Ο Αλεν Γκίνσμπεργκ, μέχρι τον θάνατό του, το 1997, είχε παθιαστεί με πολλά: με τα ταξίδια και το γράψιμο, τους εραστές και τα ναρκωτικά, τον βουδισμό και την πολιτική, τη διδασκαλία και τη φωτογραφία.
Χάρη σε αυτό το τελευταίο πάθος του, προέκυψε μια ολόκληρη φωτογραφική αναπαράσταση του κόσμου των μπίτνικ. Εξ ου και η έκθεση που με τίτλο «Beat Memories: The Photographs of Allen Ginsberg» («Μπιτ αναμνήσεις: Οι φωτογραφίες του Αλεν Γκίνσμπεργκ»), φιλοξενείται στη National Gallery of Art της Ουάσινγκτον. Σε δύο αίθουσες παρουσιάζονται 80 φωτογραφίες με πρωταγωνιστές τους θρύλους της μπιτ κουλτούρας, από τις πρώτες τους συναντήσεις μέχρι και το «ξεθώριασμά» τους.
Η σχέση του Γκίνσμπεργκ με τη φωτογραφία ξεκίνησε το 1950 όταν άρχισε να τραβάει αυθόρμητα τους φίλους του. Σταδιακά οι εικόνες έγιναν τα αναμνηστικά μιας παρέας που μοιραζόταν συνήθειες και ιδέες. Το 1953, ο 27χρονος Γκίνσμπεργκ μένει πια στο Λόουερ Ιστ Σάιντ του Μανχάταν, σπουδάζει στο Κολούμπια και βλέπει τα καλύτερα μυαλά της γενιάς των μπίτνικ όχι να καταστρέφονται (το πρώτο σχεδίασμα του «Ουρλιαχτού» κυκλοφορεί άλλωστε το '56), αλλά να παρατάσσονται στον φακό του. Συναντιέται με τους Γουίλιαμ Μπάροουζ, Γκρέγκορι Κόρσο, Τζακ Κέρουακ, Νιλ Κάσαντι και οι εικόνες που προκύπτουν με την, από δεύτερο χέρι, Κόντακ του είναι γοητευτικές: το νεογέννητο «μπιτ» δεν είναι ακόμα ούτε κίνημα ούτε υποκουλτούρα και οι πρωταγωνιστές του ποζάρουν αφελείς και ακόμα ημιάσημοι.
Ο Κέρουακ καπνίζει μελαγχολικός ή κάνει παλαβές γκριμάτσες «ενός ντοστογιεφσκικού τρελού» κάπου σε έναν δρόμο του Ιστ Βίλατζ. Ο Μπάροουζ κοιτάει ημίγυμνος τον φακό με ύφος οδαλίσκης. Ή ποζάρει δίπλα στον Πολ Μπόουλς στην Ταγγέρη. Κι ο Κόρσο βρίσκεται κάπου στο Παρίσι. Τα χρόνια περνούν. Το 1962 ο Γκίνσμπεργκ ποζάρει με γενειάδα και μακριά μαλλιά κάπου στην Ινδία, όπου γυρίζει με τον νεαρό εραστή του, Πίτερ Ορλόφσκι. Ως πρωτοχίπης σε πολιτισμικό σαφάρι κυνηγάει εικόνες ερωτικών γλυπτών σε ινδουιστικούς ναούς με όπλο την Κόντακ του.
Προς το τέλος των 60'ς οι φωτογραφίες λιγοστεύουν, ο Ορλόφσκι κάνει γυμνός κατακόρυφο στη φάρμα που έχουν αγοράσει κάπου στο Τσέρι Βάλεϊ, ενώ ο Κέρουακ, 40άρης πια, είναι πρησμένος και αγνώριστος από το αλκοόλ. Περίπου τότε, ο Γκίνσμπεργκ χάνει το ενδιαφέρον του για τη φωτογραφία.
Το 1983 πέφτει πάνω σε μερικά ξεχασμένα από τα 50'ς φιλμ που δεν είχε εμφανίσει ποτέ. Τυπώνει φωτογραφίες σε μεγαλύτερο σχήμα, περιγράφοντας σε χειρόγραφες λεζάντες το θέμα με λεπτομέρειες. Ξαναγοράζει φωτογραφικές μηχανές, φιλοδοξώντας να φωτογραφίσει αστέρες, όπως τον Μπομπ Ντίλαν. Κι όμως βγάζει κυρίως τους εναπομείναντες συντρόφους του. Είναι μεθοδικός σαν να νιώθει πως ο κύκλος κλείνει. Και μελαγχολικός. Μελαγχολικότερος στο πορτρέτο των 70ών γενεθλίων του, όταν φωτογραφίζεται μπροστά στο παράθυρο της κουζίνας του, ένα χρόνο πριν πεθάνει.
No comments:
Post a Comment