«Και έζησαν αυτοί καλά...» - Ενα σύγχρονο παραμύθι σ’ ένα βιβλιοπωλείο

Του Νικου Παναγιωτοπουλου*, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Σάββατο, 4 Oκτωβρίου 2008

Σ’ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο, τις προάλλες, δύο νέες κοπέλες, καλοβαλμένες, στέκονται μπροστά στα ράφια της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας - μάλλον κατά λάθος. Η μία πιάνει στα χέρια της το τελευταίο βιβλίο του Δημοσθένη Κούρτοβικ. Η άλλη δυσανασχετεί, αλλά για να διασκεδάσει την αναμονή, ρίχνει μια απρόθυμη ματιά στο οπισθόφυλλο. Εξανίσταται: «Εγώ δεν διαβάζω ελληνικά. Δεν θέλω να μιζεριάζω, ρε παιδί μου...» Η πρώτη αναγνωρίζει αυτομάτως το δίκιο της δεύτερης κι αφήνει το βιβλίο στη θέση του. Αργότερα την ίδια μέρα, η κοπέλα που με κουρεύει, αξιέραστη και ικανή επαγγελματίας, παρακολουθεί -ενώ με κουρεύει! - την είδηση για το μεγάλο πείραμα στο CERN. Αγριεύει: «Πεταμένα λεφτά! Αντί να τα δώσουν στον κοσμάκη που πεινάει...». Την κοιτάζω μέσ’ απ’ τον καθρέφτη: «Γιατί πεταμένα; Λίγο θα είναι να μάθουμε πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος;», τη ρωτάω. «Ασε με, μωρέ... Τι θα κερδίσω; Εγώ να περνάω καλά θέλω...».

Τις ίδιες πάνω κάτω μέρες ο σκαφάτος υπουργός κάνει λεκτικά σλάλομ γύρω από τους επικίνδυνους ύφαλους της ηθικής και της νομιμότητας. Το φουσκωτό του καίει αμόλυβδες προθέσεις: είναι πατέρας και φροντίζει για το μέλλον των παιδιών του. Σεβαστό! Ποιος δεν θέλει τα παιδιά του να περνάνε καλά;

Ταυτοχρόνως, ένας άλλος πατέρας, πνευματικός όμως, επιδίδεται σε αγοραπωλησίες και ανταλλαγές εκτάσεων με το Δημόσιο, που θέλει όλα του τα παιδιά -των μοναχών συμπεριλαμβανομένων- να περνάνε καλά. Και καλά το Δημόσιο. Κάνει αυτό που έκανε πάντα - καμία έκπληξη. Τι δουλειά έχει, όμως, ο άγιος άνθρωπος με το real estate; Δεν περιμένω απάντηση, ρητορικό είναι το ερώτημα. Και το θέτω χαμογελώντας -με μια μικρή δόση χαιρεκακίας, ομολογουμένως- καθώς το τελευταίο μου μυθιστόρημα, η «Αγιογραφία», είχε αυτό ακριβώς το θέμα: τη βιομηχανία της πίστης. Οι δύο κοπέλες του βιβλιοπωλείου δικαίως θα το άφηναν πίσω στη θέση του... Εχω την αίσθηση πως το αίτημα του καιρού μας -από την κορυφή της πυραμίδας ώς τη βάση της- δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να περνάμε καλά. Μικρό το κακό - μια χαρά αίτημα είναι! Αυτό που με τρομάζει είναι πως θέλουμε να περνάμε καλά οποιοδήποτε κι αν είναι το τίμημα...

Περνάμε καλά αδιαφορώντας, καταπατώντας, εξαγοράζοντας, και -αν παραστεί ανάγκη- νομιμοποιώντας... Εύχομαι -αν και δεν το βλέπω- το παραμύθι της ζωής μας να έχει τη γνωστή επωδό: «Και έζησαν αυτοί καλά...».

* Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι συγγραφέας και σεναριογράφος.