Μικρός αποχαιρετισμός - στο "Εμβόλιμον"

• Λιόλιος Χ.
• Η ΑΥΓΗ: 25/04/2010

Είχα στα χέρια μου το νέο τεύχος του περιοδικού "Εμβόλιμον" λίγες μέρες αφού τυπώθηκε. Ξεκίνησα από το γράμμα της σύνταξης, που στην πραγματικότητα ήταν το σημείωμα του Γιώργου Θεοχάρη, ψυχή του περιοδικού και γνώριμος των αναγνωστών της Αυγής της Κυριακής από τα κείμενα του στο ένθετο των Ενθεμάτων. Από την αρχή αντιλαμβάνομαι ένα αποχαιρετιστήριο κλίμα. Και φτάνω στο σημείο όπου ο συντάκτης αναφέρει: "Ο χρόνος παραμένει ανίκητος αντίπαλος. Κλείνει σιγά-σιγά ο κύκλος. Κάποτε πρέπει κι ο κύκλος του Εμβόλιμου να κλείσει. Θα είναι τώρα;" Αν και συνεργάτης του περιοδικού, τα τελευταία πέντε χρόνια, δεν γνώριζα για αυτή την εξέλιξη ή ίσως να μην την είχα φανταστεί.

Γνώριζα βεβαίως ότι ο Γ. Θεοχάρης, όπως αναφέρει και ο ίδιος άλλωστε, συνταξιοδοτήθηκε και αυτό σημαίνει "φεύγω από τα Άσπρα Σπίτια, παραδίδω το σπίτι που έμενα προκειμένου να στεγαστεί ένας νέος εργαζόμενος". Και ερωτήματα για το μέλλον του περιοδικού είχαν ήδη γεννηθεί αλλά δεν περίμενα ότι θα διάβαζα για το τέλος ενός περιοδικού με 22 χρόνια συνεχούς παρουσίας στον χώρο του λόγου και της τέχνης. Και αυτό γιατί δεν είμαι απλώς συνεργάτης του περιοδικού. Γεννήθηκα στο ίδιο μέρος με το Εμβόλιμον και μεγαλώσαμε σχεδόν παράλληλα, αν και είμαι κάποια χρόνια μεγαλύτερος του. Οι αφίσες με τις εκδηλώσεις του, τα νέα του τεύχη, οι άνθρωποί του, είναι αναμνήσεις που ξεκινούσαν από την παιδική μου ηλικία και έφθαναν μέχρι σήμερα. Το Εμβόλιμον λοιπόν γεννήθηκε το 1988 όταν "μία παρέα του βιομηχανικού τοπίου" στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας επιχείρησε "ένα δειλό βήμα στον χώρο της λογοτεχνίας". Και σε αυτόν τον μικρό τόπο, σε μία γωνιά της βοιωτικής γης, χάρης στο Εμβόλιμον βρέθηκαν μεγάλα ονόματα των γραμμάτων: Μάρω Βαμβουνάκη, Τίτος Πατρίκιος, Γιάννης Δάλλας, Νικηφόρος Βρεττάκος, Γιάννης Νεγραπόντης, Χρήστος Γιανναράς, Παύλος Μάτεσις, Μιχάλης Γκανάς, Θανάσης Νιάρχος, Γιάννης Ξανθούλης, Σώτη Τριανταφύλλου και άλλοι πολλοί που ξεχνώ. Τώρα, 22 χρόνια μετά φαίνεται πως ο κύκλος αυτός κλείνει οριστικά (;). Για μένα ήταν ακόμα ένα χαστούκι προκειμένου να αντιληφθώ το πέρασμα του χρόνου και ένα βήμα ακόμα στο να καταλάβω ότι το παρελθόν, όσο σπουδαίο και αν υπήρξε, είναι τελικά μόνο παρελθόν χωρίς δικαίωμα επιστροφής. Ας είναι. Όπως αναφέρει και το γράμμα της σύνταξης "αξίζει που υπήρξαμε για να συναντηθούμε..."

Περιοδικό Εμβόλιμον, τεύχος 58-59/Χειμώνας 2009-Άνοιξη 2010

Διαθέσιμο στα βιβλιοπωλεία Εστία και Ιανός