ΝΑΤΑΣΑ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ: «ΕΠΙΝΟΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ...»

Η Νατάσα Χατζιδάκι αφιέρωσε ποίημά της στην Ουλρίκε Μάινχοφ

«ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ/ ΠΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΤΕ ΤΗΝ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ/ ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ/ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ/ ΤΗΣ ΓΥΡΕΥΕΤΕ/ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΣΤΡΑΚΑ» ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΑΤΑΣΑ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ

Γράφει ο Χάρης Βλαβιανός, ΤΑ ΝΕΑ, 19/07/2008

Γενέτειρα: Κρήτη, 1946. Σπουδές/ Σταδιοδρομία: Σπουδάζει Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εργάζεται ως παραγωγός εκπομπών λόγου στην ελληνική ραδιοφωνία (Τρίτο και Πρώτο Πρόγραμμα) και στην ΕΤ1. Συμμετέχει στην έκδοση των περιοδικών «Πρόσωπα» (1971), «Σήμα» (1975) και «Ρεύματα» (1990). Το 1979 εγκαθίσταται στο Λονδίνο, όπου και παρακολουθεί μαθήματα αγγλικής λογοτεχνίας. Επιστρέφει το 1983.

Κριτική ετυμηγορία: Από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της γενιάς του ΄70 η Χατζιδάκι, με τη βίαια και θραυσματική στιχοπλοκή της, τη φαντασμαγορική εικονοποιία της, το ανατρεπτικό και οξύ της βλέμμα μάς έχει χαρίσει ποιήματα μεγάλης διεισδυτικότητας και δύναμης, που στοχάζονται όχι μόνο τη θέση της γυναίκας σ΄ έναν καθαρά εχθρικό, ανδροκρατούμενο κόσμο, αλλά και τη σημασία της ποίησης στη σύγχρονη μετανεοτερική, βιομηχανοποιημένηκαι γι΄ αυτό χυδαία στη μη αυθεντικότητά της- πραγματικότητα. Όπως έχει εύστοχα παρατηρήσει ο Ζήρας, η ποίηση της Χατζιδάκι, με σαφείς επιδράσεις από τον υπερρεαλισμό και την αμερικανική beat λογοτεχνία, «χαρακτηρίζεται από παράδοξη και αντιφατική εικονοπλασία, μέσω της οποίας άλλοτε σατιρίζονται και σαρκάζονται και άλλοτε μυθοποιούνται ή και εξιδανικεύονται τα αποσπασματικά βιώματα, οι συναισθηματικές διακυμάνσεις και η ψυχική περιπέτεια της σύγχρονης γυναίκας». Ωστόσο η ποίησή της δεν εξαντλείται σε μια εις βάθος διερεύνηση της γυναικείας φύσης. Αν η γλώσσα στην οποία οι προβληματισμοί της αναπτύσσονται και μορφοποιούνται δεν είχε την ικανότητα να νοηματοδοτήσει ποιητικά το εκάστοτε θέμα της, τότε η «οργή» και το «πάθος» της δεν θα μας αφορούσαν. Από «καταγγελτική», «επαναστατική» ποίηση, ρηχή και ανέμπνευστη, έχουμε πια χορτάσει. Όπως επίσης και από ποιήματα που ανατέμνουν τάχα τη γυναικεία ταυτότητα κάνοντας χρήση φθαρμένων και εξαντλημένων συμβόλων (σώμα, αίμα, γέννηση κ.λπ.)- «υφασμένα στερεότυπα» θα τα αποκαλούσε η ίδια. Το σκληρό αλλά εξαιρετικό ποίημα «Βαθυέρυθρο», για παράδειγμα, (αφιερωμένο στη Λίντα Κατσαμπιάν και την Ουλρίκε Μάινχοφ), στο οποίο η Χατζιδάκι υφίσταται αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις, επιλέγοντας να φορέσει τα προσωπεία «μοιραίων» γυναικών (Ντόροθι Λαμούρ, Άννα-Μαρία Πιεράντζελι, Μία Φάροου, Νάταλι Γουντ, Τζάνετ Λι) δεν μας συγκινεί επειδή γνωρίζουμε αυτές τις σταρ και μπορούμε να ανακαλέσουμε στιγμές της κινηματογραφικής ή αληθινής τους ζωής, αλλά επειδή λειτουργεί ποιητικά. Και λειτουργεί μέσω αιφνίδιων σκηνικών ανατροπών, ευρηματικών μεταφορών και πυκνών λεκτικών σχημάτων. Η Χατζιδάκι είναι γνήσια ποιήτρια γιατί γνωρίζει ότι καλά ποιήματα δεν γράφονται ούτε με δακρύβρεχτα μάτια, ούτε με τρεμάμενο χέρι. Η δική της ποιητική ταυτότητα είναι εγκιβωτισμένη μέσα στις σπάνιες λέξεις της.

Βιβλιογραφία: Ποίηση: Στις εξόδους των πόλεων(1971), Ακρυλικά (1976), Δυσαρέσκεια (1984), Άλλοι (1990), Βαθυέρυθρο (2005), συγκεντρωμένα πλέον στον τόμο Άδηλος αναπνοή («Ύψιλον», 2008). Πεζά: Συνάντησέ την το βράδυ (Νουβέλα, «Μικρή Εγνατία», 1979), Ιβίσκοι, νάρκισσοι(Νουβέλα, «Κέδρος», 1985), Ξένοι στην πόλη (Διηγήματα, «Κέδρος», 1993).

Στίχοι:« Επινοώ τον εαυτό μου/ αλλά για τη συντήρησή του/ σε χρειάζομαι/ Αγάπησέ με/ είναι πρωταρχικό/ για την επιχορήγηση των ονείρων μου ».