Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/11/2008
Για πρώτη φορά ο 68χρονος συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής δοκιμάζεται στο είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος. Το κάνει για να καταγγείλει τα κακώς κείμενα της νεοελληνικής πραγματικότητας, εστιασμένος στην αβάσταχτη καθημερινότητά της.
«Εγκληματική πράξη θεωρώ σήμερα να γίνεται απεργία δεκαπέντε ημερών στο Μετρό, διαφορετικές ώρες κάθε μέρα, οπότε για να κυκλοφορήσεις πρέπει να λύσεις σταυρόλεξο», λέει ο Φίλιππος Δρακονταειδής |
Εκδίδει με το ψευδώνυμο Γιώργος Νομισέν μια σειρά πέντε τομιδίων, εκατόν έξι σελίδων και περίπου είκοσι μία χιλιάδων λέξεων το καθένα. Όπως λέει χαριτολογώντας ο ίδιος, το κάθε μέρος μπορεί «να διαβαστεί σε τρεις ώρες ή σε μια εβδομάδα με μισή ώρα κάθε μέρα εκτός Κυριακής, που είναι αργία». Το κάθε βιβλίο έχει κατάλογο των προσώπων που εμφανίζονται, καθώς και προτάσεις για ποια μουσική ταιριάζει κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης: από Μπαχ και Σκαλκώτα μέχρι ρεμπέτικο και τραγούδια τελευταίας παραγωγής.
Η πρώτη ιστορία του Φίλιππου Δρακονταειδή έχει τίτλο «Ο δολοφόνος διαφεύγει» και θέμα μια άγρια δολοφονία στο κέντρο της Αθήνας, την οποία κάποιοι προσπαθούν να κουκουλώσουν. Θα κυκλοφορήσει τη Δευτέρα από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο». Η σειρά, η οποία θα ολοκληρωθεί μέσα στο πεντάμηνο που θα ακολουθήσει, δηλαδή έως και τον Απρίλιο του 2009, αποτελείται και από τους ακόλουθους τίτλους: «Το τέλος του χρόνου καθυστέρησε», «Με μια λαμπάδα», «Τότε οι κρεμάστρες ήταν ξύλινες», «Έρευνα μετά φόνου».
Τη Δευτέρα θα κυκλοφορήσει «Ο δολοφόνος διαφεύγει», με θέμα μια άγρια δολοφονία, στο κέντρο της Αθήνας. Είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς, που θα ολοκληρωθεί τον Απρίλιο του 2009 |
Η δεύτερη ιστορία συνεχίζει την πρώτη και δίνει τη λύση του φόνου. Η τρίτη διαδραματίζεται στην Τιφλίδα, όπου βρίσκεται δολοφονημένος ένας πρέσβης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η τέταρτη διαχειρίζεται μια ερωτική ιστορία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ενώ η πέμπτη μάς μεταφέρει στα χρόνια του Λουδοβίκου του 15ου, με πρωταγωνιστή τον ιππότη Ντ' Αρτανιάν.
Η συγγραφή αυτών των πέντε ιστοριών χρειάστηκε περίπου τρία χρόνια, ώσπου να μπει η τελευταία τελεία (από το 2002 έως το 2005). Ηταν η περίοδος κατά την οποία ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής εργαζόταν ως σύμβουλος επιχειρήσεων σε προγράμματα της Παγκόσμιας Τράπεζας, στη Ρουμανία, στην Τυνησία και στην Αιθιοπία.
«Τότε», θυμάται, «κάθε φορά που επέστρεφα απ' αυτές τις χώρες στην Ελλάδα, ήταν σαν να επέστρεφα σ' έναν διαφορετικό κόσμο, ο οποίος δεν είχε σχέση μ' αυτόν που είχα αφήσει πίσω μου. Κυριαρχούσε το στοιχείο του παραλογισμού με τη φυσικότητα της ανωμαλίας. Βρισκόμουν μπροστά σε καταστάσεις, τις οποίες για να αντιμετωπίσεις έπρεπε να αυτοοργανωθείς και να αυτοσχεδιάσεις, αλλιώς δεν επιβίωνες».
