Ο Καλάζνικοφ ήθελε να γίνει ποιητής...

• (με αφορμή δημοσίευμα στη σελίδα των ειδήσεων του BBC)

Ο εφευρέτης τού αναμφισβήτητα πιο επονείδιστου πολυβόλου ήθελε να γίνει ποιητής στα νιάτα του. Ο Μιχαήλ Καλάζνικοφ βραβεύτηκε τις προάλλες, την ημέρα του εορτασμού των 90ών του γενεθλίων, σε επίσημη τελετή που έλαβε χώρα στο Κρεμλίνο. Εκεί ο πρόεδρος της Ρωσίας Ντιμίτρι Μεντβέντεφ του απένειμε το βραβείο τού «Ηρωα της Ρωσίας», το οποίο αποτελεί μέγιστη διάκριση.

Αποδεχόμενος τη βράβευση, ο κ. Καλάζνικοφ απήγγειλε ένα σύντομο πατριωτικό ποίημα που έγραψε ειδικά για την περίσταση. Κατόπιν, στη διάρκεια μιας μικρής ομιλίας, δήλωσε πως δεν φταίει ο ίδιος που οι εγκληματίες ανά τον κόσμο δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στο πολυβόλο που κατασκεύασε, και πως η ιδέα για την κατασκευή του προέκυψε ύστερα από έναν σοβαρό τραυματισμό που υπέστη από γερμανικά πυρά στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μεταξύ αυταπάτης της επίγνωσης και αυτοπάθειας, η σύγχρονη ποίηση μοιάζει ώρες ώρες να μην είναι τίποτε άλλο από παρασημοφορήσεις και παράσημα. Δεν είναι όμως να αναρωτιέται κανείς, διότι η περιοχή του ήθους μέσα στο ποιητικό υποκείμενο έχει κατακλυστεί από αξιακές βλέννες και πολιτισμικές φαυλότητες. Η περιοχή του ήθους είναι συνάμα η περιοχή όπου συγκροτείται η Ενόραση. Αν χάσεις αυτή την περιοχή, είσαι χαμένος κι εσύ.

Η κατασκευή ενός τέτοιου πολυ-εργαλείου, όπως το καλάζνικοφ, εμπεριέχει παρεμπιπτόντως πολλή ηθική ευθύνη και ίσως «καταχράται» ένα σημαντικό κομμάτι της ποιητικής αισθητικής. Μ' άλλα λόγια, θα πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως ο, πράγματι συμπαθέστατος, κύριος Καλάζνικοφ είναι λιγάκι ποιητής. Από ηθικής απόψεως... Τουλάχιστον δεν ταλαιπώρησε κανέναν με το να θέλει να γίνει ή να νομίζει πως είναι λογοτέχνης.

Το να αποζητά κανείς τη δικαίωση γράφοντας, αυτό τον καθιστά αυτομάτως μη ποιητή. Γι' αυτό είναι προτιμότερο για όλους να κρατούν ημερολόγιο και ν' αποκτούν φίλους. Καλούς φίλους. Σαν αυτούς που έχει, και χαίρεται, ο Μιχαήλ Καλάζνικοφ.

Ολες οι κειμενικές μέθοδοι και θεωρίες που αφορούν το πείραμα της γραφής βρίσκονται στη σκιά τού πειράματος από το οποίο λαμβάνει σάρκα και οστά. Και το πείραμα αυτό ξεκινά υποχρεωτικά από την ευθύνη της ανάληψης και της αποδοχής της ποιητικής ιδιότητας. Από τον έξω και τον μέσα κόσμο. Από εμάς τους ίδιους και από τους άλλους - που ανάμεσά τους θα βρεθούν οι χρήστες των δικών μας εφευρέσεων. Ισως να είναι λοιπόν ένα τρομερό ποίημα το πολυβόλο καλάζνικοφ. Και λέξεις, εκφράσεις, παύσεις, αναδιπλώσεις, οι χρήστες του και τα θύματά του. Σάμπως να είναι ένα τρανό κομμάτι της επιβεβαίωσης της κλάψας, της δειλίας, της μικρότητας που αναπαράγεται σταθερά και μέσα στα βιβλία. Εφόσον οι ποιητές έχουν λύσει όλα τα προβλήματα της ανθρωπιάς, της δημοκρατίας και της ευγένειας.[...] ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

• Βιβλιοθήκη, Παρασκευή 14 Μαΐου 2010