Πατρίκ Μοντιανό

Ενας Γάλλος στα καφέ της «παράνομης» νιότης του

Η ντελικάτη, παραπλανητικά ήσυχη στην επιφάνεια της πολυεπίπεδης αφήγησης, λιτή και συχνά ελλειπτική γραφή του Πατρίκ Μοντιανό είναι διάσημη στη Γαλλία. Το ίδιο κι ο 62χρονος συγγραφέας, που ήδη από το 1972 είχε τιμηθεί με το μεγάλο βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας και έξι χρόνια αργότερα με το «Γκονκούρ» για το μυθιστόρημά του «Η οδός των σκοτεινών μαγαζιών» (στα ελληνικά από τον «Κέδρο»). Από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της γαλλικής λογοτεχνίας, άνθρωπος «περίκλειστος» κι αρκετά ιδιόρρυθμος, με μια οδυνηρή παιδική ηλικία, αποφεύγει τη δημοσιότητα και τις δημόσιες ομιλίες που τον φέρνουν σε δύσκολη θέση για έναν επιπλέον λόγο: κοινό μυστικό στη Γαλλία είναι ότι ο μεγάλος συγγραφέας τους είναι βραδύγλωσσος. Αλλά δεν είναι μόνον αυτός ο λόγος που σπάνια εμφανίζεται στη γαλλική τηλεόραση ή δίνει συνεντεύξεις.

Δεν είναι ο Σαρκοζί ο μόνος διάσημος Γάλλος με ελληνικές ρίζες. Είναι και ο Μοντιανό...

Γι' αυτήν εδώ που είχαμε την τύχη να μας παραχωρήσει έπρεπε να περιμένουμε πάνω από δύο μήνες. Κι όταν έφτασαν οι γραπτές απαντήσεις του ήταν απίστευτα λακωνικές: καθεμιά από αυτές ήταν μια μικρή φράση ωμής, συνήθως, ειλικρίνειας.

Μοιάζει να αρκεί στον Πατρίκ Μοντιανό να εκπροσωπείται από τη λογοτεχνία του. Στο σύνολό της τοποθετείται στο Παρίσι. Το Παρίσι του δεν είναι, όμως, η αστραφτερή ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του Saint Germain des Pres. Είναι μια χειμωνιάτικη πόλη που διασχίζει με ομίχλη το δάσος της Βουλώνης, ζει σε εργατικά προάστια, κυκλοφορεί με το μετρό και, για να επικαλεστούμε και το, πιο πρόσφατα μεταφρασμένο στα ελληνικά από τον Αχιλλέα Κυριακίδη, μυθιστόρημα «Στο Cafe της Χαμένης Νιότης» («Πόλις»), αναζητεί ασυλία στις «ουδέτερες ζώνες». Σ' αυτές τις no man's land όπου, όπως εξηγεί ένας ήρωάς του, είσαι «στο περιθώριο των πάντων, σε εκκρεμότητα, περαστικός...»

[συνεχίζεται... Συνέντευξη στη ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία / 2, 28/06/2008]