ζωή των δύο λογοτεχνών μας, ενώ παράλληλα θα λειτουργήσει μικρή έκθεση ρουμανικών εκδόσεων έργων τους (δεκαπέντε του Καζαντζάκη και οκτώ του Καβάφη).

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Sunday, June 15, 2008

ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ: ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ Η ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ;

Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές του δημόσιου λόγου σήμερα; Είναι οι πολιτικοί; Είναι οι δημοσιογράφοι; Το ερώτημα παραμένει ανοιχτό. Το σίγουρο είναι όμως ότι από αυτό το «παιχνίδι» του δημόσιου λόγου απουσιάζουν οι διανοούμενοι. Γνωρίζουμε όλοι την εμβληματική φωτογραφία του Ζαν Πολ Σαρτρ να μιλάει στους απεργούς της Ρενό, ανεβασμένος πάνω σε ένα βαρέλι.
Είναι μια φωτογραφία με διπλή σημασιοδότηση. Από τη μια η δύναμη των διανοουμένων· από την άλλη το τέλος των διανοουμένων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι σημερινές κοινωνίες μας, τουλάχιστον οι δυτικές, χαρακτηρίζονται ως μιντιοκρατίες, γιατί τα μέσα διαμορφώνουν αυτό που ονομάζουμε «δημόσια ατζέντα». Ποιος έχει τα πρωτεία του λόγου: οι πολιτικοί ή οι δημοσιογράφοι; είναι ο τίτλος ενός πολύ ερεθιστικού τομιδίου ή καλύτερα «βιβλιδίου», με το οποίο εγκαινιάζει την παρουσία του ένας νέος εκδοτικός οίκος, «Το πέρασμα».
Το υλικό αυτού του βιβλίου προέρχεται από μια συζήτηση που έγινε μεταξύ δημοσιογράφων, επικοινωνιολόγων και πανεπιστημιακών, όχι ενώπιον κοινού αλλά «κεκλεισμένων των θυρών», ακριβώς για να υπάρξει μια οργανωμένη και συστηματική ανταλλαγή απόψεων πάνω στο κρίσιμο θέμα του ποιος έχει την εξουσία. Αλλωστε, δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς με τις εισαγωγικές φράσεις του βιβλίου, που διατυπώνονται στα Προλεγόμενα. «Κάθε φορά που επιχειρείται μια συζήτηση για την εξουσία, αυτή πάντοτε καταλήγει να είναι μια συζήτηση για το λόγο... Ο πυρήνας της εξουσίας βρίσκεται τελικά στο ερώτημα: ποιος έχει τα πρωτεία του λόγου;».
Στη συζήτηση συμμετείχαν ο δημοσιογράφος Τάκης Καμπύλης, που εργάζεται στην «Καθημερινή» και στο Σκάι, ο δημοσιογράφος Βασίλης Μουλόπουλος, διευθυντής σύνταξης του «Βήματος», ο επικοινωνιολόγος Λευτέρης Κουσούλης, ο καθηγητής στο τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννης Πανούσης, ο λέκτορας Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Παναγής Παναγιωτόπουλος, ο δημοσιογράφος και δικηγόρος Αντώνης Παπαγιαννίδης, διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου», ο δημοσιογράφος Μπάμπης Παπαπαναγιώτου, που εργάζεται στην τηλεόραση της ΝΕΤ και στο ραδιόφωνο του Αλφα, και ο δημοσιογράφος Δημήτρης Τσιόδρας, υπεύθυνος πολιτικού ρεπορτάζ της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας»... [ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/6/2008]

ΤΑ ΕΝΟΧΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ

ΕΡΩΤΟΓΡΑΦΗΜΑ

Δύο ανήσυχες και φιλέρευνες χωριατοπούλες από τη Βρετάνη ζουν μια κωμικοτραγική οδύσσεια στον κόσμο του σεξ και της ηδονής

«Φυσικά οι δύο αδελφές είχαν δοκιμάσει και μεταξύ τους, αφού ήταν κιόλας οι δυο τους αρκετά καλοφτιαγμένες. Βαριεστημένο, το ξέσπασμα των αδελφών Φροσέκ, μακράν από το να τις διεγείρει, έδινε στη σκηνή του αιμομικτικού λεσβιακού έρωτα ένα ύφος κοινότοπου αυνανισμού στον καθρέφτη, πράγμα το οποίο, και μόνο να το σκέφτονταν έτσι, αφαιρούσε μεγάλο μέρος του εξωτισμού από την αρχική ιδέα». Ο σαραντάχρονος παρισινός δικηγόρος Εμανυέλ Πιερά στο τρίτο και τολμηρότερό του μυθιστόρημα ξεδιπλώνει τη γαργαλιστική ιστορία των δίδυμων αδελφών Γκαέλ και Γκουεναέλ Φροσέκ από τη Βρετάνη, οι οποίες αφού διακορεύτηκαν από συγγενείς στο οικογενειακό καΐκι που κληρονόμησαν, αποφασίζουν να μη χαραμίσουν τα νιάτα τους και το κορμί τους ξελογιάζοντας άχαρους νεαρούς στον γενέθλιο τόπο, αλλά να φύγουν στο Παρίσι για να συναντήσουν τον εξάδερφό τους Γιαν, που διατηρεί σεξομάγαζο στην οδό Γκαιτέ, ειδικευόμενο στα φολκλορίζοντα σεξουαλικά αντικείμενα με βρετόνικο χρώμα. Καθώς έχουν μεγαλώσει στο ψαροχώρι Τριμπιντέκ, οι σκαμπρόζες κοπέλες αποφασίζουν να εφαρμόσουν στο ανθρώπινο είδος τις εμβριθείς μελέτες τους πάνω στη σεξουαλική συμπεριφορά και τις εκπληκτικές μεθόδους αναπαραγωγής των ψαριών. Με οδηγό τον εξάδερφό τους διοργανώνουν ένα ερωτικό «σλάλομ» στο Παρίσι με στόχο να εντρυφήσουν στις ερωτικές και διαστροφικές συμπεριφορές μιας κοινωνίας υποκριτικής, κακόβουλης και βαθύτατα συντηρητικής... [Δ. ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/6/2008]

Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Το περιβάλλον είναι το μεγάλο θύμα της οικονομικής ανάπτυξης. Πώς οι πλούσιοι σπαταλούν τον παγκόσμιο πλούτο αλλά και μεγάλο τμήμα από τα εισοδήματα του μέλλοντος

Η ερευνητική δημοσιογραφία μάς έχει δώσει τα τελευταία χρόνια τεκμήρια που πιστοποιούν πως το επάγγελμα, σε αντίθεση με τις μεμψιμοιρίες, εξακολουθεί να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο. Ουδέποτε άλλοτε τόσοι δημοσιογράφοι έγραφαν τόσα βιβλία για θέματα αιχμής. Και ουδέποτε άλλοτε η κοινωνία των πληροφοριών εκφραζόταν σε τέτοιο ευρύ φάσμα που να καλύπτει σχεδόν όλα τα θέματα του επιστητού.