Έτσι, με αφορμή τα τρελά και τα αλλοπρόσαλλα της νεοελληνικής ζωής, μπήκε στο «τριπάκι» να γίνει ο ίδιος ντετέκτιβ. «Επειδή, όμως, δεν είχα προϊστορία ως συγγραφέας στην αστυνομική γραφή, αναζήτησα τη συμμαχία του Ζορζ Σιμενόν. Αναποδογύρισα το επώνυμό του και άλλαξα το μικρό του όνομα σε ελληνικό», εξηγεί τη ρίζα του συγγραφικού του ψευδώνυμου. Έτσι, γεννήθηκε το προσωπείο του, ο Γιώργος Νομισέν.
Δημιούργησε ένα αστυνομικό μυθιστορηματικό περιβάλλον, με συνεργάτες τους οποίους απαριθμεί: «Τον αστυνόμο Χαντόκη από τον καπετάνιο Χάντοκ του κόμικ Τεν Τεν. Τον Αστερίξ και τον Οβελίξ για να πίνουμε το μαγικό φίλτρο και να παίρνουμε δυνάμεις. Τον Ντ' Αρτανιάν, τον οποίο θέλει να δολοφονήσει ο σύζυγος της ερωμένης του. Τον Σικελό επιθεωρητή Μονταλμπάνο του Αντρέα Καμιλέρι, που έγινε από τους βασικότερους συνεργάτες μου, και, βεβαίως, τον επιθεωρητή Μεγκρέ του Σιμενόν».
Ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής έχει συνειδητοποιήσει ότι στην εποχή μας το πρόβλημα δεν είναι να βρεις τον εγκληματία. Αλλά ποιο είναι;
«Το πρόβλημα είναι η παρατήρηση της εγκληματικότητας, που συναντάμε σε κάθε καθημερινή μας πράξη. Επί παραδείγματι, θεωρώ εγκληματική πράξη να γίνεται απεργία δεκαπέντε ημερών στο Μετρό, διαφορετικές ώρες κάθε μέρα, οπότε για να κυκλοφορήσεις, πρέπει να λύσεις ένα σταυρόλεξο. Μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, θέτω το έγκλημα», απαντά.
«Τότε», θυμάται, «κάθε φορά που επέστρεφα απ' αυτές τις χώρες στην Ελλάδα, ήταν σαν να επέστρεφα σ' έναν διαφορετικό κόσμο, ο οποίος δεν είχε σχέση μ' αυτόν που είχα αφήσει πίσω μου. Κυριαρχούσε το στοιχείο του παραλογισμού με τη φυσικότητα της ανωμαλίας. Βρισκόμουν μπροστά σε καταστάσεις, τις οποίες για να αντιμετωπίσεις έπρεπε να αυτοοργανωθείς και να αυτοσχεδιάσεις, αλλιώς δεν επιβίωνες».
Έτσι, με αφορμή τα τρελά και τα αλλοπρόσαλλα της νεοελληνικής ζωής, μπήκε στο «τριπάκι» να γίνει ο ίδιος ντετέκτιβ. «Επειδή, όμως, δεν είχα προϊστορία ως συγγραφέας στην αστυνομική γραφή, αναζήτησα τη συμμαχία του Ζορζ Σιμενόν. Αναποδογύρισα το επώνυμό του και άλλαξα το μικρό του όνομα σε ελληνικό», εξηγεί τη ρίζα του συγγραφικού του ψευδώνυμου. Έτσι, γεννήθηκε το προσωπείο του, ο Γιώργος Νομισέν.
