ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΞΕΡΑ ΣΥΚΑ ΚΑΙ ΕΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Οπου οι ιδέες αποκτούν γαργαλιστική γεύση και το φαγητό περίοπτη θέση στον φιλοσοφικό στοχασμό

Σε μια αλλόκοτη φιλοσοφική κουζίνα μάς μυεί η καθηγήτρια Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Λουγκάνο Φραντσέσκα Ριγκότι προσπαθώντας να γεφυρώσει το χάσμα που χωρίζει αιώνες τώρα ύλη και πνεύμα. Παράδοξο εκ πρώτης όψεως το εγχείρημα, πλην επιτυχημένο: οι ιδέες αποκτούν γεύση γαργαλιστική και το φαγητό μια ξεχωριστή θέση στον φιλοσοφικό στοχασμό. Η συγγραφέας δεν δυσκο- λεύτηκε να τεκμηριώσει το υλικό της. Ετσι μαθαίνουμε ότι μετά το πρωινό (το οποίο συνήθως κατανάλωνε γύρω στις πέντε το πρωί) ο γερμανός φιλόσοφος Καντ συνήθιζε να «τιμά» δεόντως και το γεύμα, στο οποίο έκανε κατάχρηση μουστάρδας αλλά και βουτύρου, που πρόσθετε αφειδώς σε κρέατα και λαχανικά. Πάντως το αγαπημένο του πιάτο ήταν ο παστός μπακαλιάρος, τον οποίο ποτέ δεν χόρταινε - ακόμη και όταν είχε τελειώσει το φαγητό του, θεωρούσε πως θα μπορούσε να έχει φάει ακόμη ένα «βαθύ» πιάτο αυτού του θεϊκού εδέσματος. Μία ακόμη χαριτωμένη λεπτομέρεια είναι ότι ο Καντ, ενάντια στην πρωσική φύση του, συνήθιζε να σχολιάζει τα πιάτα, ακριβώς όπως οι Γάλλοι ή οι Ιταλοί, και μάλιστα συχνά με περιφρονητική διάθεση. Μπορεί τα γεγονότα της εποχής του να ήταν εξόχως δραματικά, εκείνος όμως στο τραπέζι δεν μιλούσε για τίποτε άλλο πέρα από τα μικρά μυστικά ενός καλού γεύματος και κρατούσε με εξονυχιστική ακρίβεια σημειώσεις για κάθε πιάτο που τον ενδιέφερε. Αν πάλι βρισκόταν στο σπίτι φίλων ή στο εστιατόριο, έβαζε να του εξηγήσουν τον τρόπο προετοιμασίας των πιάτων με τέτοια εμμονή που ο συγγραφέας Χίπελ αστειευόταν μαζί του λέγοντας ότι αργά ή γρήγορα θα κατέληγε να συγγράψει μια Κριτική της μαγειρικής τέχνης... [ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 8/6/2008]