Το βιβλίο του Ερβέ Κεμπφ, δημοσιογράφου του Monde, Πώς οι πλούσιοι καταστρέφουν τον πλανήτη είναι ένα έξοχο δείγμα ερευνητικής δημοσιογραφίας που συνδυάζεται με την επιστημονική τεκμηρίωση. Πρόκειται για ένα σχετικά σύντομο, πυκνό αλλά και ευκολοδιάβαστο βιβλίο, βασισμένο στα ντοκουμέντα στα οποία ανατρέχει ο συγγραφέας του σε συνδυασμό με τις προσωπικές του εμπειρίες. Και θίγει ένα παγκόσμιο ζήτημα: του κινδύνου της οικολογικής καταστροφής, από πολιτικής σκοπιάς, αναζητώντας ευθύνες και υπευθύνους εκεί όπου πρέπει να αναζητηθούν, δηλαδή στην πηγή, με άλλα λόγια στην περιοχή άσκησης της εξουσίας που στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ορίζεται όχι τόσο από τις κυβερνήσεις όσο από την κατά τον παλαιομαρξιστικό αλλά ακριβή πάντοτε όρο «διεθνής πλουτοκρατία»... [ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/6/2008]



ΠΙΕΡ ΑΣΟΥΛΙΝ:«Τα blogs είναι το μέλλον της δημοσιογραφίας»

Ο γάλλος δημοσιογράφος και συγγραφέας μιλάει για το ψηφιακό μέλλον του Τύπου, για τη γραφή, για τη σχέση λογοτεχνίας και ρεπορτάζ

Ο Πιερ Ασουλίν είναι από τους γνωστότερους γάλλους δημοσιογράφους και συγγραφείς. Οι Ελληνες τον γνώρισαν μέσα από το μυθιστόρημά του Ξενοδοχείο Lutetia (εκδόσεις Πόλις), το μόνο από τα βιβλία του (μυθιστορήματα ή βιογραφίες) που κυκλοφορεί στα ελληνικά. Υπογράφει το μεγαλύτερο λογοτεχνικό blog του γαλλόφωνου κόσμου, το «La Republique des Livres» (Η Δημοκρατία των Βιβλίων) που «φιλοξενείται» στον δικτυακό τόπο της εφημερίδας «Le Monde». Διδάσκει επίσης γραφή, ανάγνωση, ερευνητική γραφή και ψηφιακή γραφή στο Τμήμα Δημοσιογραφίας του Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού. Ο Πιερ Ασουλίν, που γεννήθηκε το 1953 στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκου, βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες στην Αθήνα. Συναντηθήκαμε στο εστιατόριο του Ιδρύματος Θεοχαράκη, στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, έναν νέο χώρο αστικής συνενοχής, για τη συνέντευξη που ακολουθεί.

- Ας αρχίσουμε λοιπόν από το blog του «Monde».

«Οχι του "Monde", αλλά φιλοξενούμενο από τον "Monde". Είναι ένα blog επαγγελματικό, που διακρίνεται από τα εκατομμύρια blogs των ερασιτεχνών».
- Τι κάνει ένα blog επαγγελματικό;
«Το να γράφεται από τους ειδικούς ενός πεδίου, κατ' εξοχήν από τους δημοσιογράφους. Μέσα από το blog ασκώ το επάγγελμά μου. Αν δεν ήταν να ασκήσω το επάγγελμά μου, δεν θα έκανα blog. Πιστεύω ότι το blog είναι το μέλλον της δημοσιογραφίας. Πριν από πέντε χρόνια το lemonde. fr μού πρότεινε να κάνω ένα εμπιστευτικό δελτίο (lettre confidentielle) για το βιβλίο, τη λογοτεχνία, τους λογοτεχνικούς κύκλους. Κάποια στιγμή είπα ότι πρέπει να τελειώσουμε με το εμπιστευτικό δελτίο και να περάσουμε σε ένα blog. Επρεπε να επινοήσω λοιπόν και το δημοσιογραφικό μοντέλο του blog αλλά και το οικονομικό». .. [ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/6/2008]

ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ

Ο Νικολό Αμανίτι (Ρώμη, 1966) έδειξε την αφηγηματική του δεξιοτεχνία, μα και τη διάθεση διακωμώδησης των ανθρώπινων παθών, στο νουάρ διήγημα «Είσαι ο θησαυρός μου» που περιλαμβάνεται στον τόμο Εγκλήματα με διηγήματα των σημαντικότερων σύγχρονων ιταλών συγγραφέων της αστυνομικής λογοτεχνίας. Στο μυθιστόρημά του Με τις ευλογίες του Θεού - έχει τιμηθεί με το βραβείο Στρέγκα - επανέρχεται ούτως ειπείν στο συγκεκριμένο είδος, χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά ως ήρωες ανθρώπους που επιβιώνουν στο περιθώριο της κοινωνίας. Χώρος δράσης το Βαράνο, μια επαρχιακή κωμόπολη σε παρακμή. Εκεί, ανάμεσα στις παράγκες και τα παλιά εργοστάσια - γύρω υπάρχει το δάσος και το ποτάμι -, ζουν τρεις προβληματικοί άνδρες, ο Ρίνο Τζένα με τον 13χρονο γιο του, τον Κριστιάνο, ο Κοράντο Ρούμιτς ή αλλιώς Τέσσερα Τυριά και ο Ντανίλο Απρέα, οι οποίοι θέλοντας να αλλάξουν τη μίζερη ζωή τους αποφασίζουν να ληστέψουν μια τράπεζα, να κλέψουν ένα ΑΤΜ. Το σχέδιο προβλέπει τη χρήση ενός τρακτέρ, όχημα κατάλληλο για τέτοια επιχείρηση. Τα πάντα όμως ανατρέπονται μια σκοτεινή νύχτα καταιγίδας, όταν μια κακομαθημένη κοπέλα, συμμαθήτρια του Κριστιάνο, η Φαμπιάνα Ποντιτσέλι, πέφτει στον δρόμο του Τέσσερα Τυριά, ο οποίος μέσα στην πνευματική του σύγχυση την εκλαμβάνει ως πορνοστάρ αμερικανικής ταινίας.

Ο Αμανίτι σκιαγραφεί τους εξαθλιωμένους χαρακτήρες της ιστορίας του με ζοφερά χρώματα. Ο Ρίνο Τζένα είναι άνεργος, νεοναζιστής, αλκοολικός, με ξυρισμένο κεφάλι, κυκλοφορεί με ένα πιστόλι, παρακολουθεί βλακώδη σίριαλ στην τηλεόραση και θέλει να περιπλανηθεί στον κόσμο των εγκληματιών αλλά φοβάται πως αν το κάνει θα χάσει τον Κριστιάνο. Τα ίχνη του ακολουθεί και ο γιος του, θαυμαστής του Χίτλερ επίσης, που πυροβολεί και σκοτώνει έναν σκύλο για εκδίκηση (ο ιδιοκτήτης του ζώου απέλυσε τον πατέρα του από τη δουλειά), και σχίζει τα λάστιχα μιας μηχανής για τον ίδιο λόγο (ο κάτοχός του, ο νεαρός γόης εύπορης οικογένειας κάνει θραύση στις κοπέλες). Αμφότεροι κοιμούνται σε στρώματα στο πάτωμα και κάθε τόσο τους επισκέπτεται ο κοινωνικός λειτουργός που φροντίζει τον μικρό. Ο Τέσσερα Τυριά, πιθανώς νόθος γιος ενός συμβολαιογράφου, έχει παράξενη κοψιά, είναι σχεδόν ανάπηρος, εκτρέφει θαλάσσιες χελώνες και διαθέτει μια φάτνη φτιαγμένη με κουκλάκια που μάζεψε από τα σκουπίδια. Ο Ντανίλο Απρέα, αλκοολικός και πιο λογικός από τους τρεις, έχει μείνει μόνος μετά τη φυγή της γυναίκας του και θέλει να ανοίξει μια μπουτίκ με εσώρουχα για να της τη χαρίσει, ώστε να γυρίσει κοντά του· αυτός είναι ο εγκέφαλος που σχεδιάζει την αρπαγή του ΑΤΜ... [ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/6/2008]


Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΤΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ

Βιβλία

Πώς η τελευταία Βοναπάρτηδων έγινε μέλος της ελληνικής βασιλικής οικογενείας, συνεργάστηκε με τον Φρόιντ, ψυχανάλυσε διάσημους Ευρωπαίους και ανέδειξε τη γυναικεία σεξουαλικότητα

