Είστε άκαιρος, κ. Κανταρέ

• Tου Κωστα Λεονταριδη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/04/2010
  

Τα παιδιά μέσα στην αθωότητά τους μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά. Και όταν δεν «εκδικούνται» τους γονείς τα βάζουν με τους διαφορετικούς συμμαθητές τους, μιας και οι διαφορετικοί θα αποτελούν πάντα πρόσφορα θύματα.

Πριν από δεκαετίες, όταν τα παιδιά που φορούσαν γυαλιά σπάνιζαν, ο «γυαλάκιας» της τάξης ήταν στόχος για καζούρα, δεχόταν φραστικούς βασανισμούς και έπαιρνε ανάσες όταν στην ίδια τάξη βρισκόταν και κάποιο παιδί πολύ χονδρό - τότε οι δύο μοιράζονταν τις επιθέσεις.

Το μυαλό των παιδιών ρουφάει σαν σφουγγάρι ό, τι ακούν (κυρίως το πώς λέγεται) και αυτό τα ωθεί στον πρώτο διαχωρισμό καλών - κακών, ανυποψίαστα για το πόσες φορές στο μέλλον θα αλλάξουν γνώμη και στρατόπεδο. Ακούν λοιπόν για τον «ζερβοκουτάλα», τον γείτονα «παλιοτόμαρο», τη «φρεγάδα» του διπλανού διαμερίσματος, τους «αραπάδες» που μας κουβαλήθηκαν, γι’ αυτούς που γεννήθηκαν «κάτω από το αυλάκι» (όταν οι γονείς δεν είναι Πελοποννήσιοι) και άπειρα άλλα, ανάλογα με το φραστικό οπλοστάσιο και τις μικρότητες των μεγάλων.

Η ενήλικη μετεξέλιξη της παιδικής αφέλειας είναι η απολυτότητα, που με καύσιμη ύλη τον φανατισμό γίνεται επικίνδυνη.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το δίπολο ρατσιστές - αντιρατσιστές στις ακραίες εκφάνσεις. Και οι δύο πλευρές συμφωνούν μόνον στο ότι μεσότης δεν υπάρχει. Για τους μεν οι ξενόφερτοι είναι μεταμφιεσμένοι σατανάδες που ήρθαν να μας πάρουν όλες τις δουλειές και να μας φάνε ζωντανούς. Οι δε θεωρούν ότι όποιος εισέρχεται (παράνομα) στη χώρα αποκτά διαβατήριο αθωότητας λόγω της δυστυχίας του, υπενθυμίζοντας τη λίστα νομικών και χριστιανικών υποχρεώσεών μας απέναντί τους.

Θυμάστε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου τους βατραχανθρώπους που φώναζαν αντιαλβανικά συνθήματα, πειθαρχημένα, απηχώντας προφανώς αισθήματα μικρής μερίδας του ακροατηρίου. Αποδοκιμάστηκαν δικαίως και επισήμως.

Ο Ισμαήλ Κανταρέ είναι ο πιο γνωστός Αλβανός συγγραφέας, το όνομά του φλερτάρει εδώ και χρόνια με το Νομπέλ Λογοτεχνίας. Η απόφασή του να γυρίσει την πλάτη στο κοινό που θα πήγαινε να τον ακούσει στο Μέγαρο Μουσικής δεν ελήφθη εν θερμώ. Ηταν κίνηση στρατηγική, πονηράς πνοής. Ο συγγραφέας θέλησε να αναλάβει ρόλο εθνικοπατριωτικού εισαγγελέα. Ο ίδιος πνίγηκε από τις κραυγές των βατραχανθρώπων, δαιμονοποίησε το μεμονωμένο συμβάν, κιότεψε θεατρικά επιλέγοντας να μην κοιτάξει κατάματα τους «ρατσιστές» Ελληνες.

Αρκέστηκε να μας γράψει: «... μέσα σ’ ένα τέτοιο κλίμα που στερείται κάθε ίχνος πολιτισμού, η επίσκεψή μου θα ήταν άκαιρη».

Εμμέσως ο κ. Κανταρέ εκφράζει θαυμασμό (και απορία;) για τις αντοχές δεκάδων χιλιάδων συμπατριωτών του που ρίζωσαν εδώ με τον ιδρώτα τους, υποφέροντας κάτω από τον ζυγό των απολίτιστων (και εσχάτως χρεοκοπημένων) Ελλήνων φίλων τους.