Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΙΩΡΓΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ

Λίγοι ποιητές αξιώθηκαν ευτυχισμένο θάνατο. Ο Χανιώτης Γιώργης Μανουσάκης (γενν. 1933) έπεσε για ύπνο αργά την 9.2.2008 –έχοντας δεχτεί την επίσκεψη των τριών γιων του– και δεν ξύπνησε ποτέ, περνώντας στο βασίλειο της Περσεφόνης από το οποίο εξακολουθητικά, δίκην ομηρικής νέκυιας, ανακαλούσε και συνομιλούσε με αγαπημένες σκιές («Ανθρωποι και σκιές» είναι ο τίτλος μιας συλλογής του μέσω της οποίας πριν από είκοσι χρόνια πρωτογνώρισα την ποίησή του και κατέθεσα τις εντυπώσεις μου στο περ. «Σχεδία». Ο ίδιος παρέμενε για μένα έκτοτε ιερή σκιά, πνευματικός ακρίτας της Κρήτης, σύμβολο αντίστασης στα θέλγητρα του μαυλιστικού κέντρου με τις ποικίλες ευκαιρίες ανάδειξης και κοσμικών σχέσεων. Σχεδόν ανά πενταετία μου έστελνε τα τέσσερα βιβλία του, για τα τρία από τα οποία έχω καταθέσει τη γνώμη μου σε εφημερίδες. Εμελλε να τον συναντήσω πρώτη και τελευταία φορά πριν από δύο μήνες, όταν μου απεστάλη τιμητική πρόσκληση από την πόλη του να είμαι ένας εκ των ομιλητών σε αφιέρωμα που του έκανε.

Μίλησα για ευτυχισμένο θάνατο, όχι μόνο γιατί δεν σπατάλησε το ταλέντο του, δίνοντας έργο αντοχής στον χρόνο, αλλά και γιατί πρόλαβε να παραδώσει στο τυπογραφείο το κύκνειο άσμα του «Ο Εθελοντής», μια τοιχογραφία του 1920-1940, κατανυκτικές σελίδες της οποίας μας διάβασε το εν λόγω βράδυ. Ευτυχισμένος θάνατος και γιατί η πόλη του τού πρόσφερε ένα τιμητικό διήμερο (5-6 Νοεμβρίου 2007) στον κάλλιστον αυτής τόπο, το μέγα Αρσενάλι, χώρο εσωτερικής αρχιτεκτονικής μαγείας (έμπνευσης του αρχιτέκτονα κ. Αντωνακάκη). Διόλου τυχαία, αφού και η ποίηση του Μανουσάκη διέπεται από βαθιά εσωτερική αρχιτεκτονική και υπερασπίζεται παντί σθένει το χρώμα και το χώμα της πόλης του, τη μοναδική της αρχιτεκτονική αρχοντιά που την κατατάσσει στις μητροπόλεις της μεσογειακής αρχιτεκτονικής, στα (κ) άστρα του χρόνου... [Του Γιαννη Κουβαρα, Η Καθημερινή, 3/6/2008]