«Ανέκαθεν μου άρεσαν οι δολοφόνοι, τους έβρισκα ενδιαφέροντες. Μήπως και ο παππούς μου, που σκότωσε τον δημοσιογράφο Βικτόρ Νουάρ, δεν ήταν κι αυτός δολοφόνος; Κι ο μακρινός μου πρόγονος Ναπολέων τι μεγαλειώδης δολοφόνος αλήθεια!». Τα προκλητικά αυτά λόγια, διατυπωμένα το 1952, ανήκουν σε μια γυναίκα με σπινθηροβόλο και ριζοσπαστικό πνεύμα που σφράγισε με την ασυνήθιστη και δυναμική προσωπικότητά της μια ολόκληρη εποχή. Ως και ο τρόπος που η Μαρία Βοναπάρτη ήρθε στη ζωή ήταν ασυνήθιστος (και οπωσδήποτε δραματικός). Κυριακή 2 Ιουλίου 1882, η πριγκίπισσα Ρολάνδου Βοναπάρτη βρίσκεται τρία ολόκληρα εικοσιτετράωρα στο αριστοκρατικό Σεν Κλου, εξαντλημένη από τις ωδίνες που αραιώνουν επικίνδυνα καθώς δεν καταφέρνει να γεννήσει φυσιολογικά. Τότε ο καθηγητής Πινάρ αποφασίζει να χρησιμοποιήσει εμβρυουλκό. Οταν όμως το μωρό έρχεται στον κόσμο, δεν κινείται καθόλου και το χρώμα του είναι πελιδνό. Επί μία σχεδόν ώρα ο σεβάσμιος καθηγητής φυσά αέρα στο στόμα του νεογέννητου για να μην πεθάνει από ασφυξία και τελικά τα καταφέρνει. Το πρώτο κλάμα του χαρίζει σε όλους ένα χαμόγελο ευδαιμονίας μα πάνω απ' όλα στη μητέρα του Μαρί-Φελίξ. Εκείνη τις τέσσερις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν θέλει να το κρατά όσο γίνεται περισσότερο κοντά της, να το μυρίζει, να το αγγίζει. Μέχρι που την 1η Αυγούστου ο καθηγητής Πινάρ δίνει την άδεια στη λεχώνα να σηκωθεί και αποφασίζεται να δοθεί δείπνο σε στενό οικογενειακό κύκλο για να γιορταστεί το γεγονός. Η βραδιά τελειώνει και η Μαρί-Φελίξ αποσύρεται στο δωμάτιό της. Ξαφνικά όμως ένας διαπεραστικός πόνος στο πόδι την παραλύει. Ζητεί αμέσως να καλέσουν γιατρό και παπά να τη μεταλάβει. «Καημένε μου Ρορό, δεν πρόκειται να σε ξαναδώ» προλαβαίνει να ψελίσει στον αδελφό της Εντμόν, που μπαίνει να δει τι συμβαίνει, και πέφτει άψυχη στα στρωσίδια. Οι γιατροί γνωματεύουν ως αιτία θανάτου την εμβολή... [ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/6/2008]


Η ΕΓΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΛΑΩΝ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Μνήμη και λήθη των εθνών

Βασίλης Γούναρης: Τα Βαλκάνια των Ελλήνων – Από τον Διαφωτισμό έως τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκδ. Επίκεντρο, σελ. 663+15 εικόνες

Ολοι οι άνθρωποι ονειρεύονται, λένε οι ψυχολόγοι, αλλά δεν θυμούνται όλοι τα όνειρά τους ούτε και τα θυμούνται ολόκληρα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα βαλκανικά έθνη, τα οποία συχνά επιλέγουν να ανακαλούν μόνον τους εφιάλτες τους, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τους γείτονές τους. Δεν είναι, όμως, έτσι. Τουλάχιστον, δεν ήταν πάντα έτσι. Σε έργα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, αλλά και μεταγενέστερα, οι «ομόπιστοι και σύνδουλοι» Βούλγαροι και Σέρβοι παρουσιάζονταν ως ειρηνικοί και φιλόξενοι χριστιανοί, ενίοτε δε και ως ανδρείοι πολεμιστές, σύμμαχοι των Ελλήνων. Για άλλους, μάλιστα, οι Σλάβοι, οι Βλάχοι του Δούναβη και οι Αλβανοί δεν ήταν παρά ένα ακόμη τμήμα του «γένους», της ορθόδοξης δηλαδή οθωμανικής κοινότητας. Οχι πως έλειπαν οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για τους βαλκανικούς λαούς, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν υπήρχαν μόνο τέτοιοι. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα όμως, ο εθνικισμός διέρρηξε τη συνοχή της κοινότητας αυτής και μετέβαλε ριζικά τον τρόπο, με τον οποίο ο Ελληνισμός αντιμετώπισε τα Βαλκάνια. Οι Βούλγαροι έπαψαν να είναι «φιλόπονοι» και «ήσυχοι» και μετατράπηκαν σε «βραδυνούστατους» ανθρώπους και μέλη ενός «ακατέργαστου φυλετικού όγκου». Αργότερα, το φάντασμα του «Σλαβοκομμουνισμού» θα ολοκληρώσει την απομόνωση των Ελλήνων από τον σλαβικό τους περίγυρο και μια βολική λήθη θα ενταφιάσει το κοινό παρελθόν τους. Είναι βέβαια γνωστό, τουλάχιστον από την εποχή του Ρενάν, ότι η λήθη είναι βασικό στοιχείο της εθνογένεσης. Αυτό που μένει να διερευνηθεί είναι οι διαδικασίες με τις οποίες το ελληνικό έθνος μεταπλάθει την εικόνα των γειτόνων του, οικοδομώντας παράλληλα την ιστορική του μνήμη... [Του Δημητρη Λυβανιου*, Η Καθημερινή, 15/6/2008]

* Ο κ. Δημήτρης Λυβάνιος είναι επίκουρος καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο ΑΠΘ

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΧΙΠΗΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΚΤΙΒΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Η έντονη άρνηση της τεχνοκρατίας, βάση του κινήματος της αντικουλτούρας

T. Roszak: Η γέννηση της αντικουλτούρας. Στοχασμοί γύρω από την τεχνοκρατική κοινωνία και τη νεανική αμφισβήτησή της, εκδ. Futura - σελ. 347

http://aurora.icaap.org/index.php/aurora/article/viewFile/70/82/732

Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 έγινε σε όλους κατανοητό ότι η πολιτική έκφραση δεν είναι ένα κομματικό στερεοτυπικό, ούτε ορθολογικό ή μαζικό ή οπωσδήποτε στρατευμένο. Συνακόλουθα η κορύφωση του κινήματος της αντικουλτούρας αποκάλυψε το θριαμβεύον υπόστρωμα της κοινωνικής οργάνωσης: την τεχνοκρατία. Τα δύο ρεύματα της αντικουλτούρας, οι χίπηδες και οι πολιτικοί ακτιβιστές της νέας αριστεράς, έστω και αν ποτέ δεν συνέπλευσαν, συναντήθηκαν στη μεγάλη άρνηση της τεχνοκρατίας, στο ήθος της αποσκίρτησης από την κοινωνία των μπαμπάδων.

