«Σύγχρονες ιδεολογίες» στη σκηνή του Megaron Plus!

Διάλεξη του Θεοδόση Νικολαΐδη και της Ζιζής Σαλίμπα

Στο πλαίσιο του κύκλου: Σημείον Αντιλεγόμενον:

Διαχρονικοί και Σύγχρονοι Προβληματισμοί

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Ώρα έναρξης 7 μμ

Είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας

Η διανομή των δελτίων αρχίζει στις 5.30 μμ

Έχοντας πάντα το βλέμμα στραμμένο σε διαχρονικά και σύγχρονα μείζονα ζητήματα, το Megaron Plus καλεί το κοινό του να παρακολουθήσει τη διάλεξη «Σύγχρονες ιδεολογίες», τη δεύτερη κατά σειρά στο πλαίσιο του Κύκλου Σημείον αντιλεγόμενον: Διαχρονικοί και σύγχρονοι προβληματισμοί.

Η ιδιαίτερη αυτή συνάντηση θα λάβει χώρα τη Δευτέρα 3 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Πρωταγωνιστές θα είναι ο Θεοδόσης Νικολαΐδης, Επίκουρος Καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου, ο οποίος θα μιλήσει με θέμα: «Εθνικιστική ιστοριογραφία: H περίπτωση του Σπυρίδωνα Ζαμπέλιου», και η Ζιζή Σαλίμπα, Διδάκτωρ οικονομικής ιστορίας, η οποία θα δώσει διάλεξη με τίτλο: «Ο Φεμινισμός στην Ελλάδα (19^ος – 20ός αιώνας)». Η ευθύνη του σχεδιασμού καθώς και η παρουσίαση της εκδήλωσης, ανήκει στον καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μιχάλη Ζ. Κοπιδάκη. Ο κύκλος των διαλέξεων αυτών πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Κοινωφελές Ίδρυμα Κοινωνικού και Πολιτιστικού Έργου (ΚΙΚΠΕ).

Ο Ο Θεοδόσης Νικολαΐδης σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσιο Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το 1975 ως το 1979. Έλαβε διδακτορικό δίπλωμα από το Paris II το 1987 και από το 1999 διδάσκει Νεώτερη Ευρωπαϊκή Ιστορία στο Ιόνιο πανεπιστήμιο. Έχει μεταξύ άλλων γράψει μελέτες για την γαλλική ιστοριογραφία του 19ου αιώνα.

• Αντικείμενο της διάλεξης του Θεοδόση Νικολαΐδη είναι η εμφάνιση στην ελληνική ιστοριογραφία του μοτίβου της συνέχειας του ελληνικού έθνους, εισηγητής του οποίου υπήρξε ο Σπυρίδων Ζαμπέλιος στα μέσα του 19^ου αιώνα. Θα εξετασθεί το πρώτο και σημαντικότερο έργο του Ζαμπέλιου, δηλαδή η μακρά εισαγωγή στα Άσματα Δημοτικά, καθώς και η πολιτική συγκυρία εντός της οποίας το εγχείρημά του μπορεί να γίνει κατανοητό.

Η Ζιζή Σαλίμπα γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε οικονομικά στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών (D.E.A.) και διδακτορικό δίπλωμα του Πανεπιστημίου Paris I – Panthéon – Sorbonne στην οικονομική και κοινωνική ιστορία. Έχει κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά στο INSEAD, με εξειδίκευση σε θέματα διεθνών χρηματαγορών και οικονομικών της εργασίας. Εργάσθηκε ως ερευνήτρια στο Ιστορικό Αρχείο και στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης. Διετέλεσε ανώτερο στέλεχος της Εθνικής Τράπεζας στο δίκτυο του εξωτερικού στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και της διαχείρισης ανθρώπινων πόρων. Έχει διδάξει οικονομική ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Πελοποννήσου και ιστορία στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Σήμερα διδάσκει στο Μεταπτυχιακό Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και εργάζεται ως μεσολαβητής στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (Ο.Μ.Ε.Δ.). Είναι συγγραφέας δύο επιστημονικών βιβλίων, στην Ελλάδα και στη Γαλλία αντίστοιχα, με θεματολογία από την ιστορία των γυναικών στην Ελλάδα.

• Η διάλεξη της Ζιζής Σαλίμπα θα επικεντρωθεί στη συλλογική πορεία για την κατάκτηση της ισοπολιτείας ανδρών και γυναικών και την απόκτηση ίσων δικαιωμάτων στην εργασία και στην κοινωνία. Από το 1887 οι γυναίκες αποκτούν συνείδηση φύλου και αφυπνίζονται από το όραμα της χειραφέτησης που τους προσφέρει η Καλλιρρόη Παρρέν και το γυναικείο δημοσιογραφικό επιτελείο του περιοδικού «Εφημερίς των Κυριών».

Ο πρώτος φεμινιστικός πυρήνας συγκροτείται μέσα από τη συλλογική φιλανθρωπική δράση και τη διεύρυνση του κοινωνικού ρόλου των γυναικών ως μητέρων της οικογένειας και του έθνους. Ο φεμινισμός της εποχής του μεσοπολέμου που ξεκινά το 1920 με την ίδρυση του Συνδέσμου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας θέτει ως κύρια ζητήματα τη διεκδίκηση της ψήφου και την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου που διακανονίζει την εργασία, την οικογένεια και την εκπαίδευση. Η νομοθετική κατοχύρωση της γυναικείας ψήφου το 1952, η εκλογή της πρώτης Ελληνίδας βουλευτού, της Έλενας Σκούρα το 1953, η τοποθέτηση της πρώτης Ελληνίδας υπουργού της Λίνας Τσαλδάρη το 1956 και το σύνταγμα του 1975 που ορίζει ρητά ότι «όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου» σηματοδοτούν την ισονομία των γυναικών.

• Ο «ριζοσπαστικός φεμινισμός», που εμφανίζεται στα τέλη της δεκαετίας του ’70, στρέφεται στις πτυχές του προσωπικού βίου και μέσα από κινητοποιήσεις και έντονες ιδεολογικές συγκρούσεις προκαλεί τη ριζική αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου το 1983. Η κυριότερη συμβολή του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, εκτός από την άρση των θεσμικών και αρκετών από τα κοινωνικά εμπόδια είναι η αλλαγή στις παραδοσιακές νοοτροπίες που αφορούν την ταυτότητα των γυναικών και τις σχέσεις των δύο φύλων.