«Μίλησέ μου, αλλά μίλησέ μου για δάκρυα»

Της Pεας Γαλανακη*, Η Καθημερινή, Σάββατο, 15 Nοεμβρίου 2008

Θα σας πω, λοιπόν, για δάκρυα. Στην αρχή ντρεπόμουν για το ότι στις εφτά τα ξημερώματα, βλέποντας τον Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα να απευθύνεται στα παραληρούντα πλήθη μετά την εκλογή του, έκλαψα μόνη μου. Μιλώντας με φίλους, ακούγοντας σχόλια και διαβάζοντας σχετικά άρθρα σε πολλές εφημερίδες, αντιλήφθηκα ότι πάρα πολλοί στην Ελλάδα, σ’ αυτή τη χώρα με τον έντονο, βαθύ και δικαιολογημένο αντιαμερικανισμό, έκλαψαν όπως σπάνια κλαίει πια ένας πολίτης: από μια θετική και μεγαλειώδη στιγμή της ιστορίας.

Δεν ξέρω ποια θα είναι «ρεαλιστική πολιτική» των ΗΠΑ, αλλά εγώ «τολμώ να ελπίζω», έστω και για τον απλό λόγο ότι χειρότερα δεν γινόταν. Η συγκίνησή μου οφειλόταν περισσότερο στο συμβολικό επίπεδο.

Πρώτον και κύριο, επειδή ο μιγάς γιος μαύρου μετανάστη και μια δισέγγονη νέγρων σκλάβων θα ήταν στο εξής το προεδρικό -και όμορφο- ζεύγος στον Λευκό -μα καθόλου άσπιλο- Οίκο. Επειδή αυτή η αναίμακτη δημοκρατική ανατροπή έως και πριν από μερικές δεκαετίες νωρίτερα θα αντιστοιχούσε σε κοινωνική επανάσταση, γεγονός που ελάχιστοι επισήμαναν. Επειδή ο ρατσισμός και τα συγγενή του μέχρι σήμερα εξαμβλώματα, ο φασισμός, ο πανταχόθεν ολοκληρωτισμός, οι διακρίσεις εις βάρος ομάδων ή ανθρώπων και η εξόντωσή τους, ο φανατισμός, ακόμη και ο «καθωσπρεπισμός» δέχτηκαν το πιο καίριο χτύπημα στη μακραίωνη ιστορία τους. Επειδή η δημοκρατία, παρά τις ελλείψεις της, επιβεβαίωσε άλλη μία φορά την υπεροχή της έναντι όλων των άλλων μορφών διακυβέρνησης, επιβεβαίωση που αφορά κάθε πολιτικά σκεπτόμενο άτομο ανά την υφήλιο. Επειδή η νίκη του Ομπάμα αποτέλεσε μια καθαρή λαϊκή νίκη, αφού εκτός από τις συνήθεις δημοκρατικούς ψήφους, έλαβε την πολύτιμη και σπάνια ψήφο των μειονοτήτων, των κολασμένων, των οργισμένων, των φτωχών. Μια ψήφο πραγματική εντός των ΗΠΑ, νοερή απανταχού της οικουμένης. Επειδή ο Ομπάμα μίλησε όπως μίλησε εκείνη τη στιγμή, και πολλοί στην οθόνη έκλαιγαν πανηγυρίζοντας. Επειδή στον δικό μου αριστερό αστερισμό όλα αυτά με αφορούν μέσα από έναν παλαιότροπο θερμό διεθνισμό, που θα συνεχίσει να χαίρεται και να συμπάσχει ακριβώς επειδή καμιά σχέση δεν έχει με την παγκοσμιοποίηση. Κι επειδή, ποιητική αδεία αφού είμαι συγγραφέας, από κείνη την ημέρα σαν να ακούω σε άλλο τόνο τζαζ, σόουλ και σπιρίτσουαλς από εξαίσιες φωνές, σαν πάλι να βυθίζομαι κεκαθαρμένη στη νέγρικη ποίηση ή στην «πολυαγαπημένη» Τόνυ Μόρισσον.

Τα υπόλοιπα θα μας τα πει το μέλλον, συνομιλώντας ως συνήθως με το παρόν και το παρελθόν μας.

• * Η Ρέα Γαλανάκη είναι συγγραφέας. Ο τίτλος είναι στίχος του Οδυσσέα Ελύτη.