Η τεχνοκρατία δεν ακολουθεί ούτε καθορίζεται από το σύστημα διακυβέρνησης, μας λέει ο T. Roszak. Η διακριτική επιρροή της εμφανίζεται και στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Το στοιχείο που την καθιστά κυρίαρχη είναι ο πατερναλισμός της εμπειρογνωμοσύνης. Η τεχνοκρατία δικαιώνεται από την εμπειρογνωμοσύνη, δηλαδή τους ειδικούς που παρέχουν την αξιόπιστη γνώση σε οποιοδήποτε θέμα, ενώ οι ειδικοί νομιμοποιούνται επειδή η τεχνοκρατία δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτούς. Η αλυσίδα ειδικός - αξιόπιστη γνώση - επιστήμονας - αντικειμενικότητα είναι μονοπώλιο που δεν βασίζεται σε ταξικό προνόμιο. Πρόκειται για ψυχολογικό μονοπώλιο, συνυφασμένο με την κοινωνική κυριαρχία των ειδικών, δηλαδή την πολιτισμική κυριαρχία της αντικειμενικής συνείδησης. Η τελευταία, όμως, είναι μια κατασκευή στην οποία μια δεδομένη κοινωνία, σε μια δεδομένη στιγμή, έχει επενδύσει την αίσθησή της περί νοήματος και αξίας. Είναι δηλαδή μια σύγχρονη μυθολογία, καθώς δεν συνιστά πολιτισμική εξέλιξη της οποίας η συνοχή απορρέει από το γεγονός ότι προσεγγίζει με μοναδικό τρόπο την αλήθεια.
Απέναντι σε αυτή την εξέλιξη, ο Roszak διαπιστώνει ότι οι νέοι είναι από τις ελάχιστες ομάδες ανθρώπων με τις οποίες η αμφισβήτηση έχει μέλλον. Οι νέοι, όμως, δεν είναι συλλήβδην μια αμφισβητησιακή κατηγορία, ούτε οι αναζητήσεις της καταλήγουν στο ίδιο αντικείμενο και στα ίδια μέσα. Η ανάγνωση της εξέγερσης, της δημιουργίας της αντικουλτούρας, είναι ο κύριος στόχος του Roszak. Οχι μόνο να καταλήξει σε μερικά διαφωτιστικά συμπεράσματα, αλλά να καταδείξει τους πιθανούς τρόπους κατανόησης της αντικουλτούρας. Η παρουσίαση του διανοητικού υπόβαθρου (του έργου των Herbert Marcuse, Norman Brown, Allen Ginsberg κ.ά.) της νεανικής εξέγερσης είναι μία από τις επιδιώξεις του. Η δεύτερη είναι να τοποθετήσει την αντικουλτούρα στη σωστή της διάσταση, σε σχέση με τα θέματα που αποτέλεσαν τους καθοριστικούς παράγοντες πρόσληψής της από την κοινή γνώμη: περιθωριακότητα, ψυχεδέλεια, ακτιβισμός, αποσκίρτηση... [Του Φωτη Μπαρουτσου, Η Καθημερινή, 15/6/2008]

ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ «ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ» ΠΟΙΗΣΗΣ

Μια ανεκτίμητη δεξαμενή πληροφοριών για τις διάφορες τάσεις του 20ού αι. και τη σχέση τους με τη μουσική και την εικόνα

Jacques Donguy: Poesies experimentales. Zone numerique (1953-2007), εκδ. Les presses du reel

Η ηλεκτρονική ποίηση, κινητική, πολυμεσική, διαδραστική, συνδυασμένη ή όχι με εγκατάσταση και περφόρμανς, είναι για κάποιους μια ποίηση που «δημιουργείται» και «βλέπεται» (Alain Vuillemin), σε αντίθεση με την παραδοσιακή ποίηση που «διαβάζεται». Υπό μία έννοια, αυτό ισχύει. Την ηλεκτρονική ποίηση τη βλέπουμε την ώρα που δημιουργείται από ένα λιγότερο ή περισσότερο ειδικό πρόγραμμα (flash ή γεννήτρια, πρόγραμμα δηλαδή αυτόματης παραγωγής κειμένου) στην οθόνη. Πολύ συχνά, η ηλεκτρονική αυτή ποίηση στηρίζεται κατά κύριο λόγο στα σημαίνοντα και όχι στα σημαινόμενα, στους φθόγγους και στα φωνήματα αλλά και στα γράμματα στην εικονιστική τους διάσταση, αναλόγως διατασσόμενα και αναδιατασσόμενα. Εξίσου συχνά εντάσσεται σε μια ευρύτερη καλλιτεχνική δράση, που παρεμβαίνει σε κλειστούς ή ανοιχτούς χώρους. Δεν είναι λοιπόν αλήθεια ότι η παράδοση της ποίησης αυτής φτάνει προς τα πίσω μόνο ώς το Εργαστήρι Δυνητικής Λογοτεχνίας ή στα πειράματα του Τεό Λουτς, στη δεκαετία του '50. Αντιθέτως, ριζωμένη σε άλλα ποιητικά κινήματα του 20ού αιώνα, όπως η συγκεκριμένη, η οπτική, η ηχητική ποίηση και η ποίηση-περφόρμανς μοιράζεται μαζί τους, κοινή κληρονομιά, όλα τα έργα, ανά τους αιώνες, που έθεσαν ως στόχο την πολυπλοκότητα και το άνοιγμα, όλα εκείνα τα κείμενα που απαιτούν μια ειδική προσπάθεια για την κατανόησή τους (Espen Aarseth), από το Ι-τσινγκ ώς το νταντά και από τις «Λειτουργίες της Παρθένου» του Ζαν Μεσινό στα έργα του Ραιημόν Κενώ, του Φρανσουά Λε Λιονναί ή του Μπόρχες... [Της Τιτικας Δημητρουλια, Η Καθημερινή, 15/6/2008]


Thursday, June 12, 2008

ΕΦΥΓΕ Ο ΣΕΜΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ



Ο ποιητής Χρίστος Λάσκαρης, βραβευμένος πριν από ένα χρόνο με τη διεθνή διάκριση ποίησης «Καβάφης» από το «Ινστιτούτο Μελετών Ανατολικής Παράδοσης Μοχάμεντ Αλι» του Καΐρου, έφυγε χθες σε ηλικία 77 χρόνων.


Γεννημένος στο Χάβαρι Ηλείας, μεγάλωσε στην Πάτρα. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης, αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του δασκάλου. Ως τη συνταξιοδότησή του εργάστηκε στον Ασφαλιστικό Οργανισμό Αστικών Λεωφορείων Πατρών. Μερικά από τα βιβλία του είναι: «Απόγευμα προς βράδυ», «Δωμάτιο για έναν», «Να εμποδίσεις τις σκιές» («Γαβριηλίδης»). Συγκέντρωσε άπαντα τα ποιήματά του στον τόμο «Ποιήματα» («Γαβριηλίδης») το 2004. Εχει μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γερμανικά, τα πολωνικά, τα πορτογαλικά και τα ισπανικά.

«Ανήκω στην καβαφική ποίηση και την Παλατινή Ανθολογία. Και μ' εκείνον που έχω κάποια συγγένεια και αγαπάω πολύ είναι ο Ουγκαρέτι, το ίδιο και ο Λι Μάστερς. Οπωσδήποτε μην παραλείψετε τον Καρυωτάκη», έλεγε ο Χρίστος Λάσκαρης για τους ποιητές που αγάπησε και τον επηρέασαν.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 12/06/2008

Wednesday, June 11, 2008

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ Φ. ΗΛΙΟΥ

Ο Φίλιππος Ηλιού ήταν υπέρμαχος των ανοιχτών αρχείων και το έκανε πράξη καταρχήν στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας. Ηδη όμως, ένα άλλο μεγάλο έργο του Φίλιππου Ηλιού, η Ελληνική Βιβλιογραφία του 19ου αιώνα, 45.100 εγγραφές, είναι διαθέσιμη στον καθένα στον δικτυακό τόπο της βιβλιοθήκης του Μουσείου Μπενάκη (www.benaki.gr/bibliology). Πρόκειται για την πρώτη συνολική «κατάθεση δελτίων» σε ηλεκτρονική μορφή ενός έργου εν τω γίγνεσθαι. Με άλλα λόγια, στον δικτυακό τόπο περιέχονται όλα τα βιβλιογραφημένα αυτοτελή έντυπα, σε ελληνική γλώσσα, που απευθύνονται σε ελληνόγλωσσο αναγνωστικό κοινό.

