Έγραφε ποίηση «αποτελεσματική», «βαθύτατα πολιτική»
Μ.Π., ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008
Ήταν πνευματικό παιδί του Σεφέρη, ο οποίος θεωρούσε την ποίησή του «αποτελεσματική, χωρίς ψιμύθια». Είχε «σημαντική συμβολή στη μεταπολεμική ποίηση», έλεγε επίσης γι΄ αυτόν ο Σπύρος Τσακνιάς. Ο Γιώργης Παυλόπουλος, ένας ποιητής που πάντα θεωρήθηκε σημαντικός αλλά φαίνεται με τον χρόνο να αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο βάρος, άφησε τον κόσμο ετούτο και κηδεύεται σήμερα στις 15.00 (δημοσία δαπάνη), στον Μητροπολιτικό Ναό του Πύργου, της πόλης που τον γέννησε και τον φιλοξένησε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ο ίδιος είχε λύσει τους λογαριασμούς του με τον θάνατο. Σε ένα χαϊκού είχε γράψει:
«Όλοι χωράμε/ οι ζωντανοί κι οι νεκροί/ σ΄ ένα ποίημα». Το είχε γράψει παλιότερα και ο φίλος του πεζογράφος Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος: «Τα ενύπνια παραμένουν μια απλή καταφυγή.
Διαφυγή δεν υπάρχει- τουλάχιστον όχι άλλη από εκείνη του κόσμου των νεκρών. “Εκεί που πήγα μου είπαν οι νεκροί”, λέει σε ένα εξαίσιο ποίημα ο Παυλόπουλος, “να μη σας πω ποτέ τι είδα...”».
Ο Παυλόπουλος γεννήθηκε το 1924 και ενώ έγραφε από νωρίς, άρχισε να δημοσιεύει αργά, δημοσιεύοντας περί τις επτά ποιητικές συλλογέςανάμεσά τους: «Το Κατώγι», «Το Σακί», «Τα Αντικλείδια», «Τριαντατρία Χαϊκού», «Λίγος Άμμος». Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Πολωνία, Ρωσία, ΗΠΑ και Καναδά.
Συνεργάστηκε με τον φίλο του ποιητή Τάκη Σινόπουλο, σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων. Ο ίδιος είχε πει σε διάλεξή του, στο πλαίσιο εκδήλωσης του περιοδικού «Γράμματα και Τέχνες»: «Το μόνο που ξέρω είναι πως ο Ποιητής ήταν πάντα ένας αφοσιωμένος της Ζωής. Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η Ζωή, είτε τον πάει στον Ουρανό, ούτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, αυτός μένει πάντα ο αφοσιωμένος της. (...) Η ποίηση λοιπόν είναι πράξη ερωτική; Ή μήπως πράξη απόγνωσης; Ή μήπως και τα δυο; Πράξη ερωτική και συνάμα πράξη απόγνωσης;».
Πάντως η δική του ποίηση, έχει πει ο Τίτος Πατρίκιος, είναι μεταξύ άλλων και «βαθύτατα πολιτική».
«Όλοι χωράμε/ οι ζωντανοί κι οι νεκροί/ σ΄ ένα ποίημα». Το είχε γράψει παλιότερα και ο φίλος του πεζογράφος Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος: «Τα ενύπνια παραμένουν μια απλή καταφυγή.
Διαφυγή δεν υπάρχει- τουλάχιστον όχι άλλη από εκείνη του κόσμου των νεκρών. “Εκεί που πήγα μου είπαν οι νεκροί”, λέει σε ένα εξαίσιο ποίημα ο Παυλόπουλος, “να μη σας πω ποτέ τι είδα...”».
Ο Παυλόπουλος γεννήθηκε το 1924 και ενώ έγραφε από νωρίς, άρχισε να δημοσιεύει αργά, δημοσιεύοντας περί τις επτά ποιητικές συλλογέςανάμεσά τους: «Το Κατώγι», «Το Σακί», «Τα Αντικλείδια», «Τριαντατρία Χαϊκού», «Λίγος Άμμος». Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Πολωνία, Ρωσία, ΗΠΑ και Καναδά.
Συνεργάστηκε με τον φίλο του ποιητή Τάκη Σινόπουλο, σε μια πειραματική γραφή κοινών ποιημάτων. Ο ίδιος είχε πει σε διάλεξή του, στο πλαίσιο εκδήλωσης του περιοδικού «Γράμματα και Τέχνες»: «Το μόνο που ξέρω είναι πως ο Ποιητής ήταν πάντα ένας αφοσιωμένος της Ζωής. Είτε τον γεμίζει χαρά, είτε τον θλίβει η Ζωή, είτε τον πάει στον Ουρανό, ούτε τον κατεβάζει στην Κόλαση, αυτός μένει πάντα ο αφοσιωμένος της. (...) Η ποίηση λοιπόν είναι πράξη ερωτική; Ή μήπως πράξη απόγνωσης; Ή μήπως και τα δυο; Πράξη ερωτική και συνάμα πράξη απόγνωσης;».
Πάντως η δική του ποίηση, έχει πει ο Τίτος Πατρίκιος, είναι μεταξύ άλλων και «βαθύτατα πολιτική».
No comments:
Post a Comment