Βιρτζίνια Γουλφ, ιστορία ζωής

woolf_virginia-1980 by david levine

Της Ολγας Σελλα, Η Καθημερινή, Σάββατο, 22 Nοεμβρίου 2008

Εμαθε να μιλάει όταν έγινε τριών χρόνων, κάτι που είχε ανησυχήσει τους γονείς της. Η Βιρτζίνια Γουλφ, η συγγραφέας που συνδέθηκε με τη νεωτερικότητα της γυναικείας λογοτεχνίας, ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Από τότε που άρχισε να μιλάει, ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη γλώσσα. «Ακουγε τους ενήλικες με μεγάλη προσοχή, έκλεβε λέξεις και φράσεις από τα χείλη τους και προσπαθούσε να τις χρησιμοποιήσει, κι όλη αυτή η προσπάθεια γινόταν με εκπληκτική επιμονή και πάθος. Μιμούνταν τη γλώσσα των μεγάλων. Αρχισε να γράφει νωρίς στο ύφος των ενηλίκων, αντιλαμβανόταν τη γραφή ως μίμηση». Ηταν η εξάσκησή της.

Η Βιρτζίνια Γουλφ ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά του Λέσλι Στίβεν και της Τζούλια Τζάκσον, στον δεύτερο γάμο και των δύο. Ο πατέρας της, στοχαστής, δημοσιογράφος και διανοούμενος, ήταν η αφορμή που στο σπίτι της σύχναζαν μεγάλες προσωπικότητες της εποχής: ο Τένισον, η Τζορτζ Ελιοτ, ο Τζορτζ Μέρεντιθ, ο Χένρι Τζέιμς, ο Τόμας Χάρντι, ο Θάκερεϊ, και πολλοί άλλοι συγγραφείς, πολιτικοί, ζωγράφοι, κ.λπ. «Αυτό που σε εξέπληττε σ’ όλα αυτά ήταν ότι αυτοί οι σημαίνοντες άνθρωποι στην πραγματικότητα μιλούσαν πάντα όπως εγώ κι εσύ. Ο Τένισον, για παράδειγμα, μπορούσε να μoυ πει: “Δώσε μου το αλάτι” ή “Ευχαριστώ για το βούτυρο”», θυμάται η Βιρτζίνια Γουλφ. Παρ’ όλα αυτά η αίσθηση και η ανάμνηση από το πατρικό της δεν ήταν ευχάριστη. «Οποτε θυμάμαι το σπίτι, έρχεται πάντα στο μυαλό μου ασφυκτικά γεμάτο από σκηνές της οικογενειακής ζωής - γκροτέσκες, κωμικές και τραγικές, σκηνές από σφοδρά συναισθήματα της νιότης, από την επανάσταση, την απελπισία, τη μεθυστική ευτυχία, το μεγάλο κενό, τις βραδινές συντροφιές διασήμων ή συνηθισμένων ανθρώπων».

Ο Βέρνερ Βάλντμαν κατάφερε να συμπυκνώσει στις 200 περίπου σελίδες του βιβλίου όλη την τρικυμιώδη όσο και γοητευτική ζωή μίας από τις μεγαλύτερες πεζογράφους του 20ού αιώνα. Την τεράστια οικογένειά της, τον κοινωνικό της κύκλο, τις περιπέτειες της γραφής και τις περιπέτειες της υγείας της. Αυτό που πάντα την απασχολούσε ήταν ο τρόπος της γραφής: «Ενα μεγάλο κομμάτι της ημέρας δεν βιώνεται συνειδητά. Πηγαίνει κανείς μια βόλτα, τρώει, βλέπει όσα είναι δυνατόν να δει και ασχολείται με αυτά που πρέπει να γίνουν: με την ελαττωματική ηλεκτρική σκούπα, την οργάνωση του βραδινού φαγητού, την ετοιμασία της λίστας για τα ψώνια στον μανάβη, με το πλύσιμο, το μαγείρεμα, το δέσιμο των βιβλίων. Μέσα σε μια άσχημη μέρα το κομμάτι της μη ύπαρξης είναι πολύ μεγαλύτερο. [...] Ο αληθινός μυθιστοριογράφος μπορεί με κάποιον τρόπο να εκφράσει και τα δύο είδη της ύπαρξης. Εγώ ποτέ δεν κατάφερα να τα ενώσω αυτά τα δύο».

Η Βιρτζίνια Γουλφ είχε την τύχη να έχει κοντά της, μέχρι το τέλος της ζωής της, τον Λέοναρντ Γουλφ, έναν άνθρωπο που την αγάπησε, τη συμπόνεσε, της στάθηκε και τη φρόντισε με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση. Στις 28 Μαρτίου του 1941, κι ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήδη μαίνεται, η Βιρτζίνια Γουλφ ξεκίνησε από το σπίτι της, πηγαίνοντας προς το ποτάμι. Αφησε το μπαστούνι της στην άκρη, γέμισε τις τσέπες της με πέτρες και προχώρησε προς την κοίτη του. Το πτώμα της βρέθηκε δυο εβδομάδες αργότερα.