Οταν ανακαλύπτεις έναν συγγραφέα επιστρέφεις ξανά στην εφηβεία

H ικανοποίηση της ανακάλυψης ενός συγγραφέα. Είναι από εκείνες τις στιγμές που αναβιώνει μέσα μας εκείνο το εφηβικό ξάναμμα, η αίσθηση της αθώας εποχής που νομίζαμε ότι ανακαλύπταμε την πυρίτιδα επειδή διαβάζαμε για πρώτη φορά Μποντλέρ και Ντοστογιέφσκι. Πλέον, οι ψευδαισθήσεις έχουν διαλυθεί, αλλά εκείνη η έξαψη παραμένει η ίδια – ευτυχώς. Συμβαίνει επίσης πολύ συχνά να γνωρίζεις ένα συγγραφέα κατ’ όνομα αλλά να αγνοείς το έργο του και, κάποια στιγμή, κάτι να γίνει και να «συναντηθείς» μαζί του, νιώθοντας εκείνη την υπέροχη αίσθηση ότι έχεις πετύχει φλέβα.

Αυτό ακριβώς μου συνέβη με τον Αμερικανό συγγραφέα Gay Talese, μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της λεγόμενης «νέας δημοσιογραφίας» της δεκαετίας του ’60. Γεννημένος στο Νιού Τζέρσι το 1932, άρχισε να γράφει σχεδόν τυχαία στην τοπική εφημερίδα του σχολείου του, όταν ο προπονητής του μπέιζμπολ τού ανέθεσε τη σύνταξη εβδομαδιαίου άρθρου με θέμα τους αγώνες της ομάδας. Πολύ γρήγορα, ο 15χρονος Talese έδειξε το ταλέντο του στις συνεντεύξεις, στο ρεπορτάζ μα και στην αφήγηση.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Talese εργάστηκε ως ρεπόρτερ στους New York Times, αλλά καθιερώθηκε ως συνεργάτης του Esquire αλλά και του The New Yorker. Η άνεση χώρου που του έδιναν τα περιοδικά τού ταίριαζε και πολύ σύντομα ο Talese άρχισε να εκδίδει μερικά από τα κορυφαία non-fiction novels. Ηταν η χρυσή εποχή των συγγραφέων του «new journalism», του Τρούμαν Καπότε, του Νόρμαν Μέιλερ, του Τομ Γουλφ, της Τζόαν Ντίντιον, του Τζορτζ Πλίμπτον (στην Ευρώπη ήδη έκανε τα πρώτα του βήματα ένας άλλος μεγάλος του είδους, ο Πολωνός Ρίτσαρντ Καπισίνσκι) και βέβαια του ίδιου του Talese.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο γνώριζα το όνομα του Talese, έχοντας ήδη ανακαλύψει τους Μέιλερ και Καπότε, την Ντίντιον και τον Πλίμπτον. Ο τελευταίος είχε ιδρύσει το θρυλικό λογοτεχνικό περιοδικό The Paris Review το 1954 στο Παρίσι. Εκεί πέτυχα πολύ πρόσφατα εκτενή συνέντευξη του Talese με θέμα το συγγραφικό του εργαστήρι. Ηταν το πρώτο ερέθισμα: ο τρόπος που έκανε την έρευνά του και συγκέντρωνε το υλικό του, κυρίως ο τρόπος με τον οποίο έδινε άλλον αέρα στην κατασυκοφαντημένη έννοια της δημοσιογραφίας. Αναζήτησα πια κάποια από τα βιβλία του. Το ένα ήταν η αυτοβιογραφία του, «A Writer’s Life», που κυκλοφόρησε το 2006, και το άλλο, ένα από τα γνωστότερα βιβλία του, το «Thy Neighbour’s Wife», το οποίο εκδόθηκε το 1980, έπειτα από έντεκα περίπου χρόνια έρευνας. Το βιβλίο έχει θέμα τα σεξουαλικά ήθη και έθιμα στην μεταπολεμική Αμερική, κυρίως μετά τα «απελευθερωμένα» ’60s. Σε αυτό ξεδιπλώνει όλη του την τέχνη ο Talese: τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι όλα αληθινά, μοιάζουν όμως με μυθιστόρημα – δίχως ίχνος αυθαιρεσιών.

Είναι πάντα συναρπαστικό να ανακαλύπτεις τον άγνωστο κόσμο ενός ακόμα συγγραφέα. Πάντα ξαφνιάζεσαι που ακόμα σου συμβαίνει. Και μετά, βέβαια, το γνωστό άγχος: δεν θα προλάβω.

• Του Ηλια Μαγκλινη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 07/11/2009