ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ «ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ» ΠΟΙΗΣΗΣ

Μια ανεκτίμητη δεξαμενή πληροφοριών για τις διάφορες τάσεις του 20ού αι. και τη σχέση τους με τη μουσική και την εικόνα

Jacques Donguy: Poesies experimentales. Zone numerique (1953-2007), εκδ. Les presses du reel

Η ηλεκτρονική ποίηση, κινητική, πολυμεσική, διαδραστική, συνδυασμένη ή όχι με εγκατάσταση και περφόρμανς, είναι για κάποιους μια ποίηση που «δημιουργείται» και «βλέπεται» (Alain Vuillemin), σε αντίθεση με την παραδοσιακή ποίηση που «διαβάζεται». Υπό μία έννοια, αυτό ισχύει. Την ηλεκτρονική ποίηση τη βλέπουμε την ώρα που δημιουργείται από ένα λιγότερο ή περισσότερο ειδικό πρόγραμμα (flash ή γεννήτρια, πρόγραμμα δηλαδή αυτόματης παραγωγής κειμένου) στην οθόνη. Πολύ συχνά, η ηλεκτρονική αυτή ποίηση στηρίζεται κατά κύριο λόγο στα σημαίνοντα και όχι στα σημαινόμενα, στους φθόγγους και στα φωνήματα αλλά και στα γράμματα στην εικονιστική τους διάσταση, αναλόγως διατασσόμενα και αναδιατασσόμενα. Εξίσου συχνά εντάσσεται σε μια ευρύτερη καλλιτεχνική δράση, που παρεμβαίνει σε κλειστούς ή ανοιχτούς χώρους. Δεν είναι λοιπόν αλήθεια ότι η παράδοση της ποίησης αυτής φτάνει προς τα πίσω μόνο ώς το Εργαστήρι Δυνητικής Λογοτεχνίας ή στα πειράματα του Τεό Λουτς, στη δεκαετία του '50. Αντιθέτως, ριζωμένη σε άλλα ποιητικά κινήματα του 20ού αιώνα, όπως η συγκεκριμένη, η οπτική, η ηχητική ποίηση και η ποίηση-περφόρμανς μοιράζεται μαζί τους, κοινή κληρονομιά, όλα τα έργα, ανά τους αιώνες, που έθεσαν ως στόχο την πολυπλοκότητα και το άνοιγμα, όλα εκείνα τα κείμενα που απαιτούν μια ειδική προσπάθεια για την κατανόησή τους (Espen Aarseth), από το Ι-τσινγκ ώς το νταντά και από τις «Λειτουργίες της Παρθένου» του Ζαν Μεσινό στα έργα του Ραιημόν Κενώ, του Φρανσουά Λε Λιονναί ή του Μπόρχες... [Της Τιτικας Δημητρουλια, Η Καθημερινή, 15/6/2008]