Η Ελληνική Βιβλιογραφία του 19ου αιώνα είναι ένα μοναδικό έργο υποδομής, «βασικό εργαλείο για την ιστορική και φιλολογική έρευνα, ο ηλεκτρονικός κατάλογος επιδιώκει να συγκεράσει το στοίχημα της τεκμηρίωσης στη νέα εποχή με τα κεκτημένα της ιστορικής βιβλιογραφίας και φιλοδοξεί να αποτελέσει τον συλλογικό κατάλογο των ελληνικών βιβλίων του 19ου αιώνα», λένε από το Μουσείο Μπενάκη, όπου ήδη έχουν ξεκινήσει την ψηφιακή τεκμηρίωση των συλλογών και των αρχείων του Μουσείου Μπενάκη. Το πρώτο έργο (ενταγμένο στο πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας») ολοκληρώθηκε και περιλαμβάνει: Δημιουργία εργαστηρίου για την ψηφιοποίηση του ποικίλου υλικού του Μουσείου και Φωτογράφιση-Ψηφιοποίηση-Τεκμηρίωση 25.000 αντικειμένων από τις συλλογές και τα αρχεία του. Δημιουργία δύο πολύγλωσσων ηλεκτρονικών εκδόσεων («Η Αθήνα μέσα από τα μάτια των περιηγητών» και «Αρχαίο Δράμα και Σύγχρονη Σκηνογραφία») και, τέλος, η αναβάθμιση του διαδικτυακού τόπου του Μουσείου Μπενάκη.

Ηλιού ΦίλιπποςΟ Φίλιππος Ηλιού γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1931. Παρακολούθησε μαθήματα ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης. Το 1965 έλαβε το δίπλωμά του από την Ecole Pratique des Hautes Etudes. Το 1994 αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Οι μελέτες του αναφέρονται κυρίως στην ιστορία του νεοελληνικού διαφωτισμού, του Ελληνικού βιβλίου και της πρόσφατης Ελληνικής Ιστορίας. Απο το 1983 ήταν συνδιευθυντής του περιοδικού "Τα Ιστορικά", ενώ επίσης υπήρξε εμπνευστής, δημιουργός και πρόεδρος (απο το 1992) του διοικητικού συμβουλίου των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας. Πέθανε δύο μέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004, στις οποίες επρόκειτο να λάβει μέρος ως υποψήφιος βουλευτής επικρατείας του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τα έργα του περιλαμβάνουν: -"Τύφλωσον Κύριε τον λαόν σου". Οι προεπαναστατικές κρίσεις και ο Νικόλαος Πίκολλος", Αθήνα, Πορεία, 1980 -"Κοινωνικοί αγώνες και διαφωτισμός. Η περίπτωση της Σμύρνης (1819)", Αθήνα, ΕΜΝΕ- Μνήμων, 1981 -"Δημήτρης Γληνός" (εκδοτική φροντίδα, εισαγωγή, σημειώσεις: Φίλιππος Ηλιού), Άπαντα, τόμος Α: 1898-1910, τόμος Β: 1910-1914, Αθήνα, Θεμέλιο, 1983 -"Ιδεολογικές χρήσεις του Κοραϊσμού στον 20ό αιώνα", Αθήνα, Ο Πολίτης, 1989- 2η έκδοση: Αθήνα, Βιβλιόραμα, 2003 -"Οι φάκελοι", Αθήνα, Θεμέλιο, 1989 -"Ελληνική βιβλιογραφία του 19ου αιώνα. Βιβλία-φυλλάδια". Τόμος πρώτος: 1801-1818, Αθήνα, Βιβλιολογικό Εργαστήρι/ Ε.Λ.Ι.Α., 1997 -"Οι ασέβειες του ιστορικού", Αθήνα, Ερμής, 2003

«ΕΦΥΓΕ» Ο ΤΣΙΝΓΚΙΖ ΑΪΤΜΑΤΟΦ

Chinghiz Aitmatov

«Εφυγε» (10/6) ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της μεταπολεμικής σοβιετικής λογοτεχνίας, διεθνώς γνωστός, ο 80χρονος Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ. Σύμφωνα με τα ρωσικά ειδησεογραφικά πρακτορεία, απεβίωσε σε νοσοκομείο της Γερμανίας, όπου εισήχθη στις 19/5 λόγω ασθένειας των πνευμόνων.

Ο Αϊτμάτοφ γεννήθηκε (12/12/1928) στο χωριό Σεκέρ της Κιργιζίας (τότε αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία). Εκανε σπουδές σχετικές με τη γεωργία και κτηνοτροφία. Το 1952 άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα στα κιργιζιανά. Δραστηριότητα, που συνέχισε παράλληλα με την επαγγελματική του ενασχόληση στη γεωργία και κτηνοτροφία. Το 1956 έγινε δεκτός στα ανώτερα λογοτεχνικά μαθήματα στη Μόσχα, ολοκληρώνοντάς τα το 1958. Την ίδια χρονιά, το περιοδικό «Οχτώβρης» δημοσιεύει το διήγημα «Πρόσωπο με πρόσωπο», σε μετάφραση από τα κιργιζιανά και εκδόθηκε η νουβέλα «Τζαμίλια», με την οποία γίνεται διεθνώς γνωστός. Χαρακτηριστική για την υποδοχή της νουβέλας από την παγκόσμια προοδευτική κριτική, είναι η εκτίμηση του Λουί Αραγκόν ότι η «Τζαμίλια» είναι «η ωραιότερη ερωτική ιστορία του κόσμου».
Ακολούθησαν αριστουργήματα, με αλλεπάλληλες εκδόσεις εντός και εκτός ΕΣΣΔ: «Ο πρώτος δάσκαλος» (έγινε ταινία από τον Αντρέι Κοντσαλόφσκι), «Αντίο Γκιουλσαρί», «Το χωράφι της μάνας», «Μια μέρα και ένας αιώνας», «Το ικρίωμα», «Το μάτι της καμήλας» κ.ά.


Απέσπασε τρία Κρατικά Βραβεία της ΕΣΣΔ (1968, 1977, 1983), Βραβείο Λένιν (1963), Ηρωας Σοσιαλιστικής Εργασίας (1978) και Λαϊκός Συγγραφέας της Κιργιζίας. Διατέλεσε βουλευτής του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Κιργιζίας, στέλεχος σε πληθώρα συλλόγων και συντακτικών επιτροπών περιοδικών. Από το 1994 και μέχρι τον περασμένο Μάρτη διατέλεσε πρέσβης της Κιργιζίας, σε διάφορες χώρες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΙ ΑΥΤΑ:

Kyrgyzstan: Chingiz Aitmatov, A Modern Hero, Dies.

Chingiz Aitmatov's Corner.

ENCYLOPEDIA OF SOVIET WRITERS

Chinghiz Aitmatov. From Wikipedia, the free encyclopedia.

