Πέθανε και κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Κηφισιάς, ο ποιητής Ιάσων Ιωαννίδης. Γεννήθηκε το 1928 στο Διδυμότειχο. Λόγω της ΕΑΜικής του δράσης εξορίστηκε στη Μακρόνησο, μαζί με τον πατέρα του, Γιώργο, και τον αδερφό του, Σταύρο. Μετά την εξορία εγκαταστάθηκε στη Ν. Ιωνία. Σπούδασε λογιστικά και εργαζόταν ως λογιστής. Από νέος ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία.
Ο Ι. Ιωαννίδης εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: «Φωνές απ' την πέτρα και τον άνεμο» (1954), «Φλέβες ποταμού» (1958), «Απ' το υπόγειο», «Αλεξίφωτο», «Μοίρα και διέξοδος», «Γραγή», «Πορεία και χρόνος», «Ελεος και φόβος», «Με τα μάτια πετούν οι άνθρωποι», «Μετάληψη» (2004) και τις συλλογές διηγημάτων «Ο μιγάς» και «Σήματα ζωής». Το έργο του συγκεντρώθηκε σε έναν τόμο με τίτλο «Ποιήματα - Διηγήματα» (1982). Αφησε και ανέκδοτα θεατρικά έργα. Είχε συνεργαστεί με τα πολιτιστικά περιοδικά «Επιθεώρηση τέχνης», «Τομές» και «Ευθύνη».
Όπως σημειώνει ο Βάσος Ηλία Βογιατζόγλου στο δίτομο έργο του «Ιωνική φιλοκαλία» ο Ιάσων Ιωαννίδης «από το πρώτο κιόλας βιβλίο του δείχνει το αληθινό ποιητικό του ανάστημα. (…) Γρήγορα ανακαλύπτει έναν ιδιαίτερο προσωπικό τόνο που, αργότερα, με την πάροδο των χρόνων, θα τον οδηγήσει όλο και πιο αποτελεσματικά στην κατάκτηση ενός καθαρά προσωπικού ύφους.
Ολόκληρη η ‘ανθρωπολογία’ του Ι. ισορροπεί σταθερά ανάμεσα στις απαρασάλευτες αξίες του έρωτα, της ελευθερίας, του θανάτου. (…) Το ερωτικό στοιχείο πάλλεται παντού ακόμη και στις βαθύτερες και πιο απομονωμένες στιγμές στοχασμού του ποιητή. Πότε χρησιμοποιώντας πρωτογενή δομικά υλικά της καθημερινής δημοτικής μας παράδοσης πιο κοντά στην καταγωγή του από την ελληνική ύπαιθρο και πότε μέσα από πηγαία παγανιστικά στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας του, συνθέτει λαμπρές λυρικές εικόνες, γεμάτες λάμψη και αισθησιακή φλόγα.
Καταγράφοντας ένα ημερολόγιο φυλακής και εξορίας αναζητεί τον ακέραιο εαυτό του, που διαλύθηκε κάτω από τις δραματικές συνθήκες των νεανικών του χρόνων, μέσα από μια βιωμένη προσωπική κρίση, που διατρέχει, άλλωστε, το έργο του φανερά και ασταμάτητα. Συνθέτοντας ένα περίγραμμα προσωπικής ζωής, αλλά πάντα μέσα σε γεγονότα και καταστάσεις που συντάραξαν τον ελληνικό χώρο τις τελευταίες δεκαετίες, ο ποιητής γίνεται η δραματική κραυγή, που διαμαρτύρεται, θρηνεί και απελπίζεται για λογαριασμό μας».
Όπως σημειώνει ο Βάσος Ηλία Βογιατζόγλου στο δίτομο έργο του «Ιωνική φιλοκαλία» ο Ιάσων Ιωαννίδης «από το πρώτο κιόλας βιβλίο του δείχνει το αληθινό ποιητικό του ανάστημα. (…) Γρήγορα ανακαλύπτει έναν ιδιαίτερο προσωπικό τόνο που, αργότερα, με την πάροδο των χρόνων, θα τον οδηγήσει όλο και πιο αποτελεσματικά στην κατάκτηση ενός καθαρά προσωπικού ύφους.
Ολόκληρη η ‘ανθρωπολογία’ του Ι. ισορροπεί σταθερά ανάμεσα στις απαρασάλευτες αξίες του έρωτα, της ελευθερίας, του θανάτου. (…) Το ερωτικό στοιχείο πάλλεται παντού ακόμη και στις βαθύτερες και πιο απομονωμένες στιγμές στοχασμού του ποιητή. Πότε χρησιμοποιώντας πρωτογενή δομικά υλικά της καθημερινής δημοτικής μας παράδοσης πιο κοντά στην καταγωγή του από την ελληνική ύπαιθρο και πότε μέσα από πηγαία παγανιστικά στοιχεία της ιδιοσυγκρασίας του, συνθέτει λαμπρές λυρικές εικόνες, γεμάτες λάμψη και αισθησιακή φλόγα.
Καταγράφοντας ένα ημερολόγιο φυλακής και εξορίας αναζητεί τον ακέραιο εαυτό του, που διαλύθηκε κάτω από τις δραματικές συνθήκες των νεανικών του χρόνων, μέσα από μια βιωμένη προσωπική κρίση, που διατρέχει, άλλωστε, το έργο του φανερά και ασταμάτητα. Συνθέτοντας ένα περίγραμμα προσωπικής ζωής, αλλά πάντα μέσα σε γεγονότα και καταστάσεις που συντάραξαν τον ελληνικό χώρο τις τελευταίες δεκαετίες, ο ποιητής γίνεται η δραματική κραυγή, που διαμαρτύρεται, θρηνεί και απελπίζεται για λογαριασμό μας».
No comments:
Post a Comment