«Από αυτήν εδώ τη γειτονιά- Καστοριάς και Σερρών, στον Βοτανικό- στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, ένιωσα έντονα αισθήματα συμπάθειας για το αληθινό λαϊκό τραγούδι. Τότε πρωτοάκουσα από την απαράμιλλη ερμηνευτική δεινότητα του μοναδικού Γρηγόρη Μπιθικώτση το “Βρέχει ο ουρανός και βρέχομαι” του Καπλάνη, καθώς και τα δικά του τραγούδια, το “Τρελοκόριτσο” και “Του Βοτανικού ο μάγκας”...». Ένα απόσπασμα από το κείμενο του Κώστα Λιάκου «Συνοικία Βοτανικός» που είναι αφιερωμένο στον σερ του ελληνικού τραγουδιού και το οποίο επέλεξε για να τιτλοφορήσει μια σειρά 12 διηγημάτων (εκδόσεις του περιοδικού «Αιολικά Γράμματα») που κρύβουν ανθρωπιά, ευαισθησία, όνειρα και ελπίδες για μια καλύτερη ζωή. Ο Κώστας Λιάκος δεν εμφανίστηκε τυχαία στα γράμματα. Είναι γιος του Μυτιληνιού ποιητή Γιώργου Λιάκου (1911-1983), ενός ξεχασμένου αλλά τόσο σημαντικού ποιητή. Είναι η τέταρτη συλλογή διηγημάτων του Κώστα Λιάκου μετά το «Ένα χαμόγελο» (1996), «Το ξημέρωμα της Κυριακής» (1998) και το «Άρωμα Κεφαλονιάς» (2002). Και όπως καταλήγει στο διήγημα «Συνοικία Βοτανικός» ο Κώστας Λιάκος, με νοσταλγία για τις μνήμες που κουβαλάει από τα μέσα της δεκαετίας του ΄50 τότε που παιδάκι έτρεχε και έπαιζε στο προαύλιο του Προφήτη Δανιήλ, «ό,τι κλείνει κανείς στην καρδιά του με αγάπη, δεν μπορεί να χαθεί. Μένει παντοτινά». [Β.Λ., ΤΑ ΝΕΑ, 22/07/2008]
1 comment:
Ο Κώστας Λιάκος με το ανόθευτο αισθητήριό του, με τη νοσταλγική λογοτεχνική του λύρα, μας ξαναπάει στη γειτονιά που μεγαλώσαμε, στα χρόνια που ζούσαμε και μας παίρνει για λίγες στιγμές από τούτα που προσπαθούμε να τα ζήσουμε.
Post a Comment