ΜΠΟΥΣΟΥΛΑΣ ΣΤΙΣ ΒΑΒΕΛ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ



Επιμέλεια: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΑΒΑΡΑ javara@enet.gr, Ελευθεροτυπία, 11/6/2008

Ανά συγγραφέα ή ανά θέμα, ανάλογα με τις διαστάσεις ή με αλφαβητική σειρά, η οργάνωση μιας βιβλιοθήκης δεν ήταν ποτέ απλή υπόθεση. Για εκείνον βέβαια που έχει μια βιβλιοθήκη μπορεί να δείχνει αυτονόητος ο τρόπος που θα βάλει με τη σειρά τα βιβλιαράκια του: ξεχωριστά τα δώρα και ξεχωριστά εκείνα που έχει μόνος του αγοράσει, αλλού τα μεγάλου σχήματος, αλλού τα λευκώματα, αλλού οι συλλογές... Τέλος πάντων, η τάξη είναι κατά βάση μια έννοια σχετική και ίσως καμιά φορά να εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνον όποιον αναλαμβάνει να την επιβάλει.
Από τη λεηλασία μιας φλεγόμενης βιβλιοθήκης στη Βαγδάτη μέχρι την ανακαίνιση και επαναλειτουργία μιας άλλης, του 16ου αιώνα στη Βαϊμάρη, η απόσταση καλύπτεται απλά μέσα από τίτλους, «πολύτιμα» γραμμένα λόγια, μνήμες, εικόνες, πολιτισμό...
Σε γενικές γραμμές υποτίθεται ότι το να βάλεις κάποια βιβλία σε σειρά σημαίνει ότι θα έχεις πιο εύκολη πρόσβαση όταν αποφασίσεις να βρεις αυτό που θέλεις. Σχετικό και αυτό. Οσοι επιμένουν να φτιάχνουν πακέτα ερμηνείας για την ανθρώπινη συμπεριφορά, πάντως, επιμένουν ότι η αγάπη για τα βιβλία συμπίπτει τις περισσότερες φορές και με την αγάπη για μια βιβλιοθήκη, που αντιπροσωπεύει πολύ περισσότερα από ένα στοιχείο της επίπλωσης ή ακόμη ένα κομμάτι του προσωπικού μας χώρου.
Γίνεται συνήθως ένα ουσιώδες κομμάτι της ζωής του, όπου μπορεί να αναζητεί απαντήσεις, να αισθάνεται σιγουριά, ηρεμία, προστασία και να απολαμβάνει πραγματικά τα πολύτιμα «αποκτήματά» του. Για όποιον τώρα ψάχνει έναν μπούσουλα στη βαβέλ της κωδικοποιημένης σε αναγνώσματα ανθρώπινης γνώσης, υπάρχει ένας δικτυακός τόπος που μπορεί άνετα να του τον προσφέρει.

Βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.LibraryThing.com, προσφέρει λύσεις προτείνοντας μεθόδους για να βάλει κανείς σύστημα στα βιβλία του και μέσα σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Ταυτόχρονα λειτουργεί και σαν μια ηλεκτρονική λέσχη, που μπορεί να βοηθήσει όχι μόνο για να κατηγοριοποιήσει κανείς τα βιβλία του αλλά και για να τα περάσει «on line» στη λίστα με τους τίτλους τους, να δει τις λίστες άλλων, να εντοπίσει διαφορές, πράγματα που δεν είχε σκεφτεί, να ανταλλάξει ιδέες, να πάρει μέρος σε ψηφοφορίες για τα αγαπημένα του βιβλία, να ζητήσει πληροφορίες για φεστιβάλ, συνέδρια, εκδηλώσεις...
Σήμερα στο LibraryThing έχουν ήδη κάνει εγγραφή 415 χιλιάδες «πιστοί» που κινούνται συνολικά μεταξύ 27 εκατομμυρίων τόμων. Ο ιστότοπος διαθέτει φόρουμ, chatlines, blogs και ό,τι άλλο μπορεί να χρησιμεύσει σε όσους κατ' αρχήν αγαπούν το βιβλίο.
Υπό συζήτηση τίθενται τα πάντα: από το πόσα βιβλία πρέπει να έχει μια καλή βιβλιοθήκη (στα 1600 ο Samuel Pepys υποστήριζε ότι ο μέσος Αγγλος πρέπει να έχει τουλάχιστον 3 χιλιάδες τίτλους στη βιβλιοθήκη του) μέχρι επί της ουσίας σχολιασμούς της Βίβλου, ενός καλού λεξικού, κάποιου άτλαντα ή του Σέξπιρ ή ακόμη και το τι βιβλία αξίζει να πάρει κανείς μαζί του στις διακοπές. Υπάρχουν, ας πούμε, χαρακτηριστικά παραδείγματα προς αποφυγήν, όπως εκείνο του εξερευνητή Χένρι Στάνλεϊ που κουβαλούσε 80 κιλά σε βιβλία όταν αναχωρούσε για την Αφρική το 1870 ή του Ναπολέοντα Βοναπάρτη που ταξίδευε πάντοτε με 40 τόμους θρησκευτικών βιβλίων, 60 ποίησης, 100 μυθιστορημάτων και 60 ιστορικών βιβλίων.
«Αν κάποια μέρα υπάρχουν μόνο ηλεκτρονικά βιβλία, εμένα θα μου λείπει πάνω απ' όλα το βιβλίο ως υλικό αγαθό», έγραψε στη «Wall Street Journal Europe» ο συγγραφέας Luc Sante. «Με το σχήμα τους, το εξώφυλλό τους, τις διαβασμένες σελίδες τους, τα βιβλία συνιστούν τη μνήμη μου. Ακόμη κι όταν δεν μπορώ να θυμηθώ μια φράση που ψάχνω ή ακόμη και τον τίτλο ενός έργου, θυμάμαι πολύ καλά ότι το βιβλίο είναι πράσινο, ότι τα περιθώρια είναι εξαιρετικά μεγάλα ή ότι η φράση που ψάχνω βρίσκεται σχεδόν στο τέλος της σελίδας, στα δεξιά κι έτσι μπορώ να βρω αυτό που ψάχνω».
Ισως, τελικά, η οργάνωση της βιβλιοθήκης μας να μην είναι στην ουσία τίποτα περισσότερο από ένα γερό νοικοκύρεμα της μνήμης μας. Μεταχειρισμένα βιβλία που αγοράσαμε από κάποιο παζάρι και μας γοητεύει ακόμη που δεν ξέρουμε ποιος τα είχε πριν από μας, βιβλία χαρισμένα από χέρι αγαπημένου με κάποια αφιέρωση ίσως που μας συγκινεί ακόμη περισσότερο και απ' το περιεχόμενο, βιβλία που μας ταξίδεψαν, που μας έκαναν να κλάψουμε, να γελάσουμε, να ζήσουμε έντονα, να , να φοβηθούμε, να θυμώσουμε, να χαλαρώσουμε, ίσως και να βαρεθούμε, να αναρωτηθούμε, να ξεπεράσουμε τη μοναξιά, τη θλίψη, την αμφιβολία. Φιλαράκια που εκτίθενται με τη ράχη όρθια και δεν φοβούνται να μας πουν την αλήθεια τους.

Tuesday, June 10, 2008

28ο ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ

«Ποίηση και εικόνα» είναι το θέμα του 28ου Συμποσίου Ποίησης (26-29/6) στο Συνεδριακό - Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών. Οι εργασίες θα αρχίσουν με την παρουσίαση της «Ανθολογίας Κυπρίων Ποιητών (1950-2008)», από τους επιμελητές της Σωκράτη Λ. Σκαρτσή - Σωτήρη Π. Βαρνάβα και τον Γιώργο Μύαρη (Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου). Ποιήματά τους θα διαβάσουν παρόντες ανθολογούμενοι ποιητές. Την πρώτη ημέρα των εργασιών ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης θα εισηγηθεί το θέμα «Η εικόνα της φύσης και η φύση της εικόνας στην κινηματογραφική γλώσσα». Ακολουθεί προβολή της ταινίας του «Η εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων».

Οι 24 εισηγητές του συμποσίου θα διερευνήσουν το ρόλο της εικόνας στην αρχαία, νεοελληνική, λατινική, θρησκευτική ποίηση, στα ελληνιστικά τεχνοπαίγνια, στα γιαπωνέζικα haiga, στο βίντεο και τον κυβερνοχώρο. Δημιουργοί και κριτικοί διαφόρων Τεχνών θα μιλήσουν για τη σχέση των τεχνών με την ποίηση.

Εντεκα προσκεκλημένοι ποιητές θα διαβάσουν ποιήματά τους, ενώ μελετητές, κριτικοί λογοτεχνίας και ποιητές θα παρουσιάσουν παλαιότερους και νεότερους ποιητές. Η είσοδος σε όλες τις εργασίες του συμποσίου είναι ελεύθερη.

ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ ΜΕ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΕΣ «ΜΙΖΕΣ» ΚΑΙ ΛΟΓΟΚΛΟΠΗ!

The Magus, Fernando Morais


"The incredible story of Paulo Coelho, the boy who was born dead, flirted with suicide, suffered at mental asylums, dove into drugs, tried several varieties of sex, met the devil, was arrested during the dictatorship, helped revolutionize Brazilian rock, rediscovered his faith and became one of the most-widely read writers in the world. Paulo Coelho de Souza was born in the rainy wee hours of August 24th in..."

Fernando Morais, the author that helped establish the biography as a literary gender in Brazil centers his investigative verve on the Brazilian personage that has become the great myth of Brazil's recent history: Paulo Coelho -a universal writer that reached the astronomical mark of 100 million sold books and the achievement of being the most translated living author in the whole planet. The Magician is the eletrifying path of the popstar that is requested by princes, sheikhs, queens and presidents. A story that not even the most creative screenwriters would be able to dream of.

"The most anticipated book of 2008 written by Fernando Morais, a master biographer"
-- Isto É, Brazil, June 2008

Τι υποστηρίζει στη βιογραφία του Πάουλο Κοέλο «The Magus» ο Fernando Morais

http://www.bbc.co.uk/worldservice/specials/images/1839_75_famous_ppl/113616_paulo_coelho_ap.jpg

H επίσημη βιογραφία του Πάουλο Κοέλο, που θα κυκλοφορήσει αυτές τις μέρες, δεν αποκλείεται να τραυματίσει το προφίλ του διάσημου Βραζιλιάνου συγγραφέα. Συγκεκριμένα η 600 σελίδων βιογραφία με τίτλο «The Magus», την οποία έγραψε ο δημοσιογράφος Fernando Morais, θα κάνει πολλά μάτια να γουρλώσουν, ανάμεσα στα οποία και εκείνα της Βραζιλιάνικης Ακαδημίας Γραμμάτων!
Σύμφωνα με τον Morais, τα μέλη της Ακαδημίας έκαναν το 2002 δεκτό στις τάξεις τους τον Κοέλο, όχι επειδή εκτίμησαν την αξία του, αλλά προσδοκώντας ότι η περιουσία του θα περάσει στην Ακαδημία μετά το θάνατό του, δεδομένου ότι δεν έχει παιδιά. Επιπλέον, πάντα σύμφωνα με τον Morais, θεώρησαν ότι η είσοδος του Κοέλο στην Ακαδημία θα προσέλκυε εκ νέου το ενδιαφέρον των media και θα ανανέωνε την εικόνα της.
Από την πλευρά του ο δημοφιλής συγγραφέας, έχοντας ίσως πληροφορίες για το περιεχόμενο της βιογραφίας, θέλησε να προλάβει τη θύελλα, στέλνοντας μια επιστολή προς τα μέλη της Ακαδημίας. Σε αυτήν εξηγεί ότι ο ίδιος δεν είχε καμία ανάμιξη στη συγγραφή της βιογραφίας και όσα γράφονται σε αυτήν είναι συμπεράσματα του Morais. Οπως σημειώνει: «Το μόνο που έκανα ήταν να δώσω στον Morais απεριόριστη πρόσβαση στο αρχείο μου. Ηταν λοιπόν ελεύθερος να υποθέσει ό,τι ήθελε σχετικά με την είσοδό μου στην Ακαδημία».
Οι «αποκαλύψεις» όμως δεν σταματούν εδώ. Στη βιογραφία ο παγκοσμίου φήμης συγγραφέας αποκαλείται, ούτε λίγο ούτε πολύ, λογοκλόπος. Ο Morais υποστηρίζει ότι το δεύτερο βιβλίο του Κοέλο, με τίτλο «Πρακτικό Εγχειρίδιο του Βρικολακιάσματος», είχε στην πραγματικότητα γραφτεί από έναν παλιό του φίλο και συνεργάτη, τον Τονίνο Μπούντα. Ενα χρόνο μετά την έκδοσή του ο Κοέλο το απέσυρε από τα βιβλιοπωλεία με τη δικαιολογία ότι ήταν χαμηλού ποιοτικού επιπέδου και ποτέ δεν αναγνώρισε τη συμβολή του Μπούντα στην ολοκλήρωσή του.
Αναμφισβήτητο γεγονός, πάντως, είναι ότι ο «Αλχημιστής» έχει διατεθεί σε περίπου 30.000.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο και έχει μεταφραστεί σε 65 γλώσσες. Το δημοφιλές αυτό έργο πρόκειται να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη από τον ηθοποιό Λόρενς Φίσμπερν. [Ελεύθερος Τύπος, 10/6/2008]

Monday, June 9, 2008

ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Η Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας

Παρότι κάποιοι θεωρούν το βιβλίο εφήμερο ή κάτι «νεκρό» στην ψηφιακή εποχή μας, σπουδαίοι αρχιτέκτονες εμπνέονται απ αυτό και δημιουργούν εντυπωσιακά κτίρια βιβλιοθηκών. Είναι οι βιβλιοθήκες του μέλλοντος, γι' αυτό και το 5ο Διεθνές Συνέδριο που οργανώνεται αύριο και την Τετάρτη, στο αμφιθέατρο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (Βασ. Κωνσταντίνου 48), τιτλοφορείται «Σχεδιάζοντας τις βιβλιοθήκες του μέλλοντος». Θα προηγηθούν, τη Δευτέρα, στο αίθριο του ΕΙΕ, τα εγκαίνια της έκθεσης «Οραμα βιβλιοθήκης», που παρόμοια δεν έχουμε ξαναδεί, καθώς θα περιλαμβάνει μοντέρνα κτίρια βιβλιοθηκών. Συγκεκριμένα 23 αρχιτεκτονικά παραδείγματα βιβλιοθηκών της ψηφιακής εποχής, τα περισσότερα από τη Γερμανία (οργάνωση: Ινστιτούτο Γκαίτε). Συνέδριο και έκθεση διεξάγονται σε μια εποχή που και η Ελλάδα αναμένει τη νέα Εθνική Βιβλιοθήκη, στο Δέλτα Φαλήρου, από τον αρχιτέκτονα Ρέντσο Πιάνο, με χρηματοδότηση του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος».

ΕΓΚΑΙΝΙΑΣΤΗΚΕ ΜΕ ΒΡΟΧΗ ΚΑΙ ΑΣΤΡΑΠΕΣ ΤΟ 27Ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


Αυτό πια ξεπερνάει τα όρια της σύμπτωσης! Τρεις μέρες λέει η ΕΜΥ για βροχές και καταιγίδες στη Θεσσαλονίκη και δεν βλέπουμε τίποτα. Το περασμένο Σάββατο, εγκαίνια του 27ου Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης, άνοιξαν οι ουρανοί. Μαύρα σύννεφα κάλυψαν το βράδυ τον ουρανό της πόλης και άστραφτε συνεχώς επί ώρες.
167 περίπτερα 300 εκδοτών, σε μήκος ενός χιλιομέτρου στο πλακόστρωτο της παραλίας Θεσσαλονίκης
Από την παραλία φαινόταν καθαρά η απειλή να έρχεται από τα δυτικά, με εκατοντάδες αστραπές. Αρχισε να απλώνεται πάνω από την πόλη με δυνατό άνεμο και, μόλις έγιναν τα εγκαίνια του 27ου Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης, άρχισε να βρέχει. Οι εκδότες άρχισαν να καλύπτουν τα περίπτερα, ο κόσμος έτρεχε να βρει καταφύγιο από τη βροχή και τις αστραπές. Μέσα σε λίγη ώρα ερήμωσε το πλακόστρωτο της παραλίας, που λίγο πριν έσφυζε από ζωή. Τα 167 περίπτερα των 300 εκδοτών, που εκτείνονται σε μήκος ενός χιλιομέτρου, έμειναν μόνα τους να αντιμετωπίσουν την μπόρα. Ευτυχώς δεν αναφέρθηκαν... θύματα ή ζημίες!... [συνεχίζεται, Ελευθεροτυπία, 9/6/2008]

Sunday, June 8, 2008

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ: «ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ ΤΖΕΡΤΖΕΛΕ»

ΠΡΟΣΩΠΟ

Παρ' όλο που ως σήμερα έχουν μελοποιηθεί 400 τραγούδια του, δηλώνει ότι ακόμη δεν γνωρίζει τι σημαίνει «καλό» τραγούδι. Ο ποιητής, συγγραφέας και στιχουργός μιλάει για το γράψιμο, για την ξαφνική επιτυχία και για τη Σύρο

Πηγαίνοντας να πάρεις μια συνέντευξη από τον Μάνο Ελευθερίου πρέπει να έχεις δυο - τρία πράγματα στο μυαλό σου: Το πρώτο είναι ότι φοβάται το δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι, άρα και τις συνεντεύξεις. Το δεύτερο είναι ότι δεν ξέρεις πότε μιλάει σοβαρά και πότε κάνει χιούμορ, και το τρίτο είναι ότι δεν πρόκειται να φύγεις από το σπίτι του χωρίς να έχεις δοκιμάσει γλυκό του κουταλιού και με άδεια τα χέρια. Και αν τα παραπάνω δεν τα γνωρίζεις εξαρχής, θα τα έχεις μάθει όταν θα σε ξεπροβοδίζει. Πριν από δύο μήνες ο ποιητής, συγγραφέας και στιχουργός έκλεισε τα 70 του χρόνια και ακόμη δεν έχει ανακαλύψει τι σημαίνει επιτυχία, τι σημαίνει καλό τραγούδι όπως και δεν έχει ανακαλύψει γιατί γράφει, αλλά έχει ανακαλύψει ότι είμαστε δέσμιοι του παρελθόντος μας «το οποίο και δεν το έχουμε λύσει και μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή».

Παρασκευή λίγο πριν από το μεσημέρι, μας υποδέχεται στο σπίτι του με τις μουσικές του Νίνο Ρότα να γλυκαίνουν - ακόμη περισσότερο - τον χώρο και τον ίδιο, μετά την απαραίτητη φωτογράφιση, να εξαφανίζεται στην κουζίνα για να φτιάξει καφέ ελληνικό. «Είναι ο μόνος καφές που υπάρχει στο σπίτι. Θες και ένα γλυκό του κουταλιού; Πορτοκάλι ή συκαλάκι;». Ωσπου να έρθει ο δίσκος με τον καφέ και το γλυκό η ματιά πέφτει ολόγυρα στο δωμάτιο. Μια συλλογή με μελανοδοχεία - για την οποία καμάρωσε και ο ίδιος αργότερα -, πολύ λίγοι πίνακες, λιγοστά έπιπλα και βιβλία τα περισσότερα από τα οποία θα τα δωρίσει στη Σύρο, τη γενέτειρα του, την οποία όχι μόνο δεν ξεχνά αλλά και φροντίζει με όποιον τρόπο μπορεί... [ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΙΝΤΣΑΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 8/6/2008]

  • Παρακολουθώ τις συνεντεύξεις του Μάνου Ελευθερίου και δεν χάνει την ευκαιρία πάντοτε να τονίζει ότι αποφεύγει τη δημοσιότητα, ότι δεν θέλει να δίνει συνεντεύξεις και διάφορα άλλα που έχουν σχέση με την επικοινωνία. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ο Ελευθερίου είναι ο πολυαγαπημένος των μέσων ενημέρωσης. Και σε περιοδικά και σε εφημερίδες και σε ραδιόφωνα. Έχει και την εκπομπή του στο ραδιόφωνο όπου λέει ό,τι θέλει και τη στήλη του στην εφημερίδα "Τα Νέα"... Λοιπόν, μήπως είναι υπερβολικές οι αναστολές του περί τη δημοσιότητα;

ΥΛΙΕΤ ΑΛΙΤΣΚΑ. Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ

ΠΡΟΣΩΠΟ

Ο αλβανός συγγραφέας, πρεσβευτής τώρα της χώρας του στο Παρίσι, διασώζει όψεις οργουελικής ζωής την εποχή του Εμβέρ Χότζα


Ο Υλιέτ Αλίτσκα


Πήρε θέση στη σκηνή του κινηματογράφου Ολύμπιον της πλατείας Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, έτοιμος να έρθει αντιμέτωπος με τα στερεότυπά του αλλά και τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις του κοινού. Δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ο Υλιέτ Αλίτσκα (το μικρό όνομά του σημαίνει «αστέρι που είναι ζωντανό», όπως μου εξηγεί ο αλβανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Γκάζι Καπλάνι) είναι πρεσβευτής της Αλβανίας στη Γαλλία (από το 2007) και ταυτόχρονα συγγραφέας βιβλίων με μεγάλη αφηγηματική ποιότητα και βιωματική δύναμη. Μικρόσωμος, με έξυπνα μάτια, γεμάτα περιέργεια, μοιάζει με τον μακρινό μας εξάδελφο που θέλει να μάθει πώς βλέπουν οι Ελληνες τους Αλβανούς, αν πιστεύουν ότι η χώρα του έχει μπει σε μια κανονικότητα, τι γίνεται με τα κλισέ που υπάρχουν και από τις δύο πλευρές των συνόρων.

Καλεσμένος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσει στη Διεθνή Εκθεση την ταινία «Σλόγκαν», που βασίζεται σε ομότιτλο μυθιστόρημά του. Οσοι είχαμε την τύχη να τη δούμε πήραμε μια δυνατή γεύση αληθινής ζωής στην Αλβανία του Χότζα κατά τη δεκαετία του '70. Ηρωας της ταινίας είναι ο ίδιος ο Αλίτσκα. Οπως ο δάσκαλος-ήρωας του «Σλόγκαν», ο Υλιέτ Αλίτσκα είχε υπηρετήσει ως δάσκαλος σε ορεινά χωριά της δύσβατης και «άγριας» Βόρειας Αλβανίας από το 1974 ως το 1983. Εκπλήσσει ο ρεαλισμός των εικόνων. Μια αγροκτηνοτροφική κοινωνία, παιδιά με σκισμένα παπούτσια και μπαλωμένα ρούχα, μια εικόνα που παραπέμπει στην Ελλάδα της υπαίθρου της δεκαετίας του '50, με τη μόνη διαφορά ότι εκεί ο παραλογισμός του κόμματος είναι ο ρυθμιστής και της παραμικρότερης πτυχής της ζωής. Ακόμη και του φλερτ. Ο αμόρφωτος βοσκός-πατέρας ενός 10χρονου μαθητή διώκεται γιατί θεωρείται υπεύθυνος για το lapsus του γιου του στο μάθημα της Πολιτικής Αγωγής ότι η Κίνα είναι ρεβιζιονιστική χώρα ενώ η Σοβιετική Ενωση σοσιαλιστική... [ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 8/6/2008]