ΝΑ ΑΦΑΝΙΣΤΟΥΝ ΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΜΟΙΑΖΕΙ ΝΑ ΛΕΕΙ Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΤΕΣΙΣ ΣΤΟ «GRΑFFΙΤΟ», ΤΟ ΝΕΟ ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΟΠΟΥ ΛΟΙΜΟΣ ΕΝΣΚΗΠΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Αγάλματα που βγαίνουν από τα μουσεία και περπατάνε στους δρόμους. Γερμανοί που ζητάνε πολεμικές αποζημιώσεις. Πεύκα που κάνουν ό,τι μπορούν για να καούν. Ένα νησί που μοιάζει με τη Μύκονο και αρχίζει να περιφέρεται στα πέλαγα, παίρνοντας τη θέση της αδελφής του Μεγαλέξανδρου, της γοργόνας. Κότες που εκτρέφονται στη Βουλή και εκτοξεύονται στη στρατόσφαιρα. Χερουβείμ που προσγειώνονται στη Γη και προσπαθούν να προσαρμοστούν. Η Εκκλησία που καταργεί τα Χριστούγεννα λόγω εκτάκτων συνθηκών. Μια θεία Φωτούλα που οργανώνει ομάδα πυρπόλησης προαστιακών επαύλεων, που έμειναν κενές.
Ρεύμα και τηλέφωνο κόβονται και οι επικοινωνίες γίνονται με φρυκτωρίεςμε πυρσούς, δηλαδή, όπως στην αρχαιότητα. Και το κυριότερο: η Βουλή στο Σύνταγμα αφανίζεται κυριολεκτικά. Μια σουρεαλιστική πραγματικότητα αποκαλύπτεται στο νέο μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι, το
Graffito, που εκφράζει με τον τρόπο του μια ευχή: να αφανιστούν όλα και να ξαναρχίσουν από την αρχή.
Η Αθήνα πέφτει θύμα λοιμού, που αυτή τη φορά δεν συμβάλλει στην ήττα της σε κάποιον Πελοποννησιακό Πόλεμο, αφού έχει προ πολλού χάσει τη μάχη. Είναι μια πόλη ανυπόφορη, ξεχειλωμένη από την πολυκοσμία και τη διαφθορά. Η μήνις του Θεού ή των θεών της πέφτει κατ΄ αρχήν στη Βουλή. Οι βουλευτές πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον, σωστή εκατόμβη, η Χωροφυλακή αποφασίζει να τη σφραγίσει αλλά και να κάψει βουλευτές και συγγενείς τους, πεθαμένους και ζωντανούς, μες στην Πλατεία Συντάγματος. Όχι προς παραδειγματισμόν, αλλά για να μη μεταδοθεί η ασθένεια. Αργότερα, όταν ο λοιμός θα έχει αφανίσει ολόκληρη την πόλη, και θα έχουν μείνει έξι χιλιάδες κάτοικοι αντί για έξι εκατομμύρια, το σφραγισμένο κτίριο, για να μη μας μείνει καμία αμφιβολία για το ποιος φταίει, θα την πληρώσει δεύτερη φορά. Θα γίνει σεισμός μόνο στο Σύνταγμα, θα ανοίξει βάραθρο και θα καταπιεί το κτίριο των τριακοσίων εθνοπατέρων. Τέτοιος θυμός; Τέτοιος. Να γίνουν όλα ίσωμα. «Το κράτος με τη βουλιαγμένη βουλή τώρα δεν ήταν κράτος, ούτε έθνος- είχε προωθηθεί: ήταν μια επίπεδη επιφάνεια, μια ευτυχής πλέον χώρα».
Ο σαρκασμός
Όλα τούτα γραμμένα με αστείρευτο χιούμορ, συνεχή λογοπαίγνια, μετρημένη αθυροστομία, με έναν σαρκασμό που ορισμένες φορές σπάει κόκαλα: «Τους ξέρω καλά εγώ, είπε ο αρχηγός της Αυτοκρατορικής Χωροφυλακής για τους γείτονες, έχω πάει στις χώρες τους, διπλωματική αποστολήόλα πληρωμένα. Όπου να ταξιδέψω, η πατρίδα με πληρώνει!».
Στο μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι την πληρώνουν οι πάντες: αριστεροί, δεξιοί (κυρίως τα άκρα), ντόπιοι, ξένοι, ορθολογιστές και προληπτικοί, με όπλο τον σαρκασμό και τον διαγκωνισμό όλο και πιο ακραίων περιστατικών που ζαλίζουν τον αναγνώστη και τον αποσταθεροποιούν. Αυτός που θα αντέξει να διαβάσει σαφείς αναφορές στο τσίρκο της ζωής μας, ο αναγνώστης που θα βγει αλώβητος από αυτό το «ταψί» του λούνα παρκ όπου κοπανιόμαστε όλοι, θα έχει διασκεδάσει. Το χιούμορ στο βιβλίο συνήθως είναι δεύτερου επιπέδου, πάντως ποτέ εύκολο και επιθεωρησιακό, ακόμη κι όταν κάνει καρικατούρα. Όλα μπορούν να συμβούν πια, είναι σαν να μας λέει, και ιδού το παράδειγμα.
No comments:
Post a Comment