Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΤΗΣ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗΣ

Πώς η τελευταία Βοναπάρτηδων έγινε μέλος της ελληνικής βασιλικής οικογενείας, συνεργάστηκε με τον Φρόιντ, ψυχανάλυσε διάσημους Ευρωπαίους και ανέδειξε τη γυναικεία σεξουαλικότητα

«Ανέκαθεν μου άρεσαν οι δολοφόνοι, τους έβρισκα ενδιαφέροντες. Μήπως και ο παππούς μου, που σκότωσε τον δημοσιογράφο Βικτόρ Νουάρ, δεν ήταν κι αυτός δολοφόνος; Κι ο μακρινός μου πρόγονος Ναπολέων τι μεγαλειώδης δολοφόνος αλήθεια!». Τα προκλητικά αυτά λόγια, διατυπωμένα το 1952, ανήκουν σε μια γυναίκα με σπινθηροβόλο και ριζοσπαστικό πνεύμα που σφράγισε με την ασυνήθιστη και δυναμική προσωπικότητά της μια ολόκληρη εποχή. Ως και ο τρόπος που η Μαρία Βοναπάρτη ήρθε στη ζωή ήταν ασυνήθιστος (και οπωσδήποτε δραματικός). Κυριακή 2 Ιουλίου 1882, η πριγκίπισσα Ρολάνδου Βοναπάρτη βρίσκεται τρία ολόκληρα εικοσιτετράωρα στο αριστοκρατικό Σεν Κλου, εξαντλημένη από τις ωδίνες που αραιώνουν επικίνδυνα καθώς δεν καταφέρνει να γεννήσει φυσιολογικά. Τότε ο καθηγητής Πινάρ αποφασίζει να χρησιμοποιήσει εμβρυουλκό. Οταν όμως το μωρό έρχεται στον κόσμο, δεν κινείται καθόλου και το χρώμα του είναι πελιδνό. Επί μία σχεδόν ώρα ο σεβάσμιος καθηγητής φυσά αέρα στο στόμα του νεογέννητου για να μην πεθάνει από ασφυξία και τελικά τα καταφέρνει. Το πρώτο κλάμα του χαρίζει σε όλους ένα χαμόγελο ευδαιμονίας μα πάνω απ' όλα στη μητέρα του Μαρί-Φελίξ. Εκείνη τις τέσσερις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν θέλει να το κρατά όσο γίνεται περισσότερο κοντά της, να το μυρίζει, να το αγγίζει. Μέχρι που την 1η Αυγούστου ο καθηγητής Πινάρ δίνει την άδεια στη λεχώνα να σηκωθεί και αποφασίζεται να δοθεί δείπνο σε στενό οικογενειακό κύκλο για να γιορταστεί το γεγονός. Η βραδιά τελειώνει και η Μαρί-Φελίξ αποσύρεται στο δωμάτιό της. Ξαφνικά όμως ένας διαπεραστικός πόνος στο πόδι την παραλύει. Ζητεί αμέσως να καλέσουν γιατρό και παπά να τη μεταλάβει. «Καημένε μου Ρορό, δεν πρόκειται να σε ξαναδώ» προλαβαίνει να ψελίσει στον αδελφό της Εντμόν, που μπαίνει να δει τι συμβαίνει, και πέφτει άψυχη στα στρωσίδια. Οι γιατροί γνωματεύουν ως αιτία θανάτου την εμβολή... [ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 15/6/2008]