Δημιούργησε ένα αστυνομικό μυθιστορηματικό περιβάλλον, με συνεργάτες τους οποίους απαριθμεί: «Τον αστυνόμο Χαντόκη από τον καπετάνιο Χάντοκ του κόμικ Τεν Τεν. Τον Αστερίξ και τον Οβελίξ για να πίνουμε το μαγικό φίλτρο και να παίρνουμε δυνάμεις. Τον Ντ' Αρτανιάν, τον οποίο θέλει να δολοφονήσει ο σύζυγος της ερωμένης του. Τον Σικελό επιθεωρητή Μονταλμπάνο του Αντρέα Καμιλέρι, που έγινε από τους βασικότερους συνεργάτες μου, και, βεβαίως, τον επιθεωρητή Μεγκρέ του Σιμενόν».
Ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής έχει συνειδητοποιήσει ότι στην εποχή μας το πρόβλημα δεν είναι να βρεις τον εγκληματία. Αλλά ποιο είναι;
«Το πρόβλημα είναι η παρατήρηση της εγκληματικότητας, που συναντάμε σε κάθε καθημερινή μας πράξη. Επί παραδείγματι, θεωρώ εγκληματική πράξη να γίνεται απεργία δεκαπέντε ημερών στο Μετρό, διαφορετικές ώρες κάθε μέρα, οπότε για να κυκλοφορήσεις, πρέπει να λύσεις ένα σταυρόλεξο. Μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, θέτω το έγκλημα», απαντά.
Το βάρος στις γυναίκες
Μεγάλη σημασία δίνει στα βιβλία του στην παρουσία των γυναικών και αιτιολογεί τον λόγο: «Τις αντιμετωπίζω με σεβασμό και αισθησιασμό. Με την ηρωίδα μου, την πανέμορφη Σίλβια των Ειδικών Ομάδων, είμαι πλατωνικά ερωτευμένος. Έχουμε πάντα την ελπίδα ότι κάποτε θα φθάσουμε σε μια επιτυχημένη συνουσία».
Στα πέντε αστυνομικά μυθιστορήματά του κάνει, όμως, την υπέρβαση, ξεπερνώντας τα όρια του είδους, αλλά και τα αρνητικά συμφραζόμενα του βίου των νεοελλήνων.
«Είναι φόρος τιμής για μια καλύτερη ζωή», λέει, χαμηλώνοντας τους τόνους έως την εξομολόγηση. «Γι' αυτό δεν είναι καταγγελία, είναι μια μορφή παρωδίας. Είναι σαν να λέω: "Παιδιά η ζωή είναι ωραία, να μην εγκληματούμε σε βάρος κάθε στιγμής". Αυτή την παρότρυνση, την οφείλω στο ενδεκάχρονο παιδί μου. Εμένα, που πρέπει να το αναστήσω σε μεγάλη ηλικία, με ενοχλεί οτιδήποτε μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο πάνω του. Αυτό θα ήθελα όμως να ισχύει για όλα τα παιδιά του κόσμου». *
Στα πέντε αστυνομικά μυθιστορήματά του κάνει, όμως, την υπέρβαση, ξεπερνώντας τα όρια του είδους, αλλά και τα αρνητικά συμφραζόμενα του βίου των νεοελλήνων.
«Είναι φόρος τιμής για μια καλύτερη ζωή», λέει, χαμηλώνοντας τους τόνους έως την εξομολόγηση. «Γι' αυτό δεν είναι καταγγελία, είναι μια μορφή παρωδίας. Είναι σαν να λέω: "Παιδιά η ζωή είναι ωραία, να μην εγκληματούμε σε βάρος κάθε στιγμής". Αυτή την παρότρυνση, την οφείλω στο ενδεκάχρονο παιδί μου. Εμένα, που πρέπει να το αναστήσω σε μεγάλη ηλικία, με ενοχλεί οτιδήποτε μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο πάνω του. Αυτό θα ήθελα όμως να ισχύει για όλα τα παιδιά του κόσμου». *
No comments:
Post a Comment