Σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου του Ελληνικού Λογοτεχνικού - Ιστορικού Αρχείου (ΕΛΙΑ) και του Σωματείου Παλαιοπωλών - Εμπόρων Εργων Τέχνης, με τη συμμετοχή των προέδρων τους, Μάνου Χαριτάτου και Πέτρου Βέργου αντίστοιχα, νομικών κ.ά., σημειώθηκε ότι ο ισχύων αρχαιολογικός νόμος, στον οποίο στηρίζονται οι συλλήψεις, είναι σαφής και δε συμπεριλαμβάνει τα βιβλία στα κινητά αντικείμενα προστασίας του, τουλάχιστον μετά το 1453, εκτός από όσα είχαν λατρευτικό χαρακτήρα (όχι γενικά τα θρησκειολογικά βιβλία).
Ερμήνευσαν το «κύμα» συλλήψεων ως απόπειρα του κράτους να κρύψει την ανυπαρξία πολιτικής έναντι του βιβλίου, σημειώνοντας χαρακτηριστικά (Π. Βέργος), ότι ενώ οι κάτοχοι παλιών βιβλίων εκλαμβάνονται ως δυνάμει «αρχαιοκάπηλοι», δίνονται ετησίως «ψίχουλα» στα Γενικά Αρχεία του Κράτους για την αγορά αρχείων.
Από νομικής πλευράς σημειώθηκε ότι αν ο νομοθέτης ήθελε να συμπεριλάβει το σύνολο των βιβλίων στα υπό προστασία αντικείμενα, δε θα ξεχώριζε εκείνα που έχουν λειτουργικό χαρακτήρα, αλλά θα χαρακτήριζε, συνολικά, ως «μνημεία» και όλα τα κινητά αντικείμενα, όπως συμβαίνει με τα αντικείμενα προ του 1453. Επίσης επισημάνθηκε ότι ο Κανονισμός των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (3911/1992) απαιτεί άδεια εισαγωγής - εξαγωγής μόνο για βιβλία που ανάγονται σε χρόνο προγενέστερο των τελευταίων 100 ετών και η αξία τους αποτιμάται πάνω από 50.000 ευρώ. Ποσά που, όπως σημειώθηκε, δεν αφορούν στην ελληνική πραγματικότητα.
No comments:
